Falafel, de gefrituurde kroketjes op basis van kikkererwten uit het Midden-Oosten, zijn erg populair. In België worden ze meestal gegeten in een broodje met verse groentjes en saus, zoals hummus.
Cultuur is wat een samenleving voortbrengt en overdraagt, het brengt verbinding en versterkt die samenleving. Cultuur maakt ons trots, geeft ons identiteit, we tonen het graag aan anderen. In Palestina is dat niet anders en zijn ze trots op hun eetcultuur die een groot deel van het dagelijks leven uitmaakt. Een gewone doordeweekse dag of een speciale gelegenheid, eten neemt een centrale plek in bij Palestijnen. De bekendste gerechten uit Palestina zijn: musakhan, maqlouba, mansaf, gevulde druivenbladeren, hoummos, Falafel en shakshouka.
Een paar weken geleden verscheen in Het Laatste Nieuws een artikel * waar VTM kok Loïc het geheim van lekkere falafel uit de doeken doet. Hij merkte op dat Israël falