IEDER MENS IS GELIJK

Palestina Solidariteit Nieuwsbrief Nr 47

Facebook
Twitter
Email
Print

REDACTIONEEL

Op 11 januari gaf Israël de toestemming om 1100 nieuwe woningen voor joodse kolonisten op de bezette Westelijke Jordaanoever te bouwen. Geen haan die erom kraait. Verleden jaar heeft de Israëlische regering ingestemd met de bouw van 6742 woningen voor kolonisten.

Op 9 januari heeft de Israëlische luchtmacht het luchtruim van Libanon geschonden om “doelwitten” in Al-Koutaifa nabij de Syrische hoofdstad Damascus te bombarderen. Geen haan die erom kraait.

Op 7 januari heeft Israël een lijst met 20 organisaties gepubliceerd waarvan de leden voortaan de toegang tot het Israëlische grondgebied wordt ontzegd omdat deze organisaties opkomen voor de boycot van Israël. Geen haan die erom kraait.

Op 3 januari liet de Israëlische regering weten dat de 38 000 zwart Afrikaanse niet joodse vluchtelingen nog voor april Israël moeten verlaten. Het betreft vooral vluchtelingen uit Soedan en Eritrea. Geen haan die erom kraait.

In de nacht van 18 op 19 december werd het zestienjarige Palestijnse meisje Ahed Tamini door het Israëlische leger gearresteerd omdat ze zich had verzet tegen twee Israëlische soldaten die haar huis in Nabi Saleh probeerden binnen te dringen. In december 2017 telde Israël 6171 Palestijnse politieke gevangenen, waarvan 350 minderjarigen (cijfers van de ngo Addameer). Geen haan die erom kraait.

Op 15 december schiet het Israëlische leger de Palestijn Abou Thouraya dood toen hij met andere Palestijnen aan de grens van de Gazastrook en Israël betoogde tegen het pro-Israëlische beleid van de Amerikaanse president Trump. Abou Thouraya zat toen in een rolstoel omdat hij eind 2008 tijdens de Israëlische bombardementen van de Gazastrook zijn beide benen verloren had. Geen haan die erom kraait.

Verleden jaar publiceerde de Economische en Sociale Commissie voor West-Azië (ESCWA) een verslag waarin Israël beschuldigd wordt van “praktijken die misdaden van apartheid omvatten, zoals die worden omschreven in het internationaal recht.” Toen kwam er wel reactie, namelijk van de Israëlische en Amerikaanse VN-ambassadeurs. Resultaat: de ESCWA verwijderde het document van zijn website. Uit protest hiertegen gaf de Jordaanse Rima Khalaf haar ontslag als hoofd van de ESCWA.

Nochtans vinden heel wat waarnemers, onder andere oud-gezant voor de VN-Mensenrechtenraad Richard Falk, dat Israël met zijn dagelijkse praktijk van structurele ongelijkheid, schending van de basisrechten zoals het recht op bewegingsvrijheid, onderwijs en ontwikkeling steeds meer naar een apartheidsstaat evolueert. In het geannexeerde Oost-Jeruzalem bijvoorbeeld beschikken de Palestijnen slechts over een verblijfsvergunning en hebben ze geen stemrecht voor de Israëlische verkiezingen. Op 10 mei keurde het Israëlische parlement in eerste lezing een wetsontwerp goed waarin Israël wordt omschreven als het “nationaal tehuis van het Joodse volk”. Deze toekomstige wet op de Joodse Natiestaat zal de ongelijke positie van de Palestijnse minderheid (20 procent) in Israël nog versterken.

Bij gebrek aan sancties vanwege de Westerse leiders tegen Israël is het dan ook niet verwonderlijk dat de burgers en de verenigingen van het middenveld zelf acties voeren. Onze vzw Palestina Solidariteit heeft een nieuwe campagne “Apartheid vrije zone” in samenwerking met andere verenigingen gelanceerd. De bedoeling is dat verenigingen, bedrijven, scholen, buurthuizen, gemeenten over heel België apartheidsvrij worden. Ben je voor het respect van de mensen en het internationaal recht? Ben je voor eerlijke handel? Ben je tegen discriminatie, onderdrukking, racisme en apartheid? Sluit je dan aan en doe mee met de campagne. Zo verhoog je de druk op Israël om zijn apartheidsregime te beëindigen en wordt het bezettingsconflict Israël-Palestina meer onder de aandacht gebracht.

We wensen onze lezers een strijdbaar 2018 en nodigen ze uit op onze nieuwjaarsreceptie van vrijdag 26 januari vanaf 18 uur in de Vierwindenstraat 60 te 1080 Brussel. Inschrijven vóór 23 januari via mail info@palestinasolidariteit.be.

Redactieteam                                                                                 Brussel, 14 januari 2018

BDS

Reactie van ECCP op Israëls zwarte lijst van BDS-organisaties

http://www.eccpalestine.org/eccp-statement-concerning-israels-bds-blacklist/

https://palestinasolidariteit.be/eccp-verklaring-reactie-op-israels-zwarte-lijst-van-bds-organisaties

Brussel 9 januari 2018

De ECCP (European Coordination of Committees and Associations for Palestine) is één van de 20 wereldwijde organisaties waarvan de leden door de Israëlische regering de toegang tot Palestina wordt ontzegd omdat zij opkomen voor Palestijnse mensenrechten en de BDS-beweging (Boycot, Desinvestering en Sancties) versterken.

De ECCP – opgericht in 1986 – is een netwerk van 42 Europese comités, organisaties, ngo’s, vakbonden en internationale solidariteitsbewegingen uit 19 Europese landen, die de strijd van het Palestijnse volk voor vrijheid, rechtvaardigheid en gelijkheid steunen.

BDS is een wereldwijde, vreedzame beweging, verankerd in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. De BDS-beweging wordt geleid door een breed scala van Palestijnse maatschappelijke organisaties en heeft tot doel druk uit te oefenen op Israël om aan zijn verplichtingen zowel onder internationaal humanitair recht als volgens mensenrechtenverdragen te voldoen, zoals geëist in talrijke VN-resoluties.

Het is Israël niet gelukt om de groeiende steun aan en impact van de BDS-beweging te voorkomen en de Israëlische regering is een buitengewoon antidemocratische campagne gestart om activisme voor Palestijnse rechten de mond te snoeren en BDS te verbieden. De door Israël in gang gezette aanvallen op de BDS-beweging hebben o.a. geresulteerd in druk op regeringen, wetgevers en ambtenaren om BDS te bestrijden door het nemen van repressieve maatregelen, die een bedreiging vormen van burgerlijke en politieke vrijheden. De publicatie van de zwarte lijst van BDS-organisaties is het meest recente voorbeeld van dit beleid en komt na een serie bemoeienissen in een aantal Europese landen met als doel solidariteitsacties met Palestina, georganiseerd in het publieke domein, te verbieden.

Het recht op BDS-activiteiten is bevestigd door de Hoge vertegenwoordiger voor het buitenlands en defensiebeleid van de EU, Federica Mogherini, in haar verklaring dat “De EU pal staat voor de bescherming van vrijheid van meningsuiting en vrijheid van vereniging volgens de richtlijnen van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, die van kracht zijn op het grondgebied van EU-lidstaten, waaronder BDS-acties die plaatsvinden op dit grondgebied.”

In 2012 verklaarde Frank La Rue, een hoge VN-ambtenaar “Oproepen tot of deelnemen aan een boycot is een vreedzame, wettige en internationaal geaccepteerde vorm van expressie.”

Zweedse, Ierse, Nederlandse en Spaanse regeringsvertegenwoordigers hebben publiekelijk het recht verdedigd om door middel van BDS te pleiten en campagne te voeren voor Palestijnse rechten onder internationaal recht.

In een rapport van maart 2017 toont de Economische en Sociale Commissie van de Verenigde Naties voor West-Azië(ESCWA) ondubbelzinnig aan dat Israël een apartheidssysteem heeft opgelegd aan het hele Palestijnse volk en de ESCWA dringt aan op BDS om een einde te maken aan Israëls apartheidsregime. In Zuid-Afrika kwam apartheid ten einde, deels dankzij de cumulatieve impact van een breed scala aan maatregelen, waaronder massale boycots en sancties die gesteund werden door de VN en de VN-lidstaten.

De Europese Unie en Europese regeringen moeten deze harde aanpak van vreedzame, geweldloze bewegingen veroordelen en onmiddellijk stappen ondernemen om de staat Israël op zijn voortgaande schendingen van Palestijnse rechten aan te spreken door maatregelen te nemen zoals onmiddellijke opschorting van hun economische en militaire betrekkingen met Israël.

EU-lidstaten moeten ook geen Israëlische hoge ambtenaren meer uitnodigen, die wellicht kunnen worden aangeklaagd voor oorlogsmisdaden. Ze kunnen daar niet gewoon gaan zitten terwijl sommige van hun landgenoten, die vreedzaam strijden voor elementaire en politieke rechten voor het Palestijnse volk, Israël en de Bezette Palestijnse Gebieden niet meer in mogen, om nog maar te zwijgen over de minachting door de Israëlische regering voor het recht op terugkeer van Palestijnse vluchtelingen.

De ECCP probeert in haar werk medeplichtigheid van de EU aan Israëls voortgaande schendingen van internationaal recht en Palestijnse rechten aan de kaak te stellen. Wij coördineren politieke acties, lokale campagnes en debatten op Europees niveau, met nadruk op de wijze waarop de EU, ondanks vele verbale veroordelingen, nog steeds Israëlische bedrijven en instellingen financiert die rechtstreeks betrokken zijn bij het laten voortduren van het Israëlische regime van apartheid, kolonialisme en bezetting. Wij zullen doorgaan met onze inspanningen om Israël verantwoordelijk te stellen voor de systematische schending van Palestijnse humanitaire rechten en om Europese medeplichtigheid aan Israëls schendingen van internationaal recht te beëindigen.

Steun in Spanje voor boycot, desinvestering en sancties

Honderden politici in Spanje hebben uitgesproken dat ze de BDS ondersteunen. Het gaat om burgemeesters, lokale politici, leden van het congres, voorzitters van de regionale parlementen en leden van het Europees Parlement. Het stadsbestuur van Barcelona heeft besloten om elke vorm van medeplichtigheid aan Israëls schending van internationaal recht te beëindigen. 80 publieke instellingen hebben verklaard ‘apartheidsvrij’ te willen zijn.

Begin december plaatsten 350 verkozen politici hun naam onder een open brief ter ondersteuning van mensenrechten voor Palestijnen. In deze verklaring wordt gesproken over de talrijke VN-resoluties die Israël tot nog toe straffeloos negeert. Ze riepen op om Israël niet meer van wapens te voorzien. Omdat Israël zich normloos gedraagt moeten relaties met dat land afgebouwd worden.

https://bdsmovement.net/news/hundreds-elected-officials-spanish-state-endorse-bds-palestinian-rights

Franse burgemeesters niet welkom in Israël

Half november 2017 werden 7 Franse burgemeesters de toegang tot het grondgebied van Israël ontzegd. De Israëlische autoriteiten vonden dat de politici te dicht bij de BDS-campagne staan (Boycot – Desinvestering – Sancties). De zeven zijn lid van de AJPF (Association Jumelage Palestine France) en wilden nagaan wat er met Salah Hamouri gebeurd is. Deze Palestijnse advocaat heeft ook de Franse nationaliteit en zit sinds 23 augustus opgesloten in een Israëlische gevangenis in de Negevwoestijn. Lees http://www.liberation.fr/france/2017/11/14/israel-refuse-a-sept-elus-francais-l-acces-a-son-territoire_1610117  en Libération, 15.11.2017, p. 12.

ERKENNING JERUZALEM

Trump provoceert met erkenning Jeruzalem

http://www.uitpers.be/artikel/2017/12/06/trump-provoceert-erkenning-jeruzalem/

Ludo De Brabander6 december 2017

Met zijn verwachte aankondiging om Jeruzalem te erkennen als de hoofdstad van Israël, bevestigt de Amerikaanse president Trump zijn parcours van roekeloze brokkenmaker.

Ofwel hebben we te maken met een domme president die door zijn gebrekkige kennis van het Israëlisch-Palestijns bezettingsconflict het vermogen niet heeft om de mogelijke gevolgen van deze stap in te schatten. Ofwel past het binnen de wereldvisie van Trump dat de buitenlandse politiek van de VS op absolute hegemonie gebaseerd moet zijn die desnoods met militaire hand moet afgedwongen of verdedigd worden. Hij kan daarvoor alvast beroep doen op een militair apparaat dat enkele maanden terug 100 miljard $ extra kreeg toegestopt. Zijn pro-Israëlische adviseurs, zoals Jason Greenblatt en VS-ambassadeur David Friedman, zullen hem zeker bij zijn beslissing geholpen hebben. Beide heren steunen de Israëlische nederzettingen die in ras tempo in Oost-Jeruzalem en de Westelijke Jordaanoever worden gebouwd en zo de oprichting van een Palestijnse staat onmogelijk maken.

