IEDER MENS IS GELIJK

Nieuwsbrief 38

Facebook
Twitter
Email
Print

 

REDACTIONEEL: Gezocht: politici met daadkracht

Er hebben zich de laatste maanden een aantal feiten voorgedaan die bewijzen dat politici ten opzichte van Israël het vooral bij woorden houden. Met de regelmaat van de klok veroordelen ze de Israëlische kolonies op de bezette Westelijke Jordaanoever, maar als het op daden aankomt, zijn ze nergens te bespeuren.

Beginnen we met België. In april van dit jaar merkte een passagier van Brussels Airlines dat het dessert van de aangeboden maaltijd geproduceerd wordt door het bedrijf Halva in een Israëlische kolonie van de bezette Palestijnse gebieden. Hij zond een e-mailbericht naar de luchtvaartmaatschappij om dit aan te klagen. Brussels Airlines besliste daarop in juli om het sesamkoekje van Halva niet meer op het vegetarisch menu te zetten. Maar dit was zonder de Israëlische lobby gerekend. In een mum van tijd reageerde Tariv Levin, de Israëlische minister van Toerisme. Hij dreigde met een landingsverbod in Tel Aviv voor de vliegtuigen van Brussels Airlines. De Belgische luchtvaartmaatschappij was blijkbaar onder de indruk, want de koekjes werden opnieuw aan de klanten aangeboden.

Een ander voorbeeld is het geval van Youssef Kobo, kabinetsmedewerker van de Brusselse staatssecretaris Bianca Debaets (CD&V). Bart De Wever, Joods Actueel en de Ligue Belge contre l’Antisémitisme (LBCA) nemen het Youssef Kobo kwalijk dat hij vroeger kritiek uitte op het beleid van de Israëlische regering en bestempelen hem als antisemiet. Joël Rubinsfeld, voorzitter van de LBCA, verklaarde zelf dat hij in de toekomst iedere uitspraak van Youssef Kobo tegen het licht zal houden en vindt dat Bianca Debaets zeer licht over Kobo gaat. In feite komt dit neer op intimidatie. Door al deze stemmingmakerij voelde Debaets zich gedwongen om met Kobo een hartig woordje te spreken, wat aanleiding gaf tot zijn ontslag. De CD&V is dus gezwicht voor de druk van een aantal vrienden van Israël.

En dan is er nog de uitwijzing van Brigitte Herremans, specialiste Midden-Oosten bij Broederlijk Delen en Pax Christi. Ze landde op 9 september in Tel Aviv om jongeren te begeleiden bij een inleefreis in Israël en de Palestijnse bezette gebieden. Blijkbaar duldt ‘de enige democratie’ in het Midden-Oosten geen kritische pottenkijkers. Dit is trouwens geen alleenstaand geval. Kritische westerlingen met Palestijnse sympathieën worden vaak in de luchthaven van Tel Aviv door de Israëlische veiligheidsdiensten gefouilleerd, urenlang verhoord en terug op het vliegtuig gezet. Dit allemaal zonder enig protest of tussenkomst van de westerse politici.

En last but not least is er het afscheidscadeau van de Amerikaanse president Barack Obama aan Israël. Op 25 april tekenden 83 van 100 Amerikaanse senatoren een brief waarin ze de Amerikaanse administratie vroegen om een nieuw militair akkoord met Israël te sluiten. Op 14 september werd dit een feit: op die dag ondertekenden Israël en de VS in Washington een protocol waarbij de Verenigde Staten tussen 2019 en 2028 voor een bedrag van 33,8 miljard euro militaire hulp aan Israël zullen geven. Inderdaad, eind 2018 loopt het vorig tienjarig akkoord voor militaire bijstand af. Toen ging het slechts om een bedrag van 26,7 miljard euro. Daar bovenop komen nog jaarlijkse fondsen goedgekeurd door het Amerikaans Congres om Israël uit te rusten met raketafweersystemen (Iron Dome).

Het redactieteam Brussel 17 september 2016

OOGGETUIGENVERSLAG: Bezetting duikt op en verdwijnt uit ons zicht, maar laat diepe wonden na

25 september, bezoek aan universiteit van Abu Dis.

Abu Dis, vroeger een dorp, heel dicht bij Jeruzalem, ligt nu buiten de Apartheidsmuur. Het is dus gelegen in de Westbank en is zone A, onder Palestijnse gezag.

Op 25 september bezochten we de universiteit van Abu Dis. Pas aangekomen, stopte er een militaire jeep op een vijftal meters van de hoofdingang van de universiteit. Wat kwamen die militairen hier doen, in zone A, en in de buurt waar er heel veel jongeren zijn? Intimideren? Verveelden de soldaten zich?

Een paar jongens gooiden stenen naar de jeep. De soldaten stapten uit en meerdere jongeren begonnen stenen te gooien, waarop de soldaten traangasgranaten schoten in de richting van de jongeren, tot aan de ingang van de universiteit en ook binnen de muren van de universiteit.

De jongeren vluchtten weg en de hoofdingang van de universiteit werd gesloten. Ook wij moesten uitwijken, want het traangas geeft – zelfs in kleine hoeveelheid – prikkeling en moeilijkheden aan de ademhalingswegen. Aankomende auto’s maakten dadelijk ommekeer. De militaire jeep stond er plots alleen en bleef granaten afvuren. De ingang bleef gesloten tot de militairen terug vertrokken waren.

Eens vertrokken, keerde het gewone leven terug, binnen de paar minuten was de straat even levendig als voordien, alsof er niets gebeurd was.

Gelukkig vielen hier geen doden of gewonden, maar het is akelig te zien hoe het geweld van de bezetting plots opduikt, terreur zaait en weer verdwijnt.

Als je als toerist in de bezette gebieden komt, merk je nauwelijks iets van die dreiging en terreur. Het lijkt allemaal vredig en het gewone leven gaat zijn gang. Maar voor de Palestijnen is het dagelijkse kost, dagelijkse terreur en vernederingen die hun tol eisen, in hun gemoed, hun dromen, hun omgaan met anderen, hun hoop op een betere toekomst. Terreur laat sporen na, of je het wilt of niet.

Vandecan Myriam

Opgepakt, buitengezet en de volgende 10 jaar geen toegang tot Israël en de Bezette Gebieden

In de krant De Standaard van 13 juli jl. doet Brigitte Herremans een boekje open over de manier waarop haar en andere humanitaire verenigingen het werken onmogelijk wordt gemaakt in Israël. Mevrouw Herremans zet zich bij hulporganisaties zoals Broederlijk Delen, 11.11.11 en Pax Christi Vlaanderen speciaal in voor het Midden-Oosten. Zij heeft het in de krant onomwonden over een heksenjacht op ngo’s.

Twee maanden later begeleidt mevrouw Herremans een groep jongeren op een ‘inleefreis’. Dergelijke reizen worden geregeld georganiseerd op initiatief van specifiek op de Palestijnse problematiek gerichte hulporganisaties om de bezoekers te laten kennismaken met ‘het leven zoals het is’ onder militaire bezetting.

Meteen na aankomst op de luchthaven van Tel Aviv wordt zij door de immigratiedienst uit de groep geplukt, afgevoerd voor ondervraging en daarna zonder pardon in een cel gestopt. Haar ‘misdaad’? De weigering namen en telefoonnummers vrij te geven van contacten op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook. Onmiddellijk worden foto’s en vingerafdrukken genomen, zoals bij een misdadiger, mag ze een nacht achter de tralies en wordt ze de volgende ochtend weer op het vliegtuig richting Brussel gezet. Reden? ‘Bedreiging voor de openbare orde en veiligheid’. En ze mag de komende tien jaar het land niet meer i

Radiostilte

Dit op zich eigenlijk ongelooflijke verhaal roept tal van bedenkingen op. De eerste betreft de nagenoeg totale radiostilte over dit toch wel ophefmakend incident. Stellen we ons even voor dat dezelfde vrouw, met dezelfde achtergrond en bedoelingen, zou zijn opgepakt in, zeggen we, Ankara of Rabat… Er zou algemene verontwaardiging zijn. Maar nu vrijwel geen reactie van onze politici! Is Brigitte niet belangrijk genoeg? Of wil men niet moeilijk doen tegen Israël? Terwijl België en Vlaanderen, net zoals de Verenigde Naties, Europa en vele anderen, massaal investeren in de heropbouw van Palestina, ook letterlijk. En die investeringen worden geregeld en vakkundig door Joods vuur vernield!

