Stop de blokkade van de Gazastrook 

De blokkade van de Gazastrook werd stapsgewijs ingevoerd. Toen in januari 2006 Hamas de Parlementsverkiezingen in de bezette Palestijnse gebieden won, hebben de Westerse donoren hun financiële steun ingetrokken. Na de mislukte couppoging van Fatah tegen Hamas in juni 2007 nam deze laatste de macht over. Op dat ogenblik heeft Israël een algehele blokkade ingevoerd. Daardoor werd de Gazastrook totaal van de Westelijke Jordaanoever afgezonderd. Deze fragmentatie van de bezette gebieden werd al in 2005 ingezet toen Ariel Sharon besliste om de Israëlische kolonisten uit de Gazastrook terug te trekken en de kolonisatie in de Westoever op te drijven.

Door de blokkade en de drie Israëlische oorlogen (eind 2008, november 2012 en zomer 2014) raakte de economie ontredderd. Sinds 2005 is het bruto binnenlands product met 29 procent gedaald. Volgens Pierre Krähenbühl, Commissaris-Generaal van de UNRWA, is de helft van de bevolking van de Gazastrook afhankelijk van voedselhulp. In 2015 was 41 procent van de beroepsbevolking werkloos en bij de jongeren was dat zelfs ongeveer 60 procent. Momenteel zijn 110 000 universitair geschoolden werkloos. Sinds twintig jaar zijn de lonen met 30 procent gezakt. Een vierde van de bevolking zit zonder drinkwater en de meeste gezinnen beschikken slechts enkele uren per dag over elektriciteit. Er heerst een tekort aan medische apparatuur. Op 17 februari is de tienjarige Marah Diab overleden aan nierfalen (nierinsufficiëntie) in een Gazaans ziekenhuis bij gebrek aan aangepaste medische infrastructuur.

De Israëlische blokkade komt neer op een collectieve strafmaatregel tegen 1,8 miljoen mensen. Israël heeft er “acces restricted areas” (ARA) ingesteld die 300 m à 500 m breed zijn. Als je die zones betreedt, word je neergeschoten. Ook de Palestijnse vissers worden beschoten als ze de toegelaten zone van drie zeemijl overschrijden. Israël zet in feite de bewoners van de Gazastrook op dieet. Uit een document van 2008, waarvan de bekendmaking door de Israëlische mensenrechtenorganisatie Gisha via het Hooggerechtshof werd afgedwongen, blijkt dat het Israëlische ministerie van Defensie precies heeft uitgerekend hoeveel calorieën er per persoon in de Gazastrook mag worden ingevoerd. Er zijn niet alleen restricties van invoer of uitvoer van producten, maar Israël beperkt ook de bewegingsvrijheid van personen. Palestijnse jongeren die in de Westelijke Jordaanoever willen studeren, mogen de Gazastrook niet verlaten en zij die in de Westelijke Jordaanoever opgepakt worden, worden meteen naar de Gazastrook teruggestuurd. Europese politici die de Gazastrook willen bezoeken, geraken er moeilijk binnen, want Israël duldt geen pottenkijkers.

Toen Pierre Krähenbühl, Commissaris-Generaal van de UNRWA, op 14 juni in Brussel was, zei hij dat humanitaire hulp niet volstaat en dat de blokkade moet opgeheven worden.

Er moet druk op Israël uitgeoefend worden om de blokkade te beëindigen, want een heel volk zit opgesloten. Tijdens haar bezoek aan België eind mei verklaarde Hanine Zoabi, Palestijns lid van het Israëlische parlement, dat we moeten stoppen met het behandelen van Israël als een normale staat. En ze voegde eraan toe dat Israël niet van binnenuit zal veranderen. Maar intussen trekt de Antwerpse burgemeester Bart De Wever met VOKA van 29 juni tot 2 juli op handelsmissie naar Israël. Hij brengt onder andere in Haïfa een bezoek aan het Institute of Technology (Technion) dat samenwerkt met de Israëlische militaire industrie. Hij zal er ook het vriendschapsverdrag tussen Haïfa en Antwerpen hernieuwen. Maar dit zal ons niet beletten om tot de boycot van Israël te blijven oproepen.

Het redactieteam                                                                   Brussel 27 juni 2016

Solidariteitsmaal zaterdag 8 oktober

Kom de traditionele Palestijnse keuken ontdekken met je vrienden op 8 oktober.

Op het menu staan naast de befaamde Palestijnse schotel ‘makloeba’ (rijst, kip, bloemkool, wortelen en aubergines) ook heerlijke hommos, falafel (vegetarisch) en een oosterse ovenschotel.

Iedereen is welkom vanaf 17.30 uur en vanaf 18.00 uur start het programma.

18.00 uur: Peter Meyvaert is onze gastheer en rode draad doorheen de avond.

18.05-19.00 uur: tijdens het genieten met een hapje en een drankje

• laten we jullie de situatie zien op 15 mei 1948: Werd Israël aangevallen door Arabische landen?
• kijken we naar de animatiefilm over de gevolgen van het gevangennemen van Palestijnse kinderen
• luisteren we naar Nicky Aerts, freelance journaliste in Israël en Palestina: Je moet het met je eigen ogen gezien hebben wat er aan de hand is.

19.00 uur: genieten van de Palestijnse maaltijd.

En natuurlijk ook praten, discussiëren, met Palestina activisten en sympathisanten.

Voor, na en tijdens de Palestijnse maaltijd, kan je terecht op onze stand met boeken, films, infomateriaal en vooral ook nieuw actiemateriaal uit Palestina zoals T-shirts, sleutelhangers, enz.

Dit jaar gaat de opbrengst van deze solidariteitsmaaltijd naar de werking van Palestina Solidariteit. We krijgen geen subsidies van de overheid: ze erkent wel dat we een sociaal culturele beweging zijn, maar geeft ons géén financiële ondersteuning hiervoor. Dus zijn we afhankelijk van u om onze werking te kunnen verzekeren.

Adres: zaal Pacem Hagelandstraat 4, 3012 Wilsele (gemakkelijk bereikbaar met auto en openbaar vervoer: Lijn 5 en 6 stopt juist voorbij de zaal).

Organisatie: Palestina Solidariteit in samenwerking met het LAP, Leuvense Actiegroep Palestina.

Prijs: Kinderen (onder 12 jaar) 9 EUR, volwassenen 15 EUR

Reservatie: Inschrijven voor 6 oktober: info@palestinasolidariteit.be: vermeld je naam-aantal personen en kinderen- vegetariër.

Betalen: Storten op: Palestina Solidariteit: IBAN: BE64 5230 8014 8852 BIC: TRIOBEBB. Betalen kan ook ter plaatse als je ingeschreven bent.

Het Palestijnse volk heeft meer dan ooit onze steun nodig. Dit kan door vrijwilliger te worden, door deel te nemen aan acties, door brieven te schrijven naar de media en de politici, door infoavonden te organiseren, door standen op wereldfeesten te bemannen, door giften te storten voor onze werking en projecten (fiscaal attest vanaf 40 euro) en door lid te worden.

