IEDER MENS IS GELIJK

Palestina Solidariteit Nieuwsbrief Nr 46

Facebook
Twitter
Email
Print

REDACTIONEEL

Israël voert oorlog tegen boycot en kritische ngo’s

Op 9 juli 2005 deed het Palestijns nationaal BDS-comité (Boycott, Divestment, Sanctions) een oproep voor een internationale boycot om Israël te dwingen tot terugtrekking uit de bezette gebieden, tot het stopzetten van de discriminatie van de Palestijnen binnen Israël en tot het uitvoeren van het recht op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen.

Daar de BDS-campagne op een groeiende internationale bijval kan rekenen en heel wat successen bereikt, beschouwt Israël de BDS steeds meer als een strategische bedreiging.

De prioriteit van het Israëlische ministerie van Strategische Zaken is trouwens het bekampen van de BDS-campagne. Hierin wordt dit ministerie bijgestaan door een departement belast met de “strijd tegen de delegitimatie van Israël”.

In juli 2011 keurde de het Israëlische parlement de “anti-boycot” wet goed. Met deze wet wil men Israëlische ngo’s aanpakken die oproepen tot boycot van producten uit de joodse kolonies in de Palestijnse bezette gebieden.

Een van de slachtoffers van deze wet is Amnesty International. De Israëlische overheid beschuldigt de ngo van leugencampagnes tegen de kolonies naar aanleiding van de vijftigste verjaardag van de bezetting van de Westelijke Jordaanoever. De Israëlische burgers die giften doen aan Amnesty International, genieten voortaan niet meer van een fiscale aftrek. De Israëlische afdeling van de ngo verliest alle voordelen en kortingen waarop een vzw recht heeft. Bij de wet van 2011 kunnen leden van de ngo gerechtelijk vervolgd worden. De Israëlische minister van Justitie Ayelet Shaked verantwoordt de toepassing van de wet op Amnesty International (AI) omdat haar ministerie tal van klachten zou ontvangen hebben over de campagne van AI tegen het Israëlische bezettingsbeleid. Deze klachten komen vooral van kolonisten en ultrarechtse organisaties die voorstander zijn van een “groot Israël”.

Op 19 maart 2017 deed de Israëlische belastingdienst een inval in het huis van Omar Barghouti, medeoprichter van het Palestinian BDS National Committee. Ze hielden hem en zijn vrouw 16 uren vast om hen te ondervragen. 

In het kader van de criminalisering van de BDS bestempelde Serge Rozen, de voorzitter van het Comité de Coordination des Organisations Juives de Belgique, de BDS-campagne als “de gewapende vleugel van het antisemitisme”.

Er is ook nog de wet van maart 2017 waarbij het Israëlische Ministerie van Binnenlandse Zaken de toegang tot het grondgebied kan ontzeggen aan voorstanders van de boycot tegen Israël. Zo werd onder andere Brigitte Herremans, medewerkster van Broederlijk Delen en Pax Christi Vlaanderen, in september 2016 in de luchthaven van Tel Aviv terug op het vliegtuig gezet: ze mag gedurende 10 jaar Israël niet meer binnen.

Brigitte Herremans spreekt van een echte heksenjacht op de partners van Broederlijk Delen in Israël: het werken wordt hen onmogelijk gemaakt. In een opiniebijdrage in de MO*Academy schrijft ze over “de systematische intimidatie van activisten, invallen in gebouwen, confiscatie van computers”.

Maar ook de kritische Israëlische ngo’s hebben het hard te verduren. Zo is er de Transparantiewet van 2016 waarbij ngo’s die meer dan de helft van hun financiering van een buitenlandse entiteit krijgen, verplicht worden dit bij publieke evenementen bekend te maken. Het betreft 29 organisaties, waarvan 27 tot het anti-bezettingskamp behoren zoals B’Tselem en Breaking the Silence.

En dan is er de pro-Israëlische NGO Monitor, gevestigd in Jeruzalem. Deze organisatie heeft het gemunt op ngo’s die projecten opzetten of steunen in de bezette Palestijnse gebieden, zoals de ontwikkelingsprojecten van FOS, Broederlijk Delen en Solidarité Socialiste. Ze stuurt zelfs “stagiairs” naar deze kritische ngo’s om informatie in te winnen. Bedoeling is om druk uit te oefenen op het Ministerie van Buitenlandse Zaken om deze projecten of ngo’s niet meer te subsidiëren.

Maar intussen gaat de strijd over de rechten van Palestijnen onverzettelijk verder. Op 25 september organiseerde de Leuvense Actiegroep Palestina (LAP) een actie tegen Law Train, een Europees project waarbij onderzoekers van de Leuvense universiteit samenwerken met de Israëlische politie over ondervragingstechnieken van gearresteerden. Op 29 november is er de conferentie van Via Velo Palestine tegen de start van de Giro 2018 in Jeruzalem. Op 23 december is er de kerstwake en de handtekeningenactie voor een “Gent vrij van Israëlische apartheid”. Bovendien is er de nieuwjaarsreceptie van Palestina Solidariteit op vrijdagavond 26 januari waarop jullie allen welkom zijn.

Het redactieteam                                                                            Brussel, 7 november 2017

 

PALESTINA – ISRAEL IN DE PARLEMENTEN

Geruime tijd terug beslisten wij in onze nieuwsbrief een beknopt overzicht te geven van de initiatieven rond Israël-Palestina die onze politici nemen in én buiten de parlementen. Zo blijft u als sympathisant op de hoogte welke politici werkelijk hard werken aan mensenrechten.

Vragen en initiatieven uit het Vlaams parlement

Israël en VS verlaat de Unesco uit woede over Palestijnse toetreding

Manuela Van Werde (N-VA), Sabine de Bethune (CD&V), Herman De Croo (Open VLD) en Bart Caron (Groen) stelden vragen over de uitstap van Israël en de VS uit de UNESCO, een beslissing die beide landen namen uit woede omwille van de Palestijnse toetreding. Manuelea Van Werde (N-VA) vroeg wat de gevolgen hiervan zullen zijn voor de algemene werking van de UNESCO, het Vlaamse lidmaatschap en de Vlaamse engagementen. Sabine de Bethune (CD&V) vroeg naar de impact van de uittreding van de VS en Israël, of wij vanuit Vlaanderen diplomatiek daartegen nog iets kunnen ondernemen en of er reeds een initiatief in die zin ondernomen is, eventueel in overleg met de federale overheid. Herman De Croo (Open VLD) vroeg of eventueel nog andere landen zouden kunnen volgen en wat de VS na een eerdere opschorting van hun lidmaatschap (in 1984) heeft doen besluiten om terug te keren. Bart Caron (Groen!) zei de uitstap te betreuren en stelde de vraag hoe het kan dat Palestina in de VN zélf een waarnemersstatus heeft, maar in de UNESCO wél volwaardig lid is. Hij benadrukte tevens dat het gepast zou zijn dat de Europese landen hierop gezamenlijk zouden reageren.

Vlaams minister-president Geert Bourgeois antwoordde dat zowel de VS als Israël reeds in 2011 stopten met het betalen van hun lidmaatschapsbijdrage aan de UNESCO. Hij zei dat het nog niet zeker is of beide landen ook uit de verdragen, afgesloten binnen de UNESCO, zullen stappen, maar dat Vlaanderen op de uittreding zélf van deze landen geen impact heeft. De machtsbalans binnen de UNESCO zal wél sterk verschuiven aangezien de stem van de VS als grote lidstaat zwaar doorwoog. Aangezien hiermee 20% van het budget wegvalt, is de financiële impact ook zeer groot. Bourgeois belooft de uitstap aan te kaarten wanneer de nieuwe Amerikaanse ambassadeur is benoemd.

Vragen en initiatieven uit het federale parlement

Vijftigjarige bezetting van Palestijns grondgebied door Israël

Jean-Jacques Flahaux (MR) verwees in een vraag naar de vijftig jaar durende Israëlische bezetting van Palestijns gebied en durfde, wat we van MR-politici niet gewoon zijn, duidelijk te zeggen waar het op staat. Hij zei dat Israël een agressieve bezettings- en kolonisatiepolitiek voert met de duidelijke bedoeling een volk te verdrijven en het te vervangen door een ander volk, en dit op een manier die ook nog eens bijzonder succesvol is. Flahaux vroeg daarbij onder meer welke wegen België eventueel nog kan gebruiken om de nederzettingenpolitiek te beëindigen, welk standpunt België zal innemen en hij peilde naar het standpunt van de nieuwe Amerikaanse president.

Minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders kwam in zijn antwoord niet verder dan een vage “dat er geen mirakeloplossing bestaat voor een dergelijk complex probleem” en verschuilde zich achter het ontbreken van Amerikaans initiatief hieromtrent de laatste drie jaar.

Israëlische aanwezigheid op economische top West-Afrikaanse landen

Jean Jacques Flahaux (MR). Recent controverse op de economische top van West-Afrikaanse landen (ECOWAS) waar niemand minder dan de Israëlische premier Netanyahu aanwezig was, naar eigen zeggen om het grote aantal landen dat in internationale instellingen tegen Israël stemt, te verzwakken. Om dat laatste gedaan te krijgen, schermde Netanyahu met een investeringsprogramma van 1 miljard euro. De Marokkaanse koning bleef uit protest afwezig en distantieerde zich van de aanwezigheid van de Israëlische premier en Niger verminderde uit protest zijn aantal deelnemers aan de top. Jean Jacques Flahaux wou graag weten waarom Europa afwezig bleef, hoe het zit met de samenwerking tussen de EU en ECOWAS en of de Europese autoriteiten contact opnamen met Marokko i.v.m. hun afwezigheid op de top.

Minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders wees er in zijn antwoord op dat de EU, via de hoge vertegenwoordiger voor Buitenlandse Zaken Frederica Mogherini, wel degelijk aanwezig was en dat er ook een uitgebreide samenwerking is van de EU met ECOWAS. In de aanloop van deze top ontmoette Frederica Mogherini blijkbaar ook de Liberische president Ellen Johnson Sirleaf en de Israëlische premier Netanyahu.

Recente spanningen en geweld rond tempelberg in Jeruzalem

Vincent Van Peteghem (CD&V) verwees deze zomer naar het recente geweld aan de site van de Tempelberg, waarop Israël reageerde met het plaatsen van camera’s en metaaldetectoren op deze gevoelige plaats. Dit leidde dan weer tot grootschalig geweld tussen Israëlische veiligheidstroepen en Palestijnse demonstranten. Naar aanleiding hiervan vroeg Vincent Van Peteghem wat de huidige stand van zaken is en hoe onze minister van Buitenlandse Zaken de situatie inschat. De vraag werd door onze minister van Buitenlandse Zaken Reynders niet beantwoord.

Visegrad-landen willen meer steun verlenen aan Israël

Vincent Van Peteghem (CD&V) verwees in een parlementaire vraag naar een gezamenlijk persbericht van de leiders van de Visegrad-landen en Israëlisch premier Netanyahu, waarin zij lieten weten meer steun te willen verlenen aan Israël. Van Peteghem vroeg welke impact dit standpunt zal hebben op het EU-beleid ten aanzien van het zogenaamde ‘vredesproces’ en of onze minister van Buitenlandse Zaken specifieke stappen zal zetten binnen de EU teneinde het EU-standpunt m.b.t. het vredesproces aan te houden. De vraag werd door onze minister niet beantwoord.

Inhumane gevangenisregime Israël ten aanzien van Palestijnse gevangenen – hongerstaking Palestijnse gevangenen

Dirk Van der Maelen (SP-A) stelde deze zomer een vraag over het inhumane gevangenisregime van Israël ten aanzien van Palestijnse gevangenen, waartegen Palestijnse gevangenen dit voorjaar ook protesteerden met een hongerstaking. Momenteel zitten 7150 Palestijnen opgesloten. Het gaat om 6300 mannen, 300 minderjarigen en 53 vrouwen, waaronder 14 meisjes. Er zijn ook 536 Palestijnen in administratieve detentie, dus zonder enige aanklacht of proces. Van der Maelen vroeg de minister wat zijn reactie is op het Israëlische beleid ter zake, wat het standpunt is van onze regering ten aanzien van dit onwettig en wreed gevangenisregime en hoe onze minister de Israëlische overheid zal aanmanen om de legitieme verzuchtingen van deze protestbeweging in te willigen.

