© Foto: Palestina Solidariteit vzw
Vertaling van het artikel ‘Why Israël hates the Palestinians so much’ van Barwan Bishara politiek analyst bij AlJazeera.
Israëls haat tegen de Palestijnen wordt gevormd en gedreven door drie basisgevoelens.
De Palestijnen hebben alle reden om Israël te haten; het is een settler-koloniale apartheidsstaat die is opgericht op de ruïnes van hun thuisland. Maar waarom haat Israël de Palestijnen zo? Het heeft hen sadistisch en systematisch geterroriseerd, geblokkeerd en gevangengezet, nadat het de controle over hun leven en middelen van bestaan had overgenomen, en hun fundamentele rechten en vrijheden ontzegd.
Het voor de hand liggende antwoord is misschien niet het juiste antwoord. Ja, Israël verafschuwt Palestijns geweld en terrorisme, dat meer dan een paar Israëli’s heeft geraakt, maar dat is niets vergeleken met het grootschalige geweld en de staatsterreur die Israël tegen de Palestijnen uitoefent, tegen wie het wraakzuchtige en preventieve oorlogen ontketent, zoals het afgelopen weekend (augustus 2022).
Naar mijn mening wordt Israëls haat tegen de Palestijnen gevormd en gedreven door drie basisgevoelens: angst, afgunst en woede.
Angst is een belangrijke factor – het kan irrationeel zijn, maar ook instrumenteel.
Het zou geen verrassing moeten zijn dat Israël de Palestijnen bleef vrezen, lang nadat het al hun land had bezet en een machtige regionale en nucleaire macht was geworden. Omdat zijn angst voor de Palestijnen niet vooral fysiek of materieel is, maar existentieel.
Onder de toepasselijke titel: “Waarom alle Israëli’s lafaards zijn”, vroeg een Israëlische columnist zich in 2014 af, wat voor samenleving laffe soldaten voortbrengt die ongewapende Palestijnse jongeren van grote afstand neerschieten. Zo’n vier jaar later, in 2018, was het inderdaad onwerkelijk om te zien hoe Israëlische soldaten zich achter versterkte verdedigingswerken verscholen terwijl ze dagenlang honderden ongewapende demonstranten neerschoten.
Israël ontvluchtte in feite de Gazastrook in 2005 uit angst en legde een onmenselijke blokkade op aan de twee miljoen mensen, voornamelijk vluchtelingen, die daar wonen.
Israël vreest alles wat Palestijnse standvastigheid is, Palestijnse eenheid, Palestijnse democratie, Palestijnse poëzie en alle Palestijnse nationale symbolen, inclusief de taal, die het heeft gedegradeerd, en de vlag, die het probeert te bannen. Israël is vooral bang voor Palestijnse moeders die nieuwe baby’s krijgen, wat het een “demografische dreiging” noemt. In navolging van deze nationale Israëlische obsessie met Palestijnse voortplanting, waarschuwde een historicus 12 jaar geleden, dat demografie een bedreiging vormt voor het voortbestaan van de Joodse staat, net zoals een nucleair Iran, bijvoorbeeld, omdat volgens hem de Palestijnen tegen 2040-2050 een meerderheid zouden kunnen worden .
Angst is ook instrumenteel voor een garnizoensstaat als Israël, bekend als ‘een leger waar een land is aangehecht’. In een boek dat zijn decennialange ervaring in Israël resumeert, merkte een Amerikaanse journalist op: “De huidige regering roept angsten op, de meeste denkbeeldig of op zijn minst enorm overdreven, en zet een beeld neer van Israël als een geïsoleerd, eenzaam, bedreigd, klein land, altijd op het defensieve, altijd op zoek naar het volgende teken van haat ergens, erop uit om overdreven te reageren.”
Samengevat, genereert angst haat, omdat, in de woorden van een andere Israëlische waarnemer, een staat die altijd bang is, niet vrij kan zijn; een staat die wordt gevormd door militant messianisme en lelijk racisme, tegen de inheemse bevolking van het land, kan ook niet echt onafhankelijk zijn.
Israël is ook boos, altijd boos op de Palestijnen omdat ze weigeren op te geven of in te binden, omdat ze niet weggaan; ver weg. Israël heeft in alle opzichten al zijn oorlogen sinds 1948 gewonnen en is een regionale supermacht geworden, die Arabische regimes dwingt om in vernedering te buigen. En toch blijven de Palestijnen de overwinning van de Israëli’s negeren, ze zullen zich niet onderwerpen; ze zullen zich niet overgeven, maar ze blijven weerstand bieden, wat er ook gebeurt.