Word lid van Palestina Solidariteit of hernieuw je lidmaatschap, het is nog niet te laat!

Het lidgeld, 25 euro (15 euro voor studenten en werklozen), kan je storten op bankrekening BE64 523-08 014 88-52 van Palestina Solidariteit.

We danken je van harte!

[1]Inge Neefs, Gaza op mijn hoofd, EPO, Berchem, 2013, 246 pagina’s. Lees ook: http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2013/12/04/inge-neefs-ik-wil-de-mensen-de-brutale-werkelijkheid-tonen   http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2013/12/01/gaza-op-mijn-hoofd-laat-je-niet-onberoerd  en

http://www.knack.be/nieuws/wereld/inge-neefs-samenwerken-met-israel-maakt-ons-medeplichtig-aan-de-bezetting/article-normal-266523.html

Met de blokkade wil Israël de bewoners wegpesten

Er zijn een aantal drijfveren om te emigreren[1]. Tijdens mijn verblijf in 2012 was 40 procent van de bevolking werkloos. De opeenvolgende Israëlische oorlogen hebben heel wat infrastructuur vernietigd. Goederen uit Israël zijn heel duur. De goederen uit Egypte die via tunnels binnenkomen, zijn goedkoper, maar Egypte heeft bijna alle tunnels gebombardeerd en de grensovergang met Egypte blijft vaak dicht. De economische industrie is verwoest. Er zijn heel wat universiteiten in de Gazastrook, zoals de Islamic University of de Al-Azhar University, maar de afgestudeerde apothekers, ingenieurs, leraren Engels vinden geen werk. Voor artsen is er niet alleen een tekort aan medische apparatuur maar er is ook geen mogelijkheid om bij te scholen. Er heerst wanhoop bij de mensen: in de meeste gezinnen zijn er tijdens de oorlogen doden gevallen of werden familieleden gewond[2]. Het is een wispelturige interne tweestrijd tussen het vurig verlangen naar veiligheid en een toekomst, die elders ligt versus de liefde voor het land en de strijd voor rechtvaardigheid, die in Palestina gevoerd moet worden. Toch willen de meeste mensen blijven.

Hoe is de verstandhouding tussen de bewoners van de Gazastrook en de Hamasregering?

Er is heel wat kritiek vanuit de bewoners. Op religieus gebied weerklinkt geregeld dat Hamas hun Islam gestolen heeft. Vrouwen mochten op een bepaald ogenblik geen waterpijp roken in het openbaar. Mannen worden geregeld gearresteerd omdat ze met een meisje wandelen dat niet tot hun familie behoort. Mensen worden te gemakkelijk gearresteerd en in de gevangenissen slecht behandeld. De democratische rechten komen steeds meer in het gedrang.

Op politiek vlak weerklinken verschillende kritieken. Sommigen vinden dat Hamas en de militaire vleugel Al Qassam te weinig daadkrachtig optreden tegen de Israëlische bezetter. Er zijn namelijk tientallen gewapende facties in de Gazastrook, waarvan er velen veel actiever zijn dan Al Qassam. Anderen zijn dan weer rouwig om iedere raket die afgevuurd wordt, wetende dat Israël het als een reden zal aanhalen om een dodelijker “tegenoffensief” te voeren. Maar ook omdat de militaire middelen van de Palestijnse gewapende groeperingen weinig nauwkeurig zijn. Zo worden er geregeld slachtoffers gemaakt langs Palestijnse zijde.

Hamas won de verkiezingen in 2006 met de slogan ‘Change and reform’. De bevolking zocht een vervanger voor het corrupte Fatah. Intussen blijkt Hamas in hetzelfde bedje ziek. Ze verrijken zich aan de tunneleconomie en zo zie je Hamasambtenaren in chique 4×4 wagens door Gaza rijden.

Hoe schat u de toekomst in?

Bij de Franse vredesconferentie wordt Hamas niet betrokken en sinds de Osloakkoorden hebben de Israëlische kolonies in de Palestijnse bezette gebieden zich almaar uitgebreid. Israël beweert dat er geen Palestijnse vredespartner is. Israël zal het Franse vredesinitiatief gebruiken om zijn blazoen op te poetsen. Het Westen met België op kop houdt het bij mondelinge veroordelingen die niet meer geloofwaardig zijn, want er volgen nooit sancties. Deze lakse houding van de EU geldt dan weer niet ten opzichte van Rusland. En als de burger initiatieven neemt en Israëlische producten boycot, voert Israël in de Westerse landen een lobbycampagne om de actievoerders te laten veroordelen wegens aanzetten tot haat en discriminatie. Eind mei heeft het district Nassau in de Amerikaanse stad New York een wet aangenomen die bedrijven verbiedt zaken te doen met ondernemingen die Israël economisch tegenwerken[3].

Literatuur over de Gazastrook:

• Lucas Catherine, Charles Ducal, Gaza geschiedenis van de Palestijnse tragedie, EPO, Berchem, 2009, 164 pagina’s.
• Joe Sacco, Gaza 1956 – In de marge van de geschiedenis, Atlas, Amsterdam, 2011, 430 pagina’s
• Inge Neefs, Gaza op mijn hoofd, EPO, Berchem, 2013, 246 pagina’s.
• Russel Tribunal on Palestine, The Gaza War (2014) – An Inquiry into Israel’s Crimes, Extraordinary session, Brussels, september 2014, 87 pagina’s.
• Anja Meulenbelt, Kwart over Gaza, Uitgeverij Jurgen Maas, 2015, 438 pagina’s.
• Jean-Pierre Filiu, Histoire de Gaza, Librairie Arthème Fayard/Pluriel, 2015, 576 pagina’s.
• Soemoed, maart-april 2016.
• Gaza deux ans après (dossier), dans Palestine (ABP), n° 68, april 2016, p. 13-16.
• Tine Dancaerts, een hele Palestijnse generatie is letterlijk in een geblokkeerd leven opgegroeid, MO* mondiaal nieuws, 14 juni 2016 (http://www.mo.be/analyse/de-blokkade-van-gaza-deel-van-een-fragmentatiestrategie-die-al-lang-vast-lag).

Protest tegen de handelsmissie met Voka naar Israël

Open brief aan Bart De Wever

De handelsmissie met Voka naar Israël kan in het huidig Israëlisch politiek klimaat echt geen gewone handelsmissie zijn.

Geachte Mijnheer De Wever, Mijnheer de Burgemeester,

Dank voor uw antwoord op mijn schrijven in verband met uw missie naar Israël, alhoewel ik toch nogal ontgoocheld ben door uw antwoord, vandaar ook deze nieuwe reactie.