Minister van Buitenlandse Zaken Reynders liet weten de situatie van de Palestijnse gevangenen in hongerstaking in Israëlische gevangenissen nauwlettend te hebben gevolgd. Hij zei samen met zijn EU-collega’s te hebben opgeroepen tot de strikte naleving van het internationale humanitaire recht en de mensenrechten ten aanzien van de gevangen, maar maakte geen melding van een concreet initiatief om hiervoor ook druk uit te oefenen op Israël.

Verhitte gemoederen over solidariteitsproject Gaza

Kattrin Jadin (MR) beweerde informatie te hebben waaruit zou blijken dat ‘Du fleuve à la mer’, een -volgens haar- ‘sterk gepolitiseerd en ‘met Belgische subsidies gesteund’ project van Solidarité Socialiste, de gemoederen enigszins zou verhitten’. Op de Fête des Solidarité in Namen zou Solidarité Socialiste, volgens haar, met steun van de Belgische ontwikkelingssamenwerking, ook een project hebben verdeeld, ‘Pêcheurs de Gaza’, dat ‘de Israëlische realiteit’ (zij bedoelde hiermee het bestaan van de staat Israël) zou ontkennen.

Minister van Buitenlandse Zaken Reynders bevestigde het bestaan van beide projecten. Het betreft documentaires gefilmd met een 360°-camera. De eerste documentaire krijgt inderdaad ook financiële steun, de tweede niet. Het betreft een documentaire die twee jonge Palestijnse artiesten volgt in hun dagelijks leven, de ene in Israël, de andere op de Westelijke Jordaanoever. Uit de omstandige uitleg die de minister gaf over wat het project juist doet, bleek echter nergens dat deze projecten het bestaan van de staat Israël zouden ontkennen.

Subsidies voor activiteiten in de bezette Palestijnse gebieden

Kattrin Jadin (MR) had vernomen dat de Palestijnse Autoriteit recent zou hebben ingestemd om een school te vernoemen naar Amin al-Hoesseini, de zeer omstreden grootmoefti van Jeruzalem tijdens WO II. Ook meende zij te weten dat in het Palestijnse onderwijs sportieve prestaties zouden beloond worden met de Dalal Mughrabi Cup, genoemd naar een vrouw die destijds betrokken was bij een buskaping in de jaren ’70 waarbij tientallen slachtoffers vielen. Van onze minister van Buitenlandse Zaken wou zij weten of voor deze school, of andere scholen vernoemd naar een omstreden persoon, Belgische steun werd gebruikt. Bovendien vroeg ze of België eerder met soortgelijke zaken geconfronteerd werd.

Minister van Buitenlandse Zaken Reynders benadrukte in zijn antwoord dat zowel premier Abbas als zijn eerste minister Hamdallah de laatste jaren hun engagement hebben getoond om geen geweld te promoten en dat hij niets weet over eventuele Belgische bilaterale financiering van instellingen of evenementen die aanzetten tot haat of geweld.

Betrokkenheid BNP Paribas bij financiering infrastructuurprojecten in illegale nederzettingen

Marco Van Hees (PVDA) verwees naar een rapport van de Internationale Federatie van de Rechten van de Mens, waaruit blijkt dat verschillende grootbanken -waaronder BNP Paribas- betrokken zijn bij de financiering van het Israëlische illegale nederzettingenbeleid in bezet Palestijns gebied. Deze banken blijken indrukwekkende geldbedragen te investeren in infrastructuur-, energie- en irrigatieprojecten in de illegale nederzettingen. Hierdoor zijn zij medeplichtig zijn aan de steeds penibeler wordende situatie van de Palestijnse bevolking. Eerder dit jaar stelde ook Raoul Hedebouw hierover een vraag. Van Hees wees er nu op dat de Belgische regering voor 7,8% aandeelhouder is en dus medeverantwoordelijk is voor het beleid van de bank. Hij stelde dat de regering maatregelen moet nemen om een einde te maken aan de illegale praktijken van BNP Paribas en sancties moet opleggen omdat de bank het internationale recht met de voeten treedt. Hij vraagt ook wat de Belgische regering zal ondernemen. Tot nog toe vond onze minister het niet nodig deze vraag te beantwoorden.

Afsnijding van watervoorziening op de Westelijke Jordaanoever door Israël

Gwenaëlle Grovonius (PS) klaagde de Israëlische politiek aan om watertoevoer aan Palestijnse gemeenschappen willekeurig af te snijden, waarmee zij Israël verweet te chanteren met een primaire levensbehoefte. Van onze minister van buitenlandse Zaken wou zij weten of hij contact had gehad met de Israëlische regering om deze nieuwe daad van agressie krachtig te veroordelen en wat hij zou doen, opdat Israël zijn internationale verplichtingen zou nakomen.

Minister van Buitenlandse Zaken Reynders benadrukte dat het in deze zaak moeilijk was om vast te stellen of er inderdaad sprake was van kwaad opzet door Israël.

Gwenaëlle Grovonius (PS) reageerde hierop dat het probleem al lang voldoende bekend is en wees op het feit dat “duizenden Palestijnen geen toegang hebben tot water”. Zij voegde er verder aan toe dat zolang onze regering deze politieke lijn blijft volgen, “het vredesproces geen enkele kans maakt”.

Israël degradeert status van Arabisch als tweede taal in Israël

Wouter De Vriendt (GROEN!) kaartte geruime tijd geleden het feit aan dat Israël besliste om het Arabisch, moedertaal van de Palestijnse Israëli’s, goed voor 20% van de Israëlische bevolking, niet langer als tweede landstaal te erkennen. Wouter De Vriendt vroeg de minister wat zijn standpunt hierover is en of hij de Israëlische ambassadeur hierover zou aanspreken.

Minister Reynders gaf in zijn antwoord aan de zaak te hebben aangekaart bij Israël, maar dat er mogelijk een nieuwe tekst zou komen. Het is niet zeker of bovenstaande beslissing effectief zal worden uitgevoerd.

Blokkade Gaza bestaat tien jaar

Wouter De Vriendt (GROEN!) verwees naar de blokkade van Gaza die dit jaar tien jaar oud is. Hij stelde dat in die periode de levensomstandigheid van de mensen in Gaza er dramatisch op achteruit is gegaan. In zijn vraag aan de minister vroeg hij of er op Europees vlak wel voldoende aandacht is voor de situatie in Gaza en of de minister de humanitaire situatie in Gaza opnieuw op de agenda zal zetten. Verder vroeg hij of de minister via persoonlijke contacten en via Europa zal pleiten voor de afschaffing van deze illegale blokkade. Verder wilde hij weten wat de minister zal doen aan de Israëlische tegenwerking van de heropbouw van Gaza.

Vraag om schadevergoeding voor Belgische projecten vernietigd door Israël

Wouter De Vriendt (GROEN!) en Benoit Hellings (ECOLO) stelden de laatste maanden tweemaal vragen over de Belgische projecten in Palestijns gebied die de voorbije jaren door Israël vernietigd werden. In hun nieuwste vraag verwezen zij naar een school in het Palestijnse dorp Jubbet Ad-Dib, die Israël enkele dagen vóór het begin van het nieuwe schooljaar vernietigde, en naar de zonnepanelen die Israël recent in beslag nam. Wouter De Vriendt juichte het feit toe dat de Belgische regering -eindelijk na jaren- besliste om schadevergoeding te vragen aan de Israëlische regering. Hij verwees daarbij ook naar een resolutie die op 24 november 2016 in de kamer werd goedgekeurd, waarin de federale regering gevraagd werd om samen met Europese landen, of bilateraal, Israël compensaties te vragen voor de vernieling van door België gefinancierde projecten. Ook vroeg hij onder meer hoe de procedure voor het vragen van schadevergoeding in zijn werk zou gaan en hoe de hoogte van schadevergoeding zou bepaald worden.

Dirk Van der Maelen (SP-A) stelde de minister van Buitenlandse Zaken eveneens vragen over de Europese projecten die door Israël vernietigd werden en vroeg:

1. welke compensaties voor de vernielingen werden gevraagd,

2. of onze minister het steeds opnieuw veroordelen van de vernielingen voldoende vond,

3. of men bij herhaling hardere maatregelen overweegt.

100 jaar Balfourverklaring en 70 jaar VN-verdeelplan

In april-mei 1916 was er het Sykes-Picotakkoord (The Anglo-Franco Russian Agreement) tussen de Britse diplomaat Mark Sykes, zijn Franse collega Georges Picot en de tsaristische minister van Buitenlandse Zaken Sergei Sazonov. Frankrijk eigende zich Libanon, Syrië en een deel van Irak toe, terwijl Engeland zich “tevreden stelde” met Palestina, Jordanië en het grootste deel van Irak[1].

Op 2 november 1917, amper één jaar na het bovenvermeld Sykes-Picotakkoord, richt de Britse minister van Buitenlandse Zaken Lord Arthur James Balfour een brief aan baron Walter Rotschild waarin hij schrijft dat de Britse regering een vestiging van een nationaal tehuis voor het joodse volk in Palestina gunstig gezind is.

Wie waren de Rotschilds en waarom is de Balfourverklaring tot stand gekomen[2]? In het recentste boek “Palestina geschiedenis van een kolonisatie” beantwoordt Lucas Catherine beide vragen als volgt:

“Wie waren de Rotschilds[3]?

Oorspronkelijk waren de Rotschilds geen zionisten. Ze koloniseerden wel in Palestina, maar deden dat ook in Algerije, waar ze in de wijnbouw zaten. (…) In 1980 engageerden zij in hun Palestijnse kolonies een maître de chai uit Bordeaux en in 1897 stichten zij de Kommandit Gesellschaft Karmel met hoofdzetel in Warschau en bijhuizen in onder meer Wenen en New York. Voor de Palestijnse wijn mikten zij op Joodse klanten, hun wijn was immer kosjer. Net voor de Eerste Wereldoorlog bezaten zij 24 kolonies in Palestina. Daar werkten hoofdzakelijk goedkope Palestijnse arbeiders, tot grote ergernis van de kleine groep zionisten die toen al in Palestina woonde. De belangrijkste kolonie gesticht op de grond van het Palestijnse dorp Tantura, was Zichron Ya’acob, Hebreeuws voor ‘gedachtenis aan Jacob’. Het gaat hier niet om de Bijbelse Jacob, maar om Jacob (James) de Rotschild, de vader van Edmund de Rotschild, de man die de kolonisatie in Palestina dirigeerde.

Maar het is nog een ander familielid, baron Walter de Rotschild, aan wie de Balfour Declaration is gericht. Iedereen wist echter dat de Verklaring in de praktijk gericht was aan zionistenleider Chaim Wiezmann. Die had zo zijn ideeën over samenleven met Palestijnen: ‘… het is een gevecht tussen een Jood en een geit. Als je geiten wilt hoeden op plaatsen waar je bloeiende sinaasappelplantages kan hebben, dan is er geen plaats in Palestina …’ De Balfourverklaring diende dus om de nodige ‘ruimte’ voor het zionisme te creëren.”

Op 29 november 1947 werd het VN-verdeelplan (resolutie 181) door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties goedgekeurd. Lucas Catherine licht toe waarom dit plan onrechtvaardig is voor de Palestijnen en hoe België zijn onthouding in een ja-stem veranderde.