En hoe rapporteerden de geschreven en gesproken pers en de beeldmedia over deze situatie? Onder de slagschaduw van de Holocaust en de onmiskenbare druk van een uiterst efficiënte Joodse lobby, houdt de hoofdstroom in onze westerse samenleving het erbij dat het probleem van het Midden-Oosten gevoelig ligt (wegens de Joden), moeilijk is (wegens de Arabieren) en zelfs onoplosbaar (wegens onszelf). Die argumenten gelden al te dikwijls als alibi om beladen materie gewoon te omzeilen. Gelukkig ontwaren we op het publieke forum nog lovenswaardige pogingen om tot een zinvolle analyse te komen. Waaruit steeds weer blijkt dat alle partijen water in de wijn zullen moeten doen.

Als geïnteresseerd toekijkend individu, stoort het mij mateloos wanneer vals wordt gespeeld. En dat gebeurt wanneer in dit dossier telkens weer die ene bron opduikt om zogezegd de Joodse kant van het verhaal te belichten: het propagandablad Joods Actueel. Joods Actueel is onmiskenbaar een strijdblad dat over dit conflict afstandelijk wil noch kan oordelen. Dat is zijn goed recht, maar houdt tevens in dat het niet kan dienen als spreekbuis voor ‘de’ Joodse stem. Er bestaan ook nog andere strekkingen in de Joodse publieke opinie, maar die krijgen we hier niet te horen…

Groeiend verzet

Misschien is het niet overbodig in deze context een paar uitgangspunten opnieuw helder te formuleren. Ja, het Joodse volk heeft het in de loop van zijn geschiedenis zwaar te verduren gekregen. Over oorzaken en gevolgen wordt tot op heden gedebatteerd, maar of het daarom een ‘uitverkoren’ volk moet heten? Uitverkoren door wie? En al helemaal niet wanneer dit als vrijgeleide moet dienen om nadien waar en wanneer ook tegenover anderen zijn wetten te stellen. De Holocaust als vrijbrief? No way. Ik kan trouwens nog veel minder begrijpen waarom een volk dat zelf zoveel heeft geleden, nu van de herwonnen vrijheid wil profiteren om een ander volk op zijn beurt het leven onmogelijk te maken. Want dat is ten gronde wat in de bezette gebieden gebeurt: een sluipende volkenmoord, handig toegedekt door een gewiekste propaganda.

Los van de eeuwenoude en uitzichtloze ‘rechtendiscussie’ over wie de grond in het gewezen Brits Mandaatgebied nu eigenlijk toebehoort, blijft het essentiële feit dat in Palestina én Israël Palestijnen wonen. Vroeger en nu nog. Daar hebben Joden vanuit de hele wereld zich de voorbije anderhalve eeuw (opnieuw) tussen gewrongen. Het probleem is er, het kan niet ontkend en moet dus opgelost worden. Maar dat zal NIET gebeuren door het uitzichtloze dovemansgesprek dat al decennialang door opeenvolgende Israëlische regeringen wordt opgevoerd. Er is gewoon GEEN vredesgesprek met Palestina. Vrede, echte vrede, komt er enkel door mekaar te willen (er)kennen en te praten. En door water in de wijn te doen, in ieders wijn. Niet door te schieten, te martelen of te bombarderen.

Op het rooster

In een kranteninterview na haar terugkeer in eigen land, wordt mevrouw Herremans, opnieuw op het rooster gelegd. Onder de titel ‘Ik begrijp de angst van het Joodse volk perfect’ ditmaal (De Standaard 18-9).

We zijn met z’n allen verontwaardigd over de manier waarop in dit geval een hulpverlener, lid van een onbesproken organisatie, zonder zinnige reden, in hechtenis werd genomen als een ordinaire boef. Het is dan ook bijzonder storend dat, na decennia onrecht en Palestijnse rampspoed, nog altijd zo clichématig wordt bericht over dit gebied en de mensen die er thuishoren.

Na haar gedwongen terugkeer wordt Herremans twee maanden later opnieuw op het rooster gelegd. Door dezelfde dame van dezelfde krant, met omschrijvingen als ‘een wolf in schaapsvacht’ en die meevoelen eist voor Israëli’s die in angst leven en het Joodse volk dat al zoveel heeft meegemaakt. En de Palestijnen? Geen moment probeert de interviewster de openlijk door Joods Actueel aangereikte klachten ook maar enigszins te relativeren, zelfs niet te situeren. Niet één kritische bedenking over het Israëlische optreden, duidelijk bedoeld om toekomstige ongewenste bezoekers van de Joodse staat af te schrikken.

Werner Van de Walle – 25-9-2016

Verkorte versie – De volledige tekst kan je vinden op ww.palestinasolidariteit.be

Zullen voldongen feiten ons de ogen openen?

In 2017 herdenken we de Balfourverklaring die 100 geleden werd opgesteld. De Britse minister van Buitenlandse Zaken, lord Balfour, beloofde in 1917 ‘alle’ steun aan de vestiging van een ‘joods thuisland’ in het bloeiende Palestina. Steun die hij niet alleen met woorden beloofde, maar ook in daden omzette. Het Verenigd Koninkrijk heeft een grote verantwoordelijkheid in het ontstaan van de staat Israël, maar ook in de vernietiging van Palestina, dat in die tijd welvarend was met export tot in Europese havens. Tijdens de oorlog van 1948-1949 werd Palestina etnisch gezuiverd, waardoor er vandaag ongeveer 7 miljoen Palestijnse vluchtelingen zijn die nooit schadevergoeding kregen voor hun verlies aan gronden, fabrieken, bedrijven, huizen, bezittingen, enz.

Niet alleen de Britten dragen een grote verantwoordelijkheid, ook alle westerse landen die na het ontstaan van Israël hun steun betuigden en samenwerkten met Israël. Israël heeft langdurig en op grote schaal mensenrechten geschonden. Nog steeds weigert Israël belangrijke VN-resoluties uit te voeren. Politici spreken over waarden en normen maar als het om Israël gaat, draaien zij hun hoofd in de andere richting. Alsof er geen internationaal recht bestaat! Horen, zien en zwijgen is de houding van de grote meerderheid van onze politici.

Meer dan 25 jaar wordt er gesproken over een ‘vredesproces’ en ‘vredesonderhandelingen’.

Dat willen we even onder de loep nemen, we willen de Israëlische politiek van voldongen feiten vergelijken met de beloofde ‘vredesonderhandelingen’. Wil Israël wel vrede met het Palestijnse volk?

Toen Haider Abdel Shafi, die in 1991 de Palestijnse woordvoerder van de vredesonderhandelingen in Madrid was, bleef eisen voor duidelijkheid over welke gebieden er zou onderhandeld worden en voor duidelijke afspraken, weigerde Israël hierop in te gaan. In 1993 begon Arafat in het geheim besprekingen met Israël. Dit leidde tot de bekende Oslo-akkoorden. Haider Abdel Shafi mocht alles uit de pers vernemen, zo vertrouwde hij later aan Palestina Solidariteit.

Bij de Oslo-akkoorden erkende Israël voor het eerst dat er een Palestijns volk bestond en erkende de PLO als vertegenwoordiger ervan. De PLO erkende het bestaansrecht van Israël en gaf daardoor 78 % van het historische Palestina in ruil voor vrede. Een zeer grote toegeving aan Israël zonder concrete toegevingen van Israël!

Er zou geleidelijk zelfbestuur komen met de vorming van de Palestijnse Nationale Autoriteit (PNA) en het Israëlische leger zou zich in fases terugtrekken uit de zones A.

