Binnen het Amerikaans establishment is er af en toe een dissident die op risico van broodroof en zelfs erger toch openlijk zijn visie geeft over de rol van Israël bij de gebeurtenissen in het Midden-Oosten van de voorbije jaren. Andere journalisten, politici en zogenaamde experten zwijgen hierover. Hier heerst de omerta. Zo’n dissident is gewezen Amerikaans kolonel Lawrence Wilkerson.
Colin Powell
In een gesprek met Jan Stevens in Knack van 1 juni dit jaar (1) stelt Lawrence Wilkerson zaken die men in Washington en zeker in Israël met heel groot ongenoegen zal lezen. Hij wijst naar Israël als de echte macht achter de schermen, de werkelijke oorzaak voor al het sectaire geweld in de regio.
Lawrence Wilkerson was jarenlang de kabinetschef van Collin Powell. Zowel toen deze de grote baas was van het Amerikaans leger als toen hij als minister van Buitenlandse Zaken in 2003 in de VN met een vurig betoog voorzien van een pak foto’s en video’s de geplande invasie van Irak verdedigde.
Voor Lawrence Wilkerson was de invasie van Irak in 2003 er vooral op gericht het sektarisme in het de regio te bevorderen om zo Israël te helpen. Ook de Arabische lente en de oorlog tegen Syrië kaderde hij in eenzelfde beleid.
Daarbij stelde Powell dat het Irak van president Saddam Hoessein wel degelijk massavernietigingswapens bezat zoals chemische en biologische wapens en ook werkte aan een kernbom. Een invasie was toen voor hem broodnodig. Nu voelt hij zich bedrogen. Alsof een intelligent man ooit de verhalen van een geheime dienst gelooft.
Het waren allemaal nepverhalen natuurlijk zoals iedereen in Washington al na enkele weken na de invasie begon toe te geven. Maar dan was Irak veroverd en zeer zwaar ontwricht, vooral door de ver doorgedreven introductie van het sektarisme. Een bewuste destabilisatie zoals Wilkerson tegenwoordig stelt.
Israël en het sektarisme
En wat zoals hier al lang wordt geschreven en ook Wilkerson nu publiek zegt altijd al de bedoeling geweest was van… Israël, de echte macht achter de schermen. Volgens Wilkerson was Israël trouwens eveneens betrokken bij de organisatie van de aanval met sarin vlakbij Damascus op 21 augustus 2013. (2) een aanval die moest leiden tot Amerikaanse bombardementen op het Syrische leger en de overwinning van al Qaeda.
Extracten uit het gesprek met Jan Stevens in Knack:
In mei 2003 interviewde ik Richard Perle. Hij zag de invasie in Irak vooral als een manier om de oorlog naar de terroristen te brengen. Na 9/11 wilde hij het slagveld verleggen van New York naar het Midden-Oosten.
WILKERSON: Ik heb Perle in die tijd verschillende keren ontmoet en hij heeft me net hetzelfde verteld. Zijn kompaan Bill Kristol had zeer concrete plannen om chaos te creëren in heel Zuidwest-Azië. Door daar boots on the ground te droppen, zouden de terroristen er bijna vanzelf toestromen om de Amerikaanse satan te bestrijden. Wat ons dan weer goed uitkwam, want dan konden we ze allemaal samen in de pan hakken. Tezelfdertijd hielden we Israël veilig. Tot zover de totaal van de pot gerukte neocontheorie. Ik vermoed dat de veiligheid van Israël de echte motivatie voor de neocons was om Irak binnen te vallen. Dat gold zeker voor iemand als Douglas Feith, die op dat moment viceminister van Defensie was. Zolang Syrië, Irak en zelfs Iran in chaos verkeerden en elkaar naar de strot vlogen, was Israël veilig.
De huidige oorlog in Syrië, de terreur van de IS, de aanslagen in Parijs en Brussel hebben allemaal hun oorsprong in de invasie in Irak
van 2003?