Verdeel en heers

“Met de Palestijnse belangen wordt in die plannen weinig of geen rekening gehouden. De Joden bezitten in 1947 amper 7 procent van de grond en vormen een derde van de bevolking: 608 000 op een totaal van 1 835 000. Toch krijgen ze volgens het verdeelplan van de Verenigde Natie 56 procent van het grondgebied toegewezen. Het plan voorziet in een Joodse staat met 498 000 Joden en 407 000 Arabieren. Dit laatste cijfer is fout, want men ‘vergeet’ er de 105 000 Arabische bedoeïenen bij te voegen. In feite zou de ‘Joodse’ staat dus vanaf de start een Arabische meerderheid hebben. De Arabische staat zou 10 000 Joodse inwoners tellen en 725 000 Arabieren. Men plande ook een internationale zone, het corpus separatum Jeruzalem, waarin 100 000 Joden zouden wonen naast een kleine meerderheid van 105 000 Arabieren. De drie gebieden zouden verenigd worden in een economische en monetaire unie. Een soort federale staat.”[4]

De stemming van 29 november 1947 en de ja-stem van België

“De Palestijnen vonden dit verdeelplan onrechtvaardig en konden het dus niet aanvaarden. Ook in de VN was er niet veel enthousiasme voor het plan, en de Belgische vertegenwoordigers waren er tegen gekant. Tijdens de commissiebesprekingen die aan de stemming voorafgingen, verklaarde de heer Dehousse op 21 oktober 1947 voor België ‘dat zijn land geen partij zou kiezen en dat hij instructie had gekregen om bijgevolg niet aan de discussie deel te nemen’. De kabinetschef van Buitenlandse Zaken Loridan die in november woordvoerder was, verklaarde:

‘Wij staan op het standpunt van Egypte. Wij zullen ons bij de stemming van de commissie onthouden. Het verdeelplan vertoont te veel ernstige gebreken en leemten: de twee geplande staten zijn erg verbrokkeld en om een continu territorium te krijgen moet men overal corridors voorzien. Men wilde etnisch homogene blokken verkrijgen, maar dit is niet gelukt. Daarom denken wij dat er weinig kans op slagen is, ook al wordt het plan bijgestuurd door een economische unie. En wij zijn ervan overtuigd dat dit verdeelplan niet het hoofddoel zal bereiken, namelijk vrede in de regio.”[5]

Maar op 26 november 1947 zei de Belgische vertegenwoordiger F. Van Langenhove dat hij met de meerderheid zal stemmen omdat er volgens hem geen alternatief is. Een alternatief zou volgens hem neerkomen op nog meer gevechten en meer geweld. België stemt dus uiteindelijk ja. Lucas Catherine schrijft hierover:

“Een opmerkelijke ommezwaai: België legde zich bij de meerderheid neer, nog voor er gestemd werd. Het werd een ‘ja’. (…). In het Parlement uitte Carton de Wiart zijn verbazing over die ja-stem: ‘Groot was onze verrassing toen we uit de kranten moesten vernemen dat de Belgische delegatie voor het verdeelplan heeft gestemd. Ondanks de stemming in de commissie van Buitenlandse Zaken, waarbij unaniem werd beslist tot een onthouding.‘ Het antwoord kwam pas veel later. Camille Huysmans, toenmalig minister van Onderwijs en lid van de zionistische lobby, had de ommekeer bewerkstelligd. Israël Gatt, de adjunct-directeur van de internationale afdeling van Israëlische Arbeiderspartij, beschrijft in zijn memoires de invloed van Huysmans als volgt: ‘Zijn steun bereikte een hoogtepunt in de strijd voor de oprichting van de staat. Dankzij zijn inspanningen heeft de Belgische delegatie voor ons gestemd op de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties op 29 november 1947.‘ De zionistische lobby had het in extremis gehaald

[1]Na de Oktoberrevolutie van 1917 kwamen de bolsjewieken aan de macht. Om ideologische redenen zagen ze af van een nieuw koloniaal gebied in het Midden-Oosten.

[2]Lees ook: Lamis Andoni, Van Balfour tot Obama (en Trump), in Soemoed, sept-okt 2017, p. 8-9 en Jorn De Cock, De brief die Israël schiep, in De Standaard, 2.11.2017, p. 20-21, alsook David Cronin, Balfour’s Shadow: a Century of British Support for Zionism and Israel, Pluto Press, juli 2017, 224 pagina’s en zijn interview hierover: http://www.intal.be/nl/article/100-jaar-kolonisatie-van-palestina-de-schaduw-van-balfour.

[3]Lucas Catherine, Palestina geschiedenis van een kolonisatie, EPO, Berchem, 2017, p. 16-17.

[4]Lucas Catherine, Palestina geschiedenis van een kolonisatie, EPO, Berchem, 2017, p. 101.

[5]Prof. O. De Raeymaeker, Belgiê en de Israëlisch-Arabische conflicten 1948-1978, Leuven, 1979, p. 23-45, geciteerd in Lucas Catherine, Palestina geschiedenis van een kolonisatie, EPO, Berchem, 2017, p. 102.

INTERVIEW: Tobias Van Os

De oproep tot BDS is pas 12 jaar oud. In Zuid-Afrika heeft het enkele decennia geduurd om het apartheidsregime omver te werpen. We moeten dus geduld uitoefenen.

Op 25 september voerde de Leuvense Actiegroep Palestina (LAP) een succesvolle actie tegen de samenwerking van de Leuvense universiteit met de Israëlische politie in het kader van het Europese onderzoeksproject Law-Train over ondervragingstechnieken van gearresteerden. Naar aanleiding van deze actie hadden we op 26 oktober een interview met Tobias Van Os, medestichter van de LAP.

Hoe ben je betrokken geraakt bij de Palestijnse problematiek?

Ik werk al sinds 1996 mee in Oxfam-Wereldwinkel Leuven, eerst als vrijwilliger en sinds 2000 als (betaalde) coördinator. Oxfam-Wereldwinkels heeft al vele jaren fairtradepartners in de Palestijnse Gebieden. Het is dus via mijn (vrijwilligers)werk dat ik met ‘Palestina’ in aanraking ben gekomen. Zo woonde ik rond de eeuwwisseling een debat bij met de VRT-journalist Rudi Vranckx over de Palestijnse kwestie. Dat was georganiseerd door Oxfam-Wereldwinkel Kessel-Lo.

Rond die tijd ben ik over Palestina beginnen lezen en in februari 2003 nam ik deel aan een observatiemissie georganiseerd door het Actieplatform Palestina (APP). Toen konden we nog Gazastad bezoeken, maar niet meer het zuiden van de Gazastrook. Onze gids was Evelyn Lernout van Oxfam. De spanning was toen te snijden. Ter hoogte van een Israëlische nederzetting in de Gazastrook liepen Palestijnen zo ver mogelijk mee achter rijdende auto’s om zich tegen de beschietingen vanuit de Israëlische observatietorens te beschermen. Eén van de deelnemers aan de observatiemissie heeft zelfs de kogels horen fluiten. Het was de tijd dat de Amerikaanse vredesactiviste Rachel Corrie[1] door een Israëlische bulldozer werd platgewalst. Het was ook de tijd dat de Britse activist Tom Hurndall op 11 april 2003 door een Israëlische soldaat in het hoofd werd geschoten en in de coma raakte. Hij overleed op 11 januari 2004.

De Palestijnse arbeiders kwamen toen in bussen aan en snelden naar het checkpoint van Eretz, want dat was slechts beperkt open en als je nog in Israël was na de sluiting, dan moest je als Palestijn illegaal de nacht doorbrengen in Israël.

Ondanks een strikt uitgaansverbod dat was ingesteld de nacht voor we naar Nablus gingen, konden we zonder problemen door de twee checkpoints rijden. Toen we wat later door de belegerde stad liepen, hebben we een jonge Palestijnse moeder tussen ons in mee laten lopen naar het huis waar haar baby verbleef. Door de plotse instelling van het uitgaansverbod was ze van hem gescheiden geraakt. We hebben ook een grootmoeder uit haar huis ontzet dat was ingepalmd door een troep Israëlische soldaten. Ze werd op een plastic stoel naar buiten gedragen en in ons busje gezet. We brachten haar naar een familielid wat verderop. Diezelfde dag nog hebben we in een ziekenhuis een Palestijn bezocht die die nacht in het hoofd was geschoten.

In augustus 2003 en augustus 2004 nam ik nog twee keer deel aan een observatiemissie georganiseerd door het APP. De harde confrontatie met het geweld en onrecht dat de Palestijnen wordt aangedaan, heeft me voor altijd aan de Palestijnse zaak verknocht. Want je kan lezen wat je wil, de ervaring ter plekke heeft me zo aangegrepen dat ze me nooit meer zal loslaten.

Wanneer werd de Leuvense Actiegroep Palestina (LAP) opgericht en hoe werken jullie?

In mei 2002 richtten de vijf Leuvense Wereldwinkels het Leuvens Actieplatform Palestina op. Dat werd toen de Leuvense afdeling van het Actieplatform Palestina (APP), een koepelorganisatie met grote organisaties zoals Oxfam-Wereldwinkels, Oxfam-Solidariteit, Broederlijk Delen, Pax Christi Vlaanderen, FOS, 11.11.11 en kleinere organisaties zoals Vrede, Geneeskunde voor de Derde Wereld, het toenmalige Vlaams Palestina Komitee en CODIP. Het APP voerde verschillende acties zoals ‘Slikt u de bezetting nog langer (2002), Israëlisch fruit smaakt bitter (2003), Sloop de Muur (2003), Gebruik je hoofd tegen de muur (2004), Wanneer trekt onze regering de kaart van Palestina (2006), 40 jaar is genoeg (2007)’. Met de campagne ‘Gebruik je hoofd tegen de muur’ verzamelde het APP 25 000 foto’s, waarvan ca 5 000 uit Leuven. Onze grootste actie voerden we tijdens het Wereldfeest met als thema ‘Muren van onbegrip’.

Een paar jaar eerder namen we ook deel aan de briefkaartenactie in een aantal grootwarenhuizen met de boodschap om geen producten van de Israëlische bezetter te verkopen. De campagne van het APP ‘Koop geen vruchten van bezetting’ gaf aanleiding tot druk van het Simon Wiesenthal Center op de Amerikaanse afdeling van Oxfam, die op zijn beurt de Belgische afdeling onder druk zette. Er ontstonden binnen het APP meningsverschillen over de boycot van Israëlische producten. In 2008 werd het APP opgeheven.

Het Leuvens Actieplatform Palestina veranderde voordien al van naam en werd de Leuvense Actiegroep Palestina (LAP). We zetten de boycotacties aan warenhuizen verder, niet langer voor het APP, maar in samenwerking met de intussen opgerichte COBI (Coördinatie Boycot Israël). In december 2008 organiseerden we een mensenketting rond de Leuvense Sint-Pieterskerk. Daar namen 300 actievoerders aan deel. In juli 2014 organiseerden we naar aanleiding van de Israëlische slachting in de Gazastrook een flash mob voor het Leuvense stadhuis ‘Leuven 1914 – Gaza 2014’ met meer dan 200 deelnemers. We legden de parallel met wat in Leuven in 1914 was gebeurd en waaraan de tentoonstelling Ravage[2] in museum M was opgehangen.

Jullie zijn recent in de media gekomen met protestacties tegen het project Law-Train

In het voorjaar 2016 verscheen in het weekblad Knack een artikel over de samenwerking tussen de Gentse universiteit en Israël. In dit artikel was er ook sprake van de betrokkenheid van de Leuvense universiteit met de Israëlische politie in het kader van het Europees onderzoeksproject Law-Train[3] over ondervragingstechnieken van gearresteerden. Een aantal Leuvense academici zijn toen in actie geschoten. In september 2016 verscheen in De Morgen een open brief van 33 academici aan de toenmalige Leuvense rector Rik Torfs. Tijdens de zomer van 2016 heeft Anit Vervoort van de LAP een beknopt dossier over Law-Train geschreven en Herman Deley van BACBI (Belgian Campaign for an Academic and Cultural Boycott of Israel) heeft dit dossier uitgewerkt. Kort voor de opening van het academiejaar 2016 was er een overleg tussen Leuvense proffen en rector Torfs én één tussen activisten en de rector. Bij de opening van het academiejaar gingen op 26 september 2016 een aantal actievoerders van de LAP op de grond liggen toen de stoet van academici voorbijkwam. De actie haalde onder meer het nieuws op VRT en VTM. Naar aanleiding van het Patroonsfeest van de Leuvense universiteit en de uitreiking van vier eredoctoraten werd op 15 februari 2017 nogmaals een protestactie tegen Law-Train opgezet. Op 19 april 2017 organiseerden we een infoavond over Law-Train met Thomas Van Riet (KU Leuven), Lieven De Cauter (KU Leuven), Eva Brems (UGent) en Reine Meylaerts (KU Leuven). Deze laatste sprak zich uit voor een volledige academische boycot van Israël.