De Gazastrook en de Westbank werden verdeeld in zones:

  • Zone A, de grote Palestijnse steden, onder het bestuur van de Palestijnse Autoriteit.
  • Zone B, de Palestijnse dorpen, onder gedeeld bestuur van de Palestijnse Autoriteit (administratie) en Israël (veiligheid).
  • Zone C, alle kolonies, by pass roads, militaire gebieden, natuurgebieden, en delen van Palestijnse dorpen, onder bestuur van Israël.

Vanaf nu mochten Palestijnen niet meer zonder toestemming naar Israël of zelfs niet naar Palestijns Jeruzalem.

Na 5 jaar, in 1998, zouden ze spreken over de toekomst. Een Palestijnse staat werd hieronder verstaan door de Palestijnen, maar niet door Israël. En zoals verwacht kwam die er ook niet. Andere belangrijke onderwerpen zoals Jeruzalem, kolonies, water, vluchtelingen en grenzen werden ook uit- en hiermee afgesteld. Een opening om naar echte vrede te komen tussen Israël en het Palestijnse volk is er dus nooit gekomen.

Wat gebeurde er dan wel?

Het Israëlische leger is zogenaamd teruggetrokken uit de zone A, maar valt er geregeld binnen. Op steeds meer plaatsen merken we een legerbasis (zie foto) of checkpoints binnen de zone A, zoals hier in Bethlehem. De rode plaat duidt zone A aan.

De zionistische plannen om heel Palestina in te palmen kregen stilaan vorm. Overal in de bezette gebieden worden er kolonies gebouwd op grond dat gestolen is van de Palestijnen. Bestaande kolonies worden uitgebreid. Snelgroeiende steden, tegen het internationaal recht in, worden bevolkt door Israëli’s, maar ook door nieuwe joodse immigranten, want de kost in deze kolonies ligt minstens 35 % lager dan in Israël zelf.

Vreedzame betogingen tegen deze massale diefstal worden niet geduld. Indien die er toch zijn, worden die met traangranaten uiteengedreven. ’s Nachts vinden er klopjachten plaats waarbij kinderen worden gearresteerd om zo het verzet van de ouders de kop in te drukken.

De zones B worden afgebakend rond de dorpskern. De rest, meestal landbouwgronden, wordt geannexeerd bij zone C. Palestijnse woongebieden worden zo open gevangenissen, waar mensen zelf moeten uitzoeken hoe ze kunnen overleven. En indien ze niet blijven, vluchten ze naar het westen. Nooit eerder zagen we zo’n toename van Palestijnse vluchtelingen in België.

De PNA werd hoe langer hoe meer een verlengstuk van de Israëlische bezetter. De veiligheid van Israëliërs moet gegarandeerd worden, anders worden de lonen aan de PNA niet uitbetaald. Met de rug tegen de muur aanvaardde de PNA dit en ging nog verder: hun geheime diensten werken samen.

Hoewel het westen de tweestatenoplossing als de oplossing van het Israëlisch-Palestijns conflict zag, heeft het westen nooit druk uitgeoefend opdat Israël zich zou terugtrekken uit de in 1967 bezette gebieden, zodat er een Palestijnse staat zou komen. Integendeel, Israël koloniseerde in versneld tempo en de samenwerking met de EU en de afzonderlijke staten werd steeds hechter.

De blokkade van de Gazastrook was de eerste grote openluchtgevangenis waar nieuwe Israëlische wapens worden getest tijdens bombardementen op de Palestijnse woongebieden. Zogenaamd ter verdediging van Israël. Hoewel het internationaal recht volgens de Vierde Conventie van Genève het overbrengen van de eigen bevolking naar de bezette gebieden verbiedt, stoort Israël er zich niet aan. Westerse bedrijven werken gewetenloos mee zoals de holding Dexia (waarvan onze regering meer dan 50 % aandeelhouder is) die illegale kolonies blijft financieren. Jarenlange medeplichtigheid dus van onze ministers! Ook het bedrijf G4S werkt nauw samen met Israël. G4S levert elektronica aan gevangenissen waar Palestijnse kinderen opgesloten zitten.

Als politici hun verantwoordelijkheid niet opnemen, dan moeten gewone burgers dit doen en de wereldwijde BDS-campagne steunen: boycot-desinvestering-sancties tegen Israël totdat het democratische waarden, mensenrechten en het internationaal recht respecteert.

Vandecan Myriam

De propaganda van Israël

Op 25 september organiseerden het Plate-forme Charleroi-Palestine en Investig’Action met de steun van de provincie Henegouwen in de

Université du Travail van Charleroi een debat “De propaganda van Israël: ze opsporen, ze bestrijden” met als sprekers de Israëlische historicus Ilan Pappé en de Belgische journalist Michel Collon.

Eerst kwam de Israëlische geschiedkundige Ilan Pappé aan bod. In zijn uiteenzetting kwamen de voornaamste stellingen van zijn recentste boek over het begrip Israël1 aan bod. De Israëlische propaganda schakelt academici en kunstenaars in om de mensen te doen geloven dat Israël een land is zonder volk voor een volk zonder land. Israëlische kunstenaars schilderen heuvelachtige landschappen zonder bewoners. De Palestijnen die er wonen, zouden volgens de zionistische propaganda uit de buurlanden komen of nomaden zijn. In de Israëlische films zijn Palestijnen terroristen en fanatici terwijl de zionistische milities vrijheidsstrijders en helden zijn. Bovendien vergelijken de zionisten het Palestijns verzet met het nazisme in Europa.

Maar Ilan Pappé stelt vast dat in de jaren negentig de zionistische propaganda binnen Israël terrein begint te verliezen. Palestijnse academici en cineasten vertellen een ander verhaal en ook sommige Israëlische academici en cineasten sluiten zich aan bij de Palestijnse visie over het zionisme als kolonialistisch project en Israël als apartheidsstaat.

Bovendien worden er observatie- en inleefreizen naar Israël/Palestina georganiseerd die Europeanen met de neus op de feiten drukken. Op de luchthaven van BenGoerion in Tel Aviv lopen nu veiligheidsagenten rond die kritische Europese jongeren moeten opsporen, ondervragen en terug op het vliegtuig zetten.

Daarna kwam de Belgische journalist Michel Collon aan het woord. Hij zei dat hij begin 2009 geïnterpelleerd werd door de woede van de mensen over de Israëlische moorddadige oorlog tegen de Palestijnse bevolking van de Gazastrook. Hij heeft dan in 2010 een boek2 gepubliceerd om de tien voornaamste leugens van de Israëlische propaganda te ontmaskeren. Mensen die Israël durven in vraag stellen, krijgen meestal als antwoord dat ze volgelingen van Hitler zijn. We moeten het pessimisme bestrijden van mensen die zeggen dat Israël te sterk is. We moeten ons wapenen om efficiënt te kunnen discussiëren. We moeten de media wijzen op hun tegenstrijdige stellingen. Hij onderstreept ook het belang van de boycot van Israëlische producten (vruchten, groenten, geneesmiddelen) en van westerse bedrijven die in Israël en de bezette gebieden actief zijn. Tot slot roep hij iedereen op om te strijden tegen de laatste kolonie van onze planeet.

Daarna is er tijd voor vragen en tussenkomsten uit het publiek. Iemand van de Union des Progressistes Juifs de Belgique (UPJB) zegt dat er ook in Israël en het Westen joden zijn die opkomen voor de rechten van de Palestijnen en oproepen tot boycot van Israël.

Ten slotte meldt iemand dat Serge Rozen, de voorzitter van het Comité de Coordination des Organsations Juives de Belgique, in april aan de eerste minister Charles Michel gevraagd heeft om in België de boycotacties tegen Israël strafbaar te maken. Als reactie daarop organiseert het Plate-forme Charleroi-Palestine een fotocampagne waarbij eenieder zich kan laten fotograferen met een affiche “Israël occupe la Palestine: je boycotte”.

Werner de Bus

1 The Idea of Israel: A History of Power and Knowledge, New York, Verso, 2014

Franse vertaling door Jean-Marie Flémal: La propagande d’Israël, Investig’Action, 2016, 435 pagina’s.