Illegale annexatie

Trump doet zijn aankondiging 70 jaar na resolutie 181, het VN-plan voor de opdeling van het voormalige Britse mandaatgebied Palestina in een Palestijns deel en een deel waar de toekomstige ‘joodse staat’ moest gevestigd worden. Door het symbolisch belang was in het VN-verdelingsplan voorzien dat Jeruzalem onder internationaal regime zou blijven (‘corpus separatum’), een statuut dat nog altijd geldig is voor het regime van de diverse consulaten, waaronder het Belgische, die gevestigd zijn deze heilige stad. In de daaropvolgende oorlog slaagde Israël er in om meer gebied dan voorzien was te heroveren, inclusief West-Jeruzalem. De verovering van Jeruzalem werd voorbereid in het Plan Dalet en uitgevoerd door de zionistische milities waaruit later het Israëlische leger zou groeien. Na de zesdaagse oorlog van juni 1967, negentien jaar na de eerste grote Israëlisch-Arabische oorlog, veroverde het Israëlische leger de rest van de Palestijnse gebieden met inbegrip van Oost-Jeruzalem. Toen het Israëlische parlement, de Knesset, Oost-Jeruzalem, in juli 1980 bij wet annexeerde als ‘volledige en vereende hoofdstad van Israël’, reageerde de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties een maand later met resolutie 478, die deze annexatie als van ‘nul en generlei’ waarde bestempelde (zie onderaan dit artikel). Volgens het internationaal recht is Oost-Jeruzalem illegaal bezet gebied en bijgevolg werden de buitenlandse ambassades in Tel Aviv gevestigd.

Trump maakt aan die internationale consensus een einde met zijn plannen om de VS-ambassade naar Jeruzalem te verhuizen.

Gevaarlijke provocatie

Zijn geplande beslissing krijgt heel wat internationale kritiek te verduren die gaat van een ‘domme daad’ over een ‘respect voor de geschiedenis, de internationale gemeenschap en de rechten van volkeren en naties’. Met de proclamatie van Jeruzalem als hoofdstad van Israël, negeert hij niet alleen het internationaal recht en de Palestijnse rechten, maar dreigt hij het geweld in deze conflictgevoelige regio nog verder aan te wakkeren. De Palestijnse president Mahmoud Abbas zinspeelde hier op met zijn uitspraak dat de “president in de kaarten speelt van het extremisme”. Vanuit Ankara klonk het dat de status van Jeruzalem een “rode lijn” is voor Israël en dat Trump het vuur dreigt aan te wakkeren in het Midden-Oosten. Zelfs de Saudische bondgenoot noemde de geplande aankondiging een “gevaarlijke stap die de gevoelens van moslims wereldwijd zal provoceren”.

De VS-president schaadt niet in het minste de belangen van zijn eigen land. Nu al zijn verscherpte veiligheidsmaatregelen aangekondigd voor de VS-ambassades wereldwijd. De VS-regering is zich dus goed bewust dat deze provocatie geweld en furie in de Arabische straten kan oproepen. Daarnaast tast het de geloofwaardigheid van Trump aan die in zijn kiescampagne beloofde om het ‘ultieme akkoord’ uit de brand te slepen dat een einde kan maken aan het conflict. Zijn schoonzoon, Jared Kushner, gaf hij daarop de opdracht om de ‘vredesonderhandelingen’ tussen de Israëlische regering en de Palestijnse Autoriteit nieuw leven in te blazen.

Zijn geplande zet rond Jeruzalem zal dit ‘vredes’initiatief begraven nog voor het begonnen is en brengt een politieke oplossing verder af dan ooit.

Noot

De (vrij vertaalde) punten 3 en 4 van de tekst van VN-VR-resolutie 478:

De Veiligheidsraad…

“3. bevestigt dat alle wetgevende en administratieve maatregelen en acties door Israël, de bezettende macht, die tot doel hebben het karakter en de status van de Heilige Stad van Jeruzalem te veranderen, geen rechtsgeldigheid hebben en een flagrante schending betekenen van de Vierde Conventie van Genève betreffende de bescherming van de burgers in tijd van oorlog en tevens een ernstige belemmering vormen voor het bereiken van een alomvattende, rechtvaardige en duurzame vrede in het Midden-Oosten;

4. herhaalt dat alle maatregelen die de geografische, de demografische en het historisch karakter en de status van de Heilige Stad van Jeruzalem wijzigen, van nul en generlei waarde zijn en moeten worden opgeheven in overeenstemming met de relevante resoluties van de Veiligheidsraad”

Ludo De Brabander

Ludo De Brabander studeerde pers- en communicatie aan de Universiteit Gent. Sinds 1995 werkt hij voor Vrede vzw, een linkse vredesorganisatie met kantoor in Gent. Tegenwoordig is hij er de woordvoerder. Hij is auteur van o.m. ‘Als de NAVO de passie preekt’ (EPO, 2009 – samen met Georges Spriet) en ‘Oorlog zonder grenzen’ (EPO, 2016). Hij is van bij de start (1999) redactielid van Uitpers

Lees ook: http://www.uitpers.be/artikel/2017/12/20/jeruzalem-trumps-bittere-geschenk-aan-evangelisten/

Volgens Abbas zijn de Oslo-akkoorden van 1993 dood en begraven

Op een vergadering van 14 januari van de Centrale Raad van de Palestijnse bevrijdingsorganisatie PLO in Ramallah verklaarde de Palestijnse president Mahmoud Abbas dat Israël de Oslo-akkoorden over de Palestijnse autonomie heeft opgeblazen. De Raad was samengekomen ter bespreking van de beslissing van 6 december van de Amerikaanse president Trump om Israël als hoofdstad van Israël te erkennen. Abbas weigert het Amerikaans voorstel om het stadje Abu Dis (10 000 inwoners) dichtbij Jeruzalem als hoofdstad van de toekomstige Palestijnse staat te kiezen. Volgens Abbas heeft Amerika afgedaan als neutrale bemiddelaar in de vredesgesprekken met Israël. “Damn your money” of “loop naar de duivel met je geld” zei hij over de dreiging van Trump om de geldkraan voor de UNRWA, de VN-organisatie voor Palestijnse vluchtelingen, dicht te draaien als de Palestijnen niet naar de vredesgesprekken komen.

Inderdaad, op 2 januari had Nikki Haley, de Amerikaanse vertegenwoordigster in de VN-Veiligheidsraad hiermee gedreigd. Intussen hebben de Verenigde Staten beslist om hun bijdrage van 2018 aan de UNRWA te verminderen: 65 miljoen dollar (53 miljoen euro) op een totale bijdrage van 125 miljoen dollar wordt bevroren (De Standaard, 17.1.2018, p. 17). Voor de UNRWA, die sinds 1948 instaat voor allerlei vormen van hulp aan de thans meer dan 5 miljoen Palestijnse vluchtelingen, zoals onder meer onderwijs en gezondheidszorg, heeft de beslissing van Trump grote gevolgen. De UNRWA begon met het ontslag van tientallen leerkrachten in Oost-Jeruzalem en op de Westelijke Jordaanoever en rond de 100 medewerkers in 13 vluchtelingenkampen in Jordanië. In sommige vluchtelingenkampen zou 50% van het personeel zijn job verliezen. In de Gazastrook wordt gevreesd dat als gevolg van deze beslissing duizenden leerkrachten hun job zouden kunnen verliezen. Pierre Krähenbühl, commissaris-generaal van de UNRWA, lanceerde een internationale oproep tot fondsenwerving zodat de ziekenhuizen en scholen tot het einde van 2018 kunnen openblijven. De 700 scholen van de UNRWA tellen in totaal 525 000 leerlingen (Le Soir, 18.1.2018, p. 13) en in de 140 gezondheidscentra vinden jaarlijks negen miljoen raadplegingen plaats (La Libre Belgique, 19.1.2018, p. 20). België zal als antwoord op deze noodoproep de komende drie jaar 19 miljoen euro aan de UNRWA toekennen (De Standaard, 18.1.2018, p. 7).

https://www.demorgen.be/buitenland/israel-heeft-oslo-akkoorden-opgeblazen-zegt-abbas-b63a7044/

https://www.hln.be/nieuws/buitenland/israel-palestina/israel-heeft-oslo-akkoorden-opgeblazen-zegt-abbas~a63a7044

https://www.nytimes.com/2018/01/14/world/middleeast/abbas-palestinians-trump.html

https://www.haaretz.com/middle-east-news/palestinians/unrwa-begins-laying-off-workers-ahead-of-expected-cut-in-u-s-aid-1.5742386

HOE ISRAËL PALESTINA OMGEVORMD HEEFT TOT DE GROOTSTE GEVANGENIS OP AARDE.

Interview: Ilan Pappé

Mustafa Abu Sneineh – 24 november 2017 – vertaling Palestina Solidariteit

Met een historische blik op de Israëlische bezetting van de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook wordt onderzocht welke militaire tactieken worden gebruikt om het leven van de Palestijnen te controleren.

De Zesdaagse oorlog van 1967 tussen Israël en de Arabische legers resulteerde in de bezetting van de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook.

Volgens het relaas van Israël over deze oorlog was die niet voorzien. Maar nieuwe historische documenten en notulen uit de archieven tonen aan, dat Israël er goed op voorbereid was.

In 1963 gaven figuren uit het Israëlische leger, de juridische en civiele overheden zich op voor een cursus aan de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem, teneinde een alomvattend plan op te zetten om om te gaan met het grondgebied dat Israël vier jaar later zou bezetten, en met het anderhalf miljoen Palestijnen die daar leefden.

De motivatie daarvoor was de mislukking van de manier waarop Israël de Palestijnen had behandeld in Gaza tijdens zijn kortstondige bezetting tijdens de Suez-Crisis in 1956.

In mei 1967, al weken vóór de oorlog, kregen de Israëlische militaire gouverneurs dozen die juridische en militaire instructies bevatten over het controleren van de Palestijnse steden en dorpen. Israël zou doorgaan met het transformeren van de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook tot megagevangenissen onder militair bewind en toezicht.

Checkpoints, nederzettingen en collectieve straf maakten deel uit van dit plan, zoals de Israëlische historicus Ilan Pappé aantoont in ‘The Biggest Prison on Earth: A History of the Occupied Territories’ (De grootste gevangenis op aarde: een geschiedenis van de Bezette Gebieden), een diepgaand verslag van de Israëlische bezetting.

Gepubliceerd op de 50ste verjaardag van de oorlog van 1967, werd het boek genomineerd voor de Palestine Book Awards 2017, georganiseerd door Middle East Monitor, die op 24 november in Londen wordt uitgereikt. Pappé sprak met Middle East Eye over het boek en wat het onthult.

Middle East Eye: Hoe sluit dit boek aan op uw vorige boek, De etnische zuivering van Palestina, over de oorlog van 1948?

Ilan Pappé: Het is zeker een vervolg op mijn eerdere boek, De etnische zuivering, dat de gebeurtenissen van 1948 beschrijft. Ik zie het hele project van het zionisme als een structuur, niet louter als één gebeurtenis. Een structuur van nederzettingskolonialisme waarmee een beweging van kolonisten een thuisland koloniseert. Zolang de kolonisatie niet compleet is en de inheemse bevolking door middel van een nationale bevrijdingsbeweging verzet pleegt, is elke dergelijke periode die ik bekijk, gewoon een fase binnen dezelfde structuur.

Hoewel De grootste gevangenis een geschiedenisboek is, bevinden wij ons nog steeds binnen hetzelfde historische hoofdstuk. Het is nog niet voorbij. Dus in dit opzicht moet er waarschijnlijk later een derde boek volgen, dat kijkt naar de gebeurtenissen van de 21ste eeuw en hoe dezelfde ideologie van etnische zuiveringen en onteigening wordt uitgevoerd in het nieuwe tijdperk en hoe verzet ertegen wordt gepleegd door de Palestijnen.

MEE: Je spreekt over etnische zuiveringen die plaatsvonden in juni 1967. Wat is er dan gebeurd met de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook? Hoe was dit anders dan de etnische zuivering van de oorlog van 1948?

IP: In 1948 was er een heel duidelijk plan om te proberen zoveel mogelijk Palestijnen te verdrijven van zoveel van Palestina als mogelijk. Het kolonialistische project van nederzettingen geloofde, dat het de macht had om een Joodse ruimte te creëren in Palestina, die helemaal zonder Palestijnen zou zijn. Het werkte niet echt zó goed, maar het was redelijk succesvol, zoals u allemaal weet. Tachtig procent van de Palestijnen die leefden binnen wat de staat Israël werd, werden vluchtelingen.

Zoals ik in het boek aantoon, waren er Israëlische beleidsmakers die dachten, dat ze in 1967 misschien konden doen wat ze in 1948 gedaan hadden. Maar de overgrote meerderheid van hen begreep dat de oorlog van 1967 een zeer korte oorlog was, hij duurde zes dagen, er was al televisie, en een flink aantal van de mensen die ze wilden verdrijven waren al vluchtelingen uit 1948.

Dus denk ik, dat de strategie niet bestond uit een eenzelfde etnische zuivering als die in 1948 werd uitgevoerd. Het was, wat ik zou noemen, een stapsgewijze versterkte etnische zuivering. In sommige gevallen verdreven zij drommen mensen uit bepaalde gebieden zoals Jericho, de oude stad van Jeruzalem, en rond Qalqilya. Maar in de meeste gevallen besloten ze, dat een militair bewind en een beleg om Palestijnen in hun eigen gebieden opgesloten te houden, even goed resultaat zou opleveren als hen verdrijven.

Van 1967 tot vandaag is er een zeer langzame etnische zuivering, die zich waarschijnlijk over een periode van 50 jaar uitstrekt en het is zo traag, dat het soms alleen van invloed is op één persoon op één dag. Maar als je kijkt naar het hele plaatje van 1967 tot vandaag, spreken we over honderdduizenden Palestijnen aan wie het niet toegestaan wordt, om terug te keren naar de Westelijke Jordaanoever of de Gazastrook.

MEE: U maakt onderscheid tussen twee militaire modellen die Israël gebruikt: het open gevangenismodel op de Westelijke Jordaanoever en het maximale veiligheid-gevangenismodel in de Gazastrook. Hoe definieert u deze twee modellen? En zijn dat militaire termen?