We deelden flyers uit tijdens de verkiezingsdebatten voor de aanstelling van een nieuwe rector. Eind juni 2017 was er een onderhoud met de nieuwe rector Luc Sels, die persoonlijk tegen samenwerking is met een land dat de VN-resoluties niet respecteert.

En dan was er op 25 september 2017 opnieuw een actie waaraan een 10-tal Leuvense academici deelnamen.

Wat denk je van het Belgisch beleid inzake het Palestijns-Israëlisch conflict?

Hypocriet! Israël is de bondgenoot van de Verenigde Staten en kan zich alles veroorloven. België stemt zijn houding af op die van Europa. De Europese Unie veroordeelt Israël enerzijds, maar haalt anderzijds de samenwerkingsbanden met Israël aan. Nochtans stelt Artikel 2 van het Associatieverdrag tussen de EU en Israël dat beide partijen de mensenrechten en de democratische principes moeten respecteren. Als de EU het associatieverdrag correct wil toepassen, zou ze het dus onmiddellijk moeten opschorten[4]. Die stok achter de deur wordt echter nooit gebruikt. Er staan zoveel belangen op het spel. Er wordt op zoveel vlakken samengewerkt met Israël. België is een belangrijke handelspartner van Israël (vooral diamanten). Van onze ministers moet je niet veel verwachten. Didier Reynders (Buitenlandse Zaken) zweert bij een beleid van ‘équidistance’ tegenover Israël en de Palestijnen. Jan Jambon (Binnenlandse Zaken) denkt dat hij de mosterd bij Israël zal vinden in zijn strijd tegen het terrorisme. En Alexander De Croo (Ontwikkelingssamenwerking) schrapt de financiële steun aan een Palestijnse school omdat die genoemd wordt naar een Palestijnse ‘terroriste’.

Ik hoorde ooit op een conferentie voor Europese politici en magistraten dat, wanneer die er mee dreigden de financiële steun voor projecten in de Palestijnse Gebieden in te houden, hun Israëlische gesprekspartners wel erg zenuwachtig werden. Israël zou dan immers zelf voor de kosten van de bezetting moeten opdraaien. De bezettende macht is verplicht om te zorgen voor de bezette bevolking, qua collectieve voorzieningen en infrastructuur, maar Israël bedankt daar feestelijk voor. En dus sponsort de EU de bezetting.

Hoe schat je de huidige situatie in?

De situatie wordt alsmaar erger. Er is een opeenvolging van Israëlische regeringscoalities met extreemrechts. Het Israëlische beleid ten aanzien van de Palestijnen wordt alsmaar harder. Dat zal echter niet blijven duren. Op een bepaald moment zal dit veranderen. De vraag is in welke richting. Israël wil van de Palestijnen af, maar dit zal nooit lukken.

Er is een evolutie aan de gang: Israël heeft minder aanhang bij de westerse publieke opinie. In Europa steunt een meerderheid van de bevolking Israël niet meer, in tegenstelling tot enkele decennia geleden. En ook al is er ondertussen gigantisch veel psychologische schade aangericht langs beide kanten, dat mag ons niet de moed ontnemen om te blijven ijveren voor een rechtvaardige oplossing, wel integendeel.

Eén staat, twee staten of nog een andere oplossing, het is aan de Israëli’s en de Palestijnen om hun ‘beste’ oplossing te kiezen. Ik vind dat wij ons daar niet over moeten uitspreken. Ik heb zo mijn idee over wat de beste oplossing zou kunnen zijn, maar dat idee doet er dus volgens mij niet toe.

Wat is het belang van de boycotcampagne tegen Israël?

Je kan het belang daarvan moeilijk overschatten. Volgens Richard Falk, de voormalige VN-rapporteur over de mensenrechten in de Palestijnse gebieden, is er geen andere optie dan steun te verlenen aan de BDS-campagne. Hij zegt dat je nalatig bent als je de BDS (Boycott, Divestment, Sanctions) tegen Israël niet steunt[5]. De Palestijnse oproep tot BDS is pas 12 jaar oud[6]. In Zuid-Afrika heeft het enkele decennia geduurd om het apartheidsregime omver te werpen. We moeten dus geduld uitoefenen. De BDS-campagne heeft veel gezichten, is versnipperd en gedecentraliseerd. Dat lijkt misschien een zwakte, maar is volgens mij vooral een sterkte: als er ergens een BDS-groep verdwijnt, dan duikt er elders wel weer een nieuwe op. De beweging is niet te tackelen, hoe hard Israël dat ook probeert.

[1]Op 16 maart 2003 stelde ze zich met andere leden van de International Solidarity Movement (ISM) op voor een huis in Rafah dat het Israëlische leger wilde platwalsen. Ze werd door een bulldozer omvergereden en stierf diezelfde dag

[2]In de tentoonstelling was ook een afdeling gewijd aan Palestijnse oude boeken en archieven van een bibliotheek die in 1948 door zionistische milities werd vernietigd. Deze milities stalen vanaf eind 1947 heel wat boeken, manuscripten, persoonlijke documenten foto’s en kunstwerken uit de Palestijnse huizen. Zie: https://electronicintifada.net/blogs/ali-abunimah/watch-great-book-robbery-israels-1948-looting-palestines-cultural-heritage. In april 2002 werd de bibliotheek van het Khalil Sakakini Cultural Center in Ramallah door het Israëlische leger gedeeltelijk opgeblazen. Lees ook: https://palestinasolidariteit.be/content/de-sociocide-van-de-palestijnse-samenleving

[6]Op 5 juli 2005 riepen een honderdtal Palestijnse organisaties op tot de BDS: https://bdsmovement.net/call

‘Alleen kordaat Europees optreden kan de humanitaire catastrofe in Gaza beëindigen’

Ludo De Brabander – 16 oktober 2017 – webstek 11 11 11

http://www.11.be/artikels/item/alleen-kordaat-europees-optreden-kan-de-humanitaire-catastrofe-in-gaza-beeindigen

Als Europa, zoals het beweert, begaan is met het lot van de Palestijnen, dan moet het eindelijk eens kordaat optreden, schrijft Ludo De Brabander, die vorige maand in Gaza rondreisde.

Hamas en Fatah hebben in Caïro een verzoeningsakkoord getekend waarmee een einde zou moeten komen aan tien jaar interne Palestijnse strijd. Beide rivalen zullen een interimregering vormen in afwachting van verkiezingen die binnen het jaar zouden moeten plaatsvinden.

Het akkoord komt niets te vroeg. De humanitaire situatie in Gaza is al lange tijd onhoudbaar als gevolg van een tien jaar durende Israëlische blokkade en drie grootschalige militaire aanvallen. Het zorgde er voor dat de werkloosheid de hoogte inschoot naar 42 procent – 40 procent van de bevolking leeft in armoede, de helft van de bevolking leeft in voedselonzekerheid en driekwart moet beroep doen op internationale hulp. Het wordt ook alsmaar moeilijker om deze gevangenis, zoals de Gazanen de smalle strook land systematisch noemen, te verlaten, zelfs voor dringende medische gevallen. Israël weigert in de helft van de gevallen voor zwaar zieken een vergunning af te leveren. En zo sterven er mensen omdat ze geen behandeling buiten Gaza mogen krijgen.

Alsof dat nog niet genoeg was, kwamen daarbovenop ook nog eens de maatregelen van de Palestijnse Autoriteit (PA) onder leiding van president Mahmoud Abbas. Hij zette Hamas, dat Gaza controleert, met extra collectieve strafmaatregelen verder onder druk. De PA bezuinigde fors op het loon van duizenden ambtenaren en weigerde nog langer de (Israëlische) elektriciteitsleveringen aan de Gazastrook te betalen. Een collectieve sanctie waardoor gezinnen slechts over een paar uur elektriciteit per dag beschikten en de waterzuiveringsinstallaties stilvielen. Het ongezuiverde water gaat tot vandaag rechtstreeks de zee in waardoor de hele kuststrook als een open riool oogt en ruikt. Voor de visserij in Gaza is dat een ramp. Ook Egypte houdt al jaren zijn grenzen dicht, officieel om terreuraanvallen tegen te gaan, maar in werkelijkheid om de VS en Israël gunstig te stemmen.

Tijdens zijn bezoek aan de Gazastrook eind augustus zei VN-Secretaris-Generaal Antonio Guterres dat hij getuige was van een van de ergste humanitaire crisissen die hij ooit heeft gezien. Volgens een VN-rapport zou de Gazastrook ‘onleefbaar’ worden tegen 2020. De VN vraagt om extra financiering om de ergste nood te lenigen. Maar het is duidelijk dat het opheffen van de Israëlische wurggreep de enige weg is om Gaza onafhankelijk te maken van buitenlandse hulp.

Israël wil geen Palestijnse verzoening

Zal het net afgesloten akkoord tussen Hamas en Fatah voor een Palestijnse eenheidsregering een einde maken aan deze situatie? Het zal de ergste uitwassen van de catastrofe wegnemen en als Egypte effectief meewerkt, kan het zelfs zorgen voor een verlichting van de economische malaise en een betere Palestijnse mobiliteit.

Als… want eerdere akkoorden liepen op niets uit. Niet alleen omdat het wantrouwen tussen beide politieke bewegingen erg groot blijft. Het grootste obstakel is dat de Israëlische regering absoluut niet wil weten van een verzoening en een eenheidsregering met ’terroristen’. Ze schoot het vorige akkoord uit de lente van 2014 letterlijk aan flarden, waarbij ongeveer 2100 Gazanen het leven lieten. Cynisch genoeg liet premier Netanyahu in een reactie verstaan dat een ‘verzoening met massamoordenaars deel uitmaakt van het probleem, en niet de oplossing’. Langs Palestijnse kant bestaat er nochtans een wil – zelfs bij Hamas – om tot vrede te komen op voorwaarde dat Israël de Palestijnen een leefbare staat gunt zonder blokkades, zonder bezetting, annexatie en kolonisatie, zonder militaire aanvallen.

Waar blijven de internationale maatregelen?

In de westerse hoofdsteden zijn de cijfers over de dramatische humanitaire situatie en de bezettingspraktijken gekend, maar daar kijkt men liever de andere kant op. Het internationaal humanitair recht verbiedt dergelijke blokkades. Het zegt ook dat op de andere landen de verantwoordelijkheid rust om op te treden als daartegen inbreuken worden gepleegd. Blokkades mogen niet als die hongersnood tot doel of effect hebben. Het is ook verboden om de burgerbevolking aan collectieve strafmaatregelen te onderwerpen. Verder is Israël als bezettende macht verantwoordelijk voor een adequate bevoorrading van voedsel en medicijnen. En Israël – laat daar geen twijfel over bestaan – blijft een bezettende macht omdat het op diverse manieren Gaza aan zijn macht onderwerpt.

Palestijnse verzoening of niet, zolang het Israëlische embargo gehandhaafd blijft, zal de humanitaire situatie er niet echt op verbeteren. Toch weigeren de internationale hoofdrolspelers in dit conflict, de Europese Unie en de Verenigde Staten op kop, om maatregelen te nemen die een einde kunnen maken aan deze duidelijke Israëlische inbreuk op het internationaal recht. Europa beschikt, als belangrijkste handelspartner, nochtans over de instrumenten om Israël onder druk te zetten. Zo is er het Associatie-akkoord dat Israël een voordelige Europese markttoegang biedt en er voor zorgt dat Israël kan participeren aan verschillende Europese programma’s zoals Horizon 2020. Artikel 2 van het Associatie-akkoord bevat evenwel een opschortende mensenrechtenclausule. De vraag is waarop de EU al die jaren al wacht om het artikel in werking te laten treden? Het tast de geloofwaardigheid aan van de EU als voorvechter van de mensenrechten. In plaats daarvan proberen de Europese leiders hun geweten te sussen door humanitaire hulp te bieden hoewel die overbodig zou zijn als de Israëlische blokkade wordt stopgezet. Het gaat immers om een ‘man-made-disaster’.

