IEDER MENS IS GELIJK

Zoeken

PALESTINA SOLIDARITEIT NIEUWSBRIEF NR 36

Facebook
Twitter
Email
Print

REDACTIONEEL

Stop de blokkade van de Gazastrook 

De blokkade van de Gazastrook werd stapsgewijs ingevoerd. Toen in januari 2006 Hamas de Parlementsverkiezingen in de bezette Palestijnse gebieden won, hebben de Westerse donoren hun financiële steun ingetrokken. Na de mislukte couppoging van Fatah tegen Hamas in juni 2007 nam deze laatste de macht over. Op dat ogenblik heeft Israël een algehele blokkade ingevoerd. Daardoor werd de Gazastrook totaal van de Westelijke Jordaanoever afgezonderd. Deze fragmentatie van de bezette gebieden werd al in 2005 ingezet toen Ariel Sharon besliste om de Israëlische kolonisten uit de Gazastrook terug te trekken en de kolonisatie in de Westoever op te drijven.

Door de blokkade en de drie Israëlische oorlogen (eind 2008, november 2012 en zomer 2014) raakte de economie ontredderd. Sinds 2005 is het bruto binnenlands product met 29 procent gedaald. Volgens Pierre Krähenbühl, Commissaris-Generaal van de UNRWA, is de helft van de bevolking van de Gazastrook afhankelijk van voedselhulp. In 2015 was 41 procent van de beroepsbevolking werkloos en bij de jongeren was dat zelfs ongeveer 60 procent. Momenteel zijn 110 000 universitair geschoolden werkloos. Sinds twintig jaar zijn de lonen met 30 procent gezakt. Een vierde van de bevolking zit zonder drinkwater en de meeste gezinnen beschikken slechts enkele uren per dag over elektriciteit. Er heerst een tekort aan medische apparatuur. Op 17 februari is de tienjarige Marah Diab overleden aan nierfalen (nierinsufficiëntie) in een Gazaans ziekenhuis bij gebrek aan aangepaste medische infrastructuur.

De Israëlische blokkade komt neer op een collectieve strafmaatregel tegen 1,8 miljoen mensen. Israël heeft er “acces restricted areas” (ARA) ingesteld die 300 m à 500 m breed zijn. Als je die zones betreedt, word je neergeschoten. Ook de Palestijnse vissers worden beschoten als ze de toegelaten zone van drie zeemijl overschrijden. Israël zet in feite de bewoners van de Gazastrook op dieet. Uit een document van 2008, waarvan de bekendmaking door de Israëlische mensenrechtenorganisatie Gisha via het Hooggerechtshof werd afgedwongen, blijkt dat het Israëlische ministerie van Defensie precies heeft uitgerekend hoeveel calorieën er per persoon in de Gazastrook mag worden ingevoerd. Er zijn niet alleen restricties van invoer of uitvoer van producten, maar Israël beperkt ook de bewegingsvrijheid van personen. Palestijnse jongeren die in de Westelijke Jordaanoever willen studeren, mogen de Gazastrook niet verlaten en zij die in de Westelijke Jordaanoever opgepakt worden, worden meteen naar de Gazastrook teruggestuurd. Europese politici die de Gazastrook willen bezoeken, geraken er moeilijk binnen, want Israël duldt geen pottenkijkers.

Toen Pierre Krähenbühl, Commissaris-Generaal van de UNRWA, op 14 juni in Brussel was, zei hij dat humanitaire hulp niet volstaat en dat de blokkade moet opgeheven worden.

Er moet druk op Israël uitgeoefend worden om de blokkade te beëindigen, want een heel volk zit opgesloten. Tijdens haar bezoek aan België eind mei verklaarde Hanine Zoabi, Palestijns lid van het Israëlische parlement, dat we moeten stoppen met het behandelen van Israël als een normale staat. En ze voegde eraan toe dat Israël niet van binnenuit zal veranderen. Maar intussen trekt de Antwerpse burgemeester Bart De Wever met VOKA van 29 juni tot 2 juli op handelsmissie naar Israël. Hij brengt onder andere in Haïfa een bezoek aan het Institute of Technology (Technion) dat samenwerkt met de Israëlische militaire industrie. Hij zal er ook het vriendschapsverdrag tussen Haïfa en Antwerpen hernieuwen. Maar dit zal ons niet beletten om tot de boycot van Israël te blijven oproepen.

Het redactieteam                                                                   Brussel 27 juni 2016

PALESTINA SOLIDARITEIT

Solidariteitsmaal zaterdag 8 oktober

Kom de traditionele Palestijnse keuken ontdekken met je vrienden op 8 oktober.

Op het menu staan naast de befaamde Palestijnse schotel ‘makloeba’ (rijst, kip, bloemkool, wortelen en aubergines) ook heerlijke hommos, falafel (vegetarisch) en een oosterse ovenschotel.

Iedereen is welkom vanaf 17.30 uur en vanaf 18.00 uur start het programma.

18.00 uur: Peter Meyvaert is onze gastheer en rode draad doorheen de avond.

18.05-19.00 uur: tijdens het genieten met een hapje en een drankje

  • laten we jullie de situatie zien op 15 mei 1948: Werd Israël aangevallen door Arabische landen?
  • kijken we naar de animatiefilm over de gevolgen van het gevangennemen van Palestijnse kinderen
  • luisteren we naar Nicky Aerts, freelance journaliste in Israël en Palestina: Je moet het met je eigen ogen gezien hebben wat er aan de hand is.

19.00 uur: genieten van de Palestijnse maaltijd.

En natuurlijk ook praten, discussiëren, met Palestina activisten en sympathisanten.

Voor, na en tijdens de Palestijnse maaltijd, kan je terecht op onze stand met boeken, films, infomateriaal en vooral ook nieuw actiemateriaal uit Palestina zoals T-shirts, sleutelhangers, enz.

Dit jaar gaat de opbrengst van deze solidariteitsmaaltijd naar de werking van Palestina Solidariteit. We krijgen geen subsidies van de overheid: ze erkent wel dat we een sociaal culturele beweging zijn, maar geeft ons géén financiële ondersteuning hiervoor. Dus zijn we afhankelijk van u om onze werking te kunnen verzekeren.

Adres: zaal Pacem Hagelandstraat 4, 3012 Wilsele (gemakkelijk bereikbaar met auto en openbaar vervoer: Lijn 5 en 6 stopt juist voorbij de zaal).

Organisatie: Palestina Solidariteit in samenwerking met het LAP, Leuvense Actiegroep Palestina.

Prijs: Kinderen (onder 12 jaar) 9 EUR, volwassenen 15 EUR

Reservatie: Inschrijven voor 6 oktober: info@palestinasolidariteit.be: vermeld je naam-aantal personen en kinderen- vegetariër.

Betalen: Storten op: Palestina Solidariteit: IBAN: BE64 5230 8014 8852 BIC: TRIOBEBB. Betalen kan ook ter plaatse als je ingeschreven bent.

Word lid van Palestina Solidariteit of hernieuw je lidmaatschap

Het Palestijnse volk heeft meer dan ooit onze steun nodig. Dit kan door vrijwilliger te worden, door deel te nemen aan acties, door brieven te schrijven naar de media en de politici, door infoavonden te organiseren, door standen op wereldfeesten te bemannen, door giften te storten voor onze werking en projecten (fiscaal attest vanaf 40 euro) en door lid te worden.

Word lid van Palestina Solidariteit of hernieuw je lidmaatschap, het is nog niet te laat!

Het lidgeld, 25 euro (15 euro voor studenten en werklozen), kan je storten op bankrekening BE64 523-08 014 88-52 van Palestina Solidariteit.

We danken je van harte!

 

20 kilometer door Brussel: 20 kilometer zweten voor het goede doel.

Zoals de voorbije jaren was Palestina Solidariteit óók dit jaar op 29 mei sportief aanwezig tussen de tienduizenden lopers op de 20 kilometer door Brussel. Dirk Demulder, één van de bestuursleden van Palestina Solidariteit, was opnieuw één van de actieve deelnemers.

In een frisse ochtendlucht, met een ideale looptemperatuur en zónder regen, (in tegenstelling tot wat we in de gewone wereld zien, waren de weergoden ook dit jaar Palestina gunstig gezind te Brussel, want de regen werd net lang genoeg opgehouden om zonder één regendruppel het parcours volledig uit te lopen), werd opnieuw de 20 kilometer door en langs Brusselse tunnels, boulevards, parken en lanen voltooid.

Uiteraard was het parcours ook ditmaal vermoeiend, met een lastige klim in de laatste kilometer vóór de aankomst. Maar enkele felicitaties vlak ná de aankomst, een paar slokken fris water en de wetenschap dat een goede zaak gesteund werd, spoelde de vermoeidheid snel weg.

Dit jaar haalden we dankzij de steun van de sponsors 724 euro op. Een bedrag dat opnieuw nuttig besteed zal kunnen worden aan onze werking en campagnes, dit jaar onder meer aan onze campagne voor Palestijnse kindgevangenen.

Alle sponsors hartelijk dank voor de steun en opnieuw tot volgend jaar bij de start van de 20 kilometer 2017!

Bedankt!

INTERVIEW:

Inge Neefs: “Het Westen beperkt zich tot mondelinge veroordelingen”.

Naar aanleiding van de tweede verjaardag van de Israëlische zomeroorlog tegen de bevolking van de Gazastrook hadden we een gesprek met Inge Neefs die verschillende maanden in de Gazastrook heeft gewoond en gewerkt.

Vanwaar je belangstelling voor de rechten van het Palestijnse volk?

Tijdens de Israëlische oorlog van 2008-2009 tegen de bevolking van de Gazastrook was ik onder de indruk van de indringende televisiebeelden, zoals de fosforbombardementen op een VN-school. Niet veel later reisde ik samen met een vriendin naar daar om te zien hoe de bevolking, langs beide zijden van de muur, leeft. Hoe beleven ze dit conflict? Eerst ben ik naar Israël en de Westelijke Jordaanoever getrokken. Ik heb er de ongelijkheid en de verschillende levensstijlen vastgesteld. Langs de Israëlische zijde zag je weinig impact van de muur. Langs Palestijnse zijde waren de verhalen over verlies en leed legio. Daarnaast waren er wekelijkse protesten die zoals in Bil’In door het Israëlische leger met traangasgranaten werden uiteengedreven. Het werd een beklijvende reis van drie weken. Het was onder mijn huid gekropen. En vanuit die verontwaardiging is mijn engagement gegroeid. Ik keerde snel terug, met het voornemen om zeker zes maanden te blijven en me aan te sluiten bij de International Solidarity Movement. Na drie maanden was ik echter toe aan een nieuw visum, dat ik hoopte te vernieuwen via een kort uitstapje naar Jordanië. Maar op mijn terugtocht geraakte ik niet voorbij King Allenby Bridge. De Israëlische veiligheidsdienst onderwierp me aan verscheidene interviews, met steeds dezelfde vragen, voornamelijk over mijn activiteiten in de bezette gebieden, over de Palestijnen die ik ken en over ISM. De conclusie: “You will not enter Israel today; you’ll enter never again.” En daarmee werd de Westelijke Jordaanoever, waar ik mijn computer en het merendeel van mijn spullen achterliet omdat ik niet wou geloven dat ik niet terug zou kunnen keren, toch onbereikbaar. Het is een ervaring die helaas ook vele Palestijnen te beurt valt: afgesneden worden van Palestina door het zogenaamde “Israëlische veiligheidsbeleid”.

Het versterkte mijn verontwaardiging. Dus richtte ik mijn pijlen op het “andere Palestina”: de Gazastrook. Enkele weken later zou de Gaza Freedom Flotilla afzeilen naar Gaza om de blokkade te doorbreken. Het was bovenal een politieke missie, ook al was er humanitaire hulp mee. Het was een burgeractie, een luide kreet van verontwaardiging ten aanzien van Israël, maar zeker ook ten aanzien van onze eigen regeringen, die veel te weinig ondernemen om de bezetting en blokkade te beëindigen.

In de nacht van 31 mei werden de zes schepen, in internationale wateren, aangevallen door de Israëlische marine. Vooral op het Turkse schip, Mavi Marmara, werd extreem geweld gebruikt. Negen opvarenden werden vermoord door de Israëlische marine, een tiende overleed later. Mijn verontwaardiging groeide opnieuw en ik besloot om te proberen Gaza te bereiken via Egypte. In 2010 en 2012 verbleef ik er telkens zes maanden.

Waarover gaat je boek “Gaza op mijn hoofd”?

“Op mijn hoofd” betekent iets waarvoor je heel goed zorgt, iets dierbaars. In het Nederlands verwijst het dan weer eerder naar dat verdrukkende gevoel, van iets dat op je weegt. Gaza is schoon maar ook lelijk door alles wat er gebeurt. Tijdens mijn verblijf schreef ik regelmatig persoonlijke observaties op mijn blog. Na een aanval uit Israël ging ik met de betrokken gezinnen praten. Soms liep dat heel toevallig zoals een ontmoeting op straat. De mensen praten heel graag, vooral met buitenstaanders. In Gaza heeft iedereen een verhaal. Misschien zou je kunnen zeggen dat iedereen getraumatiseerd is. Maar het waanzinnige is dat het daar ‘normaal’ is. Het blijft maar doorgaan. Naast het overdonderend geluid van de Israëlische straaljagers hoor je er een constant gezoem van drones met camera’s en antennes die alles en iedereen in de gaten houden. De Israëli’s detecteren elke gsm, elke internetcommunicatie. Bomaanvallen kunnen er plots en zonder verwittiging gebeuren. Dit schept een klimaat van permanente terreur en onveiligheid. De boodschap van Israël is: wij zijn oppermachtig en verzet is nutteloos. De mensen leven voortdurend tussen hoop en wanhoop. Uit het onverzettelijke optimisme van sommigen, putte ik zelf hoop en energie, om enkele maanden ook bij hen die lege blik van wanhoop op te tekenen. De uitgeverij EPO heeft me voorgesteld om al die menselijke verhalen in een boek[1] te bundelen.