IP: Ik gebruik deze termen als metaforen om de twee modellen uit te leggen die Israël de Palestijnen in de bezette gebieden aanbiedt. Ik sta op het gebruik van deze termen, omdat ik denk dat de tweestatenoplossing eigenlijk het open gevangenismodel is.

De Israëli’s controleren de bezette gebieden, direct of indirect, en ze proberen om niet door te dringen in de dichtbevolkte Palestijnse steden en dorpen. Zij hebben de Gazastrook in 2005 opgedeeld en ze zijn nog steeds bezig met het opdelen van de Westelijke Jordaanoever. Er is een Joodse Westelijke Jordaanoever en een Palestijnse Westelijke Jordaanoever die niet langer een coherent territoriaal gebied is.

In Gaza zijn de Israëli’s de opzichters die de Palestijnen van de buitenwereld afsluiten, maar ze interfereren niet met wat zij aan de binnenkant doen.

‘We moeten praten over etnische zuivering. We moeten erachter komen, wat apartheid kan vervangen. En we hebben een goed voorbeeld in Zuid-Afrika. De enige manier om de apartheid te vervangen, is met een democratisch systeem.’

De Westelijke Jordaanoever is als een openluchtgevangenis waar je kleine criminelen naartoe stuurt aan wie meer tijd wordt toegestaan om naar buiten te gaan en buiten de gevangenis te werken. En er is geen hard regime, maar het is nog steeds een gevangenis. Zelfs als de Palestijnse President Mahmoud Abbas zich van zone B naar C verplaatst, moeten de Israëli’s de poort voor hem openen. En dat is voor mij zeer symbolisch; het feit dat de president zich niet kan verplaatsen zonder dat de Israëlische gevangenisbewaker de kooi opent.

Er is vanzelfsprekend, voortdurend een Palestijnse reactie hierop. Palestijnen zijn niet passief enze aanvaarden het niet. We hebben de eerste Intifada gehad en de tweede Intifada, en misschien krijgen we een derde Intifada. De Israëli’s zeggen aan de Palestijnen, in een mentaliteit van gevangenisbeheer, dat als je je verzet, zij je al je privileges zullen afnemen, zoals zij in de gevangenis doen. Je zal niet buiten kunnen werken. Je zal je niet vrij kunnen verplaatsen en je zal collectief gestraft worden. Dit is het soort van repressieve kant van de zaak, collectieve straf als vergelding.

MEE: De internationale gemeenschap veroordeelt schuchter het bouwen of het uitbreiden van Israëlische nederzettingen in de bezette gebieden. Ze beschouwen het niet als een belangrijk onderdeel van Israëls koloniale structuur zoals u die in het boek beschrijft. Hoe zijn de Israëlische nederzettingen ontstaan en wat vormde de basis ervoor, het rationele of het religieuze?

IP: Na 1967 waren er nog twee roadmaps voor de nederzettingen of kolonisatie. Er was een strategische roadmap die is bedacht door links in Israël. En de vader van deze roadmap was wijlen Yigal Allon, de belangrijkste strateeg, die met Moshe Dayan in 1967 aan een plan werkte om de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook te controleren. Hun principe was strategisch, niet zozeer ideologisch, hoewel zij van mening waren dat de Westelijke Jordaanoever tot Israël behoorde.

Ze waren er meer in geïnteresseerd, ervoor te zorgen, dat de Joden zich niet zouden vestigen in dichtbevolkte Arabische gebieden. Ze zeiden dat ze zich overal kunnen vestigen waar geen Palestijnen in grote concentratie aanwezig zijn. Dus begonnen ze met de Jordaanvallei, omdat er in de Jordaanvallei kleine dorpjes zijn, maar het is er niet dicht bevolkt zoals in andere delen van het land.

Het probleem voor hen was, dat op moment dat zij hun strategische roadmap uittekenden, een nieuwe Messiaanse religieuze beweging is ontstaan, Gush Emunim, een religieuze nationale beweging van Joden, die zich niet wilden vestigen volgens de strategische roadmap. Ze wilden zich vestigen volgens de Bijbelse roadmap. Ze waren het idee toegedaan dat de Bijbel een boek is dat je precies vertelt, waar de oude Joodse steden zich bevinden. En het toeval wou, dat die roadmap betekende, dat de Joden zich moesten gaan vestigen in het midden van Hebron, Nablus en Bethlehem, in het midden van de Palestijnse gebieden.

Aanvankelijk probeerde de Israëlische regering deze Bijbelse beweging te controleren, zodat zij zich meer strategisch zouden huisvesten. Maar verschillende Israëlische journalisten hebben aangetoond dat Shimon Peres, de minister van defensie, in de vroege jaren ‘ 70 besloten heeft om de Bijbelse nederzettingen toe te laten. De Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever werden blootgesteld aan twee roadmaps voor kolonisatie, de strategische en de Bijbelse.

De internationale gemeenschap vat het zo op, dat het, volgens het internationaal recht, niet uitmaakt of het een strategische of een Bijbelse nederzetting is, ze zijn allemaal illegaal.

Maar jammer is, dat de internationale gemeenschap vanaf 1967 de Israëlische formule aanvaard heeft die zegt: “De nederzettingen zijn illegaal, maar het is tijdelijk, zodra er vrede is, zullen we ervoor zorgen dat alles legaal is. Maar zolang er geen vrede is, hebben we de nederzettingen nodig, want we zijn nog steeds in oorlog met de Palestijnen.”

MEE: U zegt dat “bezetting” niet het accurate woord is om de werkelijkheid te beschrijven in Israël, op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook. En in On Palestine, een dialoog met Noam Chomsky, hebt u kritiek op de term “vredesproces”. Dit is controversieel. Waarom zijn deze termen niet nauwkeurig?

IP: Ik denk dat taal zeer belangrijk is. De manier waarop je een situatie kadert, kan invloed hebben op je kans om ze te veranderen.

We hebben de situatie op de Westelijke Jordaanoever, in de Gazastrook en in Israël met het verkeerde woordenboek en de verkeerde woorden gekaderd. ‘Bezetting’ betekent altijd een tijdelijke situatie.

De oplossing voor bezetting is het einde van de bezetting, de militaire invallers gaan terug naar hun land. Maar dit is niet de situatie op de Westelijke Jordaanoever of in Israël of in de Gazastrook. Dit zou ik ‘kolonisatie’ noemen, hoewel dat als een anachronistische term klinkt in de eenentwintigste eeuw. Ik denk dat we moeten begrijpen dat Israël Palestina koloniseert. Het begon het te koloniseren in de late 19de eeuw en is het vandaag nog steeds aan het koloniseren.

Er is een settler-koloniaal regime dat heel Palestina op verschillende manieren onder controle houdt. In de Gazastrook doet het dat van buitenaf. De Westelijke Jordaanoever controleert het op verschillende manieren in de gebieden A, B en C. Het hanteert een ander beleid ten aanzien van de Palestijnen in de vluchtelingenkampen, waar het de vluchtelingen niet toestaat om terug te keren. Dat is een andere manier van bestendiging van de kolonisatie, door de mensen die werden verdreven niet toe te staan om terug te keren. Het is allemaal onderdeel van dezelfde ideologie.

Dus denk ik dat de woorden ‘vredesproces’ en ‘bezetting’, wanneer je ze samen gebruikt, de valse indruk wekken dat alles wat er nodig is, is, dat het Israëlische leger zich terugtrekt uit de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook en dat er vrede is tussen Israël en het toekomstige Palestina.

Nu, het Israëlische leger is niet in de Gazastrook en is niet in dat A-gebied. Het is ook nauwelijks in B-gebied, waar het niet hoeft te zijn. Maar er is geen vrede. Er is een situatie die veel slechter is dan die voor de Oslo-akkoorden in 1993.

Het zogenaamde vredesproces heeft het voor Israël mogelijk gemaakt nog meer aan kolonisatie te doen, maar ditmaal met internationale ruggensteun. Ik stel dus voor om te praten over dekolonisatie, niet over vrede. Ik stel voor om te praten over het wijzigen van het wettelijke regime dat het leven van de Israëliërs en de Palestijnen regelt.

Ik denk dat we moeten praten over een apartheidsstaat. We moeten praten over etnische zuivering. We moeten erachter komen wat apartheid kan vervangen. En we hebben een goed voorbeeld in Zuid-Afrika. De enige manier om apartheid te vervangen, is met een democratisch systeem. Eén persoon, één stem, of op zijn minst een binationale staat. Ik denk dat dit het soort woorden zijn, die we moeten beginnen te gebruiken, want als we de oude woorden blijven gebruiken, blijven we tijd en moeite verspillen en zullen we de realiteit op het terrein niet veranderen.

MEE: Wat heeft de toekomst in petto voor het Israëlische militair bewind over de Palestijnen? Gaan we een beweging van burgerlijke ongehoorzaamheid zien zoals die in Jeruzalem in juli?

IP: Ik denk dat we burgerlijke ongehoorzaamheid niet alleen in Jeruzalem, maar in heel Palestina zullen zien, en dit omvat ook de Palestijnen in Israël. De maatschappij zelf zou dit soort realiteit niet eeuwig accepteren. Ik weet niet welke middelen zullen worden gebruikt. We kunnen zien wat er gebeurt wanneer er geen duidelijke strategie van bovenaf is en individuen besluiten om hun eigen bevrijdingsoorlog te voeren.

Er gebeurde inderdaad iets indrukwekkends in het geval van Jeruzalem, toen niemand geloofde dat een volksverzet de Israëli’s kon dwingen om de veiligheidsmaatregelen in te trekken die ze opgelegd hadden op de Tempelberg. Ik denk dat dit het model zou kunnen zijn. Een populaire weerstand voor de toekomst die niet overal aanwezig is, maar wel op verschillende plaatsen.

Het volksverzet blijft altijd bestaan in Palestina. De media brengen er geen verslag over uit. Maar dagelijks demonstreren mensen tegen de apartheidsmuur, demonstreren mensen tegen de onteigening van land, gaan mensen in hongerstaking omdat ze politieke gevangenen zijn. Het Palestijns verzet van onderuit blijft bestaan. Het Palestijns verzet van bovenaf is in wachtstand.

VANUIT DE GEVANGENIS VAN DE NEGEVWOESTIJN, RICHT SALAH HAMOURI ZICH TOT ONS MET DE VOLGENDE WOORDEN.

Salah Hamouri, november 2017, gevangenis van de Negev, sectie 24 – vertaling Palestina Solidariteit

Op 23 augustus rond 4u30 in de ochtend voelde ik een vreemde gewaarwording terwijl ik uit mijn slaap werd gewekt door doffe geluiden. Iemand stampte op mijn deur en drukte herhaaldelijk zenuwachtig op de deurbel.

Ik kende dit soort van vandalisme, maar enkele seconden dacht ik dat ik dit droomde.

Ik woon in een gebouw met zes verdiepingen in Oost-Jeruzalem. Elke verdieping telt twee appartementen. De soldaten en hun commandant wisten niet in welk appartement ik eigenlijk woonde en bonsden op elke deur. Ik dacht aan mijn buren, brutaal gewekt door soldaten die het gezin terroriseerden, ik kon de kinderen horen huilen.

De soldaten bleven ook op mijn deur bonzen tot ik – nog suf van de slaap – de deur opende. De eerste soldaat die ik zag droeg een bivakmuts. Ik zag enkel zijn haatdragende ogen. Hij schreeuwde naar me en vroeg naar mijn identiteitskaart. Na verificatie riepen de soldaten om versterking en schreeuwden dat ze de persoon hadden gevonden naar wie ze op zoek waren.

Toen ik me vervolgens realiseerde dat de bezettende macht wel degelijk voor mij kwam, stuurde mijn brein me een duidelijke opdracht: “Een nieuw gevecht begint daar voor jou en de vijand mag jou geen seconde verslaan”.

Ze dwongen me op een stoel te gaan zitten en drie soldaten omsingelden me, hun wapens op mij gericht. Ondertussen onderzochten hun collega’s heel het appartement, meubilair, boeken, kleding, … ’’ Ik voelde hoe zenuwachtig ze waren, geïrriteerd, ze konden in het appartement niets vinden waarnaar ze op zoek waren. De commandant gaf uiteindelijk het bevel zich terug te trekken. Ze gaven me de opdracht om me aan te kleden en namen me mee. Terwijl ik naar de voordeur van mijn appartement liep, voordat ik vertrok voor een voor mij onbekende periode, staarde ik naar de foto van mijn zoon die aan de muur hing. Uit zijn ogen putte ik de kracht om het hoofd te bieden aan de moeilijke tijden die me te wachten staan. Ik beeldde me in dat hij me zei: “Papa, wees sterk, we zullen snel weer met ons drieën herenigd zijn”.

Ik beloofde hem toen om sterk te blijven en de bezetters nooit de mogelijkheid te geven onze menselijkheid verbeurd te verklaren of onze levens te vernietigen, ook al is dat hun streefdoel.

Ze blinddoekten me en namen me mee in een gepantserde auto.

Dit was de start naar mijn nieuwe lotsbestemming. Een pijnlijke stap naar een wereld die ik maar al te goed ken. Een wereld waarin we sterk en menselijk moeten blijven en onze glimlach in alle omstandigheden moeten behouden.

Weer eens word ik in dit gepantserde voertuig naar de donkerste en meest ellendige plaats voor een mens gebracht: een gevangenis van de bezetter.

Aangekomen in de gevangenis van de Negev, na een verblijf van twee weken in het ondervragingscentrum, leek alles me droevig bekend.