Van de VS valt niet veel te verwachten

Met de Verenigde Staten is het nog erger gesteld. Het neemt het keer op keer op voor Israël, ook als er sprake is van ernstige schendingen van het internationaal humanitair recht. Onder President Obama is de militaire steun aan Israël nog opgevoerd met een jaarlijkse 4 miljard dollar, ook al beschikt Israël over een machtig kernwapenarsenaal en koopt het daarmee de nodige wapens die het vervolgens inzet om de bezetting van de Palestijnse gebieden te handhaven. Onder Trump kan het alleen nog maar erger worden, zoals we konden merken aan het stopzetten van het lidmaatschap van UNESCO, omdat die organisatie Palestijnse cultureel erfgoed erkende.

Van Israël en de VS moeten we dus niet veel verwachten. Als de EU – zoals het geregeld verklaart – werkelijk ijvert voor een duurzame vrede, voor een leefbare Palestijnse staat, begaan is met het lot van de Palestijnen en die van de burgers in Gaza in het bijzonder, dan moet Brussel eindelijk eens kordaat optreden. Decennialange verklaringen en wat humanitaire hulp hebben niets uitgehaald. Dat beleid is failliet. Het is tijd om te handelen en te zorgen dat er een einde komt aan de grootschalige schendingen van mensenrechten. Brussel moet relaties met Israël aan voorwaarden van internationaal recht verbinden, de handelsbanden met de Israëlische kolonies doorknippen en het embargo tegen Gaza doorbreken. Zo moeilijk is dat niet. Met enige creativiteit hoeft Brussel daarvoor zelfs de medewerking van Israël niet te hebben. Gaza is immers toegankelijk langs de zee. Ik denk niet dat Israël het zou aandurven om militair op te treden tegen een Europese geaccrediteerde handelsvloot die de maritieme blokkade rond Gaza doorbreekt, zoals het eerder deed met de acties van burgeractivisten.

Ludo De Brabander reisde begin september met een delegatie van de Nederlandse Stichting Kifaia door Gaza en sprak er met verschillende hulp- en mensenrechtenorganisaties.

OPINIE

Vreedzaam verzet in Palestina en Israël botst op grenzen

MO ACADEMY, 2 november 2017 – Brigitte Herremans, medewerker Midden-Oosten bij Broederlijk Delen en Pax Christi Vlaanderen

Daar het een opinie betreft, stemt het standpunt van de auteur niet noodzakelijk overeen met de zienswijze van de redactie. Elke reactie van de lezer is uiteraard welkom om de discussie te voeden.

Foto’s werden door de redactie van de Nieuwsbrief toegevoegd

Op 31 oktober nam Brigitte Herremans in Amsterdam deel aan een debat over Israël en Palestina getiteld “De grenzen van het verzet”. Het inspireerde haar tot een opiniestuk waarin ze haar visie op de situatie in dat deel van het Midden-Oosten uiteenzet en de manier aanklaagt waarop Israël probeert ieder verzet te breken.

Als het Israëlisch-Palestijns conflict over de tongen gaat, ontstaan er vaak hevige discussies, niet altijd gehinderd door veel kennis van zaken. Emoties zoals verontwaardiging krijgen dan vaak de bovenhand. Ook bestaat de neiging tot al te grote politisering: de Palestijnse maatschappij wordt vooral bestudeerd door het prisma van de bezetting. Het leven van de bezette bevolking wordt verengd tot haar strijd tegen die bezetting. Er is immers geen ontkomen aan: de bezetting grijpt in op alle aspecten van het leven van Palestijnse burgers, van de wieg tot het graf.

Maar net zoals lotgenoten in andere conflicten ter wereld proberen de meeste Palestijnen een waardig leven te leiden ondanks de bezetting, en er zich niet door te laten definiëren.

Normalisering van de bezetting

Vandaag, na vijftig jaar bezetting, is het verzet, vreedzaam of gewelddadig, niet het meest voorkomende gespreksonderwerp in Palestina. Het laat veel burgers onverschillig. Heel anders dan ten tijde van de Eerste Intifada (1987-1993), toen burgers zich op grote schaal lieten meeslepen door betogingen en acties van burgerlijke ongehoorzaamheid. Vandaag echter zien veel Palestijnse burgers geen rol meer voor hen weggelegd in de ontvoogdingsstrijd en plooien ze zich terug op hun eigen leven.

In 2000 werden ze aan de kant gezet door de gewapende groepen die de Tweede Intifada kaapten met aanslagen tegen Israëlische burgers. De toenemende repressie maakte hun leven sindsdien enger, begrensde de bewegingsvrijheid en versleutelde Israëls ijzeren greep op de gefragmenteerde Palestijnse gebieden. Sinds 2000 zijn Palestijnen vooral bezig met overleven: ze leven van dag tot dag, in afwachting van een nieuwe crisis.

Het is ook zonneklaar voor Palestijnen dat Israël nooit de bedoeling had om zich terug te trekken uit de Palestijnse gebieden, maar wel om de bezetting te herorganiseren. De Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) kon niet alleen geen politiek alternatief verzinnen, maar verrijkte zich en creëerde zelf een repressieve staat in wording, zonder soevereiniteit. Uit pragmatische overwegingen, machteloosheid en vermoeidheid lieten veel Palestijnen de “nationale bevrijding” dan ook links liggen.

Israëls ongebreidelde repressie gaf het geloof in de tweestatenoplossing meer dan één knauw: ze sloeg het Palestijnse nationalisme, dat ijvert voor een Palestijnse staat binnen de grenzen van vóór 1967, aan diggelen. Eén staat, twee of meer staten, het interesseert veel Palestijnen niet echt meer, zolang de invallen van het Israëlische leger en de huisvernielingen maar stoppen, jongeren niet meer uit bed worden gelicht, er meer dan vier uur elektriciteit per dag is in Gaza, … Kortom, dat burgers gespaard blijven van dagelijkse vernederingen en hun basisrechten vervuld zien. Net zoals in de Arabische revoluties klinkt de roep om waardigheid steeds luider.

Geen ruimte meer voor burgerprotest?

Dit betekent niet dat de bevolking in de Palestijnse gebieden volledig lamgeslagen is. Zonder dit expliciet te benoemen, bekennen de meeste burgers zich dagelijks tot het geweldloos verzet. Dat doen ze door hun plannen door te zetten en niet te wijken voor het geweld van de bezetting en landroof. De ideologie van “soemoed”, of veerkracht, ontwikkelde zich sinds de Nakba (Palestijnse exodus tussen 1947-1949) en kan worden verstaan als ‘wij blijven hier’.

Daarnaast is er ook een minderheid die actief deelneemt aan het verzet. Enerzijds zijn er de Palestijnse gewapende groeperingen en recent ook Palestijnse individuen die geweld plegen tegen Israëlische burgers en soldaten. Hamas weigert bijvoorbeeld om zijn gewapende vleugel, de Iz ed-din Al-Qasimbrigades, te ontbinden en zijn wapens op te geven omdat het die beschouwt als een troefkaart in de strijd tegen Israël en te allen tijde wil klaarstaan om Israël opnieuw te bestoken met raketten.

Anderzijds zijn er Palestijnse mensenrechtenactivisten en groepen die actief blijven oproepen tot geweldloos verzet tegen de bezetting of ijveren voor meer vrijheid in de Palestijnse maatschappij. Hun voornaamste drijfveer is de overtuiging dat de strijd om basisrechten essentieel is voor de ontvoogding van Palestina, en dat passief toekijken geen optie is. Vaak worden ze bijgestaan door Israëlische en internationale ngo’s die wel bewegingsvrijheid hebben en hun dagelijkse strijd internationale zichtbaarheid geven. Er zijn talloze voorbeelden die dit illustreren: de groep Theatre Day Productions in Gaza, Youth Against Settlements in Hebron, Tent of Nations in Bethlehem, de Circusschool in Ramallah en Project Hope in Nabloes.

Israël treedt hard op tegen het volksverzet. Dat is de term die Palestijnen verkiezen, ook al gaat het er niet altijd vreedzaam aan toe en worden er soms projectielen gegooid. Voor de Israëlische autoriteiten is het burgerprotest een grote bedreiging. Vanaf de bouw van de muur in 2002, braken in dorpen zoals Bilin en Nilin protesten uit en werden er op vrijdag betogingen georganiseerd.

Ook in het dorp Nabi Saleh ontstond er een protestbeweging. Het leger reageerde van meet af aan met extreem geweld op de betogingen en arresteert met de regelmaat van de klok activisten. Ook mensenrechtenactivisten worden genadeloos aangepakt, als criminelen. De aanvallen tegen Issa Amro, de oprichter van de groep Youth Against Settlements in Hebron, zijn een pijnlijke illustratie.

Er loopt momenteel een proces tegen hem in een Israëlische militaire rechtbank, grotendeels gebaseerd op klachten van kolonisten (en voor feiten waar hij jaren geleden al voor werd gearresteerd maar onmiddellijk weer vrijgelaten). Amnesty International en HRW argumenteren dat de klachten ongegrond zijn.

Een bitter detail: Issa zat in september twee weken in een Palestijnse gevangenis omdat hij de recent aangenomen cyberwet zou geschonden hebben met een Facebookbericht waarin hij zich kritisch uitliet over de Palestijnse president.

Steun van buitenaf

De ironie van het lot is dat de Palestijnse zaak internationaal nog steeds veel gemoederen beroert. Er is meer solidariteit voor Palestijnse, dan voor pakweg Syrische, Jemenitische of Soedanese burgers. Dit heeft natuurlijk te maken met de ongebreidelde Amerikaanse politieke steun voor Israël en de spreidstand van de Europese Unie en haar lidstaten. Kort gezegd is er internationaal bijzonder weinig, of zelfs geen, politieke wil om de druk op Israël te verhogen.

Israël kan straffeloos het internationaal recht schenden en terugkomen op zijn aangegane engagementen. ‘Wij hebben ons onder de Oslo-akkoorden (1993) nooit verbonden tot een volledige terugtrekking uit de Palestijnse gebieden.’ ‘Over de C-zone was er geen unanimiteit.’ ‘Hoe zou het dan moeten met onze veiligheid?’ ‘Trouwens, er is geen partner voor vrede.’ Dit is een losse greep uit enkele veelgehoorde Israëlische opwerpingen tegen de vredesakkoorden.

Waar de internationale gemeenschap, met name de Europese Unie, wel sterk in investeert is de financiering van de Palestijnse staatsopbouw en ontwikkeling. Van 1993 tot 2000, toen er nog optimisme heerste over de staatsopbouw, besteedden de EU en de lidstaten hier jaarlijks gemiddeld 500 miljoen euro aan. Vanaf 2000 steeg dit naar 1 miljard euro per jaar, en gingen er veel meer middelen naar humanitaire hulp.

Vandaag is de EU erg actief in de C-zone waar ze Palestijnse ontwikkelings- en humanitaire projecten financiert die vaak met afbraak door Israël worden bedreigd. De Israëlische overheid stelt dat deze projecten illegaal zijn omdat ze zonder bouwaanvraag worden opgericht. Als bezettende macht heeft Israël hier geen bevoegdheid over, ook niet in de C-zone.

De EU en haar partners weten bovendien dat slechts 1 procent van de aangevraagde bouwvergunningen door Israël wordt goedgekeurd, dus besluiten ze om het risico te wagen. Tussen 2009 en 2017 vernielde of confisqueerde de Israëlische overheid ongeveer 400 Europese projecten. Het is ontzettend belangrijk dat een aantal Europese lidstaten, waaronder België, het voortouw nemen en dreigen met compensatie-eisen.

De projecten in kwestie bieden steun aan Palestijnse gemeenschappen, veelal bedoeïenen, die erg kwetsbaar zijn, zoals in Khan al-Ahmar bij Jeruzalem. De EU behoedt deze gemeenschappen voor gedwongen transfer en zorgt ervoor dat ze stand kunnen houden.

Internationale organisaties spelen hierin ook een belangrijke rol. Concreet maken grote humanitaire ngo’s zoals Oxfam en de Norwegian Refugee Council, deel uit van een internationaal consortium van ngo’s dat deze humanitaire projecten op het terrein mee uitvoert: de bouw van woningen en scholen, de aanleg van infrastructuur zoals water en elektriciteit, maar ook het verlenen van juridisch advies aan de getroffen gemeenschappen.