2 Israël, parlons-en!, Investig’Action – Couleur livres, 2010, 360 pagina’s. Zie ook: https://www.youtube.com/watch?v=CrQvxCV2Wn0

Israël en het onverdraagzaam en fanatiek geweld in het Midden-Oosten

In een gesprek met Jan Stevens in Knack van 1 juni dit jaar 1 vertelt Lawrence Wilkerson, jarenlang kabinetschef van Collin Powell, over zaken die men in Washington en zeker in Israël met heel groot ongenoegen zal lezen. Hij wijst naar Israël als de echte macht achter de schermen, de werkelijke oorzaak voor al het fanatiek geweld in de regio.

Powell stelde dat Irak ten tijde van Saddam Hoessein wel degelijk massavernietigings-wapens bezat zoals chemische en biologische wapens en dat het ook werkte aan een kernbom. Een invasie was toen voor hem broodnodig. Nu voelt hij zich bedrogen.

Enkele weken na de invasie moest men in Washington toegeven dat het nepverhalen waren, maar dan was Irak veroverd en zeer zwaar ontwricht. Een bewuste destabilisatie zoals Wilkerson tegenwoordig stelt.

Wat al lang wordt geschreven en nu ook Wilkerson publiek zegt: het is altijd de bedoeling geweest van… Israël, de echte macht achter de schermen. Volgens Wilkerson was Israël eveneens betrokken bij de organisatie van de aanval met sarin vlakbij Damascus op 21 augustus 2013 2, een aanval die moest leiden tot Amerikaanse bombardementen op het Syrische leger en de overwinning van al Qaeda.

In het interview vertelt Wilkerson onder meer volgende opvallende zaken:

  • De invasie in Irak was vooral een manier om de oorlog naar de terroristen te brengen. Door daar boots on the ground te droppen, zouden de terroristen er bijna vanzelf toestromen om Amerika te bestrijden…. Tezelfdertijd was Israël veilig…. De veiligheid van Israël was waarschijnlijk de echte motivatie om Irak binnen te vallen….
  • De huidige ellende (oorlog in Syrië, de terreur van IS, de aanslagen in Parijs en Brussel) begon bij de Golfoorlog in 1990, toen neoconservatieven in het Pentagon de strategie bedachten om chaos in de regio te creëren. Hun baas, minister van Defensie Dick Cheney, was daar enthousiast over en trachtte president George Bush senior te overtuigen. Die verwees het plan naar de kelder van het Pentagon waar het bleef liggen tot George W. Bush aan de macht kwam met Dick Cheney als zijn vicepresident. Zodra de kans zich voordeed, blies Cheney dat plan weer leven in.
  • De invasie in Irak in 2003 is wellicht de meest catastrofale beslissing die na de Tweede Wereldoorlog is genomen. Vóór 2003 speelde de tegenstelling tussen sjiieten en soennieten in de regio nauwelijks een rol. Vandaag lusten die twee grote moslimgroepen elkaar rauw. Die oude tegenstelling heeft Amerika met zijn invasie op scherp gezet.

Khomeini

In feite echter begon het opdrijven van de tegenstellingen in de regio in 1979. Toen hielpen de VS en Frankrijk de Iraanse geestelijke leider Ayatollah Ruhollah Khomeini de macht te grijpen en er zo een theocratie te realiseren.

Vóór 1979 waren de relaties tussen de lokale grootmachten Saoedi-Arabië en Iran al slecht, maar na 1979 kwam daar totaal onverwacht een nieuw element boven, het religieuze. Daarna kwam dan de zogenaamde Arabische Lente en de opstand tegen de Syrische regering. Een beleid dat onder president Barack Obama verder in crescendo ging met als doel het hele Midden-Oosten te vernielen. Uitgezonderd uiteraard… Israël.

Odet Yinon

In die context is het belangrijk het zogenaamde Plan Odet Yinon te kennen 3, dat in essentie pleitte voor de verregaande verdeling van het Midden-Oosten in ministaatjes die door hun natuur permanent met elkaar in oorlog zouden zijn. Ook voor Egypte voorziet men dit lot om zo de Sinaï terug te veroveren. In 1982 gaf Israël de in 1967 veroverde Sinaï met uitzondering van de nederzetting van Taba terug aan Egypte, een gevolg van de vredesakkoorden van 1979. Duidelijk tot ongenoegen van mensen als Yinon.

In 1982 woedde in Libanon nog volop een burgeroorlog en was in Syrië een opstand bezig van de Moslimbroeders. Die kreeg dat jaar haar beslag toen ze zich in de stad Hama verschanst hadden en verslagen werden door het Syrische leger. Een erg sectair en zeer bloedig conflict en in wezen een voorbode van de huidige oorlog. Ook woedde volop de Iraaks-Iraanse oorlog met CIA-agent Saddam Hoessein en ayatollah Ruholla Khomeini.

Odet Yinon behoort tot wat men doorgaans de rechtervleugel van het zionisme noemt, de groep rond historische figuren zoals Menachem Begin en Benjamin Netanyahu en Avigdor Lieberman. Mensen die in tegenstelling tot David Ben Goerion, Simon Peres en Jitzak Rabin alles zoveel mogelijk verhullen. In wezen echter streven beide groepen hetzelfde doel na, alleen de methoden om dit te bereiken verschillen.

23 september 2016Willy Van Damme – verkorte versie

Gans artikel op https://www.palestinasolidariteit.be/isra%C3%ABl-en-het-sectaire-geweld-het%C2%A0midden-oosten

1 Knack, 1 juni 2016, Jan Stevens, “Wij hebben de duistere machten ontketend die Zuidwest-Azië in de goorste ellende storten”, pagina’s 122 tot 127.

2 Le Soir, 1 maart 2016, M.P., “Le casse-tête de Bernie Sanders”, pagina 3

3 Plan Odet Yinon, Israëlische diplomaat en journalist, in Kivunim (Directions), een blad over judaïsme en zionisme, nummer 14, Winter 5742, februari 1982. https://archive.org/details/TheZionistPlanForTheMiddleEast

LEES EENS EEN BOEK

Palestina Solidariteit biedt een hele reeks boeken over Palestina tegen een schappelijke prijs te koop aan. Leden van Palestina solidariteit krijgen bovendien een korting van 10%. In de elke nieuwsbrief bespreken we een boek over Palestina en het Israëlisch-Palestijns conflict. Voelt u zich geroepen om zelf een boek te bespreken dat u gelezen hebt, aarzel niet om je boekbespreking naar het secretariaat te sturen: Palestina Solidariteit, Vierwindenstraat 60 te 1060 Brussel of via secretariaat@palestinasolidariteit.be

In de inleiding verklaart de Ierse Journalist David Cronin dat Israël enerzijds inspeelt op het schuldgevoel van de Europese landen ten opzichte van de uitroeiing van het joodse volk door Hitler. Anderzijds stelt Israël zich in Europa voor als een oasis voor kunstenaars en intellectuelen en als een dynamisch land met een bloeiende economie en een baanbrekende spitstechnologie. Met dit charmeoffensief zoekt Israël toenadering en samenwerking met Europa op gebied van handel en onderzoek. Hij wijst ook op een aantal tegenstrijdigheden in het Midden-Oostenbeleid van de Europese Unie. Zo verwijst hij naar enerzijds de strenge opstelling van een aantal Europese landen zoals Frankrijk ten opzichte van het nucleair programma van Iran, maar anderzijds het verzet van de Europese lidstaten tegen de vraag van het Internationaal Atoomagentschap aan Israël om aan zijn inspecteurs toegang tot de Israëlische nucleaire sites te verschaffen (p. 21).

In hoofdstuk 1De beloning van de misdaden1 ontmaskert Cronin de verzoenende houding van Europa ten opzichte van de Israëlische eerste minister Ehud Olmert en zijn minister van Buitenlandse Zaken Tzipi Livni naar aanleiding van de Israëlische Gazaoorlog van begin 2009, waarbij 1417 Palestijnen het leven lieten.

