© Foto: cartoon Latuff
Publicatie- Association Belgo-Palestinienne, vertaling naar het Nederlands door Vrede vzw
De ondertekenaars van deze tekst, waaronder Palestina Solidariteit vzw, veroordelen de toetreding van verschillende Belgische gemeenten tot de ‘Europese strategie voor de strijd tegen antisemitisme en de instandhouding van het Joodse leven in Europa’, die gecontesteerd is vanwege haar nauwe associatie met de Israëlische regering.
Op dinsdag 21 juni nam de gemeenteraad van Vorst unaniem, mits één onthouding, een motie aan die pleit voor de naleving van de ‘Europese strategie voor de strijd tegen antisemitisme en de instandhouding van het Joodse leven in Europa’. Vorst vervoegt op die manier de gemeenten Ukkel en Elsene. Andere gemeenten zullen binnenkort waarschijnlijk dezelfde tekst overnemen.
De aldus bereikte consensus onder de gemeenteraadsleden heeft a priori iets geruststellends wat betreft het in overweging nemen van alle vormen van racisme, inclusief antisemitisme. Uit de cijfers blijkt immers zowel een versterking van het gevoel van onveiligheid onder Joden in Europa als een toename van antisemitische daden, met name in de context van de gezondheidscrisis. Het is van belang deze realiteit te erkennen en de nodige middelen in te zetten om ze aan te pakken.
Door dit te doen via de genoemde Europese strategie, lopen de gemeenten helaas het risico hun doel te missen, omdat ze een benadering van de strijd tegen antisemitisme valideren die in veel opzichten problematisch is. De aanvankelijke bedoeling van deze op 5 oktober gepresenteerde strategie is prijzenswaardig, maar bepaalde middelen om ze in de praktijk te brengen zijn dat geenszins – zowel vanuit het oogpunt van hun effectiviteit als vanuit het oogpunt van de bedreiging van de vrijheid om het Israëlische beleid te bekritiseren.
Een dubieuze definitie van antisemitisme
Zo bevestigt de Europese Commissie in dit document de centrale plaats van het gebruik van de operationele definitie van antisemitisme die wordt bepleit door de ‘International Holocaust Remembrance Alliance’ (IHRA). Deze definitie is onnauwkeurig, en wordt vergezeld van voorbeelden die voornamelijk verband houden met Israël, waaronder “de weigering van het recht op zelfbeschikking van de Joden, door bijvoorbeeld te bevestigen dat het bestaan van de staat Israël de vrucht is van een racistische onderneming”.
Volgens dit criterium zijn de recente rapporten van gezaghebbende mensenrechtenorganisaties zoals de Israëlische NGO B’Tsellem (januari 2021), Human Rights Watch (april 2021) en Amnesty International (februari 2022), antisemitisch, omdat ze na opmerkelijk goed gedocumenteerd werk tot de conclusie komen dat er sinds de oprichting van de staat Israël een racistische politiek van apartheid gevoerd wordt ten opzichte van de Palestijnen… Bovendien is de zelfbeschikking van Israëlische Joden bereikt ten koste van het ontzeggen van dit recht aan de Palestijnen. Deze realiteit werd ook officieel vastgelegd in de Israëlische ‘basiswet’ uit 2018, die zelfbeschikking uitsluitend voorbehoudt aan het Joodse volk in Israël. Het is niet antisemitisch om deze feiten op te merken en te veroordelen.
Terwijl de Commissie zelf het aantal Joden dat zich verantwoordelijk geacht voelt door de acties van Israël op 79% schat, en het aantal dat de impact van het Israëlisch-Palestijnse conflict voelt op de eigen veiligheid op 69%, maakt de Europese strategie de merkwaardige keuze om Israël nog nauwer te associëren met de strijd tegen het antisemitisme. Punt 4.1 van het document luidt inderdaad: “Israël is een belangrijke partner van de Europese Unie, ook in de wereldwijde strijd tegen antisemitisme. De EU zal trachten het jaarlijks en gezamenlijk georganiseerde EU-Israël-seminarie over de bestrijding van racisme, vreemdelingenhaat en antisemitisme te versterken, en de nadruk te leggen op de operationele follow-up.”
Instrumentalisatie van de Joodse diaspora door Israël
Deze strategie voedt de hoogst dubieuze versmelting tussen Joden enerzijds en het Israëlisch beleid anderzijds. Ze is des te bedenkelijk omdat het duidelijk lijkt dat de doelen nagestreefd door de Israëlische regering niet te verwarren zijn met de verdediging van de Joden in Europa of elders.
Israël heeft er bijvoorbeeld zelfs geen probleem mee een oogje dicht te knijpen voor uitingen van antisemitisme als die gedaan worden door strategische bondgenoten. Zo steunde de voormalige Israëlische premier Benjamin Netanyahu de media-campagne, bol van de anti-joodse clichés, van zijn Hongaarse tegenhanger Viktor Orban tegen de miljardair Georges Soros, tot grote ergernis van de lokale joodse gemeenschap. Netanyahu durfde ook de nagedachtenis van de slachtoffers van de Judeocide te beledigen door te beweren dat het de Grootmoefti van Jeruzalem was die aan Hitler het idee van de “eindoplossing” opperde…
Op dezelfde manier assimileert Israël vaak elke kritiek op haar koloniale beleid tot antisemitisme, soms tot op het absurde af. Er zijn nochtans talloze Europese en Amerikaanse Joodse stemmen die het Israëlisch kolonisatiebeleid van de in 1967 bezette gebieden en de repressie die Israël daar uitoefent, veroordelen.
Door gebruik te maken van een bevooroordeelde definitie van antisemitisme en door Israël er zo nauw mee te associëren, schaadt deze Europese strategie de zaak die het beweert te verdedigen. Gehecht aan zowel de strijd tegen alle vormen van racisme als aan het recht om het Israëlisch beleid te bekritiseren, roepen we degenen die deze twee principes delen op om deze strategie niet te valideren.
Dit opiniestuk verscheen eerder in Le Soir waar ook de lijst met ondertekenaars te vinden is.