Ik las inderdaad dat de missie naar Haifa verdedigd wordt als een handelsmissie met VOKA. Zoals ik al stelde vind ik het idee van een handelsmissie naar Israël, in de huidige situatie, zacht uitgedrukt zeer ongelukkig gekozen. De Technion-universiteit van Haifa is omstreden omwille van zijn nauwe banden met het leger én de militaire industrie (wat gezien de bezetting en kolonisatie moeilijk als niet-politiek kan gezien worden). Verder zie ik dat u verwijst naar Palestijnse Israëli’s die in enkele sectoren zouden actief zijn, maar de waarheid is toch vooral dat die Palestijnse Israëli’s een minderheid zijn die zeer zwaar gediscrimineerd wordt.

U zegt dat N-VA, samen met de andere meerderheidspartijen “in 2015 de resolutie over de erkenning van Palestina heeft goedgekeurd…” Excuseer u hier te moeten tegenspreken maar in de resolutie waar u naar verwijst was géén sprake van een concrete erkenning maar enkel een vage belofte dat de Palestijnse staat zal erkend worden “op het gepaste moment in de toekomst”, mét nog enkele extra voorwaarden naar een wel zéér onrealistische Israëlische steun hiervoor… Dat lijkt me nog héél wat verwijderd van die échte erkenning van die Palestijnse staat waar u over spreekt… Wanneer u zou antwoorden dat een échte erkenning in de toekomst eventueel wél kan, wil ik toch nog even melden dat de Israëlische kolonisatie op het terrein nu al zo dramatisch vergevorderd is dat het zelfs nu al eerder vijf ná dan vijf vóór twaalf is. Wanneer u werkelijk bekommerd bent om die rechten van het Palestijnse volk, hebt u dus hoegenaamd niet veel tijd meer over…

Verder stelt u dat ‘pasklare oplossingen voor dit conflict niet bestaan’. Nochtans geeft u zélf al deels een antwoord op welke principes zulke oplossing gebaseerd dient te zijn: ‘wederzijdse erkenning’, ‘respect voor de mensenrechten’ en ‘recht op veiligheid’. En er bestaan trouwens tientallen VN-resoluties over dit conflict die, -als ze uitgevoerd zouden worden, wel degelijk een concrete oplossing kunnen bieden. Jammer genoeg heeft Israël steeds hardnekkig de uitvoering van deze resoluties geweigerd. Wat ongetwijfeld niet gebeterd is sinds de extremist Avigdor Lieberman als minister van Defensie is aangesteld, een man die er prat op gaat om publiekelijk extreme opinies te verkondigen over (o.a.) etnische zuivering, het afhakken van hoofden of het verdrinken van politieke gevangenen.

Aangezien u ernstig overweegt tóch naar Israël te gaan en omdat u hier ongetwijfeld nóg wel politieke vragen over zult krijgen, geef ik u graag enkele citaten van Israëlische politici, zodat u weet hoe personen uit de, nochtans verre van gematigde Israëlische politiek, over deze nieuwe Israëlische minister van Defensie denken, en bij uitbreiding over het hele huidige politieke klimaat in Israël. (Indien u vervelende vragen zou krijgen over de huidige situatie in Israël dan weet u bij deze alvast wat soort vragen u kan verwachten):

De voormalige Israëlische minster yossi Sarid stelde enkele jaren terug al over Lieberman: “Lieberman is de nieuwe Kahane”. (Kahane werd in Israël beschouwd als een facist.) De voormalige voorzitter van het Israëlische parlement Avraham Burg was bij de aanstelling van Lieberman even duidelijk en stelde: “Israël is geen democratie meer.” Nitzan Horowitz, een parlementsvertegenwoordiger van de Meretz-partij noemde deze regering bij het aantreden van Lieberman “De meest racistische regering in de geschiedenis.” De adjunct-stafchef van het Israëlisch leger, generaal-majoor Yaïr Goldman stelde in zijn toespraak op de Holocaust Herdenkingsdag dat “Israël begint te lijken op nazi-Duitsland in de jaren 1930.” Moshe Ya’alon, de nochtans zelf zeer radicale Likoed-minister van Defensie en ex-stafchef van het leger, die iets vóór het aantreden van Lieberman zijn ontslag indiende, waarmee hij protesteerde tegen het huidige politieke klimaat, stelde “dat het land is overgenomen door extremisten”. Een derde voormalige bevelhebber van het Israëlische leger, ex-Defensieminister én ex-premier Ehud Barak, reageerde in een televisie-interview op dit ontslag met de bewering dat “Israël besmet is met de zaden van het fascisme”… “en dat dit slechts het begin is”.

Het staat u vrij, Mijnheer de Burgemeester, gewoon te herhalen dat dit een louter economische missie is, en ik kan u uiteraard niet verbieden om deze handelsmissie door te laten gaan, maar ik hoopte u met dit schrijven toch enigszins duidelijk te maken dat de politieke situatie in Israël momenteel zacht uitgedrukt ‘zeer delicaat en zorgwekkend’ is en dat zelfs een gewone handelsmissie naar Israël in dit soort politiek klimaat echt geen gewone handelsmissie kán zijn.

Noteer ook dat u met deze handelsmissie de economische positie van Israël nog verstevigt, wat maakt dat bovenstaande zeer extreme regering nóg iets steviger in het zadel zal komen te zitten dan voorheen…

Ik verneem via de media ook nog dat er momenteel op politiek niveau heel wat banden met Israël worden aangehaald, zoals een uitwisseling of samenwerking met de luchthaven van Tel Aviv, of (naar aanleiding van het bezoek van de Israëlische president Rivlin) ‘een samenwerking in de strijd tegen de terreur’. Dit roept de vraag bij mij op of een land met een zorgwekkende politieke situatie zoals hierboven beschreven werkelijk als voorbeeld dient genomen voor een toekomstig en effectief anti-terreurbeleid?

Verder had ik nog de vraag of u het opportuun vindt om een handelsmissie naar Israël te sturen terwijl Israël bouwwerken die gefinancierd zijn door de EU en België blijft vernietigen. Deze vraag heeft u jammer genoeg niet beantwoord.

Tot slot nog, mijnheer de Wever, de eerste jaren van zijn bestaan pronkte uw partij NV-A, zoals u zélf vermeldt, fier met bepaalde principes zoals het zelfbeschikkingsrecht der volkeren. U mag best weten dat uw partij daar heel wat respect mee oogstte, en zeker niet alleen in kringen van de traditionele Vlaamse Beweging. Indien u in de huidige situatie toch zou beslissen om de handelsmissie te laten door gaan, moet ik u wel zeggen dat u hiermee heel wat mensen zal ontgoochelen en dat uw partij riskeert heel wat steun en sympathie te verliezen die in het verleden, met ongetwijfeld hard werken, werd opgebouwd.

Met beleefde, doch ontgoochelde groeten,

DD

Als

Als      men, gewapend en in uniform, kinderen ’s nachts uit hun slaap tilt, knevelt en blinddoekt en alleen in een cel gooit

Als      men mensen oppakt zonder duidelijke aanklacht en maandenlang opsluit

Als      men huizen en dorpen verwoest en muren bouwt

Als      men eeuwenoude olijfbomen die noodzakelijke bron van inkomsten zijn, ontwortelt

Als      men ziekenhuizen bombardeert, scholen en speelpleintjes vernielt

Als      men mensen discrimineert, vernedert, verjaagt, vermoordt

Als      dit alles de politiek van een land is ten opzichte van een deel van de inwoners

Dan schendt dit land de elementaire mensenrechten van zijn inwoners op een systematische georganiseerde wijze.