In hoofdstuk 2Europa danst naar de pijpen van de Verenigde Staten2 klaagt de auteur de volgzaamheid aan van de NAVO en de Europese landen: Frankrijk (Nicolas Sarkozy), Duitsland (Angela Merkel), Italië (Silvio Berlusconi), Nederland (Jan Peter Balkenende, Maxime Verhagen), het Verenigd Koninkrijk (Tony Blair, Jack Straw, Gordon Brown), Oost-Europa (Polen, Tsjechië).

In hoofdstuk 3Verdeeld Palestina3 ontleedt Cronin de houding van Israël (blokkade) en het Westen (embargo) na de verkiezingsoverwinning van Hamas op 25 januari 2007.

In hoofdstuk 4De ondersteunde bezetting4 schrijft de auteur dat de Palestijnse economie afhankelijk is van het Israëlisch monetair, fiscaal en commercieel beleid en lijdt onder de talrijke beperkingen van de bewegingsvrijheid voor de Palestijnse werknemers en goederen. Bovendien komt de internationale hulp aan de Palestijnen voor 45 procent ten goede aan de Israëlische economie. En als de door Europa gefinancierde projecten op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook door Israël worden vernietigd, dan eist Europa meestal geen schadevergoeding.

In hoofdstuk 5Wetenschappen toegepast op de oorlog5 heeft Cronin het over de samenwerking tussen Europa en Israël inzake militaire toepassingen. Hij geeft het voorbeeld van Motorola. Dit bedrijf is gespecialiseerd in de ontwikkeling en productie van elektronische bestanddelen voor bommen en geleide munitie en werkt samen met IAI (Israel Aerospace Industires), IMI (Israel Military Industries) en Rafael. Tijdens de Gazaoorlog van begin 2009 werden stukken van Israëlische bommen met bestanddelen van Motorola teruggevonden. Toen Israël in 2006 Libanon is binnengevallen, werden in de bommen Mark-84 ontstekers van Motorola gebruikt. De auteur heeft het ook nog over de zeven Europese onderzoeksprojecten waarbij Israel Aerospace Industries betrokken is. Een van deze projecten heet CAPECON en betreft de onbemande vliegtuigen (drones) die geregeld door Israël boven de Gazastrook worden ingezet om te spioneren of te bombarderen.

In hoofdstuk 6De winsten uit het lijden6 citeert de auteur een aantal westerse bedrijven die bij de Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden betrokken zijn. Al meer dan veertig jaar levert het Amerikaanse bedrijf Caterpillar bulldozers aan Israël die gebruikt worden om Palestijnse huizen met de grond gelijk te maken. Een ander voorbeeld zijn de leningen van de Frans-Belgische bank Dexia aan de Israëlische kolonies. En dan zijn er nog de Franse bedrijven Veolia en Alstom die meegewerkt hebben aan de bouw van een tramlijn tussen Jeruzalem en de Israëlische kolonies (zoals Ma’ale Adumim) op de bezette Westelijke Jordaanoever. De voertuigen van de Zweedse firma Volvo en het Engelse bedrijf JCB en de bulldozers van het Franse onderneming Manitou worden gebruikt bij de bouw van de Israëlische apartheidsmuur, alsook de kranen van de Nederlandse firma Riwal en het cement van de Ierse compagnie CRH.

In hoofdstuk 7De lobby komt naar Europa7 staat Cronin stil bij een aantal pro-Israëlische lobbygroepen in Europa8. Eerst en vooral zijn er de European Friends of Israel (EFI). Deze club groepeert EU-parlementsleden van verschillende politieke partijen. EFI organiseert conferenties om bijvoorbeeld campagne te voeren tegen het nucleair programma van Iran. Het nodigt ook Israëlische politici uit om de Europese instellingen te bezoeken. Op hun banket konden deze Europese vrienden van Israël staatshoofden en ministers verwelkomen zoals Nicoals Sarkozy en Bernard Kouchner. Dan is er ook nog het Transatlantic Institute, een denktank opgericht door het American Jewish Comittee (AJC). Het AJC heeft kantoren in Berlijn, Parijs en Rome terwijl het Transatlantic Institute in Brussel gevestigd is. Ook dit instituut voert een ideologische oorlog tegen Iran. Joden die kritiek uiten op Israël, zijn volgens dit instituut “beschaamde Joden” en aanhanger van een “nieuw antisemitisme”. In Brussel heb je ook nog het European Jewish Congress dat zich toespitst op de nationale regeringen, de Europese instellingen en de Raad van Europa. En dan is er nog B’Nai B’Rith een organisatie die aan de doopvont stond van de Anti-Defamation League (ADL). Ook deze organisatie is actief in Europa en bestempelt elke kritiek op Israël als antisemitisme.

In de conclusieDe lafheid het hoofd bieden9 spreekt de auteur zich uit voor de eenstatenoplossing en voor de boycot van Israël.

1“La récompense des crimes”, p. 25-46.

2“Une Europe à la botte des Etats-Unis”, p. 47-85.

3“La Palestine divisée”, p. 76-85.

4“L’occupation assistée”, p. 87-108.

5“Sciences appliquées à la guerre”, p. 109-132.

6“Les profits de la souffrance”, p. 133-166.

7“Le lobby vient à l’Europe”, p. 167-192

8Wat Amerika en de AIPAC betreft verwijst hij naar het boek van John Mearsheimer en Stephen Walt, De Israëllobby, Uitg. Atlas, Antwerpen-Amsterdam, september 2007, 559 blz.

Wat België betreft is er het boek van Lucas Catherine, De Israëllobby, Uitg. EPO, Berchem, 2011, 195 pagina’s.

9“Faire face à la lâcheté”, p. 193-202

SCHRIJF EENS EEN BRIEF

Het is heel belangrijk om te reageren op de berichtgeving, op standpunten of op gebeurtenissen om uw mening bekend te maken. Volg het voorbeeld van onderstaande personen.

Over het ontslag van Youssef Kobo, verstuurd naar Bruzz op 5 september 2016

De Ligue Belge contre l’Antisémitisme (LBCA) wil in de toekomst iedere uitspraak van Youssef Kobo, kabinetsmedewerker van staatssecretaris Bianca Debaets, tegen het licht houden en vindt dat Bianca Debaets zeer licht over Kobo gaat (Bruzz, 25.8.2016, p. 3). In feite komt dit neer op intimidatie. Joël Rubinfeld, voorzitter van de LBCA, beschuldigt Kobo van antisemitisme of Jodenhaat wegens zijn vroegere kritiek op het beleid van de Israëlische regering tegenover de Palestijnen. Is dit niet wat kort door de bocht? Er zijn ook Israëlische Joden die kritiek hebben op hun regering en zelfs oproepen tot boycot van Israël, zoals de historicus Ilan Pappé, de vredesactivist Uri Davis of de schrijfster Susan Nathan. Zelfs de Israëlische zionist Ury Averny vindt dat Israël een fascistische staat geworden is. Zijn dit daarom allemaal Jodenhaters en antisemieten?

WDB

Reactie op bijdrage Hans Knoop “Dankzij Israël is onze cheque gedekt” (De Morgen, 21.9.2016, p. 31)

Dit is een belangrijk artikel omdat Hans Knoop hier nogmaals een bewust verkeerde en leugenachtige definitie van antisemitisme probeert op te dringen. De meest gebruikte definities van antisemitisme in de Nederlandse taal zijn “haat tegen joden in het algemeen” en “een vijandige houding tegenover joden op grond van bepaalde vooroordelen” (cfr.: http://www.woorden.org/woord/antisemitisme)

Knoop geeft hier een totaal nieuwe “definitie” nl. de “vernietiging van Israël” waarbij hij bovendien de verwarring in stand houdt tussen het oorspronkelijke concept “Israël”, dus de gemeenschap van joodse gelovigen, en de zionistische staat “Israël” die zich de naam “Israël” toegeëigend heeft ondanks het verzet van de meerderheid van de joodse gelovigen bij de oprichting van de zionistische staat. Het is leep genoeg om het vaag te formuleren: “Dat pleegt men antisemitisme te noemen.” Wie zijn “men”? De zionisten natuurlijk.