Ik werd ondergebracht in sectie 24 en herkende onmiddellijk de gezichten die ik een paar jaar geleden had achtergelaten. Ik wist niet wat ik tegen ze moest zeggen, zo sterk was ik ervan onder de indruk ze hier terug te zien. Een aantal onder hen zitten al meer dan vijftien jaar achter de tralies. Ze stelden me vele vragen en ik wist niet wat te antwoorden. “Wat is er gebeurd, waarom ben je hier?” Ik had geen antwoord op hun vragen.

Evenmin kon ik met hen, die hier al zovele jaren opgesloten waren, over de buitenwereld spreken.

Wat doen wij voor hen terwijl zij de prijs voor hun strijd betalen?

Door hen terug te vinden, vroeg ik me af of ik de buitenwereld voldoende geïnformeerd had over hun situatie. Vervolgens hebben we lange discussies gevoerd. Een gevangene zei me: “Ah, je bent terug, men zal weldra in Frankrijk weer over ons berichten.” Ik besefte toen dat ik er, ondanks mijn nieuwe vrijheidsberoving, geen twijfel over had dat de mobilisatie in Frankrijk snel zou plaatsvinden. Dit is een sterke hoop voor mij en mijn medegevangenen.

Ik denk aan allen die reeds tijdens mijn eerste vrijheidsberoving gestreden hebben en aan al diegenen die ik sindsdien in Frankrijk en Palestina heb ontmoet. Geen twijfel dat ze allen weer present zullen zijn om de onrechtvaardigheid die ons treft aan te klagen. En ik weet, door de berichten die ik fragmentarisch ontvang, dat jullie nog talrijker zullen zijn dan de vorige keer.

Persoonlijkheden die ik waardeer, parlementsleden, ontelbare burgers, u hebt zich gemobiliseerd om de onrechtvaardigheid, de willekeur en mijn opsluiting te veroordelen en mijn bevrijding te eisen. Ik dank u oprecht.

Ik wil u ook vertellen dat ik de steun die u me geeft, waard zal zijn.

Je onderhandelt niet over vrijheid ook al betaal je het soms duur. Dit is geen kwestie van koppigheid, maar van waardigheid: voor de vrijheid zal ik niets opgeven. Het Palestijnse volk wil, net als iedereen, niet op de knieën leven.

En wat een kracht het ons geeft te weten dat jullie ook niet van plan zijn ons op te geven. De bezetter beseft dit niet maar ik voel het diep in mij. En dat is waarom ik, zelfs als het regent, denk aan de komende zon …

CORRUPTIE NETANYAHU

In Tel Aviv komen wekelijks enkele honderden Israëli’s samen voor het huis van de procureur-generaal Avichaï Mandelbit. Een van de manifestanten is de advocaat Eldad Yaniv. Hij is de bezieler van de anti-corruptiebeweging en wil het vertrek van Benjamin Netanyahu. Die werd al meermaals ondervraagd in verband met een aantal corruptiedossiers zoals de zaak 3000 (omkoperij bij de aankoop van Duitse onderzeeërs), de zaak 1000 (het aanvaarden van erg dure cadeaus) en de zaak 2000 (pogingen om de krant Yedioth Ahronoth ertoe te brengen positief nieuws over Netanyahu te brengen)

PALESTINA – ISRAEL IN DE PARLEMENTEN

Vragen en initiatieven uit het federale parlement

In het Vlaamse parlement werden recent weinig vragen gesteld over het Israëlisch-Palestijnse conflict. In het federale parlement kreeg de recente actualiteit rond de Israël-Palestina wel behoorlijk wat aandacht.

Vernietiging luchthaven Gaza door Israël – situatie vandaag

Het voorbije jaar was er heel wat aandacht voor het vernietigen van Europese en Belgische projecten in Palestijns bezet gebied, door Israël. Dat het thema ook in de parlementen eindelijk méér aandacht begint te krijgen, was te merken aan een aantal vragen die hierover werden gesteld.

Benoit Hellings (Ecolo): stelde een vraag over de vernietiging van de Yasser Arafat International Airport in de Gazastrook die werd gebouwd met de steun van Egypte, Japan, Saoedi-Arabië, Spanje en Duitsland. De luchthaven werd in 1998 geopend maar reeds in 2001 en 2002 door Israël vernield. Tot vandaag is ze niet heropgebouwd, wat het voor Palestijnen in onder meer Europa nog extra bemoeilijkt om hun familie in Gaza te bezoeken. Benoit Hellings vroeg naar de huidige situatie en of er vanuit Europa plannen zijn om de heropbouw van de luchthaven te ondersteunen.

Minister van Buitenlandse Zaken Reynders beantwoordde de vraag niet, maar het is bekend dat door de Israëlische blokkade van de Gazastrook een heropbouw van de luchthaven van Gaza momenteel onmogelijk is. Zowel de Europese Unie als de Belgische regering namen de voorbije tien jaar ook nauwelijks een initiatief om de blokkade te beëindigen en zo een heropbouw van de luchthaven mogelijk te maken.

Opnieuw vernietiging school door Israël

Gwenaëlle Grovonius (PS): klaagde aan dat deze zomer opnieuw een mede door België gefinancierde school in de buurt van Bethlehem, door Israël werd gesloopt. Dit gebeurde nadat zonnepanelen, waarmee de school van energie werd voorzien, in beslag werden genomen. Zij vroeg of de minister aan Israël om compensatie voor de vernieling zal vragen en of Israël hierover om uitleg zal worden gevraagd.

Minister De Croo antwoordde dat onze ambassadeur in Tel Aviv een veroordeling van de inbeslagname van de zonnepanelen in Abu Nwar heeft overgemaakt. Idem voor de sloop van een school in Jubbet-al-Dib. Het geconfisqueerde en vernietigde materiaal zou een waarde hebben van 37 179 dollar. Bij deze demarche zou onze ambassadeur vergezeld geweest zijn van andere Europese donoren, met name Denemarken, Frankrijk, Ierland, Luxemburg en Zweden, plus de Europese delegatie ter plaatse. De Israëlische overheid zou daarbij ook gevraagd zijn de in beslag genomen zonnepanelen terug te geven en de school herop te bouwen, met de boodschap dat dan geen compensatie zal worden gevraagd aan de Israëlische regering voor de geleden schade. (Noot: dit klopt inderdaad. Letterlijk voor de eerste maal vroeg onze regering, samen met een aantal andere EU-landen, een schadevergoeding aan Israël)

Vragen over naamswijziging Palestijnse school

Olivier Chastel (MR), Jean-Jaques Flahaux (MR) en Gwenaëlle Grovonius (PS): stelden vragen over een, door ons land gefinancierde, Palestijnse school, die vernoemd zou zijn naar een persoon verantwoordelijk voor de dood van 38 burgers, onder wie 13 kinderen. Chastel vond deze naamkeuze onverdedigbaar en vroeg de minister wat ons land hierrond zou ondernemen. Jean-Jaques Flahaux (MR) en Gwenaëlle Grovonius (PS) vroegen vooral naar de reactie van de Palestijnse Autoriteit op de Belgische kritiek en wilden weten of de school opnieuw door ons land gefinancierd zal worden als zij opnieuw haar oorspronkelijke naam krijgt. Gwenaëlle Grovonius wou ook weten welke gevolgen de opschorting van de steun voor de Belgische onderwijsprojecten zal hebben.

Minister De Croo (Open VLD) antwoordde op deze vraag dat er onmiddellijk actie ondernomen was om de Palestijnse Autoriteit duidelijk te maken dat deze naamswijziging onaanvaardbaar is. Alle werken aan de school werden ook stopgezet en het logo van de Belgische samenwerking werd weggenomen. De uitvoering van werken aan andere sites/locaties waar nog geen contractuele samenwerking werd aangegaan werd ook onmiddellijk opgeschort en nieuwe samenwerkingsakkoorden zullen niet worden ondertekend zolang de oude naam van de school niet opnieuw is hersteld. Ook was er blijkbaar reeds een gesprek van de Belgische minister met de ambassadeur van de Palestijnse Autoriteit. Gwenaëlle Grovonius merkte (terecht volgens ons) nog op dat één soortgelijke fout niet het steunprogramma van een hele reeks Palestijnse scholen op de helling zou mogen zetten maar dat de sanctie zich zou moeten beperken tot de betreffende school zélf. Minister De Croo stelde dat de opschorting pas ‘geëvalueerd’ zal worden als een ‘formeel antwoord van de Palestijnse Autoriteit ontvangen wordt’.

Internationale conferentie i.v.m. verbod op kernproeven

Jean-Jaques Flahaux (MR): verwees naar de ministeriële conferentie over het verdrag voor een verbod op kernproeven, die door onze minister Reynders werd voorgezeten. Jean-Jaques Flahaux vroeg om een stand van zaken over deze conferentie en dit thema. Hij stelde ook de vraag waarom acht landen (de VS, India, Pakistan, Noord-Korea, Iran, China, Israël en Egypte) het verdrag nog niet bekrachtigden, en welke initiatieven er de komende twee jaar zullen ondernomen worden.

De vraag werd door onze minister van Buitenlandse Zaken, Reynders, nog niet beantwoord.

Gevolgen van terugtrekking van de Verenigde Staten uit Unesco

Jean-Jaques Flahaux (MR): informeerde naar de Amerikaanse beslissing om terug te treden uit de UNESCO en vroeg onze minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders naar een reactie. Minister Reynders antwoordde de beslissing van de Amerikaanse regering te betreuren en zei te hopen dat de VS toch nog op enige wijze met de UNESCO zal willen blijven samenwerken, zodat de beslissing mogelijk toch niet helemaal definitief is.

(Noot: de VS en Israël trokken zich terug uit de UNESCO omdat de UNESCO de Palestijnse stad Hebron erkende als werelderfgoed.)

Eenzijdige erkenning Jeruzalem als hoofdstad van Israël door regering Trump

De eenzijdige erkenning van Jeruzalem als hoofdstad van Israël door de regering Trump veroorzaakte in de wereld nogal wat beroering. Ook in het parlement was het niet anders.

Gwenaëlle Grovonius (PS), Marco Van Hees (PTB), Benoit Hellings (ECOLO), Wouter De Vriendt (GROEN), George Dallemagne (CDH), Dirk Van der Maelen (SP-A), Veli Yüksel (CD&V) en Tim Vandeput (Open VLD) stelden hierover vragen. Gwenaëlle Grovonius (PS) noemde de beslissing illegitiem en illegaal volgens het internationaal recht. Marco Van Hees (PTB) stelde dat, als er een Nobelprijs voor de oorlog bestond, president Trump die nu zeker verdiend had. Hij vond dit een enorme vernedering voor het Palestijnse volk, strijdig met verschillende resoluties (476, 480 en 2334) van de AV van de Verenigde Naties, én een stimulans voor Israël om de kolonisatie van Oost-Jeruzalem nog verder uit te breiden. Hij verwees ook naar een uitspraak van de Belgisch-Joodse organisatie UPJB die de beslissing van Trump ‘een oorlogsdaad’ noemde en vroeg of het niet het moment was om de Palestijnse staat te erkennen met Jeruzalem als hoofdstad. Benoit Hellings van ECOLO veroordeelde eveneens in felle bewoordingen de beslissing van de regering Trump. George Dallemagne (CDH) noemde Trump omwille van zijn beslissing een ‘gevaarlijk president’. Dirk Van der Maelen van SP-A stelde dat Trump met zijn beslissingen in het Midden-Oosten het voorbije jaar huizenhoge problemen creëerde. Hij verwees daarbij niet alleen naar Trumps beslissing over Jeruzalem, maar ook naar het in vraag stellen van de nucleaire deal met Iran. Hij stelde dat Trump de jihadisten hiermee een groot cadeau had gedaan. Hij maakte zich ook kwaad over de zwakke reactie van onze minister van Buitenlandse Zaken Reynders en eiste dat de EU en onze regering nu eindelijk de staat Palestina zouden erkennen. Wouter De Vriendt van GROEN noemde de beslissing van de regering Trump illegaal en een daad van pure agressie. Hij stelde dat Europa, als belangrijkste handelspartner van Israël, de import van producten uit de illegale Israëlische nederzettingen perfect zou kunnen verbieden. Ook België zélf zou dit perfect kunnen. Veli Yüksel van CD&V noemde de beslissing van Trump onaanvaardbaar en een provocatie t.a.v. de Palestijnen en de hele moslimwereld. Hij verwees ook naar de (bijzonder zwakke) resolutie die de meerderheid twee jaar terug stemde rond de Palestijnse staat, waarmee volgens hem de Palestijnse staat erkend werd. (Dat laatste is niet juist want deze resolutie hield geen concrete erkenning van de Palestijnse staat in.) Yüksel vroeg ook nog dat de EU het ‘vredesproces’ opnieuw op gang zou trekken en vroeg de minister dit ‘aan te kaarten bij zijn Amerikaanse partners’. Tim Vandeput van Open VLD stelde dat de VS met deze beslissing niet langer de rol van bemiddelaar tussen Israëli’s en Palestijnen kan opnemen en riep Europa op om deze rol over te nemen. Verder vroeg hij welke concrete initiatieven de EU zal nemen.

Premier Michel antwoordde op de vragen, stellende dat de beslissing van Trump in strijd is met het internationaal recht en een gevaar voor het vredesproces. Met een verwijzing naar de ‘veiligheid van Israël’ en een veroordeling van ‘het geweld’ was het tweede deel van de boodschap van premier Michel hopeloos wazig en weinigzeggend. Daar werd een pleidooi aan toegevoegd om op Europees niveau ‘méér te investeren in een Europese defensie binnen de NAVO’, om zo ‘méér gewicht te hebben in internationale dossiers zoals dit’. Maar hoe premier Michel Israël, louter met extra investeringen in defensie, Israël zou overtuigen zijn politiek bij te sturen, kon hij niet vertellen.

