De onteigening van de Palestijnen van hun land en hun eigendommen gebeurde niet enkel door militaire middelen. Het werd gesteund door een groot aantal organisaties en instituten die waren opgericht door de Zionistische beweging, zoals het Jewish National Fund dat geld inzamelde voor het kopen en stelen van gronden in Palestina.
Het JNF kreeg veel steun van Westerse actoren en van joodse gemeenschappen wereldwijd. Zionistische leiders overtuigden joodse gemeenschappen wereldwijd ervan dat hun toekomst in Palestina ligt, terwijl ze het feit verborgen dat het land reeds bewoond werd door een autochtone bevolking.
Na 1948, het JNF bestaat nog steeds. Hun fondsen werden gebruikt om bossen te planten die de sporen van de ethnische zuivering verborgen en hield de onteigening van de Palestijnen die in Israël bleven in stand.
De buitenlandse donoren en supporters zoals de Belgische prins Laurent verantwoorden hun deelname door het JNF als een milieu organisatie voor te stellen.
In recente jaren hebben Palestijnse organisaties, internationale solidariteitsbewegingen en joodse groepen wereldwijd campagnes opgericht die JNF activiteiten aanklagen en hopelijk tot halt zullen brengen. (http://www.stopthejnf.org/). Tijdens het laatste cafe Palestine zullen we bespreken wat het JNF is, wat de historische en huidige rol is in de onteigening van hun land en wat wij hieraan kunnen doen. We tonen de film “The Village Under the Forest” (zie hieronder waar hij over gaat), gevolgd door een discussie in het publiek.
“The Village Under the Forest”
Regisseur: Mark J Kaplan
Israel/Palestina, 2013
68 min, Engels, Hebreeus en Arabisch met Engelse ondertitels
Prijzen: Audience Award, Encounters South African International Film Festival
Als een kind in Zuid-Afrika, schrijfster/ vertelster Heidi Grunebaum stak haar muntjes in een door om een bos te helpen bouwen in Israël. Twiting jaar later bezoekt ze dat bos dat zij hiel financieren, maar ze ontdekte dat het geen project was om te groeien maar één dat diende voor de opzettelijke vernieting van de herinnering van dorpen, in dit geval van het Palestijnse dorpje Lubya door Zionistische troepen in 1948.
Vragen rijzen op over wat het betekent om medeplichtig te zijn aan Apartheid, de film stelt vragen over verantwoordelijkheid voor de verwoesting van het dorp. Met het bos en de dorpsruines als metaforen gaat de documentaire in op thema’s gerelateerd aan de verwoesting en de blijvende herinneringen van het dorp. De film durft zich een toekomst in te beelden waar waardigheid, erkenning en samenleven mogelijk zouden worden in Israël / Palestina.
Datum:
