Kritiek op ernstige schendingen van de mensenrechten wordt onterecht afgedaan als antisemitisme
Op 26 april zal de ULB (Université libre de Bruxelles) het eredoctoraat overhandigen aan de Britse filmmaker Ken Loach. Vanuit verschillende hoeken roepen stemmen op om deze erkenning terug in te trekken, op basis van de aantijgingen dat Ken Loach een antisemiet zou zijn. Citaten die als voorbeeld worden aangehaald om de aantijging credibiliteit te geven zijn enerzijds volledig uit de context gerukt en de (foute) interpretatie ervan werd achteraf steevast door Ken Loach ontkend en weerlegd als zijnde een standpunt van hem. Naast de citaten wordt hem tevens verweten dat hij de academische en culturele boycot van de staat Israël onderschrijft. Volgens de tegenstanders is de boycot antisemitisch. 100 profesoren verbonden aan de ULB reageerden in een open brief op de beschuldigingen, ter verdediging van Ken Loach. De ULB laat weten dat de uitreiking van het eredoctoraat zal doorgaan zoals gepland was.
Antisemitisme betekent het viseren van de joodse gemeenschap of individuele joden, enkel en alleen op basis van het feit dat ze joods zijn. Op geen enkel moment in heel haar bestaan heeft de BDS-campagne (Boycot, Desinvestering en Sancties) joden geviseerd. De BDS-campagne gebruikt de tactiek van een boycot om een staat onder druk te zetten die een deel van de bevolking in dat land discrimineert en onderdrukt. De boycot is geen doel op zich maar een middel om een doel te behalen, als dat doel behaald wordt (het einde van het apartheidsregime en de erkenning en het naleven van de rechten van de Palestijnen) stopt de boycot. De Israëlische staat profileert zich als de spreekbuis van alle joden en de joodse identiteit, door deze profileren wordt, ten onrechte, het argument opgeworpen dat kritisch zijn voor de Israëlische staat antisemitisme is. Eén van de speerpunten van de BDS-campagne is om zeer duidelijk te zijn over het feit dat de campagne de Israëlische staat viseert en op geen enkel moment haar bevolking als geheel of individuele Israëlische burgers in die hoedanigheid, wanneer ze tijdens hun werkuren (bijvoorbeeld als militair, politieagent etc.) betrokken zijn bij schendingen van de mensenrechten zullen zij in die specifieke hoedanigheid (als militair etc.) wel geviseerd worden. De BDS-campagne viseert de Israëlische staat omdat die verantwoordelijk is voor schendingen van de rechten van de mens, en daarbij alle bedrijven en instituties die zich medeplichtig maken aan die schendingen.
Eén van de belangrijkste uitganspunten van de internationale beweging is dat elke vorm van racisme en raciale discriminatie absoluut ontoelaatbaar is. De campagne vond haar inspiratie bij de Zuid-Afrikaanse anti-apartheidsbeweging, die er middels een economische, sportieve, culturele en academische boycot in slaagde een einde te maken aan het apartheidsregime. Beide campagnes baseren zich op de idee dat alle mensen gelijk zijn en evenveel recht hebben om hun leven te leiden in vrede en vrijheid. Dat idee keert zich niet tegen bepaalde bevolkingsgroepen, dat dat zou gebeuren is zelfs onmogelijk doordat het gelijkheidsbeginsel inherent inclusief is en over alle mensen en alle bevolkingsgroepen gaat.