[1]Inge Neefs, Gaza op mijn hoofd, EPO, Berchem, 2013, 246 pagina’s. Lees ook: http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2013/12/04/inge-neefs-ik-wil-de-mensen-de-brutale-werkelijkheid-tonen   http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2013/12/01/gaza-op-mijn-hoofd-laat-je-niet-onberoerd  en

http://www.knack.be/nieuws/wereld/inge-neefs-samenwerken-met-israel-maakt-ons-medeplichtig-aan-de-bezetting/article-normal-266523.html

Met de blokkade wil Israël de bewoners wegpesten

Er zijn een aantal drijfveren om te emigreren[1]. Tijdens mijn verblijf in 2012 was 40 procent van de bevolking werkloos. De opeenvolgende Israëlische oorlogen hebben heel wat infrastructuur vernietigd. Goederen uit Israël zijn heel duur. De goederen uit Egypte die via tunnels binnenkomen, zijn goedkoper, maar Egypte heeft bijna alle tunnels gebombardeerd en de grensovergang met Egypte blijft vaak dicht. De economische industrie is verwoest. Er zijn heel wat universiteiten in de Gazastrook, zoals de Islamic University of de Al-Azhar University, maar de afgestudeerde apothekers, ingenieurs, leraren Engels vinden geen werk. Voor artsen is er niet alleen een tekort aan medische apparatuur maar er is ook geen mogelijkheid om bij te scholen. Er heerst wanhoop bij de mensen: in de meeste gezinnen zijn er tijdens de oorlogen doden gevallen of werden familieleden gewond[2]. Het is een wispelturige interne tweestrijd tussen het vurig verlangen naar veiligheid en een toekomst, die elders ligt versus de liefde voor het land en de strijd voor rechtvaardigheid, die in Palestina gevoerd moet worden. Toch willen de meeste mensen blijven.

Hoe is de verstandhouding tussen de bewoners van de Gazastrook en de Hamasregering?

Er is heel wat kritiek vanuit de bewoners. Op religieus gebied weerklinkt geregeld dat Hamas hun Islam gestolen heeft. Vrouwen mochten op een bepaald ogenblik geen waterpijp roken in het openbaar. Mannen worden geregeld gearresteerd omdat ze met een meisje wandelen dat niet tot hun familie behoort. Mensen worden te gemakkelijk gearresteerd en in de gevangenissen slecht behandeld. De democratische rechten komen steeds meer in het gedrang.

Op politiek vlak weerklinken verschillende kritieken. Sommigen vinden dat Hamas en de militaire vleugel Al Qassam te weinig daadkrachtig optreden tegen de Israëlische bezetter. Er zijn namelijk tientallen gewapende facties in de Gazastrook, waarvan er velen veel actiever zijn dan Al Qassam. Anderen zijn dan weer rouwig om iedere raket die afgevuurd wordt, wetende dat Israël het als een reden zal aanhalen om een dodelijker “tegenoffensief” te voeren. Maar ook omdat de militaire middelen van de Palestijnse gewapende groeperingen weinig nauwkeurig zijn. Zo worden er geregeld slachtoffers gemaakt langs Palestijnse zijde.

Hamas won de verkiezingen in 2006 met de slogan ‘Change and reform’. De bevolking zocht een vervanger voor het corrupte Fatah. Intussen blijkt Hamas in hetzelfde bedje ziek. Ze verrijken zich aan de tunneleconomie en zo zie je Hamasambtenaren in chique 4×4 wagens door Gaza rijden.

Hoe schat u de toekomst in?

Bij de Franse vredesconferentie wordt Hamas niet betrokken en sinds de Osloakkoorden hebben de Israëlische kolonies in de Palestijnse bezette gebieden zich almaar uitgebreid. Israël beweert dat er geen Palestijnse vredespartner is. Israël zal het Franse vredesinitiatief gebruiken om zijn blazoen op te poetsen. Het Westen met België op kop houdt het bij mondelinge veroordelingen die niet meer geloofwaardig zijn, want er volgen nooit sancties. Deze lakse houding van de EU geldt dan weer niet ten opzichte van Rusland. En als de burger initiatieven neemt en Israëlische producten boycot, voert Israël in de Westerse landen een lobbycampagne om de actievoerders te laten veroordelen wegens aanzetten tot haat en discriminatie. Eind mei heeft het district Nassau in de Amerikaanse stad New York een wet aangenomen die bedrijven verbiedt zaken te doen met ondernemingen die Israël economisch tegenwerken[3].

Literatuur over de Gazastrook:

  • Lucas Catherine, Charles Ducal, Gaza geschiedenis van de Palestijnse tragedie, EPO, Berchem, 2009, 164 pagina’s.
  • Joe Sacco, Gaza 1956 – In de marge van de geschiedenis, Atlas, Amsterdam, 2011, 430 pagina’s
  • Inge Neefs, Gaza op mijn hoofd, EPO, Berchem, 2013, 246 pagina’s.
  • Russel Tribunal on Palestine, The Gaza War (2014) – An Inquiry into Israel’s Crimes, Extraordinary session, Brussels, september 2014, 87 pagina’s.
  • Anja Meulenbelt, Kwart over Gaza, Uitgeverij Jurgen Maas, 2015, 438 pagina’s.
  • Jean-Pierre Filiu, Histoire de Gaza, Librairie Arthème Fayard/Pluriel, 2015, 576 pagina’s.
  • Soemoed, maart-april 2016.
  • Gaza deux ans après (dossier), dans Palestine (ABP), n° 68, april 2016, p. 13-16.
  • Tine Dancaerts, een hele Palestijnse generatie is letterlijk in een geblokkeerd leven opgegroeid, MO* mondiaal nieuws, 14 juni 2016 (http://www.mo.be/analyse/de-blokkade-van-gaza-deel-van-een-fragmentatiestrategie-die-al-lang-vast-lag).

[1]Lees ook: Moussa Tawfiq, De ellende in Gaza zet Palestijnen aan tot vertrek, in Soemoed, maart-april 2016, p. 24-25.

[2]In 2009 verloor de familie Samouni 48 gezinsleden: https://www.youtube.com/watch?v=nDarpFg_RFs

Op 20 juli 2014 verloor de familie Abu Jame 25 gezinsleden na een Israëlisch bombardement: http://www.btselem.org/press_releases/20140721_killing_of_abu_jame_family en http://972mag.com/photos-a- broers en zussen24-members-of-one-family/94069/ In dezelfde zomer 2014 verloor Ala Balata 11 gezinsleden onder wie zijn ouders en 7 broers en zussen. (zie ook: https://www.kisskissbankbank.com/obliterated-families).

IN DE KIJKER

Marwan Barghouti genomineerd voor de Nobelprijs voor de Vrede 2016

Eind mei werd bekend gemaakt dat niemand minder dan de Palestijnse leider Marwan Barghouti door een aantal leden van het Belgische federale parlement genomineerd werd voor de Nobelprijs voor de Vrede. Marwan Barghouti, is zeer populair als één van de leiders van de Palestijnse Fatah-partij, gerespecteerd ook bij aanhangers van Hamas wegens zijn kritiek op het machtsmisbruik van bepaalde Fatah-leiders. Tevens wordt hij reeds lang beschouwd als een brugfiguur wegens zijn bereidheid tot dialoog met vredesgezinde Israëli’s.

Marwan Hasib Ibrahim Barghouti is op 6 juni 1959 te Kobar vlakbij Ramallah geboren. Hij was een van de drijvende krachten achter de eerste en de tweede intifada alsook de leider van de Al-Aqsa Martelarenbrigade. Zijn positieve eigenschappen als brugfiguur werden door Israël blijkbaar niet gewaardeerd: op 15 april 2002 werd hij in het Al-Bireh district van Ramallah door een elite-eenheid van het Israëlische leger (IDF) ontvoerd. Als gevolg daarvan zit hij al 14 jaar opgesloten in een Israëlische gevangenis, het kamp 1391, (ook nog de “Israëlische Guantanamo” genoemd) waarvan Israël de precieze plaats geheimhoudt en dat niet toegankelijk is voor de waarnemers van het Internationale Rode Kruis. Ondanks zijn gevangenschap werd hij in 2006 tóch herkozen bij de verkiezingen voor het Palestijnse parlement. In augustus 2009 werd Marwan Barghouti verkozen als lid van het centraal comité van Al Fatah. Vanuit zijn cel stond hij in mei 2006 aan de wieg van het zogenaamde ‘gevangenisakkoord’, een soort verzoeningsakkoord dat diende om een Palestijnse regering van nationale eenheid tot stand te brengen. Bij de ruiloperatie voor de uiteindelijke vrijlating van de Israëlische soldaat Gilat Shalit op 18 oktober 2011 weigerde Israël Marwan Barghouti in de lijst van 1027 Palestijnse gevangenen op te nemen.

Zijn nominatie door een aantal Belgische parlementsleden voor de Nobelprijs voor de Vrede is minder verrassend dan deze op het eerst gezicht lijkt. Reeds in april van dit jaar werd hij voorgedragen voor de Nobelprijs via een initiatief van Palestijnse mensenrechtengroepen en politici. Ook werd hij voorgedragen door de Palestijnse Interparlementaire Unie en diens voorzitter Nabih Berri en door de voorzitter van het parlement van de Palestijnse bevrijdingsorganisatie PLO, Saleem al-Zaanoun én tevens door Nobelprijswinnaar Adolfo Perez Esquivel.

De Tunesische Liga voor Mensenrechten (LTDH), lid van het “Kwartet voor nationale dialoog in Tunesië” dat in 2015 Nobelprijswinnaar voor de vrede werd, droeg zijn prijs recent op symbolische wijze aan hem over, door deze in april aan zijn vrouw Fadwa Barghouti te overhandigen. Het Tunesische parlement betuigde eveneens zijn steun en enkele dagen geleden raakte bekend dat ook voormalig Nobelprijs voor de Vrede-winnaar Desmond Tutu Marwan Barghouti nomineerde, waarmee het aantal nominaties voor de Nobelprijs voor de vrede voor Marwan Barghouti op niet minder dan zes komt. In het verleden werd Marwan Barghouti al meermaals omschreven als ‘de Palestijnse Mandela’. Het is afwachten hoe hij het uiteindelijk zal doen bij de verkiezing einde dit jaar.

De leden van het Belgische parlement die Marwan Barghouti nomineerden voor de Nobelprijs voor de vrede zijn: Gwenaëlle Grovonius (PS), Dirk Vandermaelen (SP-A), Vincent Van Quickenborne (Open-VLD), Piet De Bruyn (N-VA), Nadia El Yousfi (PS), Jean-Marc Delizée (PS) en Benoit Hellings (ECOLO).

[1]http://www.refdag.nl/nieuws/buitenland/district_new_york_stelt_boycot_israelische_producten_aan_de_kaak_1_992711

ACTUEEL

Protest tegen de handelsmissie met Voka naar Israël

Open brief aan Bart De Wever

De handelsmissie met Voka naar Israël kan in het huidig Israëlisch politiek klimaat echt geen gewone handelsmissie zijn.

Geachte Mijnheer De Wever, Mijnheer de Burgemeester,

Dank voor uw antwoord op mijn schrijven in verband met uw missie naar Israël, alhoewel ik toch nogal ontgoocheld ben door uw antwoord, vandaar ook deze nieuwe reactie.

Ik las inderdaad dat de missie naar Haifa verdedigd wordt als een handelsmissie met VOKA. Zoals ik al stelde vind ik het idee van een handelsmissie naar Israël, in de huidige situatie, zacht uitgedrukt zeer ongelukkig gekozen. De Technion-universiteit van Haifa is omstreden omwille van zijn nauwe banden met het leger én de militaire industrie (wat gezien de bezetting en kolonisatie moeilijk als niet-politiek kan gezien worden). Verder zie ik dat u verwijst naar Palestijnse Israëli’s die in enkele sectoren zouden actief zijn, maar de waarheid is toch vooral dat die Palestijnse Israëli’s een minderheid zijn die zeer zwaar gediscrimineerd wordt.