Israël heeft de wereldmachten aan zijn zijde, met de Verenigde Staten in zijn zak, Europa achter zich en de Arabische regimes zuigen eraan. Maar de geïsoleerde – en zelfs vergeten – Palestijnen weigeren nog steeds afstand te doen van hun grondrechten, laat staan hun nederlaag toe te geven. Het moet voor Israël iets zijn om razend van te worden, om zoveel onschuldig bloed aan de handen te hebben, zonder dat het baat. Het doodt, martelt, exploiteert de Palestijnen en berooft hen van alles wat hun dierbaar is, maar ze zullen niet toegeven. Het heeft in de loop der jaren meer dan een miljoen van hen gevangen gezet, maar de Palestijnen weigeren te capituleren. Ze blijven hunkeren naar en strijden voor vrijheid en onafhankelijkheid, waarbij velen aandringen op Israëls eigen ondergang als koloniale staat.
Israël is ook afgunstig op de Palestijnse innerlijke kracht en uiterlijke trots. Het is jaloers op hun sterke overtuigingen en bereidheid tot offers, wat vermoedelijk de Israëli’s van vandaag doet denken aan vroege zionisten. De Israëlische, tot Robocops herschapen, dienstplichtigen van vandaag worden vanachter hun gepantserde voertuigen geconfronteerd met Palestijnse moed in ontbloot bovenlijf; laf schieten zij uit wraakzucht.
Israël is het meest afgunstig op het feit dat de Palestijnen historisch en cultureel bij Palestina horen; op hun gehechtheid aan het land, een gehechtheid die het zionisme heeft moeten creëren om joden ertoe te verleiden, zich er als kolonisten te gaan vestigen. Israël haat de Palestijnen omdat ze zo integraal deel uitmaken van de geschiedenis, de geografie en de aard van het landschap dat het als het zijne claimt. Israël heeft lang zijn toevlucht genomen tot theologie en mythologie om zijn bestaan te rechtvaardigen, terwijl de Palestijnen zo’n rechtvaardiging niet nodig hebben; zo moeiteloos horen ze erbij, zo gemakkelijk, zo natuurlijk.
Israël heeft geprobeerd, alle sporen van het Palestijnse bestaan uit te wissen of te begraven, en heeft zelfs de namen van straten, buurten en steden veranderd. In de woorden van een Israëlische historicus: “Om nauwkeurige parallellen te vinden voor de herinwijding van gebedshuizen door een veroveraar, moet je teruggaan tot Spanje of het Byzantijnse rijk in het midden van de late 15e eeuw.”
Israël haat de Palestijnen omdat ze het levende bewijs zijn dat het fundament van het zionisme – een volk zonder land dat zich vestigt in een land zonder volk – op zijn best mythisch is en in werkelijkheid gewelddadig en koloniaal. Israël haat hen omdat ze de realisatie van de zionistische droom over heel historisch Palestina belemmeren. En het heeft vooral een hekel aan degenen die in de Gazastrook wonen, omdat ze de droom in een nachtmerrie hebben veranderd.
Toch zou het verkeerd zijn om iets daarvan te verheerlijken. Liefde is altijd beter dan haat. Haat is destructief en voedt nog meer haat. Haat is verwoestend voor de haatdragers en de gehaten. Israël zou nog steeds al die haat kunnen omzetten in tolerantie, afgunst in waardering en woede in empathie, als het maar de moed heeft om te boeten voor zijn gewelddadige verleden, zich te verontschuldigen voor zijn misdaden, de Palestijnen te compenseren voor hun lijden en hen met respect te gaan behandelen en met de eer die ze verdienen als gelijken, zelfs bevoorrechte gelijken in hun thuisland. De haat van Israël zal de Palestijnen niet verdrijven, maar het zou wel eens de joden kunnen verdrijven.
Marwan Bishara is een auteur die uitgebreid schrijft over mondiale politiek en wordt algemeen beschouwd als een leidende autoriteit op het gebied van het buitenlands beleid van de VS, het Midden-Oosten en internationale strategische zaken. Daarvoor was hij hoogleraar Internationale Betrekkingen aan de Amerikaanse Universiteit van Parijs.