Deze politiek van Israël, die al meermaals aangeklaagd is door de Verenigde Naties, is vergelijkbaar met nazipraktijken. De Holocaustslachtoffers zouden zich omdraaien in hun graf.

Deze politiek is moreel verwerpelijk en ik verwacht van onze vertegenwoordigers dat ze deze met klem veroordelen.

Enkel een economische boycot zal deze politiek een halt kunnen toeroepen, zoals bij het apartheidsregime destijds in Zuid-Afrika.

Het is dan ook immoreel en verwerpelijk dat Bart De Wever en VOKA op handelsmissie gaan naar Israël.

DP

Paul Vanden Bavière – 27 mei 2016 00:55

http://www.uitpers.be/index.php/midden-oosten/988-de-palestijns-lege-doos

Op 18 mei werd in het Palestijnse stadje Bir Zeit op de bezette Westelijke Jordaanoever een 24 miljoen dollar kostend prestigieus Palestijns Museum (zie foto) plechtig geopend. Een klein detail: in het museum is vooralsnog niets te zien. Niettemin staat het toch open voor bezoekers. Een absurde situatie die tekenend is voor de hele Palestijnse zaak, die na bijna 25 jaar “vredesproces” ook nog altijd nergens staat. Niet alleen het Palestijns Museum is een lege doos.

Nu de Israëlische premier Benjamin Netanyahu van de uiterst rechtse Likoedpartij de nog rechtsere Avigdor Lieberman van Yisrael Beitenu (Israël Ons Huis), een uitgesproken anti-Palestijnse racist, heeft binnengehaald als minister van defensie in zijn coalitie zal de Palestijnse doos niet snel gevuld raken. Als minister van defensie is Lieberman, die zelf in een joodse kolonie op de Westoever woont, verantwoordelijk voor het bestuur van de bezette Palestijnse gebieden. De Palestijnen zullen het snel aan den lijve ondervinden. De Franse inspanningen ten spijt om weer beweging in het “vredesproces” te krijgen.

Staatsopbouw

De bouw van het museum in Bir Zeit is onderdeel van de uitbouw door de Palestijnen van instellingen en infrastructuur die bij elke onafhankelijke staat horen. Een eerste project van wijlen president Yasser Arafat (1929-2004), nadat er een beperkte Palestijnse autonomie tot stand was gekomen door de Oslo-akkoorden van 1993 tussen Israël en de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO), was de bouw van een internationale luchthaven in de Gazastrook. Die was klaar in 1998, maar de deels met Europees geld gebouwde luchthaven werd al in 2000 grondig vernield door de Israëli’s. Zonder noemenswaardig protest van Europa.

Toen de Amerikanen en Israëli’s Arafat niet meer konden gebruiken omdat hij weigerde nog verdergaande toegevingen te doen dan hij in Oslo had gedaan, werd de Mukata, de zetel van de Palestijnse regering in Ramallah, zwaar beschadigd bij beschietingen die tot doel hadden Arafat te vermoorden. Nu hebben de Israëli’s er met het museum weer een prachtig doelwit bij gekregen. Gaan ze snel toeslaan of wachten ze nog tot het museum toch vol geraakt met Palestijnse voorwerpen en kunst zodat ze meteen ook een deel van de Palestijnse cultuur kunnen vernietigen? Wie vraagt het aan Lieberman?

Frans initiatief

Optimisten zullen zeggen dat het niet zo ver zal komen nu er weer wordt gesproken over een nieuw initiatief om de vredesbesprekingen tussen Israëli’s en Palestijnen weer op gang te trekken. Parijs speelt daarin een hoofdrol, nadat de Amerikaanse president Barack Obama, met het oog op de nakende presidentsverkiezingen zijn handen aftrok van het Palestijnse dossier. Dat had hij eigenlijk al gedaan enkele maanden nadat hij op 20 januari 2009 de eed van president van de Verenigde Staten had afgelegd.

Eerder had Obama nochtans de hand uitgestoken naar de Palestijnen en de moslims. Hij eiste van Netanyahu, die eind maart 2009 als premier van Israël was aangetreden, dat die onverwijld zou stoppen met de bouw van nederzettingen in de bezette gebieden. Dat was volgens hem de enige mogelijkheid om ernstige besprekingen van Israël met de Palestijnen op gang te kunnen brengen. Netanyahu zei nee en daar kan zelfs een Amerikaanse president niets aan doen, ook al geven de Amerikanen elk jaar ruim 3 miljard $ steun aan Israël. Obama liet in september 2009 de Palestijnen gewoon vallen en Netanyahu bleef rustig voortbouwen. Wel stuurde Obama nog wel gezanten en ministers van buitenlandse zaken, in het begin was dat Hilary Clinton, de huidige Democratische kandidate voor de opvolging van Obama, op pad. Zonder enig resultaat. De schijn werd in 2014 zelfs niet meer opgehouden toen een op voorhand gedoemde poging Israëli’s en Palestijnen weer aan de onderhandelingstafel mislukte. Obama haakte definitief af.

Bij het uitblijven van enig perspectief geraakten de Palestijnse gemoederen weer verhit, en kwam er een reeks aanvallen, vooral met messen, op Israëli’s op gang. In maart zorgde zo’n aanval tot beroering toen bleek dat een al gewonde Palestijn door een Israëlische soldaat koelbloedig werd afgemaakt, blijkens een filmpje dat van de actie werd gemaakt. Onder de verdedigers van de soldaat bevond zich ook Lieberman.

Derde intifada

Enfin men begon zich in Europa zorgen te maken over een mogelijke derde Palestijnse intifada en een escalatie van geweld, die Israël grote schade zou kunnen berokken en die eventueel zelfs tot een grotere gewapende uitbarsting in het Midden-Oosten zou kunnen leiden. Dat was de aanleiding voor het Frans initiatief, waarin minister van buitenlandse zaken Laurent Fabius – in maart vervangen door Jean-Marc Ayrault – het voortouw nam. Van in het begin liet de Israëlische eerste minister Netanyahu weten niet geïnteresseerd te zijn. Hoe zou hij? Het programma van zijn Likoed-partij verwerpt in haar programma nog altijd een tweestatenoplossing, waar Europa en de VS officieel voorstander van zijn. De Palestijnse president Mahmoud Abbas toonde zich voorstander en toonde zich zelfs bereid, als gebaar van goede wil, het Palestijnse plan voor een resolutie bij de Verenigde Naties, waarin de Israëlische kolonies zouden worden veroordeeld, op te schorten.