Tim Vandeput van Open VLD steunde het idee van premier Michel om op Europees niveau te ‘bemiddelen’, net als zijn voorstellen voor een Europese Defensie. Wouter De Vriendt van Groen en Dirk Van der Maelen van SP-A vroegen premier Michel om na deze woorden nu eindelijk ook eens concrete actie te ondernemen. De Vriendt pleitte daarbij voor een erkenning van de Palestijnse staat en voor een verbod op invoer van nederzettingenproducten. Van der Maelen vroeg om de Palestijnse staat eindelijk te erkennen. Ook Veli Yüksel vroeg om de staat Palestina ‘finaal te erkennen’.

Standpunten politieke partijen en regering

Openluchtgevangenis Gaza en Jeruzalem

Jean-Marie Dedecker (LDD): nam met zijn Lijst Dedecker in het verleden vaak standpunten in waarin hij de onderdrukking van het Palestijnse volk door Israël aanklaagde. Sinds de laatste federale verkiezingen is zijn partij niet meer verkozen in de parlementen, maar ook nu blijft hij regelmatig opiniestukken schrijven waarmee hij zijn standpunt bekend maakt. Met een recent opiniestuk in de krant Het Laatste Nieuws legt hij opnieuw de vinger op de wonde in zijn vertrouwde stijl: “Gaza is de grootste openluchtgevangenis ter wereld. De schandvlek op ons westerse geweten.” “Zolang er geen oplossing is voor het Palestijns probleem geven we aan de jihadi’s een alibi voor hun fanatisme, net zoals de Holocaust als een moreel schild gebruikt wordt door de Israëli’s om de Palestijnen te onderdrukken.” Dedecker wordt vaak zijn scherpe stijl verweten maar zijn boodschap is wél steeds duidelijk, zonder omfloerst, weinig zeggend taalgebruik.

Standpunt Belgische politieke partijen rond verhuizing VS-ambassade naar Jeruzalem

De bijzonder bruuske beslissing van Amerikaans president Donald Trump om de Amerikaanse ambassade in Tel Aviv te verhuizen naar Jeruzalem werd in ons land door bijna alle partijen afgekeurd. De enige partij die zich in volledig stilzwijgen hulde was Vlaams Belang. (Kopstukken als Filip Dewinter gaven de voorbije jaren meermaals aan de Israëlische politiek te steunen omwille van de ‘gemeenschappelijke vijand’ ‘de islam’ en we nemen aan dat dat standpunt tot vandaag weinig veranderd is.) Ook N-VA, dat zich lange tijd profileerde met zijn standpunt van ‘solidariteit met onderdrukte volkeren’ en in die lijn steeds de zaak van het Palestijnse volk steunde, hield zich opvallend stil. De laatste jaren is N-VA verdeeld op dit punt. Een belangrijk deel van de achterban behoudt zijn sympathie voor het Palestijnse volk, maar onder meer kopstukken als Jan Jambon verkondigden de laatste jaren regelmatig de Israëlische politiek als ‘een voorbeeld’ te zien. Enkel Ludo Van Campenhout van de Antwerpse afdeling verkondigde publiek zijn persoonlijk standpunt door de beslissing van president Trump toe te juichen. Verder leek enkel Peter De Roover, in een stuk op zijn website, de beslissing van Trump voorzichtig af te keuren.

LEES EENS EEN BOEK :Lucas Catherine

Lucas Catherine – Palestina, geschiedenis van een kolonisatie

Het is ongeveer 13 jaar geleden dat ik mijn eerste boek las over Israël – Palestina, de eerste druk van dit. Toen ik de kaarten zag van de vernietigde Palestijnse plaatsen was ik verbijsterd. Ik dacht: Hoe komt het dat ik dit nu pas zie? Dit had ik op de lagere school moeten horen.

De kracht van ‘Palestina, de laatste kolonie’ was, dat een totaaloverzicht werd gegeven van de geschiedenis. Van het begin van het zionisme tot 2002. Deze uitgave is een bijgewerkte en herziene uitgave van de eerste druk.

‘Palestina, geschiedenis van een kolonisatie’ beschrijft hoe het zionisme vanaf het begin al aanstuurde op de vorming van een exclusieve joodse gemeenschap. De grond die joden met steun van de wereldwijde joodse gemeenschap kochten, mocht alleen door joden bewerkt worden. In de jaren 30 namen de spanningen tussen de joodse en Palestijnse gemeenschappen toe. We lezen hoe na de tweede wereldoorlog joodse milities de druk steeds meer opvoerden. Op 22 juli 1946 heeft de joodse terreurgroep Irgoen het King David hotel in Jeruzalem opgeblazen met 91 doden als gevolg. De Engelsen hadden geen controle meer. Toen Engeland zich terugtrok, kwam de VN met een verdeelplan. De Palestijnse en Arabische wereld was tegen. VN-gezant graaf Folke Bernadotte, die voor een pluralistische staat was, werd op 17 september 1948 in Jeruzalem vermoord door leden van de joodse zionistische groep Lechi/Stern. Een van de leiders van deze groep was de latere Israëlische premier Yitzhak Shamir.

De in mei 1948 zelf uitgeroepen staat Israël werd kort daarna door de omringende Arabische landen aangevallen. De zionistische milities waren toen al bezig met een planmatige etnische zuivering … (het betreft geen nieuwe staat maar een zelf uitgeroepen staat zoals Catalonië.

Lees ook https://www.mo.be/artikel/kanttekeningen-bij-de-berichtgeving-over-de-palestijns-israelische-vredesbesprekingen)

Deir Yassin

Aangrijpend zijn de getuigenissen uit de eerste hand die de schrijver heeft opgenomen. We lezen over gruweldaden. Twee jonge mensen moesten toezien hoe anderen werden geëxecuteerd en kregen daarna de opdracht hen te begraven. De dag daarop werden ze gedeporteerd. In het Palestijnse dorp Deir Yassin werden op 9 april 1948 alle inwoners door de Irgoenmilitie vermoord. Deir Yassin werd later bij andere veroveringen als voorbeeld gesteld. Bij de inname van Lydda werden 200 weerloze burgers gedood. Rabin en Dayan maakten deel uit van het leidinggevend officierenkorps. Vele vluchtelingen hadden geen transport en werden onderweg door joodse soldaten beroofd. Hoe verder ze kwamen, des te meer lijken er langs de weg lagen.

Onthullend zijn de brieven van de joodse veroveraars. Ze zijn verrukt over de totaal ontvolkte steden. Openlijk wordt gezegd dat de vluchtelingen nooit zullen mogen terugkeren. Om die reden ook werd het internationaal statuut van Jeruzalem afgewezen.

Consolidatie

Vervolgens kwam de periode van de consolidatie. Men verklaart een bepaald gebied tot veiligheidszone. Als het land een tijd onbewerkt is gebleven dan mag het in beslag genomen worden door de joodse staat. Het land van het joods nationaal fonds mag alleen door joden gebruikt worden.

Op de vernietigde dorpen worden parken aangelegd. Men roept zelfs op om deze projecten te steunen: ‘Plant een boom in Israël’. We zien kaarten hoe de ‘national water carrier’ alleen joodse nederzetting van water voorziet en de Palestijnse dorpen links laat liggen.

De Palestijnse autoriteit

Nieuw zijn de passages over de Westbank, over hoe de Palestijnse autoriteit zich steeds meer vervreemd heeft van de eigen bevolking. Er gaat een enorme stroom geld naar de Palestijnse autoriteit. In ruil daarvoor moet de Palestijnse Autoriteit zich als een horige gedragen ten opzichte van Israël.

Hamas

Interessant is de bespreking van het nieuwe handvest van Hamas van 2017. De grondslag van Hamas is niet langer islamitisch. Men erkent alle levensbeschouwingen en culturele verschillen in de Palestijnse gemeenschap. Artikel 28: We geloven in pluralisme, democratie en dialoog. Artikel 16 maakt een duidelijk onderscheid tussen zionisme, dat afgewezen wordt, en joods geloof.

Interessant is ook het hoofdstuk ‘boycot tegenover lobby’. Catherine haalt een aantal Israëlische geschriften aan, waarin een strategie wordt aanbevolen in de communicatie met niet-zionisten. Bijzonder verhelderend.

Boycot Divestment and Sanctions (BDS)

De beweging boycot divestment and sanctions heeft in tien jaar tijd een behoorlijke lijst van successen. Vele bedrijven hebben commercieel serieuze schade geleden als gevolg van de samenwerking met Israël. Ze hebben de contacten met Israël moeten verbreken.

In het Nederlandse taalgebied is dit boek van Catherine een van de beste boeken over Palestina, omdat het hele verhaal erin wordt verteld. Het boek is mooi geïllustreerd en goed geschreven. Absoluut een aanrader!

Lucas Catherine; Palestina, geschiedenis van een kolonisatie, epo 2017, 348 pp. 22,50€

JV

AMIRA HASS: ‘IK WIL NIET NEUTRAAL ZIJN TEGENOVER DE ISRAËLISCHE BEZETTING, KOLONISATIE EN APARTHEIDSPOLITIEK’

https://www.mo.be/interview/amira-hass-ik-wil-niet-neutraal-zijn-tegenover-de-isra-lische-bezetting-kolonisatie-en

Gie Goris7 december 2017

Haar ouders waren geen zionisten, zegt Amira Hass. Ze kwamen in Israël terecht omdat ze allebei overlevenden waren van de genocide tegen de joden tijdens de tweede wereldoorlog. Ze voelden dat er voor hen geen veilige plaats was in Europa. Van haar ouders erfde ze de strijdvaardigheid en het verzet tegen onrecht. Ze geeft dat vorm als Israëlische journaliste voor de progressieve krant Ha’aretz, vanuit Ramallah, het centrum van de Palestijnse Gebieden. Wij spraken met Amira Hass net voor de MO*lezing waaraan ze dinsdag 5 december deelnam.

De tekst is een licht geredigeerde weergave van het interview.

Hoe zorg je ervoor dat de echte werkelijkheid de hoofdrol speelt in je berichtgeving over Israël en de Palestijnen, eerder dan de propaganda die meestal bovendrijft

De eerste regel is: luister naar de mensen, haal je informatie bij hen, niet bij de overheden

Amira Hass: De eerste regel is: luister naar de mensen, haal je informatie bij hen, niet bij de overheden. En dan bedoel ik op de eerste plaats Palestijnen en Israëli’s die zich tegen de bezetting engageren. Ik keer dan ook de informatiehiërarchie om, want meestal worden officiële bronnen hoger gewaardeerd dan gewone mensen. Ik heb ook bijzonder weinig contacten met vertegenwoordigers van de overheid, wellicht omdat ik zo weinig in ruil te bieden heb.

Regel twee: ik gebruik zo weinig mogelijk het dominante discours. Ik zal bijvoorbeeld nooit schrijven over terreur, terrorisme of terroristen. Ik zoek wel andere manieren om mijn verontwaardiging over aanvallen op burgers uit te drukken. In het Hebreeuws kan je de term “aanslag” heel krachtig gebruiken zonder dat er terroristisch aan toegevoegd moet worden, maar bij de vertaling voor de Engelse editie van Ha’aretz voegt men er die term vaak wel aan toe. Ik vraag altijd om dat te schrappen zo lang we het militaire geweld van Israël tegen Gaza niet terroristisch noemen. En zelfs indien we dat wel zouden doen, is het nog niet van eenzelfde schaal of gewicht.

Kiest u voor een ander discours om op die manier ook een andere realiteit te creëren?

Amira Hass: Neen, ik wil dé realiteit beschrijven. Ik ben geen postmodernist die schrijft over de realiteit zoals ik die zie, ik schrijf over dé werkelijkheid, en dat is de realiteit van een Israëlische overheersing van de Palestijnen, van Israëlische kolonisten die de Palestijnse wereld overnemen, er is dus geen realiteit van twee gelijke partijen die elkaar bestrijden.

Daarom is uw journalistiek positie uitdrukkelijk niet neutraal? U bericht niet om de situatie te beschrijven, maar om de bezetting te bestrijden?

Amira Hass: Dat klopt. En dat is geen probleem voor mij noch voor de krant. Ik blijf natuurlijk omzichtig omspringen met de zoektocht naar feiten, ik steun niet alles wat de Palestijnen doen -integendeel. Maar de vertrekpositie is wel dat ik tegen de bezetting ben. Ik documenteer de dingen die Israël de voorbije vijftig jaar verkeerd gedaan heeft.

Is dat de derde regel: goede journalistiek is geëngageerd en neemt positie in?

Amira Hass: Ik geloof niet dat journalisten neutraal kunnen zijn. Wie zich neutraal opstelt, kiest de kant van de macht. Ik bedoel: toon me een journalist die over klimaatverandering schrijft en die niet tegen de verspillende consumptie en productie is. Iedereen heeft een standpunt, want je hebt ogen, oren, een brein.

‘Wie zich neutraal opstelt, kiest de kant van de macht’

Heeft de uitgesproken gepolariseerde situatie in Israël en de Palestijnse Gebieden een impact op het vinden van feiten, van informatie?

Amira Hass: Het probleem is niet om aan informatie te geraken -die is er in overvloed. We hebben ook een Wet op Openbaarheid van Informatie. De realiteit speelt zich trouwens af voor onze ogen. Het probleem is dat Israëli’s niet willen weten wat de realiteit is. Dat weten we op basis van welke artikels het meest gelezen worden online. Toch is het de moeite, want de buitenwereld kan de Engelse versie lezen en intern wordt de berichtgeving gevolgd door de elite die beslissingen neemt.