Ook in de Gazastrook voeren humanitaire en ontwikkelings-ngo’s projecten uit om concrete noden te lenigen, gaande van voedselhulp, voorziening van tijdelijke woningen, onderhoud van infrastructuur zoals rioleringen tot steun aan vissers en landbouwgemeenschappen in gevaarlijke zones.

Daarnaast zetten veel ontwikkelings- en vredesorganisaties, zoals ook Broederlijk Delen en Pax Christi, sterk in op het respect voor het internationaal recht en vredesopbouw. Concreet steunen we onder meer Israëlische en Palestijnse mensenrechtenorganisaties en versterken we niet alleen hun werk op het terrein, maar geven we hen ook zichtbaarheid in Europa. Een voor de hand liggende keuze in een conflict dat getekend wordt door aanhoudende schendingen van het internationaal recht.

Ngo’s in het vizier

De afgelopen jaren bemoeilijken de Israëlische autoriteiten het werk van onze partners echter sterk. In de Palestijnse gebieden is dat niet nieuw. Sinds de ontwikkeling van Palestijnse middenveldorganisaties, gestimuleerd door de Eerste Intifada en boomend vanaf de start van het vredesproces in 1993, viseerde de Israëlische overheid hen.

De systematische intimidatie en arrestatie van activisten, invallen in gebouwen, confiscatie van computers: het is schering en inslag. De Israëlische overheid wordt hierbij ook geassisteerd door de Palestijnse Autoriteit, die ngo’s veelal als een bedreiging voor haar eigen machtsbasis beschouwt. Zo doet de PA ook steeds vaker een beroep op uiterst repressieve wetten (aangenomen bij presidentieel decreet omdat het parlement sinds 2007 buiten werking is gesteld).

Maar sinds een aantal jaar heeft de Israëlische regering het ook steeds meer gemunt op de luizen in eigen pels: de Israëlische ngo’s. Sinds 2002 werden er verschillende wetten aangenomen om de druk op ngo’s te verhogen, onder het mom van transparantie of omdat ze het Joodse karakter van de staat bedreigen (Nakba-wet). De meest opzienbarende is de Transparantiewet (2016) die ngo’s die meer dan de helft van hun financiering van een buitenlandse entiteit krijgen, verplicht dit bij publieke evenementen bekend te maken.

Van de 29 organisaties die hierdoor werden getroffen, behoren er 27 tot het anti-bezettingskamp. Ze worden door de overheid beschuldigd van disloyaliteit en systematisch aangevallen. Zo stelde de regering eind oktober voor om een nieuwe wet in te voeren tegen organisaties van ex-soldaten, in casu Breaking the Silence. Vooral Breaking the Silence en B’Tselem moeten het zwaar ontgelden, zoals Belgisch premier Michel recent mocht ondervinden na een gesprek met deze groepen waarmee hij de toorn van premier Netanyahu opwekte.

Bovendien zijn er extreme Israëlische groepen zoals Regavim en NGO-Monitor die de heksenjacht tegen deze ngo’s voeden en hen met leugenachtige rapporten en beschuldigingen onderuit proberen te halen.Optimisme van de wil

Kunnen ngo’s in de huidige constellatie wel een verschil maken? Het evidente en gemakkelijke antwoord is dat de situatie zonder hun bijdrage nog schrijnender zou zijn. Maar ook die waarheid kunnen we in vraag stellen. Wanneer er een nog grotere humanitaire crisis zou uitbreken, zou de bestaande hulparchitectuur, waarbij de internationale donoren met de hulp van ngo’s en de Palestijnse Autoriteit de taken van Israël als bezettende macht overnemen, in duigen vallen. Israël zou dan ofwel eindelijk moeten instaan voor het welzijn van de burgers, of zich terugtrekken uit de Palestijnse gebieden. Dit gedachte-experiment is echter riskant, omdat het uitgaat van een nog grootschaligere humanitaire crisis.

Persoonlijk ben ik zelf al vele malen getuige geweest van minuscule overwinningen, kiemen voor verandering. Een groep jongeren van Theatre Day Productions in Gaza die we na de oorlog van 2014 naar België haalden, Belgische parlementairen die door Palestijnse mensenrechtenactivisten in Gaza worden rondgeleid, een succesvolle reizende expo over vreedzaam verzet, partners als B’Tselem en Gisha die groeien in plaats van te buigen, de Palestijn Issa Amro en Israëli Yehuda Shaul die samen een strijd tegen segregatie voeren in Hebron.

De tijd tikt echter genadeloos. Zelf werd mij, zoals een groeiend aantal mensenrechtenactivisten, in 2016 de toegang tot Israël ontzegd. De Israëlische regering zet volop in op een dubbele tactiek van het versterken van de bezetting en het doen verstommen van het verzet ertegen. Edward Saïd haalde in deze context graag Gramsci aan: wat nodig is, is pessimisme van het verstand en optimisme van de wil.

https://www.mo.be/opinie/vreedzaam-verzet-palestina-en-isra-l-botst-op-grenzen

Op uitnodiging van de EU-delegatie in de Palestijnse gebieden reisde journalist Koen Vidal naar Jeruzalem en de Westelijke Jordaanoever

Lees meer :

https://www.demorgen.be/dossier/op-zoek-naar-palestina/

  • En de kolonist hij bouwde voort
  • May en Netanyahu vieren 100 jaar Balfourverklaring of is het 100 jaar kolonisatie?
  • Verzoening tussen Hamas en de Palestijnse Autoriteit (PA)
  • Gaza is een schandvlek op ons westers geweten
  • Israël en VS stappen uit de UNESCO omwille van Palestijnse toetreding
  • Waarom steunt Israël de onafhankelijkheid van Iraaks Koerdistan?
  • Visegrad-landen willen meer steun verlenen aan Israël
  • Netanyahu op top van de Economische gemeenschap van West-Afrikaanse landen
  • Rector van Leuvense universiteit wordt getrakteerd op een taart!
  • Gedode lichamen van Palestijnen die niet door Israël teruggegeven worden
  • Ook dit nog

En de kolonist hij bouwde voort

Sinds de junioorlog van 1967 hebben zich al meer dan 200 000 joodse kolonisten op Palestijnse grond in Oost-Jeruzalem gevestigd. Ongeveer 3000 hebben zich midden in de Palestijnse wijken gevestigd. Ze hebben geen enkel contact met de Palestijnse bewoners. Netanyahu wil nu een nieuw plan van 1800 woningen in deze wijken realiseren (Le Soir, 15.9.2017, p. 11). De bewoners van het Palestijnse dorp Jabel Moukhaber zijn er niet gerust in. Ze wachten gespannen op de komst van Israëlische bulldozers, want in de naburige joodse kolonie Nof Zion komen 13 nieuwe flatgebouwen voor een totaal van 176 appartementen. In Sheik Jerrah komen verschillende nieuwe flatgebouwen in de plaats van de vijf bestaande Palestijnse woningen. Daartoe werd op 5 september het gezin Shamasneh op straat gezet. Deze Palestijnse familie woonde al sinds de jaren 50 in het gebouw. De drie joodse kolonies Beit Orot, Maaleh David en Maaleh Hazeithem zullen worden uitgebreid. Deze laatste kolonie werd midden in de Palestijnse wijk Ras-el-Amoud ingeplant. In deze wijk wonen 110 Palestijnse gezinnen.

Voor de joodse kolonie Ramat Shlomo werd een bouwvergunning voor 150 woningen goedgekeurd en voor de kolonie Gilo betreft het 90 nieuwe woningen (Le Soir, 9.11.2017, p. 14). Bovendien komen er nog eens 44 woningen bij in de Palestijnse wijk Beit Hanina (http://information.tv5monde.com/en-continu/israel-approuve-240-logements-pour-colons-jerusalem-est-202376).

Maar ook buiten Oost-Jeruzalem zullen nieuwe woningen gebouwd worden. Half oktober besliste de Israëlische regering de bouw van 2600 woningen op de Westelijke Jordaanoever. Zo werd er toelating gegeven voor de bouw van 31 wooneenheden in de al bestaande Joodse kolonie midden in het centrum van de Palestijnse stad Hebron (Le Soir, 11.10. 2017).

May en Netanyahu vieren 100 jaar Balfourverklaring of is het 100 jaar kolonisatie?

Op 2 november was de Israëlische premier Benjamin Netanyahu op bezoek bij de Britse premier Theresa May in Londen naar aanleiding van de viering van de honderdste verjaardag van de Balfour Declaration. In een brief van 2 november 1917 schreef de Britse diplomaat Arthur Balfour aan Lord Walter Rotschild dat zijn regering welwillend staat tegenover de vestiging in Palestina van een nationaal thuis voor het joodse volk.

De Britse minister van Buitenlandse Zaken, Boris Johnson, zei dat hij trots was op de Britse rol in de stichting van Israël. Ook Theresa May was fier en verklaarde dat het Verenigd Koninkrijk zich geenszins tegenover de Palestijnen moest verontschuldigen. Ze pleitte voor een tweestatenoplossing en daarmee was Netanyahu het eens. Hij voegde er aan toe dat hij vrede wil (De Morgen, 3.11. 2017, p. 13). In de praktijk doet hij echter alles om elke vredespoging te torpederen.

Lees ook: Jorn De Cock, De brief die Israël schiep, in De Standaard, 2.11.2017, p. 20-21 http://www.standaard.be/cnt/dmf20171101_03164943.

Verzoening tussen Hamas en de Palestijnse Autoriteit (PA)

Op 12 oktober hebben de twee grootste Palestijnse politieke partijen Hamas en Fatah in de Egyptische hoofdstad Kaïro een verzoeningsakkoord ondertekend. Dit akkoord voorziet de vorming van een regering van nationale eenheid en de trapsgewijze overdracht van het bestuur van de Gazastrook naar de Palestijnse Autoriteit. Kort daarna kwam de opheffing van het administratief comité dat de Gazastrook bestuurde en op 1 november heeft Hamas de controle over de grensovergangen (Rafah, Erez, Kerem Shaloom, …) van de Gazastrook aan de PA toevertrouwd. Er is zelfs sprake van, om aan de grenspost Rafah, het Europees observatieteam EUBAM (European Union Border Assistance Mission) opnieuw op te richten. Op 21 november wordt er in Kaïro opnieuw onderhandeld over het lot van de 45 000 ambtenaren van Hamas in de Gazastrook, het vormen van een nationale verzoeningsregering, de integratie van Hamas binnen de PLO (Palestine Liberation Organisation) en de voorbereiding van parlements- presidentsverkiezingen.

De staat Israël heeft al laten weten dat ze niet met een nationale eenheidsregering wil onderhandelen waarin Hamas vertegenwoordigd is. De Israëlische premier Netanyahu eist dat Hamas Israël erkent, de wapens neerlegt, de lijken van de overleden Israëlische soldaten teruggeeft en alle relaties met Iran verbreekt. Bovendien zal Israël de bouw van een ondergrondse muur van 60 km rond de Gazastrook niet stopzetten.

Gaza is een schandvlek op ons westers geweten

Dit schrijft de liberale politicus Jean-Marie De Decker in een opiniebijdrage voor Knack. Verder schrijft hij nog: “Gaza is de grootse openluchtgevangenis ter wereld. Twee miljoen mensen zitten er opgesloten in een zandbak, bewaakt door Israëlische cipiers die met de regelmaat van de klok binnenvallen, have en goed bombarderen en duizenden slachtoffers onder volgens hen toch minderwaardige Palestijnen maken. De bevolking leeft er van internationale hulpgoederen en de invoer van smokkelwaar via tunnels.

Voor de volledige tekst: http://www.knack.be/nieuws/belgie/gaza-is-een-schandvlek-op-ons-westers-geweten/article-opinion-915371.html.

De dramatische situatie van de bewoners van de Gazastrook is voldoende bekend. Waar wacht de Internationale gemeenschap op om maatregelen te nemen die een einde moeten maken aan de illegale Israëlische blokkade?