WILKERSON: De huidige ellende heeft nog veel diepere wortels. Het begon al bij de Golfoorlog in 1990, toen Paul Wolfowitz en een paar andere neoconservatieve hardliners in het Pentagon voor het eerst die compleet geschifte strategie bedachten om chaos in de regio te creëren. Hun baas, toenmalig minister van Defensie Dick Cheney, was daar razend enthousiast over. Hij trok ermee naar het Witte Huis en probeerde ze te verkopen aan president George Bush senior. Uit zeer betrouwbare bron weet ik dat vader Bush bleek wegtrok toen hij Cheney ’s plan las. Hij zei letterlijk: ‘Stuur dit onding terug naar de gekken in de kelder van het Pentagon.’ Het plan lag daarna stof te vergaren, tot George W. Bush aan de macht kwam, met Dick Cheney als zijn vicepresident. Zodra de kans zich voordeed, blies Cheney dat waanzinnige plan weer leven in……
Hoe kijkt u er zelf op terug?
WILKERSON: De invasie in Irak in 2003 is wellicht de meest catastrofale beslissing die na de Tweede Wereldoorlog is genomen. Wij hebben ons daarvoor laten misbruiken. De Vietnamoorlog was al een afschuwelijke vergissing die gigantisch veel slachtoffers heeft geëist, maar de oorlog in Irak heeft een nog catastrofaler scenario in gang gezet. Wij hebben de duistere machten ontketend die het Midden-Oosten in de goorste ellende storten. We hebben geen Arabische Lente gestart, maar een Arabische Winter. Ik vrees dat die langer dan een generatie zal duren. We hebben een onwaarschijnlijke poel van ellende veroorzaakt waarin we nu zelf dreigen te verzuipen. Vóór 2003 speelde de tegenstelling tussen sjiieten en soennieten in de regio nauwelijks een rol. Vandaag lusten die twee grote moslimgroepen elkaar rauw. Die oude tegenstelling hebben wij met onze invasie op scherp gezet. We leven nu in extreem gevaarlijke tijden waarvan alleen de militaire industrie profiteert. Het olie- en gaswinningsbedrijf Halliburton en de particuliere militaire aannemer Kellogg, Brown and Root, tot 2007 een onderdeel van Halliburton, hebben aan de oorlogen in Afghanistan en Irak 38 miljard euro verdiend. 38 miljard euro!
Khomeini
In wezen echter begon de introductie van het sektarisme en het opdrijven van de tegenstellingen in de regio in 1979 door het aan de macht brengen door de VS en Frankrijk van de Iraanse geestelijke leider Ayatollah Ruhollah Khomeini. Deze had meegeholpen aan de door de CIA en het Britse MI6 in 1953 georganiseerde putsch tegen de democratisch verkozen regering van eerste-minister Mohammed Mossadeq. (3)
Hij leek dus betrouwbaar. Maar hij was ook een ultranationalist en dan waren er nog radicalere elementen – wat studentengroepen – die door de opstand tegen de modernist en Amerikaans poppetje Sjah Mohammad Reza Pahlavi uit hun winterslaap waren gehaald.
Ayatollah Ruhollah Khomenei, hier nog in Parijs in ballingschap juist voor zijn terugkeer, hielp mee bij de door de CIA en MI6 georganiseerde staatsgreep van 1953 tegen de Iraanse premier Mohammad Mossadeq. De VS en Frankrijk hielpen hem mee om in 1979 in Iran de macht te grijpen en er zo een theocratie te realiseren. Een fameuze religieuze rivaal voor die andere theocratie Saoedi-Arabië.
Zij bezetten de Amerikaanse ambassade en de rest is geschiedenis. Wel bleek achteraf dat er tussen de Amerikaanse republikeinse partij van toenmalig presidentskandidaat Ronald Reagan en de Ayatollahs geheime contacten waren gebleven. Pas nadat Reagan president werd kwamen de Amerikaanse diplomaten vrij! Niet ervoor.