Het conflict in Israël en Palestina stond decennialang centraal in de westerse berichtgeving. Vandaag is die rol blijkbaar overgenomen door gewelddadigere conflicten elders in het Midden-Oosten. Geeft dat extra mogelijkheden aan Israëlische media om zorgvuldiger om te gaan met berichtgeving?

Amira Hass: De meeste media houden er zich niet mee bezig, onder andere omdat er een soort zelfgenoegzaamheid is onder Israëli’s, want de Palestijnen in Israël hebben het toch beter dan in omliggende landen? En als het geweld, van bijvoorbeeld de “geprivatiseerde jihad” van jongeren die aanvallen pleegden met messen, wél het nieuws haalt, dan is het altijd om de verkeerde redenen.

Gaat die desinteresse ook op voor de relatie tussen Israël en Iran, of zorgt angst daar voor meer alertheid?

Amira Hass: Ik denk dat Netanyahu met zijn angstcampagne over Iran minder succes behaald heeft dan hij gehoopt had. Toen hij een paar jaar geleden opriep tot een aanval op Iran, werd hij tegengesproken door het leger, dat de dreiging van Iran veel minder groot vond dan wat Netanyahu suggereerde. En de mening van het leger weegt zwaar in de publieke opinie.

U mag een paar adviezen geven aan westerse media die willen berichten over het conflict tussen Israël en de Palestijnen.

Amira Hass: Eén: Vermijd de term “conflict”, want dat suggereert een symmetrische situatie tussen gelijke partijen, en dat is het niet.

Twee: Wees niet bevreesd om de realiteit te zien en te beschrijven in termen van kolonisatie en apartheid.

Drie: Laat je niet misleiden door de Oslo-akkoorden, want het Oslo-proces was vanaf het prille begin géén vredesproces, het was een bewuste strategie van Israël om de vorming van een Palestijnse staat te voorkomen.

Vier: Aarzel niet om ook de Palestijnse samenleving of politiek te bekritiseren of de tekorten ervan te beschrijven, ook al leven ze onder bezetting. Die kritiek doet niets af aan de noodzaak en legitimiteit van hun strijd tegen de bezetting.

CHRISTELIJK VERZET

Christelijke kerken willen geen Israëlische bescherming

Dit is een ingekorte versie. De volledige tekst vind je op: https://www.nieuwwij.nl/opinie/christelijke-kerken-willen-geen-israelische-bescherming/

Gied ten Berge, 16 december 2017

De Israëlische ambassadeur in Nederland prees onlangs in dagblad Trouw het vreedzaam samenleven van drie religies in Jeruzalem onder Israëlisch gezag. Opmerkelijk, na een zomer van heftige botsingen rond de Tempelberg, waar zionistische extremisten telkens weer proberen het kwetsbare religieuze evenwicht te verstoren, onder toeziend oog van het Israëlische leger. Moslims maken zich grote zorgen over de stabiliteit van Jeruzalem en hun positie op de Tempelberg. Maar zij niet alleen. Het dossier laat zien dat christenen zich evenmin ‘beschermd’ achten.

Christenen en moslims vinden elkaar

Bij het Cenakel, de ‘Zaal van het Laatste Avondmaal’ en het daarbij gelegen graf van David, ontstaan regelmatig botsingen.

Op 1 juni 2015 probeerden honderden religieus-zionistische extremisten door middel van een ‘gebedsdienst’ een groep Grieks-orthodoxe christenen te weerhouden het Cenakel binnen te komen. Het graf van David, Dawud zeggen de moslims, is ook een islamitisch heiligdom, maar geen moslim die zich daar meer durft te vertonen. De kerken in Jeruzalem beschouwen Israël als bezetter van hun heiligdommen en dat zal niet veranderen.

Jordanië heeft na 1988 de autoriteit over de Oude Stad niet aan Israël, maar aan de Palestijnse Autoriteit overgedragen. De kerken vinden daarom Israël formeel zeker niet de enige partner als het gaat om de veiligheid van heilige plaatsen – nu niet en in de toekomst niet.

Ondertussen groeit bij de kerken niet alleen irritatie, maar ook het verzet. Ze voelen zich door de Israëlische autoriteiten niet gerespecteerd, en ze solidariseren zich, opmerkelijk genoeg in toenemende mate met de moslims, die zich op de Tempelberg in een vergelijkbare gemarginaliseerde positie bevinden. Groepen christenen, waaronder geestelijken bezochten afgelopen zomer er zelfs het Vrijdaggebed om zo hun steun te betuigen.

Zelfbeheer zonder internationale protectie

Wat is de positie van de kerken en wat voorzagen de VN in 1947 voor Jeruzalem? De Oude Stad met zijn heilige plaatsen zou de status moeten krijgen van een corpus separatum, een internationale zone. De joodse, christelijke en islamitische heiligdommen zouden er onder internationaal beheer moeten komen.

In 1999 kwam vanuit de katholieke kerk nog eens een uitgewerkte variant van dit voorstel, om de Oude Stad onder internationale bescherming te plaatsen, en voor de dagelijkse uitvoering een interreligieuze raad te installeren. De internationale katholieke vredesbeweging Pax Christi huldigt het idee, dat in de drievoudige verbondenheid met Jeruzalem van drie religies ook de oplossing gezocht moet worden.

Het zou betekenen, dat alle religieuze actoren (…) samen garant moeten staan voor de stabiliteit. Deze opstelling van de katholieke kerk is niet veranderd, ook niet nu Trump daar weer aan morrelt

Meer dan 50 aanslagen op kerken, kloosters en moskeeën

Ondertussen verslechtert het interreligieuze klimaat en dat stimuleert religieuze en politieke fanatici tot geweldshandelingen. Moslimextremisten halen al jaren breed de media. Dat er de afgelopen jaren in high-tech Israël meer dan 50 aanslagen op kerken, kloosters en moskeeën konden worden gepleegd door zionistische extremisten, die openlijk eisen dat alle kerken en moskeeën gesloten moeten worden, is minder bekend. Naar dat nieuws moet je goed zoeken. Maar je vindt het: in een rapport van de Israëlische Rabbi’s for Human Rights, moedige joodse gelovigen, bedreigd, gemolesteerd door ‘geloofsgenoten’, maar die meer vertrouwen blijven stellen in de boodschap van vrede en gerechtigheid in de Torah dan op de Israël Defence Forces.

Kerstfeest vieren met de ‘christenzionisten’?

Het wordt Kerstmis. Gaat premier Netanyahu, net als vorig jaar weer demonstratief op bezoek bij die al bestaande Amerikaanse ‘Christian Embassy’? Dat is een instelling van Trumps ‘christenzionistische’ vrienden, die rooms-katholieken, Grieks- en Armeens orthodoxen voor afgodendienaars houden. Gaat Netanyahu weer uitgerekend vanuit die plaats ‘alle christenen’ een vrolijk kerstfeest wensen?

En zendt het NOS-journaal dat dan weer onbekommerd uit, zonder de vraag te stellen waarom Netanyahu zich hier vertoont en niet in het belegerde Bethlehem?

Als de leiders van Israël het werkelijk zo goed zouden menen met christenen en moslims in het Heilige Land, dan zouden zij een echt gesprek voeren met de èchte kerken van het Land om het probleem van Jeruzalem op basis van gelijkwaardigheid tot een oplossing te brengen. In Bethlehem lukt dat christenen en moslims prima zelf.

Palestijnse christenen protesteren tegen pro-Israëlische vastgoedtransacties van patriarch

De Grieks orthodoxe gelovigen zijn misnoegd over het vastgoedbeleid van hun patriarch Theofiel III (Le Soir, 6.1. 2018, p. 4). De Grieks orthodoxe kerk is de tweede grootste vastgoedeigenaar van Israël. Sinds 2005 heeft deze kerk honderden hectaren grond verkocht in Oost-Jeruzalem, Jaffa, Nazareth, … De kopers zijn coverbedrijven die de aangeworven gronden kunnen verder verkopen. In juli 2017 heeft de Israëlische volksvertegenwoordigster Rachel Azaria een wetsvoorstel ingediend waarbij de staat Israël elke grond kan opeisen dat door een kerk aan privé-investeerders werd verkocht. In september begonnen de eerste betogingen tegen de vastgoedtransacties van de patriarch. Tijdens een vergadering in oktober in Bethlehem besloten de aanwezige Grieks orthodoxe gelovigen om de bezoeken van hun patriarch te boycotten. Op 6 januari van dit jaar was er opnieuw een protestbetoging in Bethlehem en weigerden de gelovigen hun patriarch te verwelkomen aan de ingang van de Geboortekerk, in weerwil van de traditie.

De Palestijnse christenen vertegenwoordigen ongeveer 2 procent van de totale Israëlische bevolking en 8 procent van de Palestijnse bevolking in Israël. De twee voornaamste kerken zijn de Grieks katholieke kerk (60%), en de Grieks orthodoxe kerk van Jeruzalem (30%). Bron: Courrier international, 30.11.2017, p. 20).

ISRAËL HEEFT WIELRENNEN GEKOZEN ALS POLITIEK MIDDEL

Thijs Zonneveld – 01-12-17 – https://www.ad.nl/giro/wielrennen-als-politiek-middel~ad127f51/

AD-columnist Thijs Zonneveld vindt dat de Giro zich willens en wetens laat gebruiken voor de politieke boodschap van de Israëlische regering.

Het is definitief. Na jaren van wachten komt de Giro d’Italia eindelijk naar Israël. Naar al die miljoenen Israëlische en Palestijnse wielerfans. Naar een land dat sport ziet als de manier om mensen te verbinden. Naar een land dat straks in mei als één volk langs de kant van de weg zal staan om de renners toe te juichen.

Je zou er bijna tranen van in je ogen krijgen.

Het is jammer dat de waarheid net even anders ligt. De Giro start niet in Israël vanwege een hoger doel, maar omdat ze in Italië een enorme zak geld hebben gekregen. An offer you can’t refuse, zeg maar. Israël heeft de Giro-start simpelweg gekocht. Daar is op zichzelf niets bijzonders aan, want het gebeurt vaker. Maar zelden door een land waar al decennia een gewapend conflict woedt.

Israël heeft wielrennen gekozen als politiek middel. Via spotjes tijdens wielerkoersen op Eurosport, via het opzetten van een eigen wielerploeg, via het binnenhalen van een grote ronde en naar alle waarschijnlijkheid ook door Chris Froome twee miljoen euro te betalen om de Giro op zijn programma te zetten.

Het is meer dan alleen een marketingstrategie om toeristen binnen te halen; het is politiek. Het binnenhalen van de Giro is de erkenning dat alles primadeluxe in orde is in Israël. Er is geen Palestijns conflict, er wordt geen volk onderdrukt, er zijn geen bezette gebieden.

Het is niet voor niets dat het parcours van de eerste drie etappes welgeteld nul kilometer door Palestijns gebied loopt. En het is ook niet voor niets dat ze in Israël woest werden, toen ze hoorden dat er afgelopen woensdag bij de Giro-presentatie gesproken werd van een start in West-Jeruzalem in plaats van Jeruzalem. Dat ligt nogal gevoelig. Israël heeft Oost-Jeruzalem geannexeerd en ziet Jeruzalem als één geheel; de internationale gemeenschap en de Verenigde Naties erkennen dat niet. Maar de Giro-organisatie is de moeilijkste niet: één keer dreigen vanuit Israël en ze waren overstag. De start is nu officieel in Jeruzalem.

Als er twee werelden niet gescheiden zijn, dan zijn het sport en politiek; hoe vaak politici en sportbobo’s ook roepen dat het wel zo is. En dat geldt dubbel voor het binnenhalen van grote evenementen. De Giro laat zich willens en wetens gebruiken voor de politieke boodschap van de Israëlische regering: kom maar lekker naar sport kijken, er is hier niks aan de hand.

Dat er meer dan 120 mensenrechtenorganisaties protesteren tegen de Giro-start in Israël? Ach ja. Laat ze maar roepen. Als de kassa hard genoeg rinkelt, hoor je ze toch niet meer.

Lees ook: http://www.eccpalestine.org/internationale-oproep-laat-de-grande-partenza-van-de-giro-ditalia-niet-in-israel-starten/

FACEBOOK ALS LANGE ARM VAN MACHTIGE WESTERSE STATEN

Er gaan al langer verhalen rond dat Facebookpagina’s en -profielen van activisten door Facebook verwijderd worden. Nu geeft Facebook zelf openlijk toe dat ze Facebook- en Instapramaccounts heeft verwijderd op vraag van o.a. de Israëlische en Amerikaanse overheid, zo lezen we op de Amerikaanse webzine Intercept.

Keltoum Belorf, woensdag 3 januari 2018

http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2018/01/03/facebook-als-lange-arm-van-machtige-westerse-staten

foto: www.activistpost.com

Op vraag van Israël heeft Facebook enkele honderden accounts en pagina’s gedelete van Palestijnse activisten, journalisten en commentatoren. De reden is volgens hen het aanzetten tot geweld. Terwijl op de Facebookpagina’s en profielen van Israëli’s voortdurend opgeroepen wordt tot het vermoorden en verkrachten van Palestijnen.

Israël schepte er zelfs openlijk over op dat ze tijdens de meeting met Zuckerberg in maart vorig jaar, erin geslaagd zijn alle accounts te laten verwijderen die ze wilden.

Staten dicteren Facebook

Een andere opmerkelijke account die Facebook heeft verwijderd is de Facebook- en Instagram-account van de Tsjetsjeense president Ramzan Kadyrov die vier miljoen volgers had. Hij wordt gezien als een tiran en een mensenrechtenschender, maar waarom net een account van hem en niet van andere dictators, vroeg de Intercept zich af. Facebook antwoordt omdat hij op de Amerikaanse sanctielijst staat. Volgens Facebook moeten ze de Amerikaanse wet gehoorzamen en mag hij daarom ook hun diensten niet meer gebruiken.