U zegt dat N-VA, samen met de andere meerderheidspartijen “in 2015 de resolutie over de erkenning van Palestina heeft goedgekeurd…” Excuseer u hier te moeten tegenspreken maar in de resolutie waar u naar verwijst was géén sprake van een concrete erkenning maar enkel een vage belofte dat de Palestijnse staat zal erkend worden “op het gepaste moment in de toekomst”, mét nog enkele extra voorwaarden naar een wel zéér onrealistische Israëlische steun hiervoor… Dat lijkt me nog héél wat verwijderd van die échte erkenning van die Palestijnse staat waar u over spreekt… Wanneer u zou antwoorden dat een échte erkenning in de toekomst eventueel wél kan, wil ik toch nog even melden dat de Israëlische kolonisatie op het terrein nu al zo dramatisch vergevorderd is dat het zelfs nu al eerder vijf ná dan vijf vóór twaalf is. Wanneer u werkelijk bekommerd bent om die rechten van het Palestijnse volk, hebt u dus hoegenaamd niet veel tijd meer over…

Verder stelt u dat ‘pasklare oplossingen voor dit conflict niet bestaan’. Nochtans geeft u zélf al deels een antwoord op welke principes zulke oplossing gebaseerd dient te zijn: ‘wederzijdse erkenning’, ‘respect voor de mensenrechten’ en ‘recht op veiligheid’. En er bestaan trouwens tientallen VN-resoluties over dit conflict die, -als ze uitgevoerd zouden worden, wel degelijk een concrete oplossing kunnen bieden. Jammer genoeg heeft Israël steeds hardnekkig de uitvoering van deze resoluties geweigerd. Wat ongetwijfeld niet gebeterd is sinds de extremist Avigdor Lieberman als minister van Defensie is aangesteld, een man die er prat op gaat om publiekelijk extreme opinies te verkondigen over (o.a.) etnische zuivering, het afhakken van hoofden of het verdrinken van politieke gevangenen.

Aangezien u ernstig overweegt tóch naar Israël te gaan en omdat u hier ongetwijfeld nóg wel politieke vragen over zult krijgen, geef ik u graag enkele citaten van Israëlische politici, zodat u weet hoe personen uit de, nochtans verre van gematigde Israëlische politiek, over deze nieuwe Israëlische minister van Defensie denken, en bij uitbreiding over het hele huidige politieke klimaat in Israël. (Indien u vervelende vragen zou krijgen over de huidige situatie in Israël dan weet u bij deze alvast wat soort vragen u kan verwachten):

De voormalige Israëlische minster yossi Sarid stelde enkele jaren terug al over Lieberman: “Lieberman is de nieuwe Kahane”. (Kahane werd in Israël beschouwd als een facist.) De voormalige voorzitter van het Israëlische parlement Avraham Burg was bij de aanstelling van Lieberman even duidelijk en stelde: “Israël is geen democratie meer.” Nitzan Horowitz, een parlementsvertegenwoordiger van de Meretz-partij noemde deze regering bij het aantreden van Lieberman “De meest racistische regering in de geschiedenis.” De adjunct-stafchef van het Israëlisch leger, generaal-majoor Yaïr Goldman stelde in zijn toespraak op de Holocaust Herdenkingsdag dat “Israël begint te lijken op nazi-Duitsland in de jaren 1930.” Moshe Ya’alon, de nochtans zelf zeer radicale Likoed-minister van Defensie en ex-stafchef van het leger, die iets vóór het aantreden van Lieberman zijn ontslag indiende, waarmee hij protesteerde tegen het huidige politieke klimaat, stelde “dat het land is overgenomen door extremisten”. Een derde voormalige bevelhebber van het Israëlische leger, ex-Defensieminister én ex-premier Ehud Barak, reageerde in een televisie-interview op dit ontslag met de bewering dat “Israël besmet is met de zaden van het fascisme”… “en dat dit slechts het begin is”.

Het staat u vrij, Mijnheer de Burgemeester, gewoon te herhalen dat dit een louter economische missie is, en ik kan u uiteraard niet verbieden om deze handelsmissie door te laten gaan, maar ik hoopte u met dit schrijven toch enigszins duidelijk te maken dat de politieke situatie in Israël momenteel zacht uitgedrukt ‘zeer delicaat en zorgwekkend’ is en dat zelfs een gewone handelsmissie naar Israël in dit soort politiek klimaat echt geen gewone handelsmissie kán zijn.

Noteer ook dat u met deze handelsmissie de economische positie van Israël nog verstevigt, wat maakt dat bovenstaande zeer extreme regering nóg iets steviger in het zadel zal komen te zitten dan voorheen…

Ik verneem via de media ook nog dat er momenteel op politiek niveau heel wat banden met Israël worden aangehaald, zoals een uitwisseling of samenwerking met de luchthaven van Tel Aviv, of (naar aanleiding van het bezoek van de Israëlische president Rivlin) ‘een samenwerking in de strijd tegen de terreur’. Dit roept de vraag bij mij op of een land met een zorgwekkende politieke situatie zoals hierboven beschreven werkelijk als voorbeeld dient genomen voor een toekomstig en effectief anti-terreurbeleid?

Verder had ik nog de vraag of u het opportuun vindt om een handelsmissie naar Israël te sturen terwijl Israël bouwwerken die gefinancierd zijn door de EU en België blijft vernietigen. Deze vraag heeft u jammer genoeg niet beantwoord.

Tot slot nog, mijnheer de Wever, de eerste jaren van zijn bestaan pronkte uw partij NV-A, zoals u zélf vermeldt, fier met bepaalde principes zoals het zelfbeschikkingsrecht der volkeren. U mag best weten dat uw partij daar heel wat respect mee oogstte, en zeker niet alleen in kringen van de traditionele Vlaamse Beweging. Indien u in de huidige situatie toch zou beslissen om de handelsmissie te laten door gaan, moet ik u wel zeggen dat u hiermee heel wat mensen zal ontgoochelen en dat uw partij riskeert heel wat steun en sympathie te verliezen die in het verleden, met ongetwijfeld hard werken, werd opgebouwd.

Met beleefde, doch ontgoochelde groeten,

DD

Als

Als      men, gewapend en in uniform, kinderen ’s nachts uit hun slaap tilt, knevelt en blinddoekt en alleen in een cel gooit

Als      men mensen oppakt zonder duidelijke aanklacht en maandenlang opsluit

Als      men huizen en dorpen verwoest en muren bouwt

Als      men eeuwenoude olijfbomen die noodzakelijke bron van inkomsten zijn, ontwortelt

Als      men ziekenhuizen bombardeert, scholen en speelpleintjes vernielt

Als      men mensen discrimineert, vernedert, verjaagt, vermoordt

Als      dit alles de politiek van een land is ten opzichte van een deel van de inwoners

Dan schendt dit land de elementaire mensenrechten van zijn inwoners op een systematische georganiseerde wijze.

Deze politiek van Israël, die al meermaals aangeklaagd is door de Verenigde Naties, is vergelijkbaar met nazipraktijken. De Holocaustslachtoffers zouden zich omdraaien in hun graf.

Deze politiek is moreel verwerpelijk en ik verwacht van onze vertegenwoordigers dat ze deze met klem veroordelen.

Enkel een economische boycot zal deze politiek een halt kunnen toeroepen, zoals bij het apartheidsregime destijds in Zuid-Afrika.

Het is dan ook immoreel en verwerpelijk dat Bart De Wever en VOKA op handelsmissie gaan naar Israël.

DP

Brief naar de groene fractie van Antwerpen en naar Wouter Devriendt

Beste,

Als ‘Groen’lid sinds jaar en dag, nog uit de tijd dat we overtuigd waren dat we anders moesten gaan leven, ben ik zeer ontgoocheld over jullie reactie met betrekking tot de reis van De Wever en zijn gevolg naar Israël en het vernieuwen van het vriendschapsverdrag tussen de steden Antwerpen en Haifa.

Ik lees dat jullie bij de stemming hierover voor onthouding gekozen hebben in de gemeenteraad en hier verder geen punt van gemaakt hebben.

En ik lees in de Morgen:

De groenen zeggen alvast niet per se tegen een handelsmissie naar Israël te zijn, “op voorwaarde dat je de missie aangrijpt om de mensenrechtenschendingen aan te halen en geen zoete broodjes bakt met Technion of deals sluit met bedrijven betrokken bij de bezetting”, zegt voorzitter Wouter De Vriendt.

Natuurlijk gaan ze daar zoete broodjes bakken! Natuurlijk gaan ze daar deals sluiten met bedrijven betrokken bij de bezetting. Hebben jullie dan niet gelezen dat De  Wever Riflin, de president van Israël ontvangt en zelf wijn aanbiedt uit de bezette Golanhoogte en zich niet uitspreekt tegen de bezetting?

Onlangs twitterde Liesbeth Van Impe ‘soms moet een mens zich eens kwaad maken’ (weliswaar in een andere context, namelijk de luxe etentjes van een provincie gedeputeerde voor ruimtelijke planning met mensen uit de immobiliën).

Wel, hier is haar uitspraak zeker op zijn plaats: wanneer een burgemeester een hoge vertegenwoordiger van een land met alle égards ontvangt, een land dat een apartheidsregime voert, een deel van zijn bevolking systematisch discrimineert, vernedert, vervolgt, mishandelt en vermoordt, zelfs kinderen gevangen neemt, bedreigt en mishandelt, gronden in beslag neemt, olijfbomen verwoest, muren bouwt, dorpen vernielt en ga zo maar door en deze burgemeester schenkt dan nog eens wijn uit bezette gebieden ….. ‘dan moet een mens zich eens kwaad maken!’

En uitgerekend deze burgemeester zonder scrupules gaat dan ‘op handelsmissie’ naar het betrokken land en de banden verstevigen tussen beide …, dan moet een mens zich eens kwaad maken!

De Palestijnse burgerbeweging vraagt om Boycott, Desinvestment en Sancties. Ze vraagt om geen uitwisselingen toe te laten zolang dat de mensenrechten en de sancties van de Verenigde Naties niet gerespecteerd worden.

Ik verwacht van de groene fractie dat ze de BDS-campagne voluit steunt.

Ik verwacht ook dat u De Wever bij zijn terugkomst interpelleert over zijn reisje en zijn contacten, dat u hem confronteert met het apartheidsbeleid, met de discriminatie van de Palestijnen, ook in Haifa.

75 jaar geleden hebben er zich veel te weinig mensen kwaad gemaakt en geprotesteerd tegen het feit dat sommige mensen een gele ster moesten dragen op hun jas. De geschiedenis heeft getoond welke verschrikkelijke zaken daar uit voortgevloeid zijn.

Onrechtvaardigheden moeten gestopt worden en hiervoor moet een mens zich al eens kwaad maken.

Met vriendelijke maar ook een beetje kwade groeten,

DP

De Palestijnse lege doos

Paul Vanden Bavière – 27 mei 2016 00:55

http://www.uitpers.be/index.php/midden-oosten/988-de-palestijns-lege-doos

Op 18 mei werd in het Palestijnse stadje Bir Zeit op de bezette Westelijke Jordaanoever een 24 miljoen dollar kostend prestigieus Palestijns Museum (zie foto) plechtig geopend. Een klein detail: in het museum is vooralsnog niets te zien. Niettemin staat het toch open voor bezoekers. Een absurde situatie die tekenend is voor de hele Palestijnse zaak, die na bijna 25 jaar “vredesproces” ook nog altijd nergens staat. Niet alleen het Palestijns Museum is een lege doos.

Nu de Israëlische premier Benjamin Netanyahu van de uiterst rechtse Likoedpartij de nog rechtsere Avigdor Lieberman van Yisrael Beitenu (Israël Ons Huis), een uitgesproken anti-Palestijnse racist, heeft binnengehaald als minister van defensie in zijn coalitie zal de Palestijnse doos niet snel gevuld raken. Als minister van defensie is Lieberman, die zelf in een joodse kolonie op de Westoever woont, verantwoordelijk voor het bestuur van de bezette Palestijnse gebieden. De Palestijnen zullen het snel aan den lijve ondervinden. De Franse inspanningen ten spijt om weer beweging in het “vredesproces” te krijgen.

Staatsopbouw

De bouw van het museum in Bir Zeit is onderdeel van de uitbouw door de Palestijnen van instellingen en infrastructuur die bij elke onafhankelijke staat horen. Een eerste project van wijlen president Yasser Arafat (1929-2004), nadat er een beperkte Palestijnse autonomie tot stand was gekomen door de Oslo-akkoorden van 1993 tussen Israël en de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO), was de bouw van een internationale luchthaven in de Gazastrook. Die was klaar in 1998, maar de deels met Europees geld gebouwde luchthaven werd al in 2000 grondig vernield door de Israëli’s. Zonder noemenswaardig protest van Europa.

Toen de Amerikanen en Israëli’s Arafat niet meer konden gebruiken omdat hij weigerde nog verdergaande toegevingen te doen dan hij in Oslo had gedaan, werd de Mukata, de zetel van de Palestijnse regering in Ramallah, zwaar beschadigd bij beschietingen die tot doel hadden Arafat te vermoorden. Nu hebben de Israëli’s er met het museum weer een prachtig doelwit bij gekregen. Gaan ze snel toeslaan of wachten ze nog tot het museum toch vol geraakt met Palestijnse voorwerpen en kunst zodat ze meteen ook een deel van de Palestijnse cultuur kunnen vernietigen? Wie vraagt het aan Lieberman?

Frans initiatief

Optimisten zullen zeggen dat het niet zo ver zal komen nu er weer wordt gesproken over een nieuw initiatief om de vredesbesprekingen tussen Israëli’s en Palestijnen weer op gang te trekken. Parijs speelt daarin een hoofdrol, nadat de Amerikaanse president Barack Obama, met het oog op de nakende presidentsverkiezingen zijn handen aftrok van het Palestijnse dossier. Dat had hij eigenlijk al gedaan enkele maanden nadat hij op 20 januari 2009 de eed van president van de Verenigde Staten had afgelegd.