JB

Reactie op bijdrage Hans Knoop “Dankzij Israël is onze cheque gedekt” verstuurd naar De Morgen op 21.9.2016

Hans Knoop presteert het nogmaals, als woordvoerder van het forum der Joodse Organisaties, anti-Israël (bewust?) te verwarren met anti-Joods en meteen met de voorhamer antisemitisme te kloppen.

In het Nederlands betekent antisemitisme nochtans (volgens Van Daele) “Racisme jegens joden, synoniem: Jodenhaat”. Dus, ook iemand die vindt dat de staat Israël geen bestaansrecht heeft, is daarom nog geen antisemiet, sorry Hans Knoop. De meeste joden onder mekaar vinden wel dat kritiek op Israël enkel maar kan komen uit de hoofden van Jodenhaters, en ze proberen dat keer op keer ook zo in de pers te krijgen: antisemitisme!

De strijd tegen het antisemitisme zou er best mee gediend zijn dat de joden ophouden met dergelijke mist te spuiten. Dat zij openlijk de misdaden van het Israëlische regime aanklagen: de voortdurende schendingen van de mensenrechten, de flagrante overtredingen van het internationaal recht, waaronder de VN-resoluties, ja Hans, ook die uit 1947 die voorstelt dat een joodse staat 54% van Palestina krijgt (maar 78% heeft ingepalmd en de rest militair bezet of afgegrendeld) en dat Jeruzalem een internationaal statuut krijgt (maar Israël heeft Jeruzalem geannexeerd en drijft de Palestijnen er uit).

Als de meerderheid van de joden dit inhumane en racistische Israël blijven verdedigen, betekent dit wellicht het “einde van het jodendom”, aldus Hajo Meyer, joodse overlever van de Holocaust.

PVDP

Reactie op bijdrage Hans Knoop “Dankzij Israël is onze cheque gedekt” verstuurd naar De Morgen op 21.9.2016

In hun bijdrage in De Morgen schrijven Douglas De Coninck en Hans Knoop dat Michael Freilich van Joods Actueel geenszins de enige vertegenwoordiger van de Joodse gemeenschap in Vlaanderen is. Misschien wordt het stilaan tijd om het woord te geven aan “Een andere Joodse Stem” (http://www.eajs.be/?lang=nl) een vereniging van joden die kritiek uiten op het Israëlische beleid tegenover de Palestijnen.

WDB

Reactie op bijdrage Hans Knoop “Dankzij Israël is onze cheque gedekt” gepubliceerd in De Morgen van 22.9.2016

Hans Knoop weet in zijn aanval op mij en mijn boek ‘De Israël Lobby’ geen onderscheid te maken tussen onderzoek naar lobbywerk en antisemitische complottheorieën (DM 21/9). Ofwel is hij niet erg slim ofwel doet hij, wat de groep rond Joods Actueel meestal doet: insinueren en valse beschuldigingen gebruiken in plaats van argumenten.

Lobbywerk is een algemeen verschijnsel. Volgens deze krant zijn er in Brussel 30 000 lobbyisten actief rond alle mogelijke politieke en economische belangen. Hun werk analyseren is een vorm van onderzoeksjournalistiek.

Mijn boek heeft dan ook niets met antisemitisme van doen. Dit is alleen mijn mening, maar ook die van professor Henri Rosenberg. Toen het boek inderdaad verscheen en er een aanval op volgde in Joods Actueel, besprak hij het boek uitvoerig. Hij stelde de redacteuren van het stuk de pertinente vraag: “Waarin is dit betoog dat de Israël-lobby in kaart brengt, antisemitisch? Het boek negeren en de auteur zwartmaken is onvoldoende om het op argumenten en feitenmateriaal te ontkrachten.

Voor professor Rosenberg ging het om een “met voorbeelden geïllustreerde haarfijne schets van hoe de Joodse lobby in België in elkaar zit. Lucas Catherine legt op voor de leek overtuigende wijze uit via welke kanalen (politieke partijen, politici, denktanks) de Joodse lobby opereert en vooral welke resultaten met deze beïnvloeding bereikt werden.

Zijn conclusie: “Als Joodse lezer blijft mij na het lezen van zijn boek het behaaglijke gevoel bij dat wij Joden over een efficiënte wereldwijde lobbymachine beschikken die de Joodse en Israëlische belangen in België uitermate doeltreffend functioneert op alle echelons van de macht.

Zo hoort u ook eens een andere Joodse stem.

Lucas Catherine

ACTUELE NOTITIES

  • Academici roepen rector KU Leuven op om samenwerking met Israël stop te zetten
  • De heldendaden van de “vredesduif” Shimon Peres
  • Volgens Michael Freilich (Joods Actueel) is Brigitte Herremans achterbaks en vals
  • If I were in Palestine: 7000 Palestijnen in Israëlische gevangenissen
  • Ook dit nog

Academici roepen rector KU Leuven op om samenwerking met Israël stop te zetten

Een dertigtal academici van de Leuvense katholieke universiteit (KUL) hebben een open brief naar rector Rik Torfs en naar de Belgische overheid gestuurd om hem te vragen de samenwerking met het project LAW TRAIN op te schorten. In dit onderzoeksproject werken de KU Leuven en de Belgische FOD Justitie samen met de Israëlische universiteit Bar Ilan, het Israëlische ministerie van Openbare Veiligheid en de Israëlische nationale politie om ondervragingstechnieken bij grensoverschrijdende misdrijven te stroomlijnen (De Morgen, 26.9.2016, p. 3 en http://www.demorgen.be/binnenland/-ku-leuven-moet-project-met-israelische-universiteit-stoppen-bbc6b913/). Tot de ondertekenaars behoren onder andere cultuurfilosoof Lieven De Cauter, microbioloog Marc Van Ranst, sinologe Carine Defoort en docente architectuur & maatschappij Barbara Vandyck. Volgens hen kan men niet uitsluiten dat deze ondervragingstechnieken ook gebruikt worden bij de onderdrukking van het Palestijnse volk. In een reactie antwoordt Rik Torfs dat het om ondervragingstechnieken gaat die enkel aangewend worden bij bestrijding van drugshandel.

Om de eisen van de dertig academici kracht bij te zetten, organiseerde de Leuvense Actiegroep Palestina (LAP) op 26 september een symbolische protestactie bij de inhuldiging van het nieuwe academische jaar in Leuven. Een twintigtal actievoerders stonden op een rij met spandoeken langs beide kanten van de straat waar de stoet van de Leuvense academici voorbijtrok. Op een bepaald moment gingen drie militanten op de grond liggen en werden ze door de politie weggesleept.

https://vimeo.com/184567871

De heldendaden van de “vredesduif” Shimon Peres

Media en staatshoofden spreken vol lof over de op 28 september overleden Nobelprijs van de vrede Shimon Peres. Maar wat zijn dan de heldendaden van deze “vredesduif”? In de jaren vijftig zet hij zich als directeur-generaal van het Israëlische ministerie van Defensie in voor het aankopen van wapens in het buitenland ondanks het VN-wapenembargo tegen Israël. Zo zorgt hij er voor dat de Duitse minister van Defensie Franz Josef Strauss in het geheim wapens aan Israël levert. Via zijn vriendschap met de Franse minister van Defensie Bourgès-Manoury regelt Shimon Peres de verkoop van Franse straaljagers, tanks en kanonnen die Israël tijdens de Suezoorlog van 1956 tegen Egypte zal gebruiken.

Bovendien bekomt hij dat Frankrijk technologische hulp biedt bij het ontwikkelen van een kernwapen in het kerncentrum van Dimona in de Negev-woestijn.

In 1975 gaf minister van Defensie Peres de toelating aan rabbijn Moshe Levinger van de kolonistenbeweging Gush Emunim om een kolonie te vestigen in Kedumim buiten de zones voorzien in het plan Allon.

In 1976 stuurt hij een commando naar de luchthaven van de Oegandese hoofdstad Entebbe om er de Israëlische gijzelaars te bevrijden. Resultaat: 56 doden.