Israël op haar beurt zou Facebook hebben bedreigd met het invoeren van een nationale wet die Facebook verplicht alle accounts te deleten waar ze het niet mee eens zijn, als Zuckerberg niet in zou gaan op hun vraag.

Kadyrov is niet de enige die op die Amerikaanse lijst staat maar deze case toont volgens Intercept wel een gevaarlijke evolutie. De Amerikaanse staat en Israël kunnen Facebook voortaan dus opleggen wie wel of niet hun platformen mag gebruiken om te communiceren met de wereld en wat er al dan niet mag gezegd worden.

Platformen als Facebook en Google zijn immens zo groot geworden dat iemand uitsluiten van deze platformen de facto betekent de persoon bannen van het internet.

Censureren voor wie?

Volgens Glenn Greenwald van de Intercept moeten we oppassen met de vraag die overal weerklinkt aan Silicon Valley om hate speech te bannen van hun platformen. Dat zal de hate speech niet doen stoppen, integendeel. En de grootste slachtoffers van de censuur zijn altijd de gemarginaliseerde groepen, de activisten en de mensen zonder macht.

Zo zal Facebook niet buigen voor de Palestijnse vraag om Israëlische aanzetten tot haat te verwijderen maar wel omgekeerd. Net als de overheden zullen ook deze grote bedrijven hun censuurmacht niet gebruiken ten dienste van de gemarginaliseerde landen en groepen maar ten dienste van de machtigen.

Nieuwe twitterregels

Ook Twitter kwam in december op de proppen met nieuwe gebruiksregels tegen hate speech. Zo mag je op Twitter geen geweld propageren of aanzetten tot geweld, behalve als je wilt dat het geweld wordt uitgevoerd door regeringen of militairen. En als de oproep tot geweld gebeurt door staten of militaire entiteiten, nieuwswaardig is, of een publiek belang dient, dan mag het ook.

Je mag de VS bijvoorbeeld wel oproepen om een land aan te vallen. Maar als activist mag je niet zeggen ‘we gaan ons verzetten tegen het imperialisme van de VS’. Onder het mom van bescherming tegen hate speech zullen de regels van deze platformen ook weer de belangen van de machtigen dienen die beslissen wat er al dan niet gezegd mag worden.

J

BELGISCHE DOCUMENTAIREMAKER CANCELT VERTONING OP FILMFESTIVAL GESPONSORD DOOR ISRAËL

ISRAËL

http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2017/12/01/belgische-documentairemaker-cancelt-vertoning-op-filmfestival-gesponsord-door-israel

Christophe Callewaert vrijdag 1 december 2017

De Belgische filmmaker Jan Beddegenoodts trok in oktober zijn beklijvende en prijswinnende documentaire ‘Thank God it’s Friday’ terug van het One World filmfestival van Bratislava. Hij deed dat op vraag van de Palestijnse hoofdrolspelers in de documentaire. Zij riepen op tot een boycot van het festival dat gesponsord werd door de Israëlische ambassade.

Thank God it’s Friday, de prijswinnende documentaire van Jan Beddegenoodts, is al een tijdje gratis te zien op Vimeo (https://vimeo.com/ondemand/thankgoditsfriday). De bezoekers van het festival konden de film daardoor toch nog bekijken.

Jan Beddegenoodts en Niel Iwens trokken voor hun documentaire naar het Palestijnse dorp Nabih Saleh op de Westelijke Jordaanoever, nabij Ramallah. De bron van het dorp werd in 2009 bezet door de Israëlische kolonie Halamish. Elke vrijdag na het gebed organiseren de Palestijnse inwoners van Nabih Saleh sindsdien een protestmars en elke vrijdag eindigt die met Israëlische soldaten die traangas en rubberkogels op hen afvuren.

Bij de protesten kwamen al drie inwoners om het leven, neergeschoten door Israëlische soldaten. Het laatste slachtoffer viel in mei van dit jaar. In hun oproep om het festival te boycotten, verwezen de inwoners van het dorp naar die slachtoffers.

“De festivalorganisatoren moeten toch weten, nadat ze de film over onze strijd zagen, dat dit (de sponsors van de Israëlische ambassade, nvdr) dezelfde Israëlische autoriteiten zijn die verantwoordelijk zijn voor de diefstal van onze grond en onze waterbronnen, ontelbare verwondingen van onze broeders en zusters, drie moorden (Mustafa Tamimi, 28, in 2011; Rushdi Tamimi, 28, in 2012; Saba Nidal Obaid, 20, in 2017), arrestaties van onze mannen, vrouwen en kinderen en de onderwerping van onze families aan verschrikkelijke nachtelijke raids.”

Maar de organisatoren gaven geen gehoor aan die eis en dus zat er voor Beddegenoodts niets anders op dan zijn film terug te trekken. De Belgische filmmaker werd daardoor één van de vele kunstenaars die meedoen aan BDS, de internationale boycot-campagne tegen Israël.

In Thank God it’s Friday toont Beddegenoodts niet alleen de moedige strijd van de Palestijnse inwoners. Hij wist ook te filmen binnen de muren van de Israëlische kolonie. Dat maakt van de film echter geen enerzijds-anderzijds verhaal. Door de Israëlische kolonisten te laten reageren op de protesten en het geweld, legt hij net bloot hoe de Israëli’s dat geweld rationaliseren.

Informatiebron: https://electronicintifada.net/blogs/ali-abunimah/watch-thank-god-its-friday

SCHRIJF EENS EEN BRIEF

Het is heel belangrijk om te reageren op de berichtgeving, op standpunten of op gebeurtenissen om uw mening bekend te maken. Volg het voorbeeld van onderstaande personen.

De VRT en Joods Actueel, verstuurd op 11 december naar 3 duidingsredacties van de VRT

Waarom laat de VRT niet meer Joodse organisaties hun visie op de Israëlische politiek uiteenzetten in de diverse duidingsprogramma’s? Het is opvallend hoe regelmatig Michael Freilich van Joods Actueel op de VRT de standpunten van een bepaalde strekking binnen de Joodse gemeenschap mag komen verdedigen. Hij heeft een quasi-monopolie binnen de Vlaamse media. Niet alleen is dit buitenproportioneel ten opzichte van de Belgische bevolkingsgroep die hij vertegenwoordigt, hij krijgt ook bijzonder weinig weerwerk vanwege de duidingsredacties van de VRT. Hij doet tenslotte niets anders dan radicaal en kritiekloos de Israëlische politiek bijtreden. Als men weet dat de huidige Israëlische politiek als rechts tot uiterst rechts geduid wordt en kolonisering verdedigt op basis van religieuze mythologie, zou het toch aangewezen zijn dat de VRT ook andere geluiden laat horen en mensen als Freilich confronteert met andere strekkingen binnen de nationale en internationale Joodse gemeenschap.

WM

Reactie op middagjournaal van Radio 1 van 18 december 2017

https://radio1.be/israel-scoort-torenhoog-de-rangschikking-van-wrokproducerende-landen

Aan de VRT-nieuwsredactie

Proficiat voor Bavo Claes, omdat er eindelijk eens duidelijk gezegd is, dat Palestijnen bijna geen bouwvergunningen kunnen krijgen, waardoor ze verplicht worden om zonder te bouwen. Vandaar dat de afbraak van – in dit geval speeltuintjes, maar, veel erger nog – huizen waar mensen in leven, ginder dagelijkse kost is.

Met de verklaring van de flauwe Europese reacties op dat soort behandeling van niet-joden door Israël, omwille van de Holocaust, ben ik het niet eens. Ik denk veeleer dat enerzijds het principe “economy first” daarvan aan de basis ligt en dat we, anderzijds, de onwetendheid over hoe het ginder eraan toe gaat, niet mogen onderschatten. Bij de bekende Nederlandse politicus Van Agt, bij voorbeeld, is het bewustzijn daaromtrent slechts ontstaan na zijn verdwijnen uit de politiek. Hieromtrent kan ik niet anders dan, onder meer, de media op de vingers tikken, jullie dus. Waarom wordt dat soort toestanden praktisch doodgezwegen op het tv-journaal van de VRT? Mensen uit hun huizen zetten, mensen hun land roven onder het voorwendsel dat het ‘verlaten’ is, nadat hun de toegang tot dat land onmogelijk gemaakt werd; hun waterbronnen roven, hun met zorg omgeven olijfbomen met bulldozers wegdoen, degenen die daartegen durven vreedzaam actie te voeren intimideren door hen midden in de nacht uit hun bed te lichten en te arresteren, het zijn allemaal dingen die ginder dagelijkse kost zijn en die jullie quasi doodzwijgen. Waarom? Moet dat zo van jullie broodheer, de Vlaamse overheid? De vraag is letterlijk bedoeld.
JVH

PALESTINA SOLIDARITEIT

Nieuwjaarsreceptie Palestina Solidariteit 2018

Graag nodigen we jullie uit op onze nieuwjaarsreceptie van vrijdag 26 januari vanaf 18 uur op het secretariaat van Palestina Solidariteit in de Vierwindenstraat 60 te 1080 Sint-Jans-Molenbeek.

Kom mee met ons het nieuwe jaar vieren bij een hapje en een drankje.

Je krijgt een overzicht van wat Palestina Solidariteit het afgelopen jaar heeft gedaan en van de acties die we in 2018 (70 jaar Nakba) met u willen voeren.

Op het programma staat ook een toespraak van David Cronin, Ierse journalist en auteur van het boek “Balfour’s Shadow: A Century of British Support for Zionism and Israel”.

Doorlopend is er een stand met info- en actiemateriaal, boeken en wenskaarten.

Het is een unieke kans om nadien te praten met vrijwilligers, mediawatchers, inleefreizigers en andere sympathisanten of activisten van Palestina.

Wij hopen u talrijk te mogen ontmoeten.

Extra: wie tijdens de receptie zijn lidgeld betaalt (€ 25 voor gewone leden en € 10 voor werklozen, studenten of jongeren onder de 30 jaar), krijgt een korting van 10 procent.

Willen jullie voor 23 januari via mail (info@palestinasolidariteit.be) laten weten t hoeveel jullie komen en of jullie lidgeld wensen te betalen zodat we de lidkaarten op voorhand kunnen maken.

Van harte welkom.

Maak de Palestijnse beweging nog sterker.

Palestina Solidariteit zette zich ook het voorbije jaar in voor de rechten van de Palestijnen en wil dit blijven doen in 2018. Het Palestijnse volk heeft meer dan ooit onze steun nodig!

Je kan op verschillende manieren Palestina Solidariteit vzw steunen.

  • Je kan meehelpen als vrijwilliger. Neem dan telefonisch contact op met het secretariaat op het nummer 0489 39 81 42.
  • Je kan een gift storten voor onze werking en projecten in Palestina. Je ontvangt een fiscaal attest vanaf 40 euro. Indien je verhuist of verhuisd bent, gelieve dan het nieuwe adres door te mailen naar info@palestinasolidariteit.be.
  • Je kan ook lid worden van Palestina Solidariteit of uw lidmaatschap vernieuwen en daardoor 10 procent korting bekomen op de boeken die we verkopen. Het lidgeld bedraagt 25 euro (10 euro voor studenten, werklozen en jongeren onder de 30 jaar) en kan je storten op bankrekening BE64 523-08 014 88-52 van Palestina Solidariteit.
  • Je kan op vakantie gaan en zo sociale projecten steunen waaronder Palestina Solidariteit. Zo kan je op vakantie in een appartement in Isthmia-Corinthe op het schiereiland Pelopponnesos in Griekenland. Informatie over de ligging van het appartement, mogelijke uitstappen en vrije dagen in 2018, vind je op de website www.villa-annabelle.be

Alvast heel veel dank!

Palestina Solidariteit vzw

Maak van Palestina Solidariteit vzw uw erfgenaam

Wat is een legaat?

Een legaat is de uiterste wilsbeschikking (testament) waarbij de erflater aan één of meer personen al de goederen (niets uitgezonderd) geeft, die hij bij zijn overlijden zal nalaten. Dat kan zowel aan een persoon zijn als aan een instelling die het recht heeft om legaten te aanvaarden, zoals Palestina Solidariteit vzw. Sommige erfgenamen worden door de wet beschermd en hebben recht op een bepaald deel van uw nalatenschap.

Maar u beschikt steeds vrij over het overblijvende deel. U kunt dus een legaat schenken aan Palestina Solidariteit en alzo de Palestinawerking in Vlaanderen steunen.

Hoe schenkt u Palestina Solidariteit een legaat?

Het volstaat om in uw testament te vermelden dat u een deel, of heel uw bezit als u geen wettelijke erfgenamen hebt, nalaat aan de vzw Palestina Solidariteit. U kunt dit zowel in een handgeschreven als in een notarieel testament doen. Een handgeschreven testament is door u eigenhandig geschreven, gedateerd en getekend. In een notarieel testament schrijft de notaris neer wat u dicteert, waarna u het ondertekent. Voor alle zekerheid raden wij u aan om uw testament steeds in bewaring te geven bij een notaris.

Fiscaal voordelig

Een legaat aan Palestina Solidariteit is fiscaal aantrekkelijk.

Palestina Solidariteit moet immers maar 8,8% successierechten betalen wanneer de persoon die het legaat overmaakt in Vlaanderen woont. Uw erfenis komt dus voor meer dan 90% ten goede aan de werking van Palestina Solidariteit.