Eerder had Obama nochtans de hand uitgestoken naar de Palestijnen en de moslims. Hij eiste van Netanyahu, die eind maart 2009 als premier van Israël was aangetreden, dat die onverwijld zou stoppen met de bouw van nederzettingen in de bezette gebieden. Dat was volgens hem de enige mogelijkheid om ernstige besprekingen van Israël met de Palestijnen op gang te kunnen brengen. Netanyahu zei nee en daar kan zelfs een Amerikaanse president niets aan doen, ook al geven de Amerikanen elk jaar ruim 3 miljard $ steun aan Israël. Obama liet in september 2009 de Palestijnen gewoon vallen en Netanyahu bleef rustig voortbouwen. Wel stuurde Obama nog wel gezanten en ministers van buitenlandse zaken, in het begin was dat Hilary Clinton, de huidige Democratische kandidate voor de opvolging van Obama, op pad. Zonder enig resultaat. De schijn werd in 2014 zelfs niet meer opgehouden toen een op voorhand gedoemde poging Israëli’s en Palestijnen weer aan de onderhandelingstafel mislukte. Obama haakte definitief af.

Bij het uitblijven van enig perspectief geraakten de Palestijnse gemoederen weer verhit, en kwam er een reeks aanvallen, vooral met messen, op Israëli’s op gang. In maart zorgde zo’n aanval tot beroering toen bleek dat een al gewonde Palestijn door een Israëlische soldaat koelbloedig werd afgemaakt, blijkens een filmpje dat van de actie werd gemaakt. Onder de verdedigers van de soldaat bevond zich ook Lieberman.

Derde intifada

Enfin men begon zich in Europa zorgen te maken over een mogelijke derde Palestijnse intifada en een escalatie van geweld, die Israël grote schade zou kunnen berokken en die eventueel zelfs tot een grotere gewapende uitbarsting in het Midden-Oosten zou kunnen leiden. Dat was de aanleiding voor het Frans initiatief, waarin minister van buitenlandse zaken Laurent Fabius – in maart vervangen door Jean-Marc Ayrault – het voortouw nam. Van in het begin liet de Israëlische eerste minister Netanyahu weten niet geïnteresseerd te zijn. Hoe zou hij? Het programma van zijn Likoed-partij verwerpt in haar programma nog altijd een tweestatenoplossing, waar Europa en de VS officieel voorstander van zijn. De Palestijnse president Mahmoud Abbas toonde zich voorstander en toonde zich zelfs bereid, als gebaar van goede wil, het Palestijnse plan voor een resolutie bij de Verenigde Naties, waarin de Israëlische kolonies zouden worden veroordeeld, op te schorten.

De Fransen zetten door ondanks de Israëlische afwijzing. Hun plan hield in dat er op 30 mei in Parijs een conferentie van geïnteresseerde ministers van buitenlandse zaken zou worden gehouden. De Israëli’s en Palestijnen zouden niet worden uitgenodigd om te voorkomen dat een Israëlische weigering al direct tot een mislukking zou leiden. In het najaar zou er dan een internationale conferentie volgen waarop de krijtlijnen voor een op te richten Palestijnse staat zouden worden uitgetekend.

Maar het plan gaat nu al de klassieke weg van uitstel op. De datum van 30 mei is al geschrapt. Officieel omdat de Amerikaanse minister John Kerry dan niet aanwezig kan zijn. Volgens de Franse president François Hollande is de bijeenkomst verschoven naar “de zomer”. Daarmee komt ook de conferentie “in de herfst” op de helling, waar de Amerikanen niet echt van willen weten. Op 8 november hebben immers de Amerikaanse presidentsverkiezingen plaats en Obama wil de kansen van zijn Democratische kandidaatopvolger, of in dit geval opvolgster, Hilary Clinton, niet schaden door verzet van Israël tegen de conferentie. Die zou dus pas na 8 november kunnen plaats hebben en moeten eindigen vóór 20 januari 2017, de dag dat Obama’s opvolger de presidentseed aflegt. Het is echter waarschijnlijk dat Obama die netelige kwestie liever aan zijn opvolger zal overlaten.

Doodgeboren voorstel

In het kort gezegd, het Franse voorstel lijkt een doodgeboren voorstel. En de vraag is of het wel ernstig was en is. Om Israël enigszins onder druk te zetten zouden de EU-landen, Frankrijk op kop, in geval van mislukking automatisch tot de erkenning van Palestina als staat overgaan. Dat idee is inmiddels al geschrapt. Wat niet mag verwonderen. Het idee van Frankrijk iets te willen organiseren is op zichzelf al bizar. Al de Franse hoofdrolspelers in het verhaal – Fabius, zijn opvolger Ayrault, premier Manuel Valls en president Hollande – zijn overtuigde vrienden van Israël. Of zijn dit in de loop van de jaren geworden. Premier Valls, zoals Le Monde onlangs schreef (22-23.05), begon zijn carrière als pro-Palestijnse burgemeester van Evry, waar hij aan verschillende manifestaties voor Palestina deelnam. In 2002 pleitte hij voor de opschorting van het associatie-akkoord tussen de EU en Israël. In 2006 zorgde hij ervoor dat Evry verbroederde met het Palestijnse vluchtelingenkamp Khan Younès in de Gazastrook.

Naarmate zijn politieke ambities stegen, veranderde zijn instelling in de richting van de onvoorwaardelijke pro-Israëlische westerse consensus. In 2010 viel hij uit tegen de boycot van Israëlische producten en het jaar daarop sprak hij zich uit tegen de erkenning van Palestina door de Verenigde Naties. Inmiddels is pleiten voor boycot van Israëlische producten in Frankrijk een misdrijf geworden. Groot-Brittannië overweegt dat ook.

Er valt een parallel te trekken met de Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA) in België, die niet alleen opkwam voor de Vlaamse emancipatie maar ook die van andere volkeren zoals de Palestijnen. Nu zit de N-VA in de regering, is ze reactionair (heimwee naar Arm Vlaanderen?), belgicistisch en anti-Palestijns geworden. Ook Griekenland kent hetzelfde fenomeen. Het officieel pro-Palestijnse Syriza van premier Alexis Tsipras sloot, vermoedelijk op vraag van de EU en de VS, en in de hoop op meer Europese en westerse steun in het algemeen, in juli 2015 een akkoord met Israël voor verregaande militaire samenwerking. Als doekje voor het bloeden stemde het Griekse parlement in december voor de erkenning van Palestina als onafhankelijke staat. Niet verwonderlijk, want hoe minder er van Palestina overblijft hoe meer eer het krijgt. Zo zijn door alle Europese staten de vertegenwoordigers van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) eerst tot “algemeen Palestijns afgevaardigde” gepromoveerd na de Oslo-akkoorden. Sedert november 2012 mogen ze de titel “ambassadeur” dragen.

Steeds meer steun voor Israël

Ondertussen gaat de samenwerking met en de steun voor Israël crescendo. De EU geeft zo bv. financiële steun aan universiteiten die samenwerken met Israël aan de ontwikkeling van moordtuig, dat wordt getest op de Palestijnse bevolking. In de loop van de jaren zijn miljarden euro gespendeerd aan projecten als het in 1995 gelanceerde “Barcelona-proces” voor Euromediterrane Samenwerking met als enige bedoeling de Arabische landen Israël te doen erkennen zonder oplossing voor de Palestijnen, zonder stopzetting van de Israëlische kolonisatie. Geen wonder dat dit een grandioze mislukking werd. De Franse president Nicolas Sarkozy probeerde in 2008 de zaak te redden door de oude truc van een nieuwe naam: de Mediterrane Unie, waarvan maar weinigen nog het bestaan – via een aantal projecten – kennen en die politiek gezien niets meer betekent.

Dergelijke organisaties maken deel uit van een geheel van procedures om de Palestijnse kwestie te laten aanslepen tot Palestina helemaal is opgeslorpt door Israël terwijl men de indruk wil geven aan de kwestie “te werken”. We hebben dit al van het begin gezien. De eerste keer dat Israël met Palestijnen wou beginnen onderhandelen was op de eind oktober 1991 in Madrid geopende “Conferentie over het Midden-Oosten”, die een doekje voor het bloeden van de Arabieren was na de Golfoorlog van begin 1991 tegen Irak. De toenmalige Israëlische eerste minister Yitzhak Shamir, die er slechts onder zware Amerikaanse druk mee instemde, verklaarde achteraf dat het zijn bedoeling was gewoonweg te blijven en te blijven onderhandelen zonder naar een oplossing te streven.

De Noorse valstrik

Dat was niet nodig want eens de conferentie uiteengegaan kwam ze nooit meer samen. Yasser Arafat had zich laten vangen om in de Noorse hoofdstad Oslo, los van de conferentie in Madrid, geheime onderhandelingen te beginnen met de Israëli’s. De Noorse “bemiddelaars” blijken achteraf onder één hoedje te hebben gespeeld met Israël, systematisch de Palestijnse delegatieleden te hebben bespioneerd, de gegevens te hebben gedeeld met Israël en samen onderhandelingsstrategieën te hebben uitgewerkt. Het resultaat zijn de nefaste Oslo-akkoorden van 1993, nochtans bekroond met Nobelprijzen voor de vrede, waarin niet eens de stopzetting van de kolonisatie werd bedongen en die enkel tot beperkte autonomie op een beperkt deel van de bezette gebieden hebben geleid.

Bij elke onderhandeling werd telkens werd er een termijn vooropgesteld voor de oprichting van een Palestijnse staat. Eerst 1999, daarna onder het zogenaamde “kwartet” (de VN, de VS, Rusland en de EU) 2005, onder president Bush 2008 enz. De staat is er nog altijd niet. Palestina bijna niet meer. Het “kwartet”, de EU etc. passen nog altijd de strategie van Shamir toe: blijven onderhandelen maar tegelijk voorkomen dat er enig resultaat wordt bereikt.

Palestijnse kinderen voor militaire rechtbank: ‘Hoe Israël aan georganiseerde kindermishandeling doet’.

‘Elke gezonde mens weet dat opsluiting niet kan voor een kind’, schrijft Lies Corneillie (Groen) na het bijwonen van een lezing van psychiater Peter Adriaenssens. Ze vraagt aandacht voor de situatie van de honderden Palestijnse kinderen die uit hun bed gelicht worden omdat ze voor een Israëlische militaire rechtbank moeten verschijnen.

25/05/16 http://www.knack.be/nieuws/belgie/palestijnse-kinderen-voor-militaire-rechtbank-hoe-israel-aan-georganiseerde-kindermishandeling-doet/article-opinion-707989.html

700. Dat is het aantal Palestijnse kinderen dat jaarlijks voor de Israëlische militaire rechtbank verschijnt. Kinderen, net ouder dan 12, worden ’s nachts uit hun bed gelicht, geblinddoekt, geboeid, opgesloten. Trauma’s met verregaande gevolgen voor de ontwikkeling van deze kinderen, voor hun families, maar ook met impact op een gehele generatie en samenleving. Het ergst van al is dat het gewoon blijft gebeuren, onder onze ogen en die van talloze internationale toeschouwers die hun banden met Israël niet in vraag stellen en hun beleid dus door de vingers zien.

Gisterenavond woonde ik in Leuven een lezing bij van Peter Adriaenssens over de impact van gevangenschap op de ontwikkeling van kinderen. Voor professor Adriaenssens van wal stak, toonden de organisatoren een campagnefilm over een Vlaamse jongen van 13 die ’s nachts uit bed wordt gezet door militairen die hem zonder verdere uitleg de combi insleuren. Moeder, vader en kleine broer kijken machteloos toe. Enkele dagen later in de rechtbank krijgt de jongen een veroordeling van 3 maanden celstraf na een bekentenis onder dwang. Fictie? Voor ons, hier in Vlaanderen: absoluut. Maar in Palestina is het dagelijkse realiteit.

Verhalen die ik in 2014 zelf heb gehoord van jongens in vluchtelingekampen in Bethlehem en tijdens een bezoek aan Defence for Children Palestine. Voor deze internationale kinderrechten-ngo zijn dossiers van minderjarige Palestijnse gevangenen core-business. Jaarlijks 700 minderjarigen die dit doormaken, op elk moment zitten er zo’n 150 Palestijnse kinderen in de gevangenis.

Eigenlijk zou een lezing over de impact van gevangenschap op de ontwikkeling van kinderen niet nodig moeten zijn, zo stelde ook Peter Adriaenssens zelf. Je hoeft geen ouder te zijn, om in elke vezel van je lijf te voelen dat het fout is. Elke gezonde mens weet dat opsluiting niet kan voor een kind. De kinderpsychiater kwam in zijn uiteenzetting terug op basisbegrippen als omgaan met stress en hechting. Kinderen ervaren op zo’n jonge leeftijd een trauma door zelf slachtoffer te zijn voor onrecht en geweld, of als getuige.

Hersenen in overdrive

Het lichaam reageert met stress: posttraumatische stress. Al is er amper sprake van ‘post’, want de angst en de dreiging blijven. Jonge kinderen bevinden zich in een constante stressmodus, het alarmcentrum in de hersenen gaat in overdrive. Momenten van rust en zorgeloosheid zijn zo zeldzaam, en dat alles heeft verregaande gevolgen voor de ontwikkeling van het kind en het latere leven: agressie, vluchtgedrag, maar ook depressie, suikerziekte, zelfdoding, … Het heeft impact op individuele levens, op families, op een gehele generatie. Het is een aanval op de vredeskansen voor de toekomst.

