De rode strook.
De Gazastrook is in een sombere slaap gevallen. Mensen, straten, pleinen en buurten dragen een zwarte sluier. Een slaap die alleen wordt onderbroken door vlammende, oorverdovende nachtmerries. Nachtmerries die alle mensen achtervolgen, het maakt niet uit waar ze wonen, hoe diep hun slaap is, hoe oud en hoe onschuldig ze zijn. Aan nachtmerries ontsnappen in de realiteit maakt geen verschil, vermits de realiteit een replica is van hun donkerste nachtmerries en zelfs erger.
Welke naam aan deze operatie ook werd gegeven door de Israëlische bezetters, het is niets anders dan een slachting; een walgelijke, moorddadige en onmenselijke agressie die is losgelaten op de Palestijnen. De Palestijnen en de Israëli’s zijn ongelijke machten die geenszins kunnen worden gelijkgesteld en als één behandeld. Wat verdraaide de logica die de bezette als terrorist en de bezetter als onschuldig portretteert? Israël heeft één van de sterkste legers in de wereld en zijn leger is uitgerust met het meest geavanceerde militaire arsenaal van gepantserde voertuigen, tanks, artillerie, gevechtsvliegtuigen, helikopters en oorlogsschepen. Deze high-tech apparatuur kan niet worden afgewogen tegen de Palestijnse zelfgemaakte raketten. Er is een verschil tussen de macht van de Israëlische staat en de macht van ongewapende mensen die reageren op die grotere macht, dat groter geweld. Wij worden gedwongen te leven onder een blokkade door de regering van Israël, wat neerkomt op een collectieve straf van de burgerbevolking in de Gazastrook. De Palestijnen zijn nu gevangen in zo’n 360 vierkante kilometer, zonder venster om te ademen en met onvoldoende voorraden voedsel en gas. Als gevolg van de huidige Israëlische escalatie en het toenemende aantal gewonden, geraken de medische voorraden op, waardoor het enorme aantal gewonden in gevaar komt.
Ook de veiligheidsmaatregelen in de Gazastrook en Israël zijn onvergelijkbaar. In tijden van oorlog als deze, terwijl er geen veiligheidsmaatregelen in de Gaza-strook zijn, hebben alle Israëli’s bomschuilplaatsen in hun buurt en waarschuwen sirenes hen, terwijl Palestijnen worden gedwongen om hun huizen te evacueren zonder schuilplaats om zich te verbergen, zonder veilige haven om naartoe te gaan, want alle gebieden zijn onveilig. Waar moeten ze naartoe gaan om zich te beschermen tegen de Israëlische raketten? Waar moeten ze een toevlucht zoeken? Niettegenstaande dat alles vinden we op één of andere manier de kracht om onszelf te verdedigen, tegen alle verwachtingen in. Toch smeden de Israëli’s hun eigen verhaal door erop de insisteren, dat zij het slachtoffer van Palestijns geweld zijn.
Voor wat de media betreft, is het kristalhelder dat de westerse media het Palestijns verzet misleidend als vermoedelijke terroristisch in beeld brengen, terwijl ze terzelfder tijd optreden als apologeten voor Israëls groter en geïnstitutionaliseerde geweld tegen de Palestijnen. Nochtans spreekt een beeld duizend woorden, dus een blik op de ondraaglijke foto’s van kinderen en jongeren, in stukken gereten en dodelijk verbrand, is voldoende. Foto’s van met bloed gevulde kamers van residentiële huizen die in de as gelegd zijn. Deze stille sprekende foto’s zullen zeker blinde mensen de lelijke waarheid doen zien achter deze onbeschrijflijk wrede aanvallen tegen de menselijkheid. Dit bewijs van Israëls voortdurende wreedheden tegen de Palestijnen blijft onopgemerkt en wordt systematisch genegeerd door de westerse media.
Laten we veronderstellen dat Israël het slachtoffer is en dat het alleen maar zichzelf verdedigt. Sinds het begin van deze operatie tot haar zesde dag, hoeveel Israëlische doden zijn er gevallen? Nul. Anderzijds hebben Israëlische bezettingstroepen afschuwelijke oorlogsmisdaden begaan, met 121 Palestijnse doden en meer dan 923 gewonden. Het aantal gedode kinderen is 22, 166 kinderen zijn gewond, 13 vrouwen gedood en 85 vrouwen gewond. Op een gegeven moment zullen we uiteindelijk stoppen met tellen, want de aantallen nemen toe, elke minuut. Dit zijn niet louter cijfers. Achter elk cijfer staat er een menselijk wezen, een menselijk wezen dat eens herinneringen had, wensen, dromen om te vervullen, af te maken studies, werk om te doen, vrienden, dat eens een zorgzaam gezin had, een familie die nu lijdt onder haar verlies. De Israëlische agressie voedt zich met het bloed van deze onschuldige mensen en vindt er plezier in, hen telkens weer te doden.