De Fransen zetten door ondanks de Israëlische afwijzing. Hun plan hield in dat er op 30 mei in Parijs een conferentie van geïnteresseerde ministers van buitenlandse zaken zou worden gehouden. De Israëli’s en Palestijnen zouden niet worden uitgenodigd om te voorkomen dat een Israëlische weigering al direct tot een mislukking zou leiden. In het najaar zou er dan een internationale conferentie volgen waarop de krijtlijnen voor een op te richten Palestijnse staat zouden worden uitgetekend.

Maar het plan gaat nu al de klassieke weg van uitstel op. De datum van 30 mei is al geschrapt. Officieel omdat de Amerikaanse minister John Kerry dan niet aanwezig kan zijn. Volgens de Franse president François Hollande is de bijeenkomst verschoven naar “de zomer”. Daarmee komt ook de conferentie “in de herfst” op de helling, waar de Amerikanen niet echt van willen weten. Op 8 november hebben immers de Amerikaanse presidentsverkiezingen plaats en Obama wil de kansen van zijn Democratische kandidaatopvolger, of in dit geval opvolgster, Hilary Clinton, niet schaden door verzet van Israël tegen de conferentie. Die zou dus pas na 8 november kunnen plaats hebben en moeten eindigen vóór 20 januari 2017, de dag dat Obama’s opvolger de presidentseed aflegt. Het is echter waarschijnlijk dat Obama die netelige kwestie liever aan zijn opvolger zal overlaten.

Doodgeboren voorstel

In het kort gezegd, het Franse voorstel lijkt een doodgeboren voorstel. En de vraag is of het wel ernstig was en is. Om Israël enigszins onder druk te zetten zouden de EU-landen, Frankrijk op kop, in geval van mislukking automatisch tot de erkenning van Palestina als staat overgaan. Dat idee is inmiddels al geschrapt. Wat niet mag verwonderen. Het idee van Frankrijk iets te willen organiseren is op zichzelf al bizar. Al de Franse hoofdrolspelers in het verhaal – Fabius, zijn opvolger Ayrault, premier Manuel Valls en president Hollande – zijn overtuigde vrienden van Israël. Of zijn dit in de loop van de jaren geworden. Premier Valls, zoals Le Monde onlangs schreef (22-23.05), begon zijn carrière als pro-Palestijnse burgemeester van Evry, waar hij aan verschillende manifestaties voor Palestina deelnam. In 2002 pleitte hij voor de opschorting van het associatie-akkoord tussen de EU en Israël. In 2006 zorgde hij ervoor dat Evry verbroederde met het Palestijnse vluchtelingenkamp Khan Younès in de Gazastrook.

Naarmate zijn politieke ambities stegen, veranderde zijn instelling in de richting van de onvoorwaardelijke pro-Israëlische westerse consensus. In 2010 viel hij uit tegen de boycot van Israëlische producten en het jaar daarop sprak hij zich uit tegen de erkenning van Palestina door de Verenigde Naties. Inmiddels is pleiten voor boycot van Israëlische producten in Frankrijk een misdrijf geworden. Groot-Brittannië overweegt dat ook.

Er valt een parallel te trekken met de Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA) in België, die niet alleen opkwam voor de Vlaamse emancipatie maar ook die van andere volkeren zoals de Palestijnen. Nu zit de N-VA in de regering, is ze reactionair (heimwee naar Arm Vlaanderen?), belgicistisch en anti-Palestijns geworden. Ook Griekenland kent hetzelfde fenomeen. Het officieel pro-Palestijnse Syriza van premier Alexis Tsipras sloot, vermoedelijk op vraag van de EU en de VS, en in de hoop op meer Europese en westerse steun in het algemeen, in juli 2015 een akkoord met Israël voor verregaande militaire samenwerking. Als doekje voor het bloeden stemde het Griekse parlement in december voor de erkenning van Palestina als onafhankelijke staat. Niet verwonderlijk, want hoe minder er van Palestina overblijft hoe meer eer het krijgt. Zo zijn door alle Europese staten de vertegenwoordigers van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) eerst tot “algemeen Palestijns afgevaardigde” gepromoveerd na de Oslo-akkoorden. Sedert november 2012 mogen ze de titel “ambassadeur” dragen.

Steeds meer steun voor Israël

Ondertussen gaat de samenwerking met en de steun voor Israël crescendo. De EU geeft zo bv. financiële steun aan universiteiten die samenwerken met Israël aan de ontwikkeling van moordtuig, dat wordt getest op de Palestijnse bevolking. In de loop van de jaren zijn miljarden euro gespendeerd aan projecten als het in 1995 gelanceerde “Barcelona-proces” voor Euromediterrane Samenwerking met als enige bedoeling de Arabische landen Israël te doen erkennen zonder oplossing voor de Palestijnen, zonder stopzetting van de Israëlische kolonisatie. Geen wonder dat dit een grandioze mislukking werd. De Franse president Nicolas Sarkozy probeerde in 2008 de zaak te redden door de oude truc van een nieuwe naam: de Mediterrane Unie, waarvan maar weinigen nog het bestaan – via een aantal projecten – kennen en die politiek gezien niets meer betekent.

Dergelijke organisaties maken deel uit van een geheel van procedures om de Palestijnse kwestie te laten aanslepen tot Palestina helemaal is opgeslorpt door Israël terwijl men de indruk wil geven aan de kwestie “te werken”. We hebben dit al van het begin gezien. De eerste keer dat Israël met Palestijnen wou beginnen onderhandelen was op de eind oktober 1991 in Madrid geopende “Conferentie over het Midden-Oosten”, die een doekje voor het bloeden van de Arabieren was na de Golfoorlog van begin 1991 tegen Irak. De toenmalige Israëlische eerste minister Yitzhak Shamir, die er slechts onder zware Amerikaanse druk mee instemde, verklaarde achteraf dat het zijn bedoeling was gewoonweg te blijven en te blijven onderhandelen zonder naar een oplossing te streven.

De Noorse valstrik

Dat was niet nodig want eens de conferentie uiteengegaan kwam ze nooit meer samen. Yasser Arafat had zich laten vangen om in de Noorse hoofdstad Oslo, los van de conferentie in Madrid, geheime onderhandelingen te beginnen met de Israëli’s. De Noorse “bemiddelaars” blijken achteraf onder één hoedje te hebben gespeeld met Israël, systematisch de Palestijnse delegatieleden te hebben bespioneerd, de gegevens te hebben gedeeld met Israël en samen onderhandelingsstrategieën te hebben uitgewerkt. Het resultaat zijn de nefaste Oslo-akkoorden van 1993, nochtans bekroond met Nobelprijzen voor de vrede, waarin niet eens de stopzetting van de kolonisatie werd bedongen en die enkel tot beperkte autonomie op een beperkt deel van de bezette gebieden hebben geleid.

Bij elke onderhandeling werd telkens werd er een termijn vooropgesteld voor de oprichting van een Palestijnse staat. Eerst 1999, daarna onder het zogenaamde “kwartet” (de VN, de VS, Rusland en de EU) 2005, onder president Bush 2008 enz. De staat is er nog altijd niet. Palestina bijna niet meer. Het “kwartet”, de EU etc. passen nog altijd de strategie van Shamir toe: blijven onderhandelen maar tegelijk voorkomen dat er enig resultaat wordt bereikt.