Lees: Ludo De Brabander, Alleen kordaat Europees optreden kan de humanitaire catastrofe in Gaza beëindigen, http://www.11.be/artikels/item/alleen-kordaat-europees-optreden-kan-de-humanitaire-catastrofe-in-gaza-beeindigen.

Israël en VS stappen uit de UNESCO omwille van Palestijnse toetreding

Israël en de VS maakten zopas beiden bekend dat zij opstappen uit de UNESCO. Deze beslissing namen beide landen uit woede over de Palestijnse toetreding tot de organisatie. Sinds 2011 betaalden beide landen reeds geen lidgeld meer.

De uittreding, vooral van de VS, zal vooral grote invloed hebben op de financiële toestand van de UNESCO, aangezien hiermee het budget van de organisatie met 20% zal verminderen. Ook de machtsbalans binnen de UNESCO zal sterk verschuiven aangezien de stem van de VS als grote lidstaat zwaar door woog.

Waarom steunt Israël de onafhankelijkheid van Iraaks Koerdistan?

Israël steunt het referendum van 25 september over de onafhankelijkheid van Iraaks Koerdistan om verschillende redenen. Een onafhankelijk Koerdistan zal Irak en de hele Arabische regio verder verzwakken. In de jaren 1965-1975 leverde Israël al geheime militaire en humanitaire assistentie, alsook inlichtingen aan Koerdistan. Als Israël in Iraaks Koerdistan een voet tussen de deur krijgt, dan komt het dichter bij Iran waarmee Koerdistan een gemeenschappelijke grens heeft. Wellicht komt dan op termijn de inplanting van Israëlische militaire basissen in het vooruitzicht.

Visegrad-landen willen meer steun verlenen aan Israël

In een gezamenlijk persbericht met de Israëlische premier Netanyahu lieten de Visegrad-landen, (dit zijn Polen, Tsjechië, Slowakije en Hongarije), recent weten dat zij méér steun willen verlenen aan Israël.

Het Vlaamse CD&V-parlementslid Vincent Van Peteghem stelde hierover recent de vraag welke impact dit standpunt zal hebben op het EU-beleid ten aanzien van het vredesproces en of onze minister van Buitenlandse Zaken stappen zal zetten binnen de EU teneinde het EU-standpunt aangaande het zogenaamde vredesproces aan te houden. Tot nog toe antwoordde minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders niet op de vraag.

Netanyahu op top van de Economische gemeenschap van West-Afrikaanse landen

Op 4 juni 2017 vond in Monrovia, in Liberia, de 51ste top plaats van de Economic Community of West-African States (ECOWAS), de economische gemeenschap van West-Afrikaanse staten. Daarrond was nogal wat controverse omwille van de aanwezigheid van niemand minder dan de Israëlische premier Netanyahu. De Marokkaanse koning bleef afwezig uit protest tegen de aanwezigheid van de Israëlische premier en distantieerde zich van de bijeenkomst. Ook Niger verminderde zijn aanwezigheid als teken van protest.

Naar eigen zeggen besliste Netanyahu naar Afrika terug te keren om het groot aantal landen, dat in internationale instellingen tegen Israël stemt, te verkleinen. Om de Afrikaanse landen voor zich te winnen, schermde Netanyahu met een investeringsplan van 1 miljard dollar voor hernieuwbare energie.

Ook Frederica Mogherini, de hoge vertegenwoordiger voor Buitenlandse Zaken van de Europese Unie, was aanwezig op de openingsceremonie van de top. In de aanloop naar de top had zij ook ontmoetingen met de Liberiaanse president Ellen Johnson Sirleaf en de Israëlische president Netanyahu.

Rector van Leuvense universiteit wordt getrakteerd op een taart!

Op 25 september, opening van het academiejaar aan de KU Leuven, moesten de professoren langs een haag van een zestigtal militanten die elk een affiche droegen tegen de samenwerking van de Leuvense universiteit met de Israëlische politie in het kader van het Europees onderzoeksproject LAW TRAIN. De actievoerders willen dat de universiteit, in navolging van Portugal, de deelname aan dit project onmiddellijk stopzet. De Leuvense academicus Lieven De Cauter overhandigde de rector een doos met 3000 handtekeningen en een actievoerster gaf hem een taart met het opschrift “3000 maal bedankt”.

De rector liet weten dat hij op korte termijn een beslissing zou nemen. Opvallend was dat ook een achttal Leuvense professoren met een affiche naast de andere actievoerders stond opgesteld. De VRT berichtte wel over de opening van het academisch jaar, maar vond het niet de moeite om de gefilmde beelden over de actie te tonen: ze werden gewoon weggeknipt. Lees hierover: http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2017/09/25/vrt-brengt-fake-news

De petitie tegen de Belgische deelname aan LAW TRAIN kan nog altijd ondertekend worden: https://stop-law-train.be/nl/petitie

Gedode lichamen van Palestijnen die niet door Israël teruggegeven worden

Israël heeft meegedeeld dat stoffelijke resten van vier mannen die verbonden waren aan Hamas inmiddels begraven zijn op een begraafplaats met alleen nummers bij de graven – dit voordat het Israëlische Hooggerechtshof hierover een uitspraak heeft gedaan.

Hanan Ashrawi van het uitvoerend comité van de PLO ziet in deze beslissing ‘een onverholen minachting voor de heiligheid van het menselijke leven en een schending van het internationaal recht’. Artikel 34 van de vierde Geneefse Conventie stelt dat graven van mensen die omgekomen zijn door vijandigheden, gerespecteerd moeten worden. Ze mogen niet anoniem zijn.

Volgens de PLO zijn er over de jaren heen 249 lichamen van Palestijnen die niet zijn overgedragen.

Bron: Asrawi slams Israel for burying Palestinian bodies in cimeteries of numbers, maannews, 15.9.2017  http://www.maannews.com/Content.aspx?id=779105

Ook dit nog

  • Benjamin Netnayahu schreeuwt moord en brand omdat volgens hem Iran schepen en duikboten in de Middellandse Zee wil laten varen (Le Monde, 10.11.2017, p. 10). Uiteraard zegt hij niets over de met kernraketten uitgeruste Israëlische atoomduikboten die al jaren in deze wateren varen.
  • Het pro-Israëlische Institute for Monitoring Peace and Cultural Tolerance in School Education (IMPACT-SE) wil druk uitoefenen op regeringen van Europese landen die Palestijnse schoolprogramma’s financiert. Marcus Shef, de directeur van IMPACT-SE, is speciaal vanuit Israël naar Brussel gevlogen om een rapport over de Palestijnse schoolboeken te presenteren. Volgens hem verspreiden deze boeken een boodschap van haat en racisme en verheerlijken ze zelfmoordacties. Hij voegt er aan toe dat deze boeken een diepe invloed hebben op de psyche van het kind. Hij spreekt zelfs van kindermishandeling (La Libre Belgique, 8.11.2017, p. 19). Wellicht bedoelt hij niet de mishandeling van Palestijnse kinderen in Israëlische gevangenissen.
  • Op een vraag van een journalist (De Morgen, 2.11.2017, p. 17) of de Palestijnen zich mogen verzetten met alle nodige middelen, antwoordde de Belgische advocaat Paul Bekaert: “U verwijst nu naar de beruchte uitspraak van Dyab Abou Jahjah en ik ben het daarmee eens. Het is toch volkomen hypocriet dat Israël geweld mag gebruiken dat het geen naam heeft en dat men de Palestijnen het recht op geweld zou ontzeggen? Geweld is moreel verwerpelijk, maar in bepaalde situaties gerechtvaardigd. Ik vind eerlijk gezegd dat de Palestijnen nog braaf zijn. Zelfs als je daar als buitenstaander rondloopt, word je opstandig.”
  • Op 5 november heeft de Israëlische ministeriële commissie voor wetgeving een wet goedgekeurd waarbij Israëlische voorstanders van boycot kunnen vervolgd worden. Israëlische organisaties die opkomen voor een boycot, zullen voortaan boetes moeten betalen: 29 dollar indien geen evidente schade aan derden berokkend werd en 150 dollar als ze evidente schade hebben veroorzaakt.

Lees: https://english.palinfo.com/news/2017/11/5/Israeli-committee-approves-bill-to-sue-boycott-activists

  • In Frasnes-Lez-Gosselies, dichtbij Charleroi, geven Israëlische specialisten een opleiding in terrorismebestrijding. Dit meldde de RTBF-radio op 18 oktober jl. Meer info:

https://www.rtbf.be/auvio/detail_une-formation-anti-terroriste-pour-des-agents-de-securite?id=2267376 en  https://mail.google.com/mail/u/0/#inbox/15f697f903e5763f

  • Op 9 november gaf Israël toelating om 200 Palestijnen te ontruimen met het oog op de uitbreiding van een joodse kolonie. Het betreft 31 Palestijnse gezinnen in de dorpen Ein-al-Hiweh en Umm al-Jamal in het noorden van de bezette Jordaanvallei. De ontruimingsnota werd op 1 november aan de betrokkenen betekend en de gezinnen hadden 10 dagen om hun woningen te ontruimen

(http://www.maannews.com/Content.aspx?id=779461).

  • De Israëlische politie heeft een Palestijn gearresteerd die “goede morgen” op Facebook plaatste. Hij werd aangehouden wegens “aanzetten tot geweld”. Dit kwam omdat de software van het sociale medium zijn boodschap verkeerdelijk had vertaald als “val hen aan”: http://www.maannews.com/Content.aspx?id=779461.
  • Komt de Paus volgend jaar naar Israël voor de 101ste editie van de Giro d’Italia? Op 4 mei 2018 start de Italiaanse wielrennersronde in Jeruzalem. De Israëlische premier Benjamin Netanyahu heeft Paus Franciscus uitgenodigd. Of de Paus de uitnodiging heeft aanvaard, is nog niet bekend. Zeker is dat de driedaagse passage van de Giro in Israël de vijftigjarige bezetting van de Palestijnse gebieden zal legitimeren. Daarom zal de Belgische ngo Via Velo Palestine op 29 november een persconferentie in Brussel geven.

SCHRIJF EENS EEN BRIEF

Het is heel belangrijk om te reageren op de berichtgeving, op standpunten of op gebeurtenissen om uw mening bekend te maken. Volg het voorbeeld van onderstaande personen.

Reactie op Het verschil tussen China en Spanje, verstuurd op 25.10 naar De Standaard

Politicoloog Martens schrijft dat Spanje evolueert naar een regime met autoritaire praktijken (De Standaard, 25.10.2017, p. 33). Maar wat dan te denken van Israël, het land dat zich de enige democratie in het Midden-Oosten noemt? Er zitten meer dan 6000 Palestijnse politieke gevangenen in Israëlische gevangenissen vast. Er is een voorlopige wet goedgekeurd die het Arabisch als officiële taal in Israël wil afschaffen. Er is de Nakbah-wet van 2011 die binnen Israël elke vereniging op straffe van boete verbiedt om de catastrofe van 1948 (meer dan 750 000 Palestijnse vluchtelingen) te herdenken. Een andere wet van 2011 verbiedt om personen te boycotten die een band hebben met Israël of met gebieden onder Israëlische controle. Dit wordt nu toegepast op de Israëlische afdeling van Amnesty International wegens haar campagne tegen de vijftig jaar durende kolonisatie van de bezette gebieden. Krachtens een wet van 2016 moeten Israëlische ngo’s melding maken van financiële steun afkomstig uit het buitenland in geval deze steun meer dan 50 procent bedraagt. Dit geldt vooral voor kritische Israëlische ngo’s zoals Breaking the Silence. Deze laatste mag bovendien niet meer in Israëlische scholen komen getuigen over het militair geweld in de bezette gebieden. En dan is er nog een andere wet van 2016 waarbij een meerderheid van driekwart van het Israëlische parlement een lid (meestal Palestijns lid) uit het parlement kan verdrijven. Ook kritische Europeanen zijn niet welkom. Zo werd de Belgische Midden-Oostenspecialiste Brigitte Herremans verleden jaar bij haar aankomst in de luchthaven van de Israëlische hoofdstad Tel Aviv tegengehouden voor ondervraging, vastgehouden en de volgende dag terug op een vliegtuig naar België gezet.