Het duolegaat

Wanneer u geen kinderen heeft en uw bezittingen wil nalaten aan erfgenamen die niet in rechte lijn zijn, kan u een duolegaat overwegen.

Met een duolegaat bevoordeelt u zowel uw erfgenamen als Palestina Solidariteit. In dat geval betaalt Palestina Solidariteit de successierechten van de andere erfgenaam. Zo ontvangen uw erfgenamen uiteindelijk een groter bedrag, en steunt u tegelijkertijd Palestina Solidariteit.

De voordelen van een duolegaat

Met een duolegaat kunt u heel wat successierechten uitsparen.

U schenkt aan een goed doel, bijvoorbeeld Palestina Solidariteit, en tegelijk bevoordeelt u uw erfgenamen. Palestina Solidariteit betaalt in dat geval immers de volledige successierechten voor uw erfgenamen, tegen het gunsttarief van 8,8%. Dus alle partijen winnen hierbij, met de overheid als vrijwillige verliezer.

Een duolegaat moet voldoen aan drie voorwaarden:

  • Er moet een testament zijn.
  • Er moet een legaat zijn ten voordele van één of meerdere personen.
  • Er moet een tweede legaat zijn ten voordele van een erkende organisatie, zoals vzw Palestina Solidariteit, die alle successierechten van de eerste persoon moet betalen.

Voorbeeld

Bij een gewoon legaat:

Peter is kinderloos. Hij laat 25 000 euro na aan zijn nichtje Marieke.

  • Marieke betaalt 45% successierechten op de schijf tot 75 000 euro (hoogste tarief voor neven, nichten, tantes, ooms en ‘vreemden’) = 25 000 x 45% = 11 250 euro.
  • Marieke houdt (25 000 – 11 250 =) 13 750 euro over.

Bij een duolegaat:

Peter verdeelt zijn vermogen van 25 000 euro tussen zijn nichtje Marieke die 15 000 euro krijgt en Palestina Solidariteit vzw dat 10 000 euro krijgt.

  • Marieke betaalt geen successierechten. Die worden immers betaald door de vzw Palestina Solidariteit. Zij houdt dus netto 15 000 euro over.
  • Palestina Solidariteit betaalt:
    • 15 000 x 45% (de successierechten van het deel dat Marieke krijgt tegen het tarief tussen ooms en nichten) = 6 750 euro
    • 10 000 x 8,8% (de successierechten van het deel dat Palestina Solidariteit krijgt, tegen het voorkeurtarief voor erkende organisaties) = € 880
    • Samen een totaal van 7 630 euro. Palestina Solidariteit houdt dus netto (10 000 – 7 630=) 2 370 euro over.

Opgelet, het duolegaat levert niet altijd een (even groot) voordeel op, al was het maar omdat de successierechten variëren volgens de graad van verwantschap. Als u overweegt een deel van uw vermogen aan een erkende organisatie na te laten, raadpleeg dan altijd een notaris en laat de berekening maken in uw specifieke geval.

Palestina Solidariteit vzw besteedt uw geld goed

De notaris waakt erover dat uw testament correct wordt uitgevoerd. Maar u kunt in uw testament ook een testamentuitvoerder aanstellen, meestal een vriend of een lid van de familie. Die waakt nog eens extra over de goede aanwending van uw legaat.

Palestina Solidariteit vzw engageert zich om uw bijdrage zo goed mogelijk te laten renderen, zodat u, ook als u er niet meer bent, heel wat mensen een beetje gelukkiger kan maken.

Meer informatie?

Is iets u niet duidelijk of wil u gewoon even met iemand van de vzw Palestina Solidariteit van gedachten wisselen over een legaat of duolegaat, aarzel niet om ons te contacteren.
secretariaat@palestinasolidariteit.be. of 0489 39 81 42.

Voor meer informatie: https://palestinasolidariteit.be/content/maak-van-palestina-solidariteit-vzw-uw-erfgenaam

Apartheid Vrije Zone

Vzw Palestina Solidariteit heeft, samen met andere verenigingen, een nieuwe campagne “apartheid vrije zone” (AVZ) gelanceerd. De bedoeling is dat verenigingen, bedrijven, scholen, buurthuizen, gemeenten over heel België ‘apartheid vrij’ worden.

De Apartheid Vrije Zone-campagne ijvert ervoor dat openbare ruimtes vrij zouden zijn van racisme, discriminatie en flagrante mensenrechtenschendingen zoals apartheid.

De AVZ-campagne staat voor actieve solidariteit met onder meer het Palestijnse volk, en met alle onderdrukte volkeren wereldwijd die strijden voor rechtvaardigheid. Deelnemen aan de campagne betekent dat je als publieke plaats je voorbeeldfunctie opneemt door de universele rechten van de mens actief uit te dragen.

Verenigingen, bedrijven, scholen, buurthuizen, gemeenten, … die willen deelnemen aan de AVZ-campagne engageren zich onder meer om:

  • alle relaties te stoppen met de nederzettingen en iedereen die vandaaruit opereert,
  • alle relaties te stoppen met de Israëlische staat en andere Israëlische ‘partners’,
  • bedrijven uit te sluiten die profiteren van de bezetting en de schendingen van de universele rechten van de mens,
  • bewustzijn te creëren rond Israël als apartheidsstaat en als koloniaal regime,
  • de BDS te promoten als een effectieve manier om de rechten van de Palestijnen te verdedigen,
  • de federale en nationale overheden aan te sporen om een militair embargo tegen Israël te installeren en/of andere vormen van sancties door te voeren en/of op zijn minst de verantwoordelijkheden als derde staat [1] in te vullen en Israël niet te steunen en te helpen bij het overtreden van de internationale wet.

Wil je meewerken aan deze campagne of wil je van jouw gemeente, vereniging, school, bedrijf, buurthuis, … een apartheid vrije zone maken? Neem dan contact op met de vzw Palestina Solidariteit:

Gsm 0489 398 142 of via mail campaign@palestinasolidariteit.be
Meer info: https://apartheidvrijezone.weebly.com/

Steun Wadi Fukin project

Wadi Fukin: geschiedenis en heden

Wadi Fukin is het enige dorp in Palestina waar de oorspronkelijke bewoners terug zijn kunnen keren naar hun gronden, na een verblijf van 30 jaar in het Dheishe vluchtelingenkamp in Bethlehem. Hoewel het aantal appartementsblokken in de aangrenzende kolonie blijven groeien en de problemen overduidelijk zijn als je het dorpje bezoekt is er slechts beperkte hulp.

Hoewel het dorp reeds 70% van haar gronden verloor in 1948 werd in 2014 de helft van de overblijvende gronden geconfisqueerd voor de uitbreiding van de Israëlische illegale kolonies die regelmatig afvalwater lozen in de vruchtbare vallei. De groei van die kolonies tast de ondergrondse waterreservoirs aan doordat het vele asfalt ervoor zorgt dat het regenwater de kans niet krijgt om in de ondergrond door te sijpelen. Wetenschappelijk studies voorspellen dat de bronnen van het dorp zullen opdrogen als de uitbreidingen van de kolonies voltooid zijn.

Samen met Dalia (een Palestijnse vzw) willen de boeren nu zelf hun lot in handen nemen. Boeren beschermen de gronden en de aloude Palestijnse landbouwcultuur door de grond niet braak te laten liggen en een (vaak gezonder en ecologischer) alternatief te bieden voor de Israëlische producten die de Palestijnse economie vernielen. Dalia weet dat mensen zelf het beste weten wat ze nodig hebben en wat ze kunnen doen om die gronden beter te beschermen.

Wadi Fukin is één van de dorpen die van hen een bankrekening krijgen, waarmee zij investeren in hun dorp. Vzw Dalia geeft workshops rond het investeren van geld, het betrekken van de hele gemeenschap en hun lot in eigen handen nemen… en zal de lokaal uitgewerkte projecten verder blijven begeleiden. Wij zamelen graag samen geld in met hen voor Wadi Fukin.

Meer info op www.Dalia.ps en op www.wadifukin.weebly.com

Je kan financiële steun voor dit project storten op: BE 523-08 014 88-52 van Palestina Solidariteit vzw, Ectorsstraat 19 3400 Landen, met vermelding Wadi Fukin (fiscaal attest vanaf 40 euro).

https://www.palestinasolidariteit.be/content/een-%C3%A9%C3%A9nmalige-gift-vaste-donateur

Een voorbeeld om na te volgen: inzamelingsactie fietstocht Porto-Glasgow

Op 3 november stortte Wouter Van der Hallen € 600 op de rekening van Palestina Solidariteit.

Het geld gaat naar het Keffiyeh Centrum. Dit centrum werkt met jongeren in het New Askar vluchtelingenkamp ten noordoosten van de Palestijnse stad Nabloes.

Wouter organiseerde de inzameling toen hij al met de fiets onderweg was. Het bekendmaken van zijn actie liep niet van een leien dakje, omdat hij “wildkampeerde” en dus over een beperkte internettoegang beschikte. Zijn sponsortocht van de Portugese stad Porto naar de Schotse stad Glasgow bracht desondanks toch een mooi bedrag van € 600 op. Proficiat voor dit mooi initiatief. Wie doet het hem na?

Over de organisatie van zijn actie:

https://www.leetchi.com//c/charity-fromportouptheatlanticcoast#utm_source=mail_service_en&utm_medium=invitation_manual_en&utm_campaign=mail_service_invitation

 [1] De ‘derde staat’ is een concept in het internationaal recht waarbij twee staten in conflict liggen, eender welke andere ‘niet betrokken’ staat, is de ‘derde staat’ die de verantwoordelijkheid heeft er voor te zorgen dat de twee betrokken landen tijdens het conflict de internationale wet/ rechten van de mens volgen

Hieronder een greep uit de uitgebreide kalender. Meer gedetailleerde informatie en een ruimer aanbod vindt u terug op onze website.

Nieuwjaarsreceptie Palestina Solidariteit vzw

Wanneer? Vrijdag 26 januari 2018 vanaf 18.00 uur

Waar? Vierwindenstraat 60, 1080 Sint-Jans-Molenbeek

Wat? Een hapje & een drankje, overzicht van 2017 en campagne 2018, journalist David Cronin (Balfour’s Shadow)

This is my land (Ciné Palestine)

Wanneer? Dinsdag 30 januari om 20.00 uur

Waar? Les Ecuries, Gilsonplein 3 te 1170 Watermaal-Bosvoorde

Wat? Film (geschiedenisonderwijs) en debat met M. Staszewski (UPJB)

Café Palestine (in het Engels)

Wanneer? Donderdag 1 februari om 19.00 uur

Waar? Café Goudblommeke in Papier, Cellebroerstraat 55, 1000 Brussel

Wat? Spreker: Palestinian photograph Khaled shares his images and stories from Gaza

Organisatie: Palestina Solidariteit, ABP, Intal en individuele vrijwilligers.

Nieuwjaarsreceptie Minderhedenforum

Wanneer?  Donderdag 1 februari om 18.00 uur

Waar? GC Maritiem, Vandenboogaerdestraat 93 te 1080 Molenbeek

Wat? Infostand Palestina Solidariteit

Eye on Palestine. In Antwerpen (Zuiderpershuis) vindt er ook een luik plaats van de filmweek.

Wanneer? Van zondag18 tot vrijdag 23 februari

Waar? De Expeditie, Dok Noord 4F te 9000 Gent

Wat? Films, debatten, expo’s over Palestina: https://www.vrede.be/kalender

Organisatie? GAPP, Vrede, Masereelfonds, Victoria de Luxe i.s.m. MENARG, Filmplateau

Imprisonment and Solidarity in Palestina and Byond

Wanneer?  Woensdag 21 februari om 19.30 uur

Waar? De Expeditie, Dok Noord 4F te 9000 Gent

Wat? Debat met het Palestijnse en zwart-Amerikaanse leven achter de tralies

Organisatie? Eye on Palestine in het kader van het Under Construction Festival

Café Palestine (in het Engels)

Wanneer? Donderdag 1 maart om 19.00 uur

Waar? Café Goudblommeke in Papier, Cellebroerstraat 55, 1000 Brussel

Organisatie: Palestina Solidariteit, ABP, Intal en individuele vrijwilligers.

Info-avond inleefreis zomer 2018. Inschrijven bij info@palestinasolidariteit.be.

Wanneer? Dinsdag 3 april om 19.00 uur.

Waar? Vierwindenstraat 60 te 1080 Sint-Jans-Molenbeek

Wat? Info over inleefreis zomer 2018 van Palestina Solidariteit

Wilt u deze nieuwsbrief niet langer ontvangen? Stuur dan een email met de vermelding “Uitschrijven nieuwsbrief” naar ons e-mailadres secretariaat AD palestinasolidariteit.be

Volg ons ook op Facebook.

Palestina Solidariteit kan alleen maar functioneren dankzij uw gulle gift. Schenk uw bijdrage op IBAN: BE64 5230 8014 8852; BIC: TRIOBE91. Giften zijn fiscaal aftrekbaar vanaf 40 euro.

Ontdek meer

Geef je op voor onze nieuwsupdates
en mis niets meer !

Doe een gift

U kan een gift doen door geld te storten op

IBAN: BE64 5230 8014 8852

BIC: TRIOBEBB

Op naam van: Palestina Solidariteit vzw, Adres: Ectorsstraat 19, 3400 Landen

Met vermelding van : binnenlandse werking en/of project Palestina + naam project

Bedrag





Voor een gift van €40 geniet je een fiscaal voordeel van maar liefst €18. Het kost je dus uiteindelijk slechts €22! 

Stuur dan wel een email met de gegevens van de donor (naam, adres en geboortedatum) naar info@palestinasolidariteit.be