Geachte Heer Covent,

Geachte Heer Cordeel,

Enkele weken terug, eind mei, kwam u beiden via enkele interviews in de media waar u, als hoofd security en hoofd van de luchthavenpolitie, één en ander toelichtte over het nieuw te volgen veiligheidsbeleid voor onze nationale vlieghaven te Zaventem. Naast een aantal feiten, o.a. over het aantal politiemensen dat nodig zou zijn om de veiligheid in de toekomst in voldoende mate te garanderen, meldde u beiden ‘Israël als voorbeeld te nemen’ en hierom een bezoek aan de Israëlische luchthaven van Tel Aviv in het vooruitzicht te stellen. Israël zou immers ‘ervaring met aanslagen’ hebben…

Dat Israël ervaring met aanslagen heeft is bekend, maar u weet ongetwijfeld óók van de barslechte reputatie van Israël qua mensenrechten. Moeten we werkelijk nét dit land als ‘voorbeeld’ nemen voor een toekomstgericht anti-terreurbeleid?

Is Israël een geschikte partner omdát het ervaring heeft met aanslagen?

Of heeft Israël veel ‘ervaring’ en problemen met aanslagen doordat het gevoerde beleid net niet deugd?

Het is algemeen bekend dat de aanslagen in Brussel en Parijs opgeëist werden door terreurgroep IS, dat ontstond als gevolg van de chaos door de oorlog in Irak. Iedereen die een béétje bekend is met de Midden-Oostenpolitiek weet dat, naast de oorlog in Syrië, de agressieve Israëlische bezettings- en kolonisatiepolitiek, al jaren één van de belangrijkste argumenten is die door jihadronselaars, mét succes, gebruikt wordt om jonge moslims te ronselen voor de gewelddadige jihad in Syrië, Irak of in de vorm van aanslagen tegen het westen. Alleen hierom lijkt het mij bepaald géén goed idee om net Israël partner en voorbeeld te nemen voor een toekomstig anti-terreurbeleid.

Zelfs als we louter het beveiligingsbeleid op de luchthaven van Tel Aviv nemen, dat door bepaalde mensen als voorbeeld wordt gebruikt van een ‘goede luchthavenbeveiliging’, ook daar is wel wat op aan te merken: ik bezocht de voorbije jaren meermaals Israël en mijn ervaring op de Israëlische luchthaven was niet positief: reisgenoten met Arabisch-klinkende naam of wat eventueel kan herkend worden als moslimuiterlijk, worden systematisch weggeleid en urenlang agressief ondervraagd. (Ik heb voldoende getuigenissen van andere personen om aan te nemen dat dit min of meer ‘standaard’ beleid is.) Zelfs personen van gewone Europese afkomst en in gewone westerse kleding worden regelmatig op dezelfde wijze vastgehouden en ondervraagd. Als ik naar mijn ervaring, en deze van andere personen in mijn omgeving, het luchthavenbeleid in Tel Aviv moet samenvatten in enkele woorden denk ik vooral aan ‘draconisch’, ‘discriminerend’ en ‘racistisch’.

Wanneer u met de luchthavenleiding zou beslissen het luchthavenbeleid van Tel Aviv te kopiëren voor onze nationale luchthaven, wil ik u om die reden alvast melden dat ik, en vele anderen met mij, onze nationale luchthaven in de nabije toekomst liever zullen mijden.

Tot slot nog een verwijzing naar de Israëlische regering, die zopas gewijzigd werd met de zeer omstreden Avigdor Lieberman als nieuwe minister van Defensie, een persoon die openlijk dweept met ideeën als etnische zuivering en het afhakken van hoofden, en de voorbije weken door verschillende bekende Israëlische politici werd omschreven als ‘fascist’. Vindt u het werkelijk comfortabel om samenwerking te overwegen met landen die bestuurd worden door mensen met dit soort ideeëngoed?

Als u wilt innoveren om de veiligheid van onze luchthaven te verbeteren, dan wens ik u alvast veel succes, maar Israël met Israël-Tel Aviv een voorbeeld? Dan hopelijk vooral als voorbeeld van hoe het vooral niet moet!

In de hoop dat u op zijn minst even de moeite en tijd neemt om mijn argumenten in overweging te nemen groet ik u,

Met beleefde groeten,

DD

Zoals in de twee voorbije nieuwsbrieven geven wij ook nu een overzicht van de activiteiten in onze parlementen rond Israël-Palestina.

Nieuws uit het federale parlement.

Dirk Van der Maelen van SP-A en Gwenaëlle Grovonius (P.S.) stelden vragen aan minister van Buitenlandse Zaken Reynders over de vernieling, door Israël, van een Belgisch project. Uit het antwoord van Reynders bleek o.a. dat de EU de termijn van zes maanden van ‘dialoog’ met Israël, (die termijn was normaal afgelopen) verlengde, zonder daar enige voorwaarde aan te koppelen. Dirk Van der Maelen uitte hierover zijn verontwaardiging, gezien de Israëlische vernielingen nog steeds doorgaan. Hij wees ook op de enorme vernielingen die nog steeds te zien zijn in Gaza en stelde de vraag of het niet beter is om hieraan méér aandacht te besteden vooraleer te praten over economische samenwerking met Israël. Hij vroeg ook waarom de minister de eis tot bevriezing van de bouw van (illegale) nederzettingen niet eindelijk op tafel legt.

Sarah Claerhout van CD&V toonde zich verheugd over het feit dat minister Reynders eindelijk de beslissing heeft genomen om Gaza te bezoeken en de vele pijnpunten op het terrein aan te kaarten bij de Israëlische regering.

Nele Lijnen van Open VLD verwees in haar vraag aan minister Reynders naar de afwijzing van Netanyahu van het Franse vredesinitiatief (een geplande conferentie), en vroeg hoe groot de minister de kans inschat dat de conferentie niet zal doorgaan, of in het geval ze wél doorgaat welke resultaten ze zou kunnen opleveren. Zij verwees ook naar het vernielen van Belgische en EU-projecten door Israël en vroeg of het mogelijk is om de druk hierrond op te voeren om zodoende compensaties te krijgen voor die vernielingen. Aangezien België volgens Nele Lijnen het enige EU-land zou zijn dat zich hierrond iets assertiever opstelt, suggereerde zij of de minister geen rondrit door Europa kan maken om zijn collegaministers te overtuigen op dit punt offensiever te zijn. Tot slotte vroeg zij in hoeverre een tweestatenoplossing nog mogelijk is, als Israël deze permanent tegenwerkt, en hoe wij daar met de internationale gemeenschap tegenaan moeten kijken. Als alternatief voor een economische conferentie vroeg zij ook of het niet nuttiger zou zijn om in plaats daarvan vredesorganisaties als de ‘Parents Circle’ te ondersteunen die Israëlische en Palestijnse ouders samenbrengen en hierover laten praten in scholen.