Als je dit alles weet, is het eens te meer duidelijk dat Israël georganiseerd en gestructureerd geweld gebruikt. Dat het mensenrechten en kinderrechten regelrecht aan zijn laars lapt. En toch komt Israël er mee weg. Toch blijven handelsrelaties ongewijzigd. Toch trad Israël aan in het Eurovisiesongfestival of de voorrondes van het EK Voetbal, alsof het een land is als alle anderen.

We kunnen niet blijven toekijken en tolereren hoe een land dit soort misdaden begaat. We kunnen niet blijven doen alsof Israël een gewoon land is. Dit mag onze norm niet zijn. Gelukkig worden er hier en daar wel stappen gezet. Zo was er recent het signaal van 50 professoren aan de UGent die de universiteit oproepen om banden met Israël door te knippen. Eenzelfde signaal kunnen professoren zoals Peter Adriaenssens zelf geven aan de KU Leuven, nu blijkt dat ook de Leuvense universiteit betrokken is in een project van de Israëlische politie over ondervragingstechnieken. We kunnen niet veel doen om kinderen rechtstreeks te helpen, maar we moeten doen wat we kunnen: stoppen met stilzwijgend toestemmen.

Lies Corneille (Groen), gemeenteraadslid voor Groen in Leuven en educatief medewerker bij Zuiddag vzw

352 Europese mensenrechtengroepen, kerkgemeenschappen, vakbonden en politieke partijen roepen de EU op hun recht om te boycotten te ondersteunen

Dit is de vertaling van het persbericht dat op 18 mei 2016 is uitgebracht door ECCP

Meer dan 300 mensenrechten- en ontwikkelingshulpgroepen, kerkgemeenschappen, vakbonden en politieke partijen uit heel Europa hebben de EU opgeroepen enerzijds haar juridische verantwoordelijkheid te nemen en Israël verantwoordelijk te houden voor zijn schendingen van het internationaal recht en anderzijds het recht voor individuen en instellingen te verdedigen om deel te nemen aan de door voor recht en gelijkheid.

De ondertekenaars van de brief roepen de EU-commissie op om “de mensenrechtenrichtlijnen die garantie bieden voor vrijheid van meningsuiting en het recht op boycot in te roepen en alle middelen die ter beschikking staan, te gebruiken om Europese burgers te ondersteunen bij hun strijd tot handhaving van de fundamentele rechten van de mens.”

Nadat ze er niet in geslaagd waren de groei van de BDS-beweging stop te zetten, hebben de Israëli’s een ongeëvenaarde aanval ingezet tegen de BDS-beweging voor vrijheid, recht en gelijkheid voor de Palestijnen.

Tot de 352 namen tellende lijst met ondertekenaars behoren: Transform! Europe – een Europees netwerk van 28 Europese organisaties uit 19 landen, het Ierse Congres van Vakbonden, De Noorse Verenigde Federatie van Vakbonden, Parti de Gauche in Frankrijk, Podemos in Spanje, Noorse Kerkhulp, grote Belgische NGO-coalitie CNCD 11.11.11, Defence for Children in België, de internationale katholieke vredesbeweging Pax Christi International in België en de grote Franse katholieke NGO Terre Solidaire.

Het Israëlische staatsgeweld tegen de BDS-beweging is bedoeld om te voorkomen dat Israël ter verantwoording wordt geroepen voor schendingen van het internationaal recht.

Op Israëlisch verzoek zijn een aantal Europese regeringen, waaronder die van het VK en Frankrijk, begonnen met het introduceren van antidemocratische wetgeving en andere repressieve maatregelen om de BDS-beweging te ondermijnen. In Frankrijk werd zelfs een activist gearresteerd wegens het dragen van een BDS T-shirt.

De EU-gezant in Israël kreeg onlangs kritiek wegens het bijwonen van een anti-BDS-conferentie in Jeruzalem waar Israëlische ministers BDS-activisten bedreigden.

Israël heeft ook een reisverbod opgelegd aan de medeoprichter van de BDS-beweging Omar Barghouti, na nauwelijks verhulde dreigementen met fysiek geweld tegen hem door Israëlische ministers. Dit zette Amnesty International ertoe aan bezorgdheid te uiten “over de veiligheid en vrijheid van de Palestijnse mensenrechtenverdediger Omar Barghouti”.

Het Israëlische staatsgeweld tegen mensenrechtenverdedigers en de BDS-beweging is bedoeld om te voorkomen dat Israël ter verantwoording wordt geroepen voor schendingen van het internationaal recht. Israël heeft openlijk gepocht dat het internationale BDS-activisten bespioneert.

Riya Hassan, Europees Campagnemedewerker van het Palestijnse Nationale BDS-Comité, de breedste coalitie van Palestijnse organisaties, die de BDS-beweging leidt en ondersteunt, stelt: “In plaats van Israël te helpen de BDS-beweging te onderdrukken, zou de EU eindelijk haar verplichtingen onder het internationaal recht moeten nakomen en Israël ter verantwoording roepen wegens schendingen van het internationaal recht. De EU moet het recht van Europese, Palestijnse en Israëlische burgers om de mensenrechten te handhaven en deel te nemen aan de geweldloze BDS-beweging overeind houden.”

Aneta Jerska, de coördinator van de European Coordination of Committees and Associations for Palestine (ECCP), een van de organisaties die de verklaring ondertekent heeft, vertelt: “Het is bemoedigend om zoveel Europese maatschappelijke organisaties en vertegenwoordigende organen publiekelijk hun steun te zien geven aan het recht om deel te nemen aan de BDS-beweging die ernaar streeft Israël ter verantwoording te roepen voor schendingen van het internationaal recht en de mensenrechten.

Dit is een krachtig signaal dat de Europese publieke opinie in toenemende mate BDS ziet als vrije meningsuiting. Wij zullen doorgaan met dit gevecht om een einde te maken aan het onrechtvaardige Israëlische systeem van onderdrukking van het Palestijnse volk.”

http://www.docp.nl/352-europese-mensenrechtengroepen-kerkgemeenschappen-vakbonden-en-politieke-partijen-roepen-de-eu-op-hun-recht-om-te-boycotten-te-ondersteunen/

Burgemeester Tel Aviv: “Palestijns terrorisme gevolg van bezetting”

Ron Hudai, burgemeester van Tel Aviv, reageert op de recente terreuraanslag in zijn stad, waarbij vier burgers werden vermoord door twee Palestijnse terroristen. Hij wijst de bezetting van Palestina aan als een van de oorzaken van dat terrorisme. Zijn reactie moet gezien worden als onderdeel van een politieke machtsstrijd binnen de Labourpartij.

Lode Vanoost – vrijdag 10 juni 2016

http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2016/06/10/burgemeester-tel-aviv-palestijns-terrorisme-gevolg-van-bezetting

Ron Hudai, burgemeester van Tel Aviv (WikiMedia Commons)

Bij een aanslag op een terras in het centrum van Tel Aviv werden woensdag 8 juni vier burgers afgeslacht door twee Palestijnse terroristen. Twee dagen later schokt burgemeester Ron Hudai heel wat Joodse Israëli’s met zijn commentaar op deze aanslag.

In een interview op de radiozender van het Israëlisch leger stelt hij dat de bezetting van de Palestijnse gebieden een van de drijvende factoren is die de Palestijnen aanzetten tot terrorisme. Hij zei dat in een reactie op de berichten dat in stadswijken van Gaza en de Westelijke Jordaanoever met gejuich werd gereageerd op deze aanslag.

Bezetting als oorzaak

“Israëli’s zouden zich beter concentreren op het feit dat Israël misschien wel het enige land ter wereld is dat een andere natie onder een bezetting zonder burgerrechten houdt… Er bestaat geen manier om mensen onder een bezetting te houden en te denken dat ze tot het besluit gaan komen dat alles OK is en dat ze zo verder zullen leven. “

“Ik heb aan de bezetting deelgenomen (Hudai was gevechtspiloot bij de Luchtmacht). Ik erken die realiteit en meen dat moedige leiders actie moeten nemen en niet alleen maar praten. Het feit dat wij nu lijden leidt blijkbaar niet tot een verandering in het begrip van wat gedaan moet worden… De moed ontbreekt om te doen wat gedaan moet worden om een (vredes)akkoord te bereiken.”

Ron Hudai is niet de eerste de beste lokale politicus. Hij is naast burgemeester van Tel Aviv ook een van de leiders van de Israëlische Labourpartij. Huidig partijvoorzitter Isaac Herzog doet weinig meer dan lippendienst bewijzen aan de politiek van de conservatieve regering van Netanyahu. Met zijn controversiële uitspraak doet Hudai in feite een gooi naar het leiderschap van de partij.

Hudai zegt in feite niets spectaculair. Zowat de hele wereldopinie buiten de regeringen van de VS en West-Europa deelt zijn analyse. In de Israëlische maatschappij is de bezetting van Palestina een onbestaande non-issue. De meeste Joodse Israëli’s zijn zich nauwelijks bewust van de dagelijkse gruwel van de bezetting die zich in hun naam op enkele kilometers van hun deur afspeelt. Voor hen is Palestijns terrorisme een lukraak ongeleid fenomeen zonder oorzaken, enkel gebaseerd op primitieve haat van fanatieke dwazen.

Afkeurende reacties

Joods-Israëlische media reageren afkeurend op zijn uitspraken. Volgens de website Arutz Sheva toont Hudai “begrip voor de Arabieren die de terreuraanval op zijn stad vieren”. Wat hij de “bezetting” noemt hoort “de bevrijding van Oost-Jeruzalem, Judea en Samaria” te heten. Dit gaat volgens de site ook niet over Palestijnen maar over “Arabieren”.

Hudai is echter formeel: “Wij moeten onze buren tonen dat we echt naar de realiteit willen terugkeren, naar een Joodse staat die veel kleiner is maar een veel stevigere Joodse meerderheid heeft.”

Burgemeester Ron Hudai is geen voorstander van een seculiere staat Israël, maar hij durft het wel aan om de dingen bij hun naam te noemen. Volgens journalist Edo Konrad van 972Magazine is Hudai, zelfs als hij deze uitspraken doet uit berekend politiek opportunisme, “iemand die gewoon de waarheid zegt in een land waar het idee dat 49 jaar militair regime iets vandoen zou hebben met het Palestijns geweld door de meeste mensen als verraad wordt beschouwd. Daarvoor moet hij geloofd worden.”

Bronnen:

Tel Aviv mayor says the occupation is a cause of Palestinian terror

Tel Aviv mayor blames terror attack on ‘occupation’

http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2016/06/10/burgemeester-tel-aviv-palestijns-terrorisme-gevolg-van-bezetting

Waarom Israël geen voorbeeld kan zijn voor het anti-terreurbeleid

Geachte Heer Covent,

Geachte Heer Cordeel,

Enkele weken terug, eind mei, kwam u beiden via enkele interviews in de media waar u, als hoofd security en hoofd van de luchthavenpolitie, één en ander toelichtte over het nieuw te volgen veiligheidsbeleid voor onze nationale vlieghaven te Zaventem. Naast een aantal feiten, o.a. over het aantal politiemensen dat nodig zou zijn om de veiligheid in de toekomst in voldoende mate te garanderen, meldde u beiden ‘Israël als voorbeeld te nemen’ en hierom een bezoek aan de Israëlische luchthaven van Tel Aviv in het vooruitzicht te stellen. Israël zou immers ‘ervaring met aanslagen’ hebben…

Dat Israël ervaring met aanslagen heeft is bekend, maar u weet ongetwijfeld óók van de barslechte reputatie van Israël qua mensenrechten. Moeten we werkelijk nét dit land als ‘voorbeeld’ nemen voor een toekomstgericht anti-terreurbeleid?

Is Israël een geschikte partner omdát het ervaring heeft met aanslagen?

Of heeft Israël veel ‘ervaring’ en problemen met aanslagen doordat het gevoerde beleid net niet deugd?

Het is algemeen bekend dat de aanslagen in Brussel en Parijs opgeëist werden door terreurgroep IS, dat ontstond als gevolg van de chaos door de oorlog in Irak. Iedereen die een béétje bekend is met de Midden-Oostenpolitiek weet dat, naast de oorlog in Syrië, de agressieve Israëlische bezettings- en kolonisatiepolitiek, al jaren één van de belangrijkste argumenten is die door jihadronselaars, mét succes, gebruikt wordt om jonge moslims te ronselen voor de gewelddadige jihad in Syrië, Irak of in de vorm van aanslagen tegen het westen. Alleen hierom lijkt het mij bepaald géén goed idee om net Israël partner en voorbeeld te nemen voor een toekomstig anti-terreurbeleid.

Zelfs als we louter het beveiligingsbeleid op de luchthaven van Tel Aviv nemen, dat door bepaalde mensen als voorbeeld wordt gebruikt van een ‘goede luchthavenbeveiliging’, ook daar is wel wat op aan te merken: ik bezocht de voorbije jaren meermaals Israël en mijn ervaring op de Israëlische luchthaven was niet positief: reisgenoten met Arabisch-klinkende naam of wat eventueel kan herkend worden als moslimuiterlijk, worden systematisch weggeleid en urenlang agressief ondervraagd. (Ik heb voldoende getuigenissen van andere personen om aan te nemen dat dit min of meer ‘standaard’ beleid is.) Zelfs personen van gewone Europese afkomst en in gewone westerse kleding worden regelmatig op dezelfde wijze vastgehouden en ondervraagd. Als ik naar mijn ervaring, en deze van andere personen in mijn omgeving, het luchthavenbeleid in Tel Aviv moet samenvatten in enkele woorden denk ik vooral aan ‘draconisch’, ‘discriminerend’ en ‘racistisch’.