Menselijk verlies toebrengen is niet het enige meesterspel van de Israëli’s, ze beheersen even goed de kunst om materiële schade toe te brengen. Israëlische drones hebben doelbewust burgerhuizen gebombardeerd waar burgers massaal aanwezig zijn, wat leidt tot onvermijdelijke schade. Niet alleen schade aan het huis dat het doelwit was, maar ook aan de naburige huizen, gezien de omvang van de bommen die gebruikt worden en het feit dat de Gazastrook één van de meest dichtbevolkte gebieden in de wereld is.
Tot nu toe heeft de Israëlische bezettingsmacht (IOF) 203 huizen doelgericht verwoest door waarschuwingsraketten af te vuren en hun enkele minuten te geven – nooit genoeg tijd – om te evacueren vooraleer het huis volledig te vernietigen. Deze praktijk is tegen het internationaal recht. Deze waarschuwingsraketten kunnen dodelijk zijn, vermits gedocumenteerd is dat verschillende burgers werden gedood en verwond door wat “kloppen op het dak-bombardementen” genoemd wordt. De Israëlische sloop van burgerhuizen heeft zijn tol geëist bij de burgers en resulteerde in de verplaatsing van hele gezinnen. Israël gebruikt deze praktijk om de wereld te misleiden en te laten geloven dat ze burgerslachtoffers vermijdt. Integendeel, de cijfers hebben bewezen dat de Israëli’s opzettelijk op burgerhuizen en op mensen richten. Parken, strandcafés, gehandicaptenverenigingen en begraafplaatsen zijn het type van burgerdoelwitten dat door de zionistische vijand wordt geviseerd. Elke mens met gezond verstand zou de dwaasheid van de Israëlische claims van geen burgers te viseren aan de kaak stellen.
Stel je dit even voor: een telefoontje ontvangen met de eis om je huis te evacueren in vijf minuten. Vijf minuten en je huis met al zijn kleine details – de geur van je huis, je bed, je favoriete sofa, je boeken, je kleren, je schooltas, je favoriete speeltje, het geluid van elke hoek van het huis – zal worden uitgeroeid voor je ogen. Elke kleine en kostbaar herinnering zal veranderen in as. Zou jij het kunnen? Zou jij genoeg moed hebben om te vertrekken? Of zou je je vastklampen aan de herinneringen en de kleine dagelijkse details waaruit je huis is opgebouwd?
Dit scenario is de realiteit in Gaza. Gezinnen ontvangen telefonische aanmaningen van de Israëlische troepen om hun huizen te evacueren en zij kiezen ervoor om hun leven te beschermen en vluchten. Één familie weigerde echter om hun huis te verlaten. De familie Odeh Kawari’ die in Khan Younis, in het Zuiden van de Gazastrook het drie verdiepingen tellende huis van vijf families bewoonde, besloot moedig om de andere keuze te maken en hun dierbare herinneringen en huis niet achter te laten. In de plaats daarvan verzamelden zij zich met 10 van hun buren op het dak van het huis, in de verwachting dat de IOF enig mededogen zou hebben en zich ervan zou onthouden het huis aan te vallen, zodra ze het enorme aantal burgers zou opmerken. Hun veronderstelling werd bewezen onwaar te zijn, vermits een IOF gevechtsvliegtuig het huis met zware raketten bombardeerde en daarbij 7 burgers doodde, waarvan 6 kinderen, en er 28 verwondde.
Een ander reëel scenario is een raket die op je huis valt zonder voorgaande waarschuwing, waarbij je gezin vermoord wordt, je zonen en vrouw, behalve jijzelf die per ongeluk blijft leven om te sterven in de kwelling van hun verlies. IOF oorlogsvliegtuigen bombardeerden genadeloos het huis van Mohammed Hamad en doodden daarbij 6 leden van zijn familie. Honderden gezinnen werden met hetzelfde harteloze lot geconfronteerd.
Deze Israëlische massamoord heeft iedereen beproefd, van zuigelingen tot ouderen. De emotionele en psychologische gevolgen van het leven onder een militaire bezetting en in een oorlog zijn verreikend en ernstig. Palestijnen leven in surrealistische omstandigheden. Niet alleen door materieel verlies en door menselijk verlies van een geliefde zoon, dochter, zus, vader of anderen, maar ook hun geestelijke gezondheid is aangetast door de angstwekkende zware raketten en gruwelijke gevoelens van hulpeloosheid. De verslechterende geestelijke conditie van jonge mensen in de Gazastrook werd door de Israëlische luchtaanvallen een aanhoudende wonde. Kinderen ervaren angst, slaapstoornissen, paniek en gedragsproblemen met elke vallende raket. Omdat geen enkele plaats een veilige haven is, voelen ouders zich hulpeloos en machteloos om hun kinderen te beschermen. Diepe emoties van hartepijn, enorme ellende en verdriet zweven over de Gazastrook. Stilte is de enige reactie die we ontvangen, vermits de wereld in stilte toekijkt.
Leila Najjar
Leila is een afgestudeerde in Engelse literatuur van de AL-Azhar Universiteit in Gaza en werkt als leraar aan de American International school van Gaza.