De BDS-Campagne kadert in een groter internationaal netwerk van allerlei solidariteitsorganisaties, sociale rechtvaardigheid groepen, mensenrechtenactivisten, ngo’s etc. waarbinnen de het BDS-netwerk zich toespitst op het aankaarten en aanvechten van de mensenrechtenschendingen begaan door de staat Israël. Er wordt solidariteit uitgedrukt en ondersteuning geboden aan groepen die focussen op andere thema’s en werken rond andere onderdrukkende regimes, In de VS werd er bijvoorbeeld nauw samengewerkt met de Black Lives matter beweging. De BDS is een strategie en geen ideologie of dogma waarvan beweerd wordt dat die strategie toegepast kan worden in eender welk geval van sociale onrechtvaardigheid. De campagne is een uitdrukking van solidariteit met de Palestijnse bevolking, en is een beweging die ontstond in Palestina. Het internationale netwerk antwoordde op de oproep van de Palestijnen om de campagne zo breed mogelijk uit te dragen. Het is logisch dat deze beweging ervoor kiest om het regime te viseren waardoor zij onderdrukt worden, of waardoor de bevolking waarmee zij solidariteit betuigen onderdrukt wordt. De BDS- beweging ontkent niet dat er nog onderdrukkende regimes zijn en spreekt zich openlijk uit tegen elke vorm van onderdrukking, maar elke bevolking kiest haar eigen strategie om zich daartegen te verzetten, BDS toont zich solidair door de strategische keuze van de onderdrukte bevolking te volgen. De antiapartheidsbeweging in Zuid-Afrika richtte zich, logischerwijs, ook tegen het regime waardoor ze onderdrukt werden en niet tegen andere onderdrukkende regimes in die tijd. De BDS-beweging eist dat Israël haar verantwoordelijkheid opneemt voor de schendingen van de mensenrechten die ze beging en begaat en dat er een einde komt aan de straffeloosheid.
De staat Israël maakt zich schuldig aan één van de grootste structurele sociale onrechtvaardigheden van deze tijd. Israël is een apartheidsstaat. In januari 2018 publiceerden de Verenigde Naties een rapport waarin ze stellen dat Israël wel degelijk een apartheidsstaat is, waarin de Palestijnse inwoners van Israël en de bezette gebieden gediscrimineerd worden op basis van hun etniciteit. Palestijnen ervaren discriminatie in toegang tot educatie, gezondheidszorg, tewerkstelling en het krijgen/hebben van een woonplaats en bouwvergunningen. Daarnaast worden ze geconfronteerd met uithuiszettingen en vernielingen van hun woning. Palestijnen in de Gazastrook leven met minder dan een minimum aan elektriciteit en water, dewelke basisvoorzieningen zijn. Bovendien is de Gazastrook één grote openluchtgevangenis door het gesloten grenzen beleid van Israël, in de realiteit gebracht door de bouw van een muur. Palestijnen die deze muur zelfs maar naderen riskeren te worden verwond of gedood door Israëlische scherpschutters.
Op de Westbank zijn er voor joden en niet-joden volledig gescheiden woongebieden, bijna volledig gescheiden wegennetten, buslijnen, eerstehulpdiensten,… Palestijnen in de Westbank en de Gazastrook worden bestuurd met militaire orders die velen van hun rechten beperken, terwijl joodse kolonisten onder het Israëlische burgerlijke recht vallen, wat zorgt voor duidelijk institutionele discriminatie tussen 2 volkeren in hetzelfde gebied. Palestijnse vluchtelingen en ballingen wordt verboden terug te keren naar hun huizen in Israël of in het bezette Palestijns gebied. Als reden hiervoor wordt gegeven dat hun terugkeer een demografische dreiging inhoudt, in die zin dat ze het demografisch karakter van Israël (de joodse meerderheid) zou veranderen. Palestijnse vluchtelingen die momenteel in de omringende landen wonen wordt het onmogelijk gemaakt om zelfs maar hun familie te bezoeken.
De Israëlische staat probeert legitieme kritiek te smoren door mensen onterecht te beschuldigen van antisemitisme. Enkele dagen gelden overkwam het ook actrice Natalie Portman nadat zij kritiek uitte op het feit dat er met scherp geschoten wordt op ongewapende protestanten in Gaza. Elke burger heeft het recht om kritiek te uiten op een natie die of een regime dat zich niet houdt aan internationale afspraken en de mensenrechten schendt. De BDS campagne zal enkel eindigen wanneer er een einde wordt gemaakt aan het apartheidsregime en als er gelijke rechten worden gegeven aan alle inwoners van het gebied.
