Toen ik op dinsdag 15 september de ceremonie op het Witte Huis aanschouwde, kon ik niet anders dan denken: ‘Dit had allemaal zoveel anders kunnen zijn!’
Hoe zou het geweest zijn als in plaats van een zakenovereenkomst er een overeenkomst was met alle landen van de Arabische wereld?
Wat als Israël en de VS zouden besluiten dat Palestijnen nu eindelijk vrij zouden zijn?
In plaats daarvan zien wij een overeenkomst van straffeloosheid, waarin Israël beloond wordt voor het ontzeggen van onze vrijheid, voor het stelen van ons land, voor het vernietigen van onze huizen en voor het decennialang vernietigen van levens van Palestijnen.
Netanyahu tekende een overeenkomst met twee landen die gezamenlijk minder inwoners hebben dan Gazastrook alleen.
Als advocaat van het Palestijnse onderhandelingsteam heb ik jarenlang geluisterd naar Israëlische vertegenwoordigers. Ze negeren Palestijnen, ze zeggen dat we tevreden moeten zijn met de kruimels die ze ons toebedelen, ze ontkennen of rechtvaardigen de Nakba van 1948, ze zien ons als een minderheid en niet als de oorspronkelijke bevolking. Het gezicht van zionisme is een arrogante koloniale beweging, die voorspoedig wordt door onze ondergang.
Wat Netanyahu voor het gemak vergeten is, is dat decennia van verwoesting als een boemerang in het gezicht van Israël zal terugkeren.
Wij, de oorspronkelijke bevolking, wij zijn de enigen die vrede kunnen garanderen. Niet kapitalisten op afstand.
Diana Buttu
eerst gepubliceerd in Haaretz
afbeelding: protest tegen normalisatie, met dank aan PalestineEve Network