Wanneer u met de luchthavenleiding zou beslissen het luchthavenbeleid van Tel Aviv te kopiëren voor onze nationale luchthaven, wil ik u om die reden alvast melden dat ik, en vele anderen met mij, onze nationale luchthaven in de nabije toekomst liever zullen mijden.

Tot slot nog een verwijzing naar de Israëlische regering, die zopas gewijzigd werd met de zeer omstreden Avigdor Lieberman als nieuwe minister van Defensie, een persoon die openlijk dweept met ideeën als etnische zuivering en het afhakken van hoofden, en de voorbije weken door verschillende bekende Israëlische politici werd omschreven als ‘fascist’. Vindt u het werkelijk comfortabel om samenwerking te overwegen met landen die bestuurd worden door mensen met dit soort ideeëngoed?

Als u wilt innoveren om de veiligheid van onze luchthaven te verbeteren, dan wens ik u alvast veel succes, maar Israël met Israël-Tel Aviv een voorbeeld? Dan hopelijk vooral als voorbeeld van hoe het vooral niet moet!

In de hoop dat u op zijn minst even de moeite en tijd neemt om mijn argumenten in overweging te nemen groet ik u,

Met beleefde groeten,

DD

Waarom vernietigde Israël in 1967 een Amerikaans spionageschip, USS Liberty?

Dit mysterie is nog steeds niet uitgeklaard, schrijft het Washington Report on Middle East Affairs.

Volgens Israël was het een accident. De oorlog was 4 dagen bezig; het schip voer in internationale wateren buiten de kust van Gaza. Israëlische piloten hebben het schip duidelijk geïdentificeerd. Toch troffen ze het schip met raketten en napalm, en een Israëlische boot lanceerde een torpedo. Er werden 34 Amerikanen gedood en 171 gekwetst. De radionoodsignalen uitgezonden door het schip, werden door Israël gestoord. Nog een uur lang werden de Amerikanen beschoten, en al hun reddingssloepen werden vernietigd.

Zoals we kunnen verwachten fantaseerden Israëli’s jaren later een ander verhaal (te lezen op de website).

USS Liberty in 1966

Een overlevend bemanningslid van de USS Liberty, James Ennes, schreef er een boek over. Hij geeft enkele verklaringen voor de doelbewuste vernietiging van het Amerikaanse spionageschip. De dag nadien (9 juni) viel het Israëlisch leger Syrië binnen (de Syrische Golanhoogten worden nog steeds bezet), wat Washington mogelijk zou kunnen opvatten als een aanvalsdaad. Ook vermoordden de Israëli’s duizenden gevangenen, in het Egyptische El Arish, dichtbij de ligging van de USS Liberty. Israël wilde geen pottenkijkers, ook niet van het Pentagon.

Meest opvallend is dat geen enkele regering in Washington een onderzoek heeft gepubliceerd naar deze oorlogsdaad met zijn vele slachtoffers. Men is daar doodsbang voor de Israëllobby, die de uitslag van de verkiezingen beïnvloedt.

Bronnen:

http://www.wrmea.org/2016-june/july/no-explanation-disproves-israels-guilt-in-1967-attack-on-uss-liberty.html

https://www.middleeastbooks.com/products/justice-for-the-liberty-an-all-american-documentary?variant=5333131779

https://www.middleeastbooks.com/products/the-attack-on-the-liberty-the-untold-story-of-israels-deadly-1967-assault-on-a-u-s-spy-ship-by-james-scott?variant=715933355

https://www.middleeastbooks.com/products/assault-on-the-liberty-by-james-ennes?variant=703899611

https://www.amazon.com/Liberty-Injustices-Survivors-Account-American/dp/1935795198?ie=UTF8&pldnSite=1&redirect=true&sa-no-redirect=1

http://www.wrmea.org/uss-liberty-archive.html

Op de site van Washington Report on Middle East Affairs (http://www.wrmea.org) vindt men veel andere goed gedocumenteerde artikels, zoals een historiek van de fameuze Balfour Declaration van 1917, waardoor de Britse regering aan de Engelse zionisten (Lord Rothschild) een joodse staat beloofde in Palestina: http://www.wrmea.org/2005-november/special-report-the-hidden-history-of-the-balfour-declaration.html

Verder cijfers van de Amerikaanse steun aan Israël: http://www.wrmea.org/congress-u.s.-aid-to-israel/u.s.-financial-aid-to-israel-figures-facts-and-impact.html

Tenslotte films op Youtube (https://www.youtube.com/watch?v=8K8dgAQ-ivs) van meerdere congreslezingen over de invloed van Israël in de VS, zoals de Amerikaanse black-out over de documentaire “Valentino’s Ghost. Why we hate Arabs”, nochtans getoond in Venetië, en een lezing door Gideon Levy (https://www.youtube.com/watch?v=SDhFRGP6VNc).

 

Palestina – Israël in de parlementen

Zoals in de twee voorbije nieuwsbrieven geven wij ook nu een overzicht van de activiteiten in onze parlementen rond Israël-Palestina.

Nieuws uit het federale parlement.

Dirk Van der Maelen van SP-A en Gwenaëlle Grovonius (P.S.) stelden vragen aan minister van Buitenlandse Zaken Reynders over de vernieling, door Israël, van een Belgisch project. Uit het antwoord van Reynders bleek o.a. dat de EU de termijn van zes maanden van ‘dialoog’ met Israël, (die termijn was normaal afgelopen) verlengde, zonder daar enige voorwaarde aan te koppelen. Dirk Van der Maelen uitte hierover zijn verontwaardiging, gezien de Israëlische vernielingen nog steeds doorgaan. Hij wees ook op de enorme vernielingen die nog steeds te zien zijn in Gaza en stelde de vraag of het niet beter is om hieraan méér aandacht te besteden vooraleer te praten over economische samenwerking met Israël. Hij vroeg ook waarom de minister de eis tot bevriezing van de bouw van (illegale) nederzettingen niet eindelijk op tafel legt.

Sarah Claerhout van CD&V toonde zich verheugd over het feit dat minister Reynders eindelijk de beslissing heeft genomen om Gaza te bezoeken en de vele pijnpunten op het terrein aan te kaarten bij de Israëlische regering.

Nele Lijnen van Open VLD verwees in haar vraag aan minister Reynders naar de afwijzing van Netanyahu van het Franse vredesinitiatief (een geplande conferentie), en vroeg hoe groot de minister de kans inschat dat de conferentie niet zal doorgaan, of in het geval ze wél doorgaat welke resultaten ze zou kunnen opleveren. Zij verwees ook naar het vernielen van Belgische en EU-projecten door Israël en vroeg of het mogelijk is om de druk hierrond op te voeren om zodoende compensaties te krijgen voor die vernielingen. Aangezien België volgens Nele Lijnen het enige EU-land zou zijn dat zich hierrond iets assertiever opstelt, suggereerde zij of de minister geen rondrit door Europa kan maken om zijn collegaministers te overtuigen op dit punt offensiever te zijn. Tot slotte vroeg zij in hoeverre een tweestatenoplossing nog mogelijk is, als Israël deze permanent tegenwerkt, en hoe wij daar met de internationale gemeenschap tegenaan moeten kijken. Als alternatief voor een economische conferentie vroeg zij ook of het niet nuttiger zou zijn om in plaats daarvan vredesorganisaties als de ‘Parents Circle’ te ondersteunen die Israëlische en Palestijnse ouders samenbrengen en hierover laten praten in scholen.

Rita Bellens van N-VA pikte in op de vorige commentaren en stelde dat zij de Israëlische vernielingen op Palestijns gebied onaanvaardbaar vindt, verklaarde zich voorstander van een onderhandelde tweestatenoplossing en pleitte van daaruit voor het weer op gang brengen van wat zij de dialoog noemt tussen Israëli’s en Palestijnen, waarin beide partijen naar haar mening toegevingen zouden moeten doen.

In een antwoord op de vragen, waarin minister Reynders naar zijn doen vrij kritisch was voor Israël, bevestigde hij dat er inderdaad steeds meer vernielingen van installaties zijn. Reynders verwees ook naar de vele problemen van Belgen op de vlieghaven van Tel Aviv, waaronder zelfs een aantal arrestaties. Wat betreft de vernielingen stelde hij dat het niet evident zou zijn een schadevergoeding te krijgen. (Wij verschillen hierover van mening aangezien de EU, mits gebruik van zijn economische macht of alleen al een vrij eenvoudig dreigement om bepaalde samenwerkingsakkoorden tijdelijk op te schorten, wel degelijk heel wat invloed zou kunnen uitoefenen op het Israëlische beleid). Minister Reynders verwees wél naar de harde gesprekken die hij naar eigen zeggen had met Netanyahu en waarin hij duidelijk zou gemaakt hebben dat het onmogelijk is om bv. een speeltuin te vernielen en tegelijk een betere verstandhouding op te bouwen met de Europese Unie. Hij had hierbij benadrukt dat de beste weg naar een betere verstandhouding (met de EU) een bevriezing van de bouw van (illegale) nederzettingen en om het stopzetten van de vernieling van projecten zou zijn.

Nieuws uit het Vlaamse parlement.

Tine Soens, Vlaams parlementslid voor SP-A, vroeg aan minister Crevits van CD&V om een ethisch kader op te stellen voor universiteiten en hogescholen. Dit naar aanleiding van de open brief aan hun rector van een vijftigtal professoren van de UGent waarin zij vroegen om de samenwerking van de universiteit met Israëlische wapenbedrijven stop te zetten. De UGent zou op die manier als medeplichtige aan oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid kunnen worden beschouwd. In het kader van Horizon 2020, het Europese programma voor onderzoek en technologische ontwikkeling, werken de KU-Leuven en de UGent immers samen met de Israëlische Technion-universiteit en het Israëlische wapenbedrijf Israëli Aerospace Industries (IAI), bekend als één van de grootste wapenleveranciers van het Israëlische leger, wapens die onder meer gebruikt werden bij de bloedige Gaza-oorlog in 2014 waarbij méér dan 2000 Palestijnen in de Gazastrook om het leven kwamen. Tine Soens wees op het feit dat tot nu toe de VUB de enige Vlaamse universiteit is met een ethisch charter voor de samenwerking met o.a. Israëlische universiteiten en pleitte voor het feit dat elke Vlaamse hogeschool of universiteit een dergelijk charter zou opmaken. Minister Crevits beloofde het thema met de universiteiten en de hogescholen te bespreken.

Tine Soens herhaalde haar vraag van enkele maanden geleden over de arrestatie van Mohammed Faisal Abu Sakha, de jonge leraar van de Palestijnse Circusschool. De Minister-president beloofde toen zijn diensten actie te laten ondernemen en deed dat ook zeer snel. Wat hij jammer genoeg niet vertelde is dat er op het Europese niveau naast ‘opvolgen en rapporteren’ amper enige wil is om actie te ondernemen. Het resultaat is dat het probleem van administratieve detentie niet vermindert maar juist verergert en dat de laatste jaren ook meer en meer Palestijnse kinderen onder dit systeem worden opgesloten.

In de commissie voor Buitenlands Beleid van het Vlaamse parlement vroeg Jan Van Esbroeck aan N-VA Minister-president Geert Bourgeois om uitleg over de heropbouw van Gaza, onder meer over het feit dat bijna twee jaar na de Gaza-oorlog nog steeds minder dan de helft van de beloofde steun effectief gestort is.

In dezelfde commissie stelt Johan Verstreken van CD&V een vraag over het feit dat voortdurend zaken worden vernietigd die met Europees, Belgisch of Vlaams geld worden opgebouwd. Hij wijst op de uitzichtloosheid van dit proces, vraagt aan de Minister-president welke diplomatieke stappen Vlaanderen kan ondernemen om de toegang tot de Gazastrook, vooral voor bouwmaterialen, te vergemakkelijken en wijst er op het dat het gaat over humanitaire hulp en het redden van levens.

Minister-president Bourgeois wees in zijn antwoord op deze twee vragen o.a. op de steun die de Amerikaanse regering blijft geven aan de Israëlische politiek, wat tot zijn spijt een oplossing bemoeilijkt. (Hij vergeet hierbij wel de economische steun die Israëlische bedrijven, ook sommige actief in bezet gebied, ontvangen van de Europese Unie, onder meer via het EU-onderzoeksprogramma Horizon 2020.)

Nieuws uit Antwerpen

Antwerps burgemeester Bart De Wever plant eind juni een handelsmissie met VOKA naar Haifa in Israël en krijgt daarvoor felle kritiek. Burgemeester De Wever stelt dat de missie ‘louter economisch’ zou zijn, maar o.a. de verwevenheid van de ‘gewone’ Israëlische industrie met de wapenindustrie én het feit dat ook Technion, de technische universiteit van Haifa die eveneens bezocht zou worden, nauw samenwerkt met Israëlische wapenbedrijven, spreken dit tegen. Bovendien komt de handelsmissie naar Israël nét op het moment dat de extremistische politicus Avigdor Lieberman als minister van Defensie tot de Israëlische regering toetreedt. Lieberman staat bekend om zijn uitspraken over pro-etnische zuivering en het onthoofden van Palestijnen. En als klap op de vuurpijl wil Bart De Wever net tijdens deze reis ook nog een vriendschapsverdrag tussen Antwerpen en de Israëlische stad Haifa vernieuwen, wat ook niet zal helpen om ongeruste burgers ervan te overtuigen dat de reis geen enkele politieke connotatie heeft.