In april 1996, vier maanden na de Israëlische aanslag op Yahya Ayyash, een militaire leider van Hamas, geeft Peres bevel tot de militaire operatie “Druiven van gramschap” waarbij in het Libanese dorp Qana een VN-gebouw met granaten wordt bestoken. Resultaat 105 doden, voornamelijk kinderen en vrouwen. Nog in april 1996 bombardeerde het leger van Peres een ambulance in het Libanese stadje Mansouri, waarbij verschillende kinderen het leven lieten.

In april 2002 was hij betrokken bij de vernietiging van het Palestijnse vluchtelingenkamp Jenin. (53 doden) en bij het bloedbad van al-Yasmeen dichtbij Nabloes (minstens 80 doden).

In 2007 wordt hij tot president van Israël verkozen. Hij pleit voor een tweestatenoplossing maar zal de bouw van nieuwe kolonies blijven verdedigen ondanks het verbod overeengekomen in het Osloakkoord (september 1993) waarvan hij de architect was. Hij reist ook de wereld rond om te waarschuwen tegen het Iraans nucleair gevaar, terwijl iedereen weet dat als Iran Israël aanvalt, de Verenigde Staten het land de volgende dag van de kaart zal vegen.

In 2014 steunt hij de Israëlische militaire agressie tegen de Gazastrook waarbij meer dan 2100 Palestijnen, grotendeels burgers, werden gedood.

https://electronicintifada.net/content/shimon-peres-perspective-his-victims/18096?utm_source=EI+readers&utm_campaign=c769768d7a-RSS_EMAIL_CAMPAIGN&utm_medium=email&utm_term=0_e802a7602d-c769768d7a-299150125

Volgens Michael Freilich (Joods Actueel) is Brigitte Herremans achterbaks en vals

Naar aanleiding van de uitwijzing van Brigitte Herremans door Israël verklaarde Michael Freilich van Joods Actueel in het tv-programma De Afspraak van 12 september: “Zij is achterbaks en vals.“ Brigitte Herremans is specialiste Midden-Oosten bij Broederlijk Delen en Pax Christi Vlaanderen. In een interview in De Standaard (17.9. 2016, p. 46-47 en http://www.standaard.be/cnt/dmf20160916_02472153) reageert ze op de uitspraak van Frielich: “De toon van ‘Joods Actueel’ is bits en aanvallend. Ik heb snel begrepen dat ons beleidswerk bij Broederlijk Delen zo correct is en zo sterk op feiten gebaseerd, dat het moeilijk weerlegbaar is. Vandaar de persoonlijke aanvallen en de sfeerschepping. (…) Ik ontvang mailtjes en telefoons uit de Joodse gemeenschap van mensen die zich distantiëren van Freilich en betreuren wat me overkomt.”

Op het verwijt in Joods Actueel dat tijdens inleefreizen van Broederlijk Delen enkel ‘extreemlinkse’ Israëlische ngo’s worden bezocht, antwoordt ze: “We zijn een geëngageerde organisatie die het opneemt voor de zwaksten en de verdrukten. De Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden zien we als een van de belangrijkste oorzaken van het conflict en daarvoor willen we oplossingen aanreiken. Op reis ontmoeten we zowel Israëlische als Palestijnse vredes- en mensenrechtenactivisten. (…) Tegelijk worden dit jaar ook een nederzetting en een kibboets bezocht.

Op de vraag over de vurige reactie van Joods Actueel tegen een ngo die kritiek heeft op de Israëlische regering antwoordt ze: ”Kritiek op het Israëlische regeringsbeleid wordt steeds vaker als antisemitisch bestempeld. (…) Kritiek hebben op het beleid van een staat is legitiem. Het is niet gelijk aan kritiek op het Joodse volk.

En ze voegt er nog aan toe: “Tegelijk willen we niet in een vals evenwicht vervallen. De Israëlische overheid heeft een grotere verantwoordelijkheid. Omdat Israël nu al haast vijftig jaar de Palestijnse gebieden bezet en transformeert, en de Palestijnse maatschappij kapotmaakt. Omdat Israël een plan uitvoert om zo veel mogelijk van Judea en Samaria (n.v.d.r. de bezette Westelijke Jordaanoever) in te palmen. Israël krijgt van de EU tal van voordelen, alsof het een perfect democratische staat is. Maar Israël is een partnerland van de EU dat consequent al zijn afspraken schendt en toch beloond wordt. Tegelijk is de EU wel kordaat met de Palestijnen en wordt Hamas bijvoorbeeld geboycot.”

En ze besluit: “Er komt geen vrede zolang voor de EU de prijs voor vrede hoger ligt dan die van de status-quo. Er wordt heel intensief (n.v.d.r.: met Israël) samengewerkt, onder meer op het vlak van onderzoek en ontwikkeling. De EU heeft Israël nodig.

Lees ook:

Douglas De Coninck, Als Michael Freilich spreekt, moet iedereen zwijgen, in De Morgen, 17.9.2016, Zeno 6-9 en http://www.demorgen.be/opinie/als-michael-freilich-spreekt-moet-iedereen-zwijgen-bda5d048/

http://www.mo.be/interview/brigitte-herremans-over-de-radicaliserende-staat-isra-l

Interview Brigitte Herremans: Heksenjacht op ngo’s in Israël, De Standaard, 13.7.2016, p. 17 en http://www.standaard.be/cnt/dmf20160712_02382514

If I were in Palestine: 7000 Palestijnen in Israëlische gevangenissen

Aansluitend op de Internationale dag van solidariteit met de Palestijnse gevangenen van 17 april organiseerde de vzw Palestina Solidariteit op 6 september in het Europees Parlement een fototentoonstelling met 40 gezichten van Europese Parlementsleden zoals Bert Anciaux (SP-a) en Bart Staes (Groen!).

Als je je als Palestijn verzet tegen de Israëlische bezetting, tegen vernieling van woningen, tegen de bouw van de apartheidsmuur, tegen de uitbreiding van de Israëlische kolonies, dan maak je kans om in een Israëlische gevangenis terecht te komen. Thans zijn er 7000 Palestijnse politieke gevangenen, onder wie 340 kinderen, 56 vrouwen, 700 in administratieve hechtenis, 6 parlementsleden, 30 meer dan 25 jaar gevangen, en 25 veroordeeld tot levenslang (http://www.addameer.org/statistics).

‘ s Avonds had de vzw Intal een aantal sprekers uitgenodigd. Een van de sprekers was de Franse Palestijn Salah Lamouri. Hij zat van 2007 tot 2014 in een Israëlische gevangenis. Hijzelf werd psychisch en lichamelijk gefolterd en heeft er een trauma aan over gehouden. Als gevangenen naar een andere gevangenis worden vervoerd, worden ze om 3 of 4 uur ’s morgens gewekt, gefouilleerd, in de boeien geslagen en in een bus gestopt. Deze bus stopt niet, zelfs niet bij een hartfalen van een gevangene. Toen er raketten vanuit de Gazastrook werden afgevuurd, is de bus toch gestopt: enkel de bewakers mochten de bus verlaten. Kindgevangenen worden zoals volwassenen behandeld. Bij hun arrestatie worden ze in volle nacht uit hun bed gehaald, geblinddoekt en geboeid naar de gevangenis gebracht en in speciale afdelingen geïsoleerd. Ze mogen pas na hun ondervraging bezoek van hun ouders of advocaat ontvangen. Als hun ouders op bezoek komen, mogen ze geen lichamelijk contact met hun kind hebben. Studenten die in de gevangenis zitten, mogen geen bezoek van hun leraar ontvangen. Israël heeft het internationaal kinderrechtenverdrag ondertekend, maar er zijn nog steeds geen gevangenissen die aan de kinderen aangepast zijn.