Rita Bellens van N-VA pikte in op de vorige commentaren en stelde dat zij de Israëlische vernielingen op Palestijns gebied onaanvaardbaar vindt, verklaarde zich voorstander van een onderhandelde tweestatenoplossing en pleitte van daaruit voor het weer op gang brengen van wat zij de dialoog noemt tussen Israëli’s en Palestijnen, waarin beide partijen naar haar mening toegevingen zouden moeten doen.

In een antwoord op de vragen, waarin minister Reynders naar zijn doen vrij kritisch was voor Israël, bevestigde hij dat er inderdaad steeds meer vernielingen van installaties zijn. Reynders verwees ook naar de vele problemen van Belgen op de vlieghaven van Tel Aviv, waaronder zelfs een aantal arrestaties. Wat betreft de vernielingen stelde hij dat het niet evident zou zijn een schadevergoeding te krijgen. (Wij verschillen hierover van mening aangezien de EU, mits gebruik van zijn economische macht of alleen al een vrij eenvoudig dreigement om bepaalde samenwerkingsakkoorden tijdelijk op te schorten, wel degelijk heel wat invloed zou kunnen uitoefenen op het Israëlische beleid). Minister Reynders verwees wél naar de harde gesprekken die hij naar eigen zeggen had met Netanyahu en waarin hij duidelijk zou gemaakt hebben dat het onmogelijk is om bv. een speeltuin te vernielen en tegelijk een betere verstandhouding op te bouwen met de Europese Unie. Hij had hierbij benadrukt dat de beste weg naar een betere verstandhouding (met de EU) een bevriezing van de bouw van (illegale) nederzettingen en om het stopzetten van de vernieling van projecten zou zijn.

Nieuws uit het Vlaamse parlement.

Tine Soens, Vlaams parlementslid voor SP-A, vroeg aan minister Crevits van CD&V om een ethisch kader op te stellen voor universiteiten en hogescholen. Dit naar aanleiding van de open brief aan hun rector van een vijftigtal professoren van de UGent waarin zij vroegen om de samenwerking van de universiteit met Israëlische wapenbedrijven stop te zetten. De UGent zou op die manier als medeplichtige aan oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid kunnen worden beschouwd. In het kader van Horizon 2020, het Europese programma voor onderzoek en technologische ontwikkeling, werken de KU-Leuven en de UGent immers samen met de Israëlische Technion-universiteit en het Israëlische wapenbedrijf Israëli Aerospace Industries (IAI), bekend als één van de grootste wapenleveranciers van het Israëlische leger, wapens die onder meer gebruikt werden bij de bloedige Gaza-oorlog in 2014 waarbij méér dan 2000 Palestijnen in de Gazastrook om het leven kwamen. Tine Soens wees op het feit dat tot nu toe de VUB de enige Vlaamse universiteit is met een ethisch charter voor de samenwerking met o.a. Israëlische universiteiten en pleitte voor het feit dat elke Vlaamse hogeschool of universiteit een dergelijk charter zou opmaken. Minister Crevits beloofde het thema met de universiteiten en de hogescholen te bespreken.

Tine Soens herhaalde haar vraag van enkele maanden geleden over de arrestatie van Mohammed Faisal Abu Sakha, de jonge leraar van de Palestijnse Circusschool. De Minister-president beloofde toen zijn diensten actie te laten ondernemen en deed dat ook zeer snel. Wat hij jammer genoeg niet vertelde is dat er op het Europese niveau naast ‘opvolgen en rapporteren’ amper enige wil is om actie te ondernemen. Het resultaat is dat het probleem van administratieve detentie niet vermindert maar juist verergert en dat de laatste jaren ook meer en meer Palestijnse kinderen onder dit systeem worden opgesloten.

In de commissie voor Buitenlands Beleid van het Vlaamse parlement vroeg Jan Van Esbroeck aan N-VA Minister-president Geert Bourgeois om uitleg over de heropbouw van Gaza, onder meer over het feit dat bijna twee jaar na de Gaza-oorlog nog steeds minder dan de helft van de beloofde steun effectief gestort is.

In dezelfde commissie stelt Johan Verstreken van CD&V een vraag over het feit dat voortdurend zaken worden vernietigd die met Europees, Belgisch of Vlaams geld worden opgebouwd. Hij wijst op de uitzichtloosheid van dit proces, vraagt aan de Minister-president welke diplomatieke stappen Vlaanderen kan ondernemen om de toegang tot de Gazastrook, vooral voor bouwmaterialen, te vergemakkelijken en wijst er op het dat het gaat over humanitaire hulp en het redden van levens.

Minister-president Bourgeois wees in zijn antwoord op deze twee vragen o.a. op de steun die de Amerikaanse regering blijft geven aan de Israëlische politiek, wat tot zijn spijt een oplossing bemoeilijkt. (Hij vergeet hierbij wel de economische steun die Israëlische bedrijven, ook sommige actief in bezet gebied, ontvangen van de Europese Unie, onder meer via het EU-onderzoeksprogramma Horizon 2020.)

Nieuws uit Antwerpen

Antwerps burgemeester Bart De Wever plant eind juni een handelsmissie met VOKA naar Haifa in Israël en krijgt daarvoor felle kritiek. Burgemeester De Wever stelt dat de missie ‘louter economisch’ zou zijn, maar o.a. de verwevenheid van de ‘gewone’ Israëlische industrie met de wapenindustrie én het feit dat ook Technion, de technische universiteit van Haifa die eveneens bezocht zou worden, nauw samenwerkt met Israëlische wapenbedrijven, spreken dit tegen. Bovendien komt de handelsmissie naar Israël nét op het moment dat de extremistische politicus Avigdor Lieberman als minister van Defensie tot de Israëlische regering toetreedt. Lieberman staat bekend om zijn uitspraken over pro-etnische zuivering en het onthoofden van Palestijnen. En als klap op de vuurpijl wil Bart De Wever net tijdens deze reis ook nog een vriendschapsverdrag tussen Antwerpen en de Israëlische stad Haifa vernieuwen, wat ook niet zal helpen om ongeruste burgers ervan te overtuigen dat de reis geen enkele politieke connotatie heeft.

Het is heel belangrijk om te reageren op de berichtgeving en om uw mening bekend te maken. Volg het voorbeeld van onderstaande personen.