SCHRIJF EENS EEN BRIEF

Het is heel belangrijk om te reageren op de berichtgeving en om uw mening bekend te maken. Volg het voorbeeld van onderstaande personen.

Reactie op het interview met de Israëlische president Reuven Rivlin, verstuurd op 23.6.2016 naar De Standaard

In het artikel ‘Kritiek is nuttig, een boycot niet’ (De Standaard, 20.6.2016, p. 17) verkondigt de Israëlische president Reuven Rivlin, op bezoek in ons land, onder meer: “De Israëli’s zijn bereid verregaande oplossingen te aanvaarden als dat het conflict met de Palestijnen kan beëindigen”. Dat klinkt waarschijnlijk mooi in Europese oren maar de realiteit is jammer genoeg minder fraai: daar gaat Israël gewoon door met het koloniseren van de bezette Palestijnse gebieden zodat de toekomstige Palestijnse staat die daar zou moeten komen dag na dag een beetje méér onmogelijk wordt. Ondertussen worden met Europees belastinggeld gebouwde projecten om de haverklap door Israëlische bulldozers met de grond gelijk gemaakt. Verder klaagt de Israëlische president over de te grote invloed van Hamas. Dat het echter de toenmalige Israëlische regering was die het in de jaren ’80 nodig vond de toen nog marginale Hamas-partij financieel te steunen, en deze later helemaal groot maakte door zijn steeds agressievere bezettings- en kolonisatiepolitiek, zegt hij er niet bij. Klagen over vijanden die het eerst zélf groot maakte is en blijft al jaren een slechte gewoonte van Israël.

DD

Over het Israëlische voorzitterschap van de 6e VN-Commissie (Juridische Zaken)

(Brief aan de leden van de Kamercommissie Buitenlandse Betrekkingen, verstuurd op 25.6.2016)

Geachte Heer, Mevrouw,

Een aantal dagen terug ontving ik tot mijn verbazing, want uit een niet-Europese bron, het nieuws van het feit dat Israël door de groep ‘West- Europa en Anderen’ genomineerd zou zijn als voorzitter van de zesde commissie van de Algemene Vergadering van de VN. Na een controle voor een tweede bron ontving ik via een kennis uiteindelijk een artikel van de New York Times waaruit bleek dat Israël rond 14 juni inderdaad met steun van de groep ‘West-Europa en Anderen’ verkozen schijnt te zijn als voorzitter van die zesde commissie van de VN.

Gezien het feit dat die zesde commissie zich bezighoudt met juridische zaken en internationaal recht en Israël zelf persoonlijk in overtreding is met tientallen VN-resoluties vind ik het feit dat een vertegenwoordiger van dit land kan benoemd worden op zulke belangrijke functie geen evidentie.

Dat de persoon in kwestie ook nog Danny Danon schijnt te zijn, een havik van de rechtervleugel van de Likoedpartij, tegenstander van de tweestatenoplossing en een fel voorstander van de nederzettingenpolitiek, die enkele jaren terug zelfs de grofheid had om secretaris-generaal van de VN, Ban Ki-Moon te beschuldigen van ‘het aanmoedigen van terreur’, enkel en alleen omdat hij kritiek had geuit op de nederzettingenpolitiek, maakt het enkel erger, en als Europeaan ben ik eigenlijk geschokt en beschaamd dat deze verkiezing kon gebeuren met de steun van de West-Europese landen.

Ook was ik verbaasd dat in ons land geen enkel medium, noch krant, noch onze televisie, enige aandacht hieraan besteedde.

Ook vanuit de politiek maakte geen enkele partij melding hiervan, of liet hiertegen enig protest horen.

Daarom had ik jullie, onze federale volksvertegenwoordigers, graag volgende vragen gesteld:

  • Waren jullie op de hoogte van deze beslissing?
  • Indien u op de hoogte was van deze beslissing: wat is uw mening of de mening van uw partij hierover?
  • Is er op enige wijze geprotesteerd tegen het feit dat hiermee een vertegenwoordiger van een land dat in overtreding is met een enorm aantal VN-resoluties, benoemd wordt op een belangrijke functie van deze organisatie die net moet toezien op de uitvoering van deze resoluties?
  • Indien u hiervan op de hoogte zou geweest zijn en u ging niet akkoord met deze beslissing, waarom heeft u dit protest niet publiek gemaakt, gezien de geloofwaardigheid van de Verenigde Naties én tevens ook de West-Europese landen hiermee op het spel gezet wordt? En ook omdat het vertrouwen in alle nationale en Europese instellingen door de verscheidene recente crises reeds sterk geschaad is?

DD

Over de handelsmissie van VOKO en Bart De Wever naar Israël, verstuurd op 1 juni

Geachte heer De Wever,

Vooraleer op handelsmissie te gaan naar Israël zou u beter eerst eens ter plaatse gaan kijken, in Israël, op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook, als u daar naartoe mag, tenminste. Meneer De Wever, ga kijken naar Hebron, waar joodse kolonisten de meeste Palestijnen, onder bescherming van het Israëlisch leger, weggepest hebben uit de oude stadskern; ga kijken naar Bethlehem en Jeruzalem, waar de illegale nederzettingen overal in het ronde het landschap beheersen; ga kijken naar de vluchtelingenkampen, ga daar kijken naar de muren waarop de mensen tekeningen aangebracht hebben van de dorpen waaruit zij verdreven zijn; ga kijken en leer hoe je van ver kan zien, of iets een joodse nederzetting is of een Palestijnse agglomeratie, laat u dat ginder even uitleggen door een Palestijn. Ga kijken naar de muur van de schande, de zogenaamde “scheidingsmuur” die in werkelijkheid een annexatiemuur is. En als u toch op handelsmissie gaat, ga dan ook kijken.

JVH

Over de financiering van het Israëlische bedrijf Elbit via Horizon 2020, verstuurd op 1 juni

Mijnheer Staes,

Via uw nieuwsbrief zie ik dat u, met enkele van uw Europese collega’s, een vraag stelde aan Frederica Mogherini, de Hoge vertegenwoordiger van de Unie voor Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid, in verband met het Europese onderzoeksprogramma Horizon 2020. Jullie klagen hierbij aan dat de Europese Unie via Horizon 2020 het Israëlische bedrijf Elbit Systems ondersteunt. Notabene één van de bedrijven die verantwoordelijk is voor de bewaking van de muur.

Ten eerste: gefeliciteerd met jullie terechte vraag hierover.

Ten tweede: het antwoord van Frederica Mogherini, dat u vermeldt, lijkt me technisch en omzwachteld en nogal zwak en geeft niet de indruk dat de EU veel ambitie heeft om het financieren van Israëlische bedrijven als Elbit Systems onmogelijk te maken. (Of het moet dat ik de technische nota van Frederica Mogherini verkeerd interpreteer.)

Hebben jullie nog plannen of ambities om hierop terug te komen en verder te blijven ageren tegen financiële steun aan Israëlische bedrijven als Elbit Systems?

Met beleefde groeten, en felicitaties voor de terecht kritische vraag van u en uw collega’s,

DD

Over de as Vlaanderen Saoedi-Arabië, verstuurd naar De Standaard op 24.5.2016

Schrijvers en politici komen in opstand tegen wapenleveringen aan Saudi-Arabië (De Standaard, 24.5.2016). Daarentegen geen woord over de as Vlaanderen/Israël.

Er bestaat een informeel embargo voor defensieproducten met eindbestemming Israël. Ook producten die voor militaire doeleinden kunnen aangewend worden, komen niet in aanmerking voor export naar conflictlanden of landen die de mensenrechten niet eerbiedigen. Desondanks werden in 2013 nachtkijkers van OIP Oudenaarde ter waarde van 3,6 miljoen euro aan Israël verkocht.

WDB

Uit “Kwart over Gaza” van Anja Meulenbelt (2)

Naar aanleiding van de tienjarige blokkade van de Gazastrook publiceren we voor de tweede maal een passage uit het boek “Kwart over Gaza” dat de auteur op 7 mei in de Antwerpse boekhandel De Groene Waterman is komen presenteren. Dit boek, alsook det boeken van Inge Neefs (Gaza op mijn hoofd) en van Lucas Catherine (Gaza geschiedenis van de Palestijnse tragedie) kan je trouwens bestellen op het secretariaat van Palestina Solidariteit, Vierwindenstraat 60 te 1060 Brussel, 02-501 67 49.

“In 1994 ging ik voor het eerst de grens over tussen Israël en Gaza, en ik was geschokt, alsof ik een dreun tegen mijn kop kreeg. Het was midden in de nacht, een uur of drie, vier, en ik begreep eerst niet wat ik zag. Duizenden mannen stonden zwijgend in een rij bij de grens te wachten. De vrouw die me had opgehaald legde het uit: die mannen waren de gelukkigen die een vergunning hadden om in Israël voor een karig loon te gaan werken, als ze die dag tenminste werk konden vinden. Ze stonden uren te wachten, zouden met bussen worden vervoerd, en vanmiddag, om een uur of vier, zou ik ze opnieuw in de rij kunnen zien staan, de andere kant op. ‘Maar dat is toch pure uitbuiting’ zei ik verontwaardigd. Het was niet de laatste schok. Ik zag de armoede, de betonnen hokken waar mensen in woonden, kinderen met blote voeten in de kou.” (p. 23).

Geen enkel probleem gaat werkelijk opgelost worden zolang het zionisme niet naar de geschiedenis wordt verwezen, net zoals elke westerse mogendheid het kolonialisme achter zich heeft moeten laten

Het is nu twintig jaar na die eerste keer dat ik naar Gaza ging, en de kwestie Palestina/Israël bezit van me nam. (…)

Ik heb de toestand in Gaza in die twintig jaar gaandeweg verder achteruit zien gaan. Ik hoef niet meer te rekenen op lange rijen mannen die wachten bij de grens, die komen Gaza niet meer uit. Als ik met een paar mensen de grenspost Erez passeer, is het er vrijwel uitgestorven. De blokkade van Gaza is alweer negen jaar oud. Niemand kan mij wijsmaken dat de openluchtgevangenis die Gaza is geworden een reactie was op de machtsovername van Hamas. Ik heb die gevangenis al jaren daarvoor gebouwd zien worden; de muren, hekken, grensposten en wachttorens voorzien van de meest geavanceerde elektronische apparatuur stonden er al. Niemand hoeft te proberen mij wijs te maken dat het Israëlische leger zo beschaafd is en probeert om burgers te ontzien. Ik heb de platgebombardeerde woonwijken met eigen ogen gezien, de ruïnes van ziekenhuizen, scholen en moskeeën, en ik heb de stank van duizenden dode kippen geroken, en bezocht veel burgers die invalide zijn geraakt. Gaza wordt weloverwogen verwoest. Dat is het hedendaagse zionisme. En dat is mijn stelling: geen enkel probleem gaat werkelijk opgelost worden zolang het zionisme niet naar de geschiedenis wordt verwezen, net als elke westerse mogendheid het kolonialisme achter zich heeft moeten laten.” (p. 25-27).

ACTUELE NOTITIES

  • Verkoop van Palestijnse dadels in België wordt een succes
  • Turkije trekt banden met Israël aan
  • Lieberman wil een ondergrondse muur rond de Gazastrook bouwen
  • Een onbemande 4 x 4 op de grond om de Israëlische grenzen te “beschermen”
  • Israëlische cyberveiligheidsfirma doet goede zaken na de aanslagen van 22 maart
  • Ook dit nog

Verkoop van Palestijnse dadels in België wordt een succes

Naar aanleiding van de Ramadan heeft de vzw Palestina Solidariteit het initiatief genomen om de verkoop van Palestijnse dadels in België te stimuleren. Zo werden aan een aantal moskeeën zoals in Jette en in sommige winkels zoals in Genk de dadels “Yaffa” uit Jericho verkocht. Deze actie komt bovenop de boycot van Israëlische dadels die in de bezette Jordaanvallei door kolonisten worden gekweekt.

Turkije trekt banden met Israël aan

Op 26 juni zijn Turkije en Israël tot een akkoord gekomen om hun betrekkingen te normaliseren. Op 31 mei had de Israëlische marine in de internationale wateren een Turks schip geënterd dat met medisch materiaal en andere goederen op weg was naar de Gazastrook. Bij deze aanval stierven uiteindelijk 10 Turken. Toen had Turkije zijn ambassadeur uit Turkije teruggeroepen en de Israëlische ambassadeur het land uitgezet.

Volgens het akkoord zal Israël 18 miljoen euro schadevergoeding aan de gezinnen van de gedode of gewonde slachtoffers betalen. Turkije zal aan de strafrechtelijke vervolging tegen de Israëlische verantwoordelijken van de entering verzaken. Bovendien zal Turkije verhinderen dat Hamas acties vanuit het Turkse grondgebied tegen Israël voert. Turkije had ook de totale opheffing van de Israëlische blokkade van de Gazastrook geëist. Israël komt hier maar gedeeltelijk aan tegemoet. Turkije zal goederen per boot naar de Gazastrook mogen vervoeren, maar de Turkse schepen zullen eerst in de Israëlische zeehaven Ashdod moeten aanleggen, waar alle goederen nauwkeurig zullen gecontroleerd worden. Een eerste zeereis zal vanuit Turkije 10 000 ton goederen naar de Gazastrook vervoeren. Het Turkse overheidsagentschap Toki zal in de Gazastreek woningen mogen bouwen. Er is ook sprake van de bouw van een ziekenhuis en het onmiddellijk starten van werken om de water- en elektriciteitsdistributie voor de bewoners van de Gazastrook opnieuw te optimaliseren en om het water te ontzilten. Turkije zal zich ook niet verzetten tegen de opening van een Israëlische vertegenwoordiging bij de NAVO.