Voor 1979 waren de relaties tussen de lokale grootmachten Saoedi Arabië en Iran al slecht. Na 1979 kwam daar dan voor de buitenwereld totaal onverwacht een nieuw element boven, het religieuze. Amper iemand in het westen die toen wist wat soennieten en sjiieten waren.
Dit vertroebelde de relaties tussen beide staten nog verder, zeker toen de VS pro-Iraanse politici uit Iran liet terugkeren om in Irak de macht over te nemen. Het duivelse plan ter bevordering van het sektarisme van Israël en haar neoconservatieve knechten in de VS zette een zeer belangrijker stap verder.
Daarna kwam dan de zogenaamde Arabische Lente en de opstand tegen de Syrische regering. Een beleid dat onder president Barack Obama dus verder in crescendo ging met als doel het ganse Midden-Oosten te vernielen. Behoudens uiteraard… Israël.
Odet Yinon
In die zin is het erg belangrijk het zogenaamde Plan Odet Yinon te kennen (4). Dat is genoemd naar de Israëlische diplomaat en journalist Odet Yinon (geb. 1949) die in 1982 in het Israëlische tijdschrift Kivunim (Richtinggevend) een aantal strategische beschouwingen op papier zette ronde de positie van Israël en de Arabische wereld.
Het wordt uitgegeven door de in Jeruzalem gevestigde Wereldorganisatie voor het Zionisme en werd in het Engels vertaald door Israël Shahak waar het in oktober 1982 verscheen in het tijdschrift The Journal of Palestine Studies, een uitgave van het Instituut voor Palestijnse Studies van de Universiteit van Californië.
Het plan pleit in essentie voor de verregaande balkanisatie van het Midden-Oosten in mini-staatjes die door hun natuur permanent met elkaar in oorlog zullen zijn. Ook Egypte voorziet men dit lot om zo de Sinaï terug te veroveren.
In het jaar 1982 gaf Israël de in 1967 veroverde Sinaï met uitzondering van de nederzetting van Taba terug aan Egypte. Een gevolg van de vredesakkoorden van 1979. Duidelijk tot ongenoegen van mensen als Yinon.
In 1982 woedde in Libanon nog volop een burgeroorlog en was in Syrië een opstand bezig van de Moslimbroeders. Die kreeg dat jaar haar beslag toen ze zich in de stad Hama verschanst hadden en verslagen werden door het Syrische leger. Een erg sectair en zeer bloedig conflict en in wezen een voorbode van de huidige oorlog. Ook woedde volop de Iraaks-Iraanse oorlog met CIA-agent Saddam Hoessein en ayatollah Ruholla Khomeini.
Een uittreksel:
22: Het doen verdwijnen van Syrië en later Irak in etnisch en religieus zuivere gebieden zoals in libanon is het eerste doelwit op langere termijn van Israël op het oostelijke front. Terwijl het uitschakelen van de militaire kracht van die staten een doel op korte termijn is.
Odet Yinon behoort tot wat men doorgaans de rechtervleugel van het zionisme noemt, de groep rond historische figuren zoals Menachem Begin en Benjamin Netanyahu en Avigdor Lieberman.
Mensen die in tegenstelling tot David Ben Goerion, Simon Peres en Jitzak Rabin alles zoveel mogelijk verhullen. In wezen echter streven beide groepen hetzelfde doel na. Alleen de methoden om dit te bereiken verschillen. De geslepene versus de bullebak.
Willy Van Damme
1) Knack, 1 juni 2016, Jan Stevens, “Wij hebben de duistere machten ontketend die Zuidwest-Azië in de goorste ellende storten”, pagina’s 122 tot 127.
2) Le Soir, 1 maart 2016, M.P., “Le casse-tête de Bernie Sanders”, pagina 3.
3) Tim Weiner, ‘Een spoor van vernieling, de geschiedenis van de CIA’, De Bezige Bij, 2007, pagina 111.
4) Plan Odet Yinon, Israëlische diplomaat en journalist, in Kivunim (Directions), een blad over judaïsme en zionisme, nummer 14, Winter 5742, februari 1982. https://archive.org/details/TheZionistPlanForTheMiddleEast
