Palestina Solidariteit – nieuwsbrief 32

Ondanks een nieuw akkoord tussen Israël en Jordanië over de toegang van de Tempelberg in Oost-Jeruzalem blijft het onrustig in Israël en de bezette Palestijnse gebieden. Er zijn tot nu toe langs Palestijnse zijde vijf keer meer doden gevallen dan langs Israëlische zijde. De verslaggeving en de commentaren in de Westerse media over de Palestijnse revolte geven soms de indruk dat het om een louter religieuze strijd tussen moslims en joden over de heilige plaatsen gaat. Een meer diepgaande analyse dringt zich dus op. Om het geweld te beëindigen moet men de basisoorzaken aanpakken: de jarenlange onderdrukking, bezetting, vernedering en discriminatie van de Palestijnen door Israël. In de bezette gebieden zijn er de dagelijkse vernederingen aan de checkpoints, de gewelddadige repressie van betogingen, de arrestaties in het holst van de nacht, de administratieve detenties zonder enige vorm van proces, het geweld van de Israëlische kolonisten, de uitbreiding van de kolonies, de voortdurende bouw van de apartheidsmuur, het slopen van huizen, de systematische roof van land en water. Binnen Israël zijn er de discriminaties van de Palestijnen, die twintig procent van de bevolking uitmaken. Israël discrimineert deze bevolkingsgroep op alle niveaus: huisvesting, tewerkstelling, onderwijs, vrijheid van beweging, cultuur, enz. Sommigen zien vergelijkingspunten met het voormalige apartheidsregime van Zuid-Afrika. Bouwvergunningen worden geweigerd en in de Naqab (Negev) worden structuren van Bedoeïenen vernietigd met als doel de joodse aanwezigheid in de streek te vergroten: er is sprake om voor 25 000 joden nieuwe woningen te bouwen. Intussen zijn de bedoeïenen, nochtans burgers vaan de staat Israël, daar niet meer zeker van het voortbestaan van hun huis en dorp, omdat ze niet-joods zijn.

En dan is er nog de weigering van de Israëlische eerste minister Benjamin Netanyahu om Syrische vluchtelingen op te vangen onder het voorwendsel dat Israël te klein is en joods moet blijven. Het is dezelfde eerste minister die, om nog meer olie op het vuur te gieten, zonder schroom verklaart dat de Palestijnse grootmoefti Hai Amin al-Husseini in 1941 Hitler op het idee van de Holocaust zou gebracht hebben.

Op 4 november is het 20 jaar geleden dat de toenmalige Israëlische eerste minister Yitzak Rabin door een extremistische jood in Tel Aviv werd vermoord omdat hij wou onderhandelen over een politiek akkoord met de Palestijnen. Als Netanyahu in de geschiedenis onthouden wil worden, kan hij het voorbeeld van Rabin volgen. Dit vergt evenwel moed, want door tot een evenwichtig en duurzaam akkoord met de Palestijnen te komen, zou hij wel eens de volgende verkiezingen kunnen verliezen. In november gaat Netanyahu op bezoek bij de Amerikaanse president Obama. Deze laatste zou Netanyahu onder druk kunnen zetten, nu hij geen presidentskandidaat is en dus niets meer van de Amerikaanse kiezers te vrezen heeft. Maar daar zal wellicht niet veel van in huis komen. Intussen kijkt Europa de andere kant uit. De Europese Unie zou een politieke rol kunnen spelen, maar beperkt zich tot humanitaire hulp aan de Palestijnen. En wat doet België? In december trekt onze minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders met een hele delegatie van ondernemers naar Israël!

De redactie
Brussel, 30 oktober 2015