De bezoekers worden in drie categorieën onderverdeeld. Woon je binnen de grenzen van 1948 of in Jeruzalem, dan mag je om de veertien dagen de gevangene bezoeken. Woon je in de Westbank, dan heb je een bijzondere vergunning nodig voor de doorgang langs de checkpoints. Deze vergunning kan om even welke reden geweigerd worden. Woon je in de Gazastrook, dan kon je in de periode van 2006 tot 2011 geen gevangen familielid bezoeken. Ook niet tijdens de opeenvolgende Gazaoorlogen, zodat de mensen niet wisten of hun familielid nog in leven was. Tijdens de bezoeken worden alle gesprekken afgeluisterd, zodat de bezoekers geen thema’s durven bespreken die achteraf tegen de gevangene kunnen gebruikt worden. In feite is heel het gevangenissysteem toegespitst op het breken van de gevangene en het verwoesten van de Palestijnse samenleving. Salah Lamouri zegt dat zijn verblijf in de gevangenis heeft bijgedragen tot meer bewustwording, tot een sterkere overtuiging en tot een groter verzet. Hij onderstreept het belang van brieven en solidariteitsboodschappen voor de gevangenen.

Ook dit nog

  • De Palestijnse militaire verbindingsofficier Abu Arab werd door de Palestijnse strijdkrachten gearresteerd omdat hij kritiek had geuit op de aanwezigheid van de Palestijnse president Abu Abbas op de begrafenis van de voormalige Israëlische president Shimon Peres in Jeruzalem. Abu Arab had Peres bestempeld als de “grondlegger van de uitbreidingsactiviteiten van de kolonies”.

http://presstv.ir/Detail/2016/10/02/487270/Palestinian-security-officer-arrested-criticism-Mahmoud-Abbas-participation-Israel-Shimon-Peres-funeral

https://www.maannews.com/Content.aspx?id=773371

http://alwaght.com/en/News/69615/Palestinian-Officer-Arrested,-Fired-for-Criticizing-Abbas-over-Peres-Funeral

  • De Belgisch-Libanese schrijver Dyab Abou Jahjah schreef in zijn column “Geen vredesprijs waard” (De Standaard, 30.9.2016, p. 43): “En terwijl de Palestijnen vanuit de underdogpositie soms gewelddadig verzet plegen, is het geweld van Peres dat van een bezetter en een machtige onderdrukker. Zo heeft hij geleefd, zo is hij gestorven.”
  • De advocaat-generaal van het Europese Hof van Justitie heeft aanbevolen om Hamas op de lijst van terroristische organisaties te schrappen. (http://www.pourlapalestine.be/lavocat-general-de-la-cour-de-justice-de-lu-e-recommande-le-retrait-du-hamas-de-la-liste-des-organisations-terroristes/)
  • Palestijnen in de Gazastrook zullen bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen niet kunnen stemmen. Dat heeft het Palestijnse hooggerechtshof op 3 oktober beslist. Enkel inwoners van de Westelijke Jordaanoever mogen stemmen. De Westelijke Jordaanoever wordt bestuurd door Fatah, terwijl Hamas de Gazastrook bestuurt (Metro, 4.10.2016, p. 4).

KALENDER

Hieronder een greep uit de uitgebreide kalender. Meer gedetailleerde informatie en een ruimer aanbod vindt u terug op onze website.

Le conflit Israélo-Palestinien à l’écran, conferentie (met tv-uitzendingen) door professor François Dubuisson, gevold door een debat. Organisatie: Plate-forme Watermael-Boitsfort Palestine.

Wanneer? Dinsdag 4 oktober om 20.00 uur.

Waar? La Véneries (écuries) 3 Antoine Gilson 1170 Watermaal-Bosvoorde

Gaza à Versailles, Tentoonstelling, workshop, film. Organisatie: Association Glazza 0475 44 51 81 (Lukas Piron) www.glazza.eu.

Wanneer? Woensdag 5 oktober om 19.00 uur.

Waar? Maison de la Création, 246 A Emile Bockstaellaan 1020 Laken.

Brussel Café Palestine, organisatie: Palestina Solidariteit, ABP, Intal en individuele vrijwilligers.

Wanneer? Donderdag 6 oktober om 19.00 uur.

Waar? Café Goudblommeke in Papier, 55 Cellebroerstraat 1000 Brussel.

Solidariteitsmaaltijd van Palestina Solidariteit. Met gastheer Peter Meyvaert, gastspreekster freelance journaliste Nicky Aerts en animatiefilm “Gevangenschap is geen kinderspel” over de gevolgen van kindarrestaties.

Wanneer? Zaterdag 8 oktober vanaf 17.30 uur.

Waar? Zaal Pacem, Hagelandstraat 4 te 3012 Wilsele (vanuit station Leuven bus 5 of 6).

Antwerpen Palestine for dummies. Inschrijving: antwerpforpalestine@gmail.com of info@palestinasolidariteit.be (toegang 2 €).

Wanneer? Vrijdag 14, 21 en 28 oktober van 19.00 tot 21.30 uur.

Waar? Wijkcentrum De Shelter, Langstraat 102, 2140 Antwerpen-Borgerhout.

Festival van de vrijheid. Holot (tekenfilm over het detentiecentrum voor migranten in de Negev-woestijn), Hotline (film over vereniging voor hulp aan Afrikaanse migranten in Tel Aviv), This is my land (film over geschiedenisonderwijs in Israël en Palestina) gevolgd door een gesprek met de cineaste Tamara Erde.

Wanneer? Zaterdag 29 oktober om 14 uur.

Waar? Théâtre National, 111 Emile Jacqmainlaan 1000 Brussel

Mozart en Palestine, concert met muziekensembles Acanthe en Dal’Ouna (Palestina)

  • vrijdag 14 oktober 20.00 u in Doornik (église Saint-Jacques); reserveren 069-25 30 80
  • zaterdag 15 oktober 20.00 u in Namen (théâtre de Namur); reserveren 081-226 026
  • zondag 16 oktober 16.00 u in Sint-Jans-Molenbeek (Sint-Jan Baptistkerk); reserveren 02 415 86 03

Brussel Café Palestine, organisatie: Palestina Solidariteit, ABP, Intal en individuele vrijwilligers.

Wanneer? Donderdag 3 november om 19.00 uur.

Waar? Café Goudblommeke in Papier, 55 Cellebroerstraat 1000 Brussel.

Bezoek de infostand van Palestina Solidariteit op:

  • Zaterdag 8 oktober: Wilsele bij solidariteitsmaal
  • Zaterdag 22 oktober Ieper Vredesloop
  • Zondag 20 november ontbijt van 8.00 tot 10.30 uur en stand van 14.00 tot 18.00 uur, Landen, Hannuitsesteenweg 80
  • Zaterdag 10 en zondag 11 december: Mariakerke (Gent) Beekstraat 1, van 10.00 tot 18.00 uur

Kalender Palestina Solidariteit 2017

Zolang de voorraad strekt: 15,00 € excl. verzendkosten.

Palestijnse Medjoul Dadels te koop

Jumbo, 900 gram: 14,00 €

Delight, 900 gram large: 12,00 €

Delight, 900 gram medium: 10,00 €

Kleine doosjes, 250 gram, 3,5 €

Graag vooraf bestellen en af te halen op volgende dagen en afhaalpunten:

  • 6 oktober: Antwerpen
  • 6 oktober: Zemst
  • 8 oktober: Wilsele (solidariteitsmaal)

Wilt u deze nieuwsbrief niet langer ontvangen? Stuur dan een email met de vermelding “Uitschrijven nieuwsbrief” naar ons e-mailadres secretariaat AD palestinasolidariteit.be

Volg ons ook op Facebook.

Palestina Solidariteit kan alleen maar functioneren dankzij uw gulle gift. Schenk uw bijdrage op IBAN: BE64 5230 8014 8852; BIC: TRIOBEBB. Giften zijn fiscaal aftrekbaar vanaf 40 euro.

Ontdek meer

Geef je op voor onze nieuwsupdates
en mis niets meer !

Doe een gift

U kan een gift doen door geld te storten op

IBAN: BE64 5230 8014 8852

BIC: TRIOBEBB

Op naam van: Palestina Solidariteit vzw, Adres: Ectorsstraat 19, 3400 Landen

Met vermelding van : binnenlandse werking en/of project Palestina + naam project

Bedrag





Voor een gift van €40 geniet je een fiscaal voordeel van maar liefst €18. Het kost je dus uiteindelijk slechts €22! 

Stuur dan wel een email met de gegevens van de donor (naam, adres en geboortedatum) naar info@palestinasolidariteit.be