Reactie op het interview met de Israëlische president Reuven Rivlin, verstuurd op 23.6.2016 naar De Standaard

In het artikel ‘Kritiek is nuttig, een boycot niet’ (De Standaard, 20.6.2016, p. 17) verkondigt de Israëlische president Reuven Rivlin, op bezoek in ons land, onder meer: “De Israëli’s zijn bereid verregaande oplossingen te aanvaarden als dat het conflict met de Palestijnen kan beëindigen”. Dat klinkt waarschijnlijk mooi in Europese oren maar de realiteit is jammer genoeg minder fraai: daar gaat Israël gewoon door met het koloniseren van de bezette Palestijnse gebieden zodat de toekomstige Palestijnse staat die daar zou moeten komen dag na dag een beetje méér onmogelijk wordt. Ondertussen worden met Europees belastinggeld gebouwde projecten om de haverklap door Israëlische bulldozers met de grond gelijk gemaakt. Verder klaagt de Israëlische president over de te grote invloed van Hamas. Dat het echter de toenmalige Israëlische regering was die het in de jaren ’80 nodig vond de toen nog marginale Hamas-partij financieel te steunen, en deze later helemaal groot maakte door zijn steeds agressievere bezettings- en kolonisatiepolitiek, zegt hij er niet bij. Klagen over vijanden die het eerst zélf groot maakte is en blijft al jaren een slechte gewoonte van Israël.

DD

Over het Israëlische voorzitterschap van de 6e VN-Commissie (Juridische Zaken)

(Brief aan de leden van de Kamercommissie Buitenlandse Betrekkingen, verstuurd op 25.6.2016)

Geachte Heer, Mevrouw,

Een aantal dagen terug ontving ik tot mijn verbazing, want uit een niet-Europese bron, het nieuws van het feit dat Israël door de groep ‘West- Europa en Anderen’ genomineerd zou zijn als voorzitter van de zesde commissie van de Algemene Vergadering van de VN. Na een controle voor een tweede bron ontving ik via een kennis uiteindelijk een artikel van de New York Times waaruit bleek dat Israël rond 14 juni inderdaad met steun van de groep ‘West-Europa en Anderen’ verkozen schijnt te zijn als voorzitter van die zesde commissie van de VN.

Gezien het feit dat die zesde commissie zich bezighoudt met juridische zaken en internationaal recht en Israël zelf persoonlijk in overtreding is met tientallen VN-resoluties vind ik het feit dat een vertegenwoordiger van dit land kan benoemd worden op zulke belangrijke functie geen evidentie.

Dat de persoon in kwestie ook nog Danny Danon schijnt te zijn, een havik van de rechtervleugel van de Likoedpartij, tegenstander van de tweestatenoplossing en een fel voorstander van de nederzettingenpolitiek, die enkele jaren terug zelfs de grofheid had om secretaris-generaal van de VN, Ban Ki-Moon te beschuldigen van ‘het aanmoedigen van terreur’, enkel en alleen omdat hij kritiek had geuit op de nederzettingenpolitiek, maakt het enkel erger, en als Europeaan ben ik eigenlijk geschokt en beschaamd dat deze verkiezing kon gebeuren met de steun van de West-Europese landen.

Ook was ik verbaasd dat in ons land geen enkel medium, noch krant, noch onze televisie, enige aandacht hieraan besteedde.

Ook vanuit de politiek maakte geen enkele partij melding hiervan, of liet hiertegen enig protest horen.

Daarom had ik jullie, onze federale volksvertegenwoordigers, graag volgende vragen gesteld:

• Waren jullie op de hoogte van deze beslissing?
• Indien u op de hoogte was van deze beslissing: wat is uw mening of de mening van uw partij hierover?
• Is er op enige wijze geprotesteerd tegen het feit dat hiermee een vertegenwoordiger van een land dat in overtreding is met een enorm aantal VN-resoluties, benoemd wordt op een belangrijke functie van deze organisatie die net moet toezien op de uitvoering van deze resoluties?
• Indien u hiervan op de hoogte zou geweest zijn en u ging niet akkoord met deze beslissing, waarom heeft u dit protest niet publiek gemaakt, gezien de geloofwaardigheid van de Verenigde Naties én tevens ook de West-Europese landen hiermee op het spel gezet wordt? En ook omdat het vertrouwen in alle nationale en Europese instellingen door de verscheidene recente crises reeds sterk geschaad is?

DD

Over de handelsmissie van VOKO en Bart De Wever naar Israël, verstuurd op 1 juni

Geachte heer De Wever,

Vooraleer op handelsmissie te gaan naar Israël zou u beter eerst eens ter plaatse gaan kijken, in Israël, op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook, als u daar naartoe mag, tenminste. Meneer De Wever, ga kijken naar Hebron, waar joodse kolonisten de meeste Palestijnen, onder bescherming van het Israëlisch leger, weggepest hebben uit de oude stadskern; ga kijken naar Bethlehem en Jeruzalem, waar de illegale nederzettingen overal in het ronde het landschap beheersen; ga kijken naar de vluchtelingenkampen, ga daar kijken naar de muren waarop de mensen tekeningen aangebracht hebben van de dorpen waaruit zij verdreven zijn; ga kijken en leer hoe je van ver kan zien, of iets een joodse nederzetting is of een Palestijnse agglomeratie, laat u dat ginder even uitleggen door een Palestijn. Ga kijken naar de muur van de schande, de zogenaamde “scheidingsmuur” die in werkelijkheid een annexatiemuur is. En als u toch op handelsmissie gaat, ga dan ook kijken.

JVH

Over de financiering van het Israëlische bedrijf Elbit via Horizon 2020, verstuurd op 1 juni

Mijnheer Staes,

Via uw nieuwsbrief zie ik dat u, met enkele van uw Europese collega’s, een vraag stelde aan Frederica Mogherini, de Hoge vertegenwoordiger van de Unie voor Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid, in verband met het Europese onderzoeksprogramma Horizon 2020. Jullie klagen hierbij aan dat de Europese Unie via Horizon 2020 het Israëlische bedrijf Elbit Systems ondersteunt. Notabene één van de bedrijven die verantwoordelijk is voor de bewaking van de muur.

Ten eerste: gefeliciteerd met jullie terechte vraag hierover.

Ten tweede: het antwoord van Frederica Mogherini, dat u vermeldt, lijkt me technisch en omzwachteld en nogal zwak en geeft niet de indruk dat de EU veel ambitie heeft om het financieren van Israëlische bedrijven als Elbit Systems onmogelijk te maken. (Of het moet dat ik de technische nota van Frederica Mogherini verkeerd interpreteer.)

Hebben jullie nog plannen of ambities om hierop terug te komen en verder te blijven ageren tegen financiële steun aan Israëlische bedrijven als Elbit Systems?

Met beleefde groeten, en felicitaties voor de terecht kritische vraag van u en uw collega’s,

DD

Over de as Vlaanderen Saoedi-Arabië, verstuurd naar De Standaard op 24.5.2016

Schrijvers en politici komen in opstand tegen wapenleveringen aan Saudi-Arabië (De Standaard, 24.5.2016). Daarentegen geen woord over de as Vlaanderen/Israël.

Er bestaat een informeel embargo voor defensieproducten met eindbestemming Israël. Ook producten die voor militaire doeleinden kunnen aangewend worden, komen niet in aanmerking voor export naar conflictlanden of landen die de mensenrechten niet eerbiedigen. Desondanks werden in 2013 nachtkijkers van OIP Oudenaarde ter waarde van 3,6 miljoen euro aan Israël verkocht.

WDB