WDB

Professoren moeten niet vies zijn van democratisch debat, verstuurd op 3 oktober naar De Standaard.

Luc Sels (rector van KU Leuven) en andere hoogleraren betreuren het dat KUL-wetenschappers het debat over de veiligheid van kerncentrales in de media voeren (De Standaard, 1 oktober, p. 42). Niet te verwonderen als men weet dat de Leuvense universiteit samenwerkt met de Israëlische politie in het Europees onderzoeksproject Law-Train over ondervraging van gearresteerden en dat een aantal KUL-professoren op 25 september daartegen op straat heeft geprotesteerd.

WDB

Giro in Jeruzalem? verstuurd op 20 september naar De Standaard.

De Giro start in Jeruzalem! Israël had miljoenen shekels veil om de start binnen te halen. Waarom niet op de geannexeerde Krim starten? Bood Israël méér dan Rusland?

De beroepspoenpakkers van de Giro hebben geen greintje fatsoen en totaal geen respect voor het internationaal recht.

Jeruzalem, bezet door Israël sinds 1967, is juridisch nog altijd volgens VN-resolutie 181 een “corpus separatum” en moet bestuurd worden door de Verenigde Naties. Met resolutie 252 werd Israël veroordeeld voor de wijziging van het statuut van Jeruzalem en met resoluties 476 en 478 wordt expliciet gesteld dat “Jeruzalem NIET de hoofdstad van Israël is”.

Als we “onze” renners toelaten om daar te starten dan erkennen we ook de zeggenschap van het Israëlische regime over Jeruzalem, en zeggen we meteen dat de VN-resoluties slechts een vodje papier zijn.

Ploegleiders die hierop inschrijven, verdienen gevangenisstraf, firma’s die dit spektakel steunen, verdienen een boycot.

PVDP

Wat hebben 70 vertegenwoordigers van Antwerpse start-ups te zoeken in Israël? Verstuurd op 14 september naar de Standaard.

Een delegatie van 70 Vlamingen, waaronder heel wat vertegenwoordigers van Antwerpse start-ups, trok deze week naar de Israëlische hoofdstad Tel Aviv: “Veel technologische ontwikkelingen werden aangedreven door het machtige Israëlische leger” (De Standaard, 14.9.2017, p. 26). Inderdaad, in 2014 voerde Israël een oorlog in de Palestijnse Gazastrook waarbij 2251 Palestijnen het leven lieten: 65% burgers onder andere 551 minderjarigen. Israël zal deze missie van i-Cleantech Vlaanderen aangrijpen om het beleid van vijftig jaren bezetting en kolonisering van de westelijke Jordaanoever te legitimeren. Dit geldt trouwens ook voor de samenwerking van de katholieke universiteit van Leuven met de Israëlische politie in het kader van het Europese onderzoeksproject LAW-TRAIN rond ondervragingstechnieken van gearresteerden.

WDB

Google verwijdert antisemitische reclame, verstuurd op 19 sept. naar De Standaard

Google verwijderde de reclame “zionists control the world” als antisemitisme (De Morgen, 19.9.2017, p. 12).

Maar wat te denken van Yair Netanyahu, zoon van de Israëlische eerste minister. Hij deelde op zijn facebook een cartoon waarop de Amerikaanse joodse miljardair George Soros prijkt met een vislijn waaraan een wereldbol hangt, alsof hij de hele wereld controleert. Dit is blijkbaar geen probleem voor Facebook.

Zie: http://jalta.nl/buitenland/zoon-netanyahu-deelt-antisemitische-memes-op-facebook/

WDB

Het nieuwe en gemotiveerde team van Palestina Solidariteit vzw

Sinds enkele weken is het vaste team van Palestina Solidariteit wat groter geworden. Met dit gemotiveerde team halen we alles uit de kast om ervoor te zorgen dat onze vzw zoveel mogelijk kan verwezenlijken. Wie zijn de nieuwe personeelsleden en waarvoor kan je bij hen terecht?

MEI LAN

Mei Lan ondersteunde al een tijd de vrijwilligers die zich inzetten voor Palestina Solidariteit. Wil je iets doen voor Palestina, maar weet je niet zo goed hoe? Wil je meer weten, maar weet je niet helemaal wat? Neem dan telefonisch contact met haar op 0489 39 81 42 of via secretariaat@palestinasolidariteit.be.

BAUWKE

Bauwke zorgt ervoor dat nieuwsupdates om de paar weken bij jou geraken. Wil je haar iets melden (een activiteit, een actuele gebeurtenis, …) voor in de nieuwsupdate? Stuur dan een mailtje naar bauwkevliegt@gmail.com.

WIEPKE

Wiepke werkt samen met onze vrijwilligers aan de campagnes. Het ontwerpen van logo’s, het schrijven van campagneteksten, structuren maken om een doel te bereiken, … Daarvoor kan je bij haar terecht via campaign@palestinasolidariteit.be.

ANITA

Anita houdt zich bezig met de financiële kant van Palestina solidariteit. Ze bekijkt de fondsenwerving om zo projecten in Palestina te steunen en de binnenlandse werking optimaal te laten draaien. Je kan haar bereiken via anita@palestinasolidariteit.be.

Steun Palestina Solidariteit en help het leven van Palestijnen te verbeteren

Palestina Solidariteit zet zich via allerlei acties in voor de rechten van de Palestijnen en ondersteunt een aantal concrete projecten in Palestina om het leven van Palestijnen te verbeteren.

Het Palestijnse volk heeft meer dan ooit steun nodig en jij kan daarbij helpen!

Steun financieel door een bedrag te storten op bankrekening BE64 523-08 014 88-52 van Palestina Solidariteit vzw en vermeld of dit bedrag moet gebruikt worden voor de interne werking of voor een project in Palestina.

Indien je € 40 of meer stort voor eind december 2017, ontvang je een fiscaal attest.

Palestina Solidariteit diende een dossier in voor de verlenging van de erkenning om fiscale attesten af te leveren na 2017, maar kreeg hierover nog geen positief bericht.

De Federale Overheidsdienst van Financiën vraagt ons, voor het elektronisch indienen van de fiscale attesten, om de geboortedatum van de donateur(s) door te geven. Indien u dit de vorige jaren nog niet hebt doorgegeven, graag nu sturen naar info@palestinasolidariteit.be.

Alvast hartelijk dank voor jullie gift!

KALENDER

Hieronder een greep uit de uitgebreide kalender. Meer gedetailleerde informatie en een ruimer aanbod vindt u terug op onze website.

100 Balfour

Wanneer? Donderdag 9 november om 19.45 uur.

Waar? Auditorium Tweebronnen, Rijschoolstraat 4, 3000 Leuven.

Wat? Conferentie met Mohamed Hassan, auteur van ‘De strategie van de chaos’.

Organisatie: Intal Leuven en Comac.

Wereldmarkt

Wanneer? Dinsdag 14 november van 14.00 tot 18.00 uur.

Waar? Landen.

Wat? Infostand Palestina Solidariteit.

Vredescafé 4

Wanneer? Woensdag 22 november om 19.30 uur.

Waar? De expeditie Dok Noord 4F, 9000 Gent.

Wat? Debat ‘Gaza 10 jaar blokkade’ met Anja Meulenbelt, Noam Rabinovich, Mahmoud Abu Rahma, intermezzo’s met oedspeler Husam Tamary.

Organisatie: Vrede vzw.

Brunch Palestine

Wanneer? Zaterdag 25 november van 11.00 tot 16.00 uur.

Waar? Maison Josefa, Lakenweversstraat 26 te 1050 Elsene.

Wat? Brunch met David Cronin, Lucas Catherine en dabke dans.

Organisatie: Intal en G3W/M3M.

My Land Your Land: 50 years of occupation.

Wat? Debat over de rol van Europa in het Israëlisch-Palestijns conflict. Meer info: https://web.archive.org/web/20190118040634/http://www.mylandyourland.be/|0.

Wanneer? Dinsdag 28 november om 20.00 uur.

Waar? Aula Max Weber/Jean Monnet Parkstraat 51, 3000 Leuven.

Wat? Debat over de rol van Europa in het Israëlisch-Palestijns conflict.

Geen start van Giro in Jeruzalem

Wanneer? Woensdag 29 november.

Waar? Brussel.

Wat? Persconferentie.

Organisatie? Via Velo Palestine.

Music for Life – Nuff Said for Life

Wanneer? Vrijdag 1 december.

Waar? Cultureel Centrum, Driekoningenstraat 126, 2600 Berchem.

Wat? Palestijnse stand up comedie, https://www.ccberchem.be/nuff-said10

Afronding campagne “Palestina 50 jaar onder bezetting

Wanneer? Zaterdag 2 december van 14.00 u tot 23.30 uur.

Waar? Espace Magh Priemstraat 17, 1000 Brussel.

Wat? Debatten, concerten, films, …

Music for Life – Nuff Said for Life ten voordele van Palestina Solidariteit

Wanneer? Zaterdag 2 december om 20.15 uur.

Waar? C-mine 10, 3600 Genk.

Wat? Stand up comedians: Maysoon Zaid (Pal), El Morabba3, (Jor/Pal), … http://www.c-minecultuurcentrum.be/programma/view/id/1002/h/programma/c/humor/’nuff-said-for-life

Café Palestine

Wanneer? Donderdag 7 december om 19.00 uur.

Waar? Café Goudblommeke in Papier, Cellebroerstraat 55, 1000 Brussel.

Wat? Conferentie en debat (in het Engels).

Organisatie? Palestina Solidariteit, ABP, Intal en individuele vrijwilligers.

Geschenkenbeurs Oxfam Wereldwinkel

Wanneer? Zaterdag 9 en zondag 10 december van 10.00 tot 18.00 uur.

Waar? Kasteel Ter Beken, Beekstraat 1, 9030 Mariakerke.

Wat? Infostand van Gents ActiePlatform Palestina GAPP.

Untitled Human

Wanneer? Tot 22 december.

Waar? Globe Aroma, Moutstraat 26 te 1000 Brussel.

Wat? Fototentoonstelling: 6 fotografen onder wie de Palestijnen Khlil Massood en Mohammed Hammad.

Proces tegen Palestijnse deelnemer aan Gazabetoging van 2 juli 2014

Wanneer? Donderdag 21 december om 9.00 uur.

Waar? Justitiepeleis Antwerpen

Wat? Palestijnse betoger gaat in beroep tegen veroordeling van boete van 600 EUR en 6 maanden cel met uitstel.

Gent vrij van Israëlische apartheid

Wanneer? Zaterdag 23 december van 14.00 tot 18.00 uur.

Waar? Kalandeberg, 9000 Gent.

Wat? Kerstwake en handtekeningenactie.

Organisatie? Gents ActiePlatform Palestina (GAPP)

Nieuwjaarsreceptie Palestina Solidariteit vzw

Wanneer? Vrijdag 26 januari vanaf 18.00 uur.

Waar? Vierwindenstraat 60, 1080 Sint-Jans-Molenbeek.

Wat? Een hapje en een drankje, overzicht van 2017 en campagne 2018.

Wilt u deze nieuwsbrief niet langer ontvangen? Stuur dan een email met de vermelding “Uitschrijven nieuwsbrief” naar ons e-mailadres secretariaat AD palestinasolidariteit.be

Volg ons ook op Facebook.

Palestina Solidariteit kan alleen maar functioneren dankzij uw gulle gift. Schenk uw bijdrage op IBAN: BE64 5230 8014 8852; BIC: TRIOBE91. Giften zijn fiscaal aftrekbaar vanaf 40 euro.

 

Ontdek meer

Geef je op voor onze nieuwsupdates
en mis niets meer !

Doe een gift

U kan een gift doen door geld te storten op

IBAN: BE64 5230 8014 8852

BIC: TRIOBEBB

Op naam van: Palestina Solidariteit vzw, Adres: Ectorsstraat 19, 3400 Landen

Met vermelding van : binnenlandse werking en/of project Palestina + naam project

Bedrag





Voor een gift van €40 geniet je een fiscaal voordeel van maar liefst €18. Het kost je dus uiteindelijk slechts €22! 

Stuur dan wel een email met de gegevens van de donor (naam, adres en geboortedatum) naar info@palestinasolidariteit.be