Er staan ook economische belangen op het spel. Israël is vanaf juni 2011 aardgas gaan winnen in het Noa-gasveld voor de kust van Gaza (Soemoed, maart 2016, p. 26-27). Ankara is in “Israëlisch” aardgas geïnteresseerd om minder van Rusland af te hangen en Israël zou door middel van een pijplijn van 500 km via Turkije aardgas naar Europa kunnen uitvoeren (Le Monde, 29.6.2016, p. 6).

Lieberman wil een ondergrondse muur rond de Gazastrook bouwen

In mei ontdekte Israël nieuwe tunnels van Hamas richting Israël. Daarop besliste Israël om minder vrachtwagens met cement naar de Gazastrook toe te laten. Om zich tegen deze tunnels te beschermen wil de nieuwe Israëlische minister van Defensie, Avigdor Lieberman, nu een nieuwe muur rond de Gazastrook bouwen. Deze muur zal ook verschillende tientallen meter diep in de grond zitten en met sensoren uitgerust worden. Geraamde kostprijs: ongeveer 530 miljoen euro (Le Soir, 17.6.2016, p. 12 en http://www.justicepaix.be/IMG/pdf/2016-06-17_le_soir_un_pas_pour_limiter_les_minerais_du_sang.pdf). Deze nieuw muur zal de derde muur rond de Gazastrook zijn. Een eerste muur werd gebouwd na de Oslo-akkoorden van 1993 en een tweede na de ontmanteling van de Israëlische kolonies in 2005. Deze tweede muur werd aangevuld met een no mans land, een soort verboden zone van 100 m breed: elke Palestijn die zich in deze zone durft te wagen, wordt door het Israëlische leger zonder waarschuwing neergeschoten.

Een onbemande 4 x 4 op de grond om de Israëlische grenzen te “beschermen”

Israël wil aan de grens met de Gazastrook rollende drones uittesten. Deze compagnie drones is geïntegreerd in het inlichtingenbataljon van Israëlische militaire divisie aan de grens van de Gazastrook. Het onbemand voertuig weegt 3,5 ton en kost 1,4 miljoen euro (Le Monde, 12.6.2016, p. 15). Deze 4 X4 Segev is met een thermische camera van 360 graden aangesloten en rechtstreeks met de Israëlische straaljagers verbonden. Ze zijn uitgerust met een machinegeweer van 12,7 mm dat een piloot op afstand kan bedienen. De bedoeling is om deze rollende drones aan alle grenzen van Israël op te stellen. Wellicht zullen ze binnenkort op de wapenbeurzen in Europa te koop aangeboden worden.

Israëlische cyberveiligheidsfirma doet goede zaken na de aanslagen van 22 maart

BriefCam is een Israëlische KMO gevestigd in Modi’in-Re’ut, ten westen van Jeruzalem aan de grens met de Westelijke Jordaanoever. Deze firma heeft de beeldverwerkingstechniek “Video synopsis” ontwikkeld waardoor een uur videobeelden van bewakingscamera’s in één minuut kunnen gesynthetiseerd worden. Deze software kan voorwerpen en personen uit hun context isoleren waardoor deze gelokaliseerd kunnen worden. De cyberveiligheidsfirma heeft sinds de aanslagen in Brussel en Zaventem heel wat vragen om informatie en bestellingen ontvangen. Verschillende Europese landen zoals België blijken geïnteresseerd. Drie Belgische steden hebben al contact met BriefCam genomen, en er is zelfs al een Belgische bestelling binnengekomen (Le Soir, 21.6.2016, p. 4).

Na 22 maart zijn er ook contacten geweest tussen België en de Israëlische autoriteiten “om bij te leren op het vlak van airport security” (De Standaard, 30.6.2016, p. 4). Onze eerste minister Charles Michel heeft op 20 juni in Brussel met de Israëlische President Reuven Rivlin de versterking van de samenwerking tussen de veiligheidsdiensten van beide landen besproken (La Libre Belgique, 21.6.2016, p. 19).

Ook dit nog

  • Sinds 1 oktober heeft de Palestijnse revolte in Oost-Jeruzalem en op de Westelijke Jordaanoever het leven gekost aan 214 Palestijnen, 34 Israëli’s, 2 Amerikanen (n.v.d.r.: onder wie één die dienstdeed in het Israëlische leger), 1 Eritreeër en 1 Soedanees (La Libre Belgique, 3.7.2016, p. 21).
  • De bestuurlijke aanhouding van Mohammed Faisal Abu Sakha werd op 13 juni met zes maanden verlengd. Deze vierentwintigjarige coach van de Palestinian Circusschool werd tijdens de terugkeer van een bezoek aan zijn ouders in Jenin aan een checkpoint door het Israëlische leger gearresteerd en op 14 december in administratieve hechtenis vastgehouden.
  • Op 13 juni werd de Israëlische ambassadeur bij de Verenigde Naties Danny Danon verkozen tot voorzitter van de zesde VN-commissie voor (internationale) juridische zaken (Le Soir, 15.6.2016, p. 15). Dit gebeurde met de steun van het Westen en onder meer van België.
  • Het Rode Kruis te Jeruzalem heeft op 1 juni laten weten dat het aantal familiale bezoeken aan Palestijnen in Israëlische gevangenissen tot twee per maand zal beperkt worden wegens budgettaire redenen. Om hiertegen te protesteren hebben 200 Palestijnen voor de zetel van het Internationaal Comité van het Rode Kruis in Oost-Jeruzalem geprotesteerd (Le Soir, 2.6.2016, p. 13).
  • De Palestijnse volksvertegenwoordigster Khalida Jarrar werd op 3 juni na veertien maanden gevangenis vrijgelaten wegens plaatsgebrek. Ze werd in 2015 tot een gevangenisstraf van 15 maanden veroordeeld. Ze is 53 jaar en lid van het Popular Front of the Liberation of Palestine dat door Israël als een terroristische organisatie wordt beschouwd (La Libre Belgique, 3.6.2016, p. 21).
  • Volgens de VN-kinderrechtenorganisatie UNICEF is van alle OESO-landen alleen in Israël de kloof tussen sterke en zwakke leerlingen nog groter dan in België (De Standaard, 15.4.2016, p. 15).
  • De Israëlische mensenrechtenorganisatie B’Tselem lijkt de moed kwijt te zijn. De organisatie maakt op 25 mei bekend dat zij niet langer tracht onderzoek te doen naar de misbruiken door Israëlische soldaten. De organisatie is ontgoocheld over het gebrek aan resultaat. Sinds september 2000 riep de ngo op om 739 zaken te onderzoeken. In een kwart van de gevallen leidde dat tot niets. In bijna de helft werd het onderzoek afgerond zonder verdere actie. Slechts in 25 gevallen kwam het tot een klacht, en 13 zaken leidden tot een sanctie binnen het leger (De Standaard, 26.5.2016, p. 22).
  • Een ander Israëlische ngo “Breaking the Silence” vreest te worden gemuilkorfd. Sinds november 2015 is de ngo het mikpunt van een haatcampagne en van cyberaanvallen waarbij geprobeerd in de database te komen. Nu eist de Israëlische regering dat de organisatie de namen van haar getuigen bekendmaakt. De ngo werpt tegen dat oud-soldaten getuigen over misbruiken van het leger in de bezette Palestijnse gebieden op voorwaarde dat ze anoniem kunnen blijven. Als de organisatie dit proces verliest, vrezen de legerveteranen dat het de doodsteek is voor hun ngo (De Standaard, 26.5.2016, p. 22).
  • De tienjarige Janna Jihad Ayyad uit Nabi Saleh op de Westbank is de jongste journaliste in de Palestijnse gebieden. Deze “Janna zonder vrees” maakt berichten over het leven van elke dag onder de bezetting. Haar video’s tonen Palestijnen die aan checkpoints worden vastgehouden, protesten en vijandelijkheden tegen kinderen, begrafenissen zoals die van haar neef Mustafa en nonkel Rushdie die bij een Israëlische aanval zijn omgekomen (De Morgen, 31.5.2016, p. 15 en http://www.demorgen.be/dmselect/dit-is-de-10-jarige-rudi-vranckx-van-palestina-be9aa27c/).
  • Spiderman in de Gazastrook: Mohammed al-Cheik weegt 29 kilo, is 1,37 meter groot en is 12 jaar oud. In 2014 nam hij deel aan “Arab’s Got Talent” in Libanon. Hij is contorsionist of slangenmens en wil vier figuren in het Guinness Record Boek krijgen, onder andere de figuur van een schorpioen. Hij kan ook op de rug van een kameel of van een galopperend paard allerlei acrobatische toeren uithalen. https://www.youtube.com/watch?v=x3suSS4d1Xg en http://www.lalibre.be/light/societe/a-gaza-un-petit-spider-man-a-l-assaut-du-grand-livre-des-records-5742b0ef35708ea2d5c30a65.
  • De gouverneur van de staat New-York, Andrew Cuomo, heeft een bevel uitgevaardigd dat de overheid de actie Boycott, Divestment and Sanctions tegen Israël verbiedt. Volgens de Amerikaanse coalitie “End the Occupation” is dergelijk bevel onwettig. http://www.endtheoccupation.org
  • Een voorbeeld van hoe Israëlische militairen extreem wantrouwig reageren tegenover Palestijnen. Op 1 juli wandelt een Palestijn door Shuhada Street in Heberon met een watermeloen en dan gebeurt dit: https://www.youtube.com/watch?v=DP4xS_7wLyM

KALENDER

Hieronder een greep uit de uitgebreide kalender. Meer gedetailleerde informatie en een ruimer aanbod vindt u terug op onze website.

Expo Mahmoud Alkurd en Iyad Sabbah (artiesten uit Gaza)

Wanneer? 7 tot 15 juli

Waar? Peristilium van de Kamer van Volksvertegenwoordigers, Leuvenseweg 13 te 1000 Brussel

Café Palestine, organisatie: Palestina Solidariteit en ABP.

Wanneer? Donderdag 1 september om 19.00 uur

Waar? Café Goudblommeke in Papier, 55 Cellebroerstraat 1000 Brussel

Ilan Pappé (Israëlische historicus). Organisatie: Plate-forme Charleroi-Palestine.

Wanneer? Zondagnamiddag 25 september

Waar? Charleroi

Café Palestine, organisatie: Palestina Solidariteit en ABP.

Wanneer? Donderdag 6 september om 19.00 uur

Waar? Café Goudblommeke in Papier, 55 Cellebroerstraat 1000 Brussel

Solidariteitsmaaltijd, Met gastheer Peter Meyvaert, gastspreekster freelance journaliste Nicky Aerts en animatiefilm “Gevangenis is geen kinderspel”.

Wanneer? Zaterdag 8 oktober vanaf 17.30 uur

Waar? Zaal Pacem, Hagelandstraat 4 te 3012 Wilsele (vanuit station Leuven bus 5 of 6)

Antwerpen Palestine for dummies

Wanneer? Vrijdag 14, 21 en 28 oktober

Waar? Locatie nog niet bekend.

Bezoek de infostand van Palestina solidariteit op:

  • zaterdag 9 juli in Middelkerke
  • zondag 10 juli 13-17 uur Genk Molenvijverpark
  • zondag 17 juli Sint-Truiden Fiesta Tropical op de Grote Markt
  • 21-24 juli op de Gentse Feesten aan ingang van Baudelopark
  • zondag 4 september Neerpelt Wereldfeest
  • 17-18 september Bredene Manifiesta
  • zaterdag 22 oktober Ieper Vredesloop
  • zaterdagavond 19 en zondagnamiddag 20 november Landen Hannuitsesteenweg

Wilt u deze nieuwsbrief niet langer ontvangen? Stuur dan een email met de vermelding “Uitschrijven nieuwsbrief” naar ons e-mailadres secretariaat AD palestinasolidariteit.be

Volg ons ook op Facebook.

Palestina Solidariteit kan alleen maar functioneren dankzij uw gulle gift. Schenk uw bijdrage op IBAN: BE64 5230 8014 8852; BIC: TRIOBEBB. Giften zijn fiscaal aftrekbaar vanaf 40 euro.

Ontdek meer

Geef je op voor onze nieuwsupdates
en mis niets meer !

Doe een gift

U kan een gift doen door geld te storten op

IBAN: BE64 5230 8014 8852

BIC: TRIOBEBB

Op naam van: Palestina Solidariteit vzw, Adres: Ectorsstraat 19, 3400 Landen

Met vermelding van : binnenlandse werking en/of project Palestina + naam project

Bedrag





Voor een gift van €40 geniet je een fiscaal voordeel van maar liefst €18. Het kost je dus uiteindelijk slechts €22! 

Stuur dan wel een email met de gegevens van de donor (naam, adres en rijksregisternummer) naar info@palestinasolidariteit.be