Vandaag, 10 juli 25, deed ik het nieuws open. Dat nieuws is twitter, om door de wirwar van propaganda en mooie woorden, die verschrikkelijke verhalen vertellen de gebeurtenissen te zien. Na maanden van genocide lijkt het “niet weg kijken” een daad van verzet op zich. Nadat meer dan 200 journalisten vermoord werden, electriciteit en internet heel beperkt voorradig zijn en de censuur op sociale media zijn er minder video’s maar je blijft ze zien.

Vandaag werd een rij van moeders met hun kinderen die wachten op voedselsupplementen te midden van een door Israël gecreëerde hongersnood gebombardeerd. Moeders huilen, een levenloos kind in hun armen, jonge kinderen bewegen in schokken op straat, andere lijken liggen om hen heen. De gewonden, zelfs als ze het ziekenhuis bereiken, zullen geen adequate verzorging kunnen krijgen door de massa aan gewonden en het gebrek aan medicatie en materiaal. Zij die overleven zullen nog steeds honger hebben en geen veiligheid kennen.

Gruweldaden gebeuren helaas doorheen de hele menselijke geschiedenis. Gewone burgers hebben vaak geen impact op conflicten ver weg en sancties hebben niet altijd het gewenste effect.
Maar het is onbegrijpelijk dat iedereen met een beetje hart geen sancties oplegt aan Israël om een minimum van mededogen te eisen. Ongelimiteerde toegang voor pijnstilling, verdoving, antibiotica voor patiënten te eisen, veiligheid voor journalisten en hulpverleners. Ongelimiteerde toegang voor babymelk en voeding. Niet dreigen met eventuele sancties maar ze uitvoeren en pas opzeggen zodra de minimumvereisten van wat mededogen is, is volbracht. Het is nu de tijd om alles te doen wat we kunnen om deze genocide een halt toe te roepen.

België kan veel meer doen dan een wapenembargo. Vervolging van Belgen die dienen in het Israëlische leger, een boycot van Israëlische producten, geen enkele doorvoer of verkoop van wapens of materialen die de genocide kunnen faciliteren. Zelfs dat is maar beperkt.

In een mooie hollywoodfilm zouden we massa’s schepen sturen om de blokkade te breken, zou de regering luisteren wanneer tienduizenden op straat komen om sancties te eisen.

Na zoveel gruwel weet je niet meer wat te zeggen. Voelen andere mensen niet mee met kinderen die gewond zijn, met ouders die geen eten vinden of die hun kinderen verliezen, met kinderen die hun ouders verliezen…

Kan vandaag de dag zijn die het keerpunt in deze geschiedenis is, dat machtspelletjes, winst bij bedrijven en politieke carrières geen prioriteit hebben? Er zijn geen rode lijnen in zicht bij zij die beslissingen kunnen nemen.

Burgers kunnen het tij doen keren met tienduizenden individuele acties. Door zelf te boycotten, door zelf in bedrijven en universiteiten, steden en gemeentes initiatieven te nemen voor grote daden in plaats van grote lege woorden.
Maar het is een schande dat dàt na zoveel dagen van horror verhalen, beelden, cijfers en rapporten nog altijd nodig is.

Wij roepen op dat iedereen deze eisen uitdraagt door het dragen van een rode lijn en lokaal te bekijken welke actie hij of zij kan doen.
Organiseer een Rode Lijn actie, draag een polsbandje Rode Lijn, hang de Palestijnse vlag uit, organiseer een Teva boycot, Palestina Solidariteit helpt jou om deze acties te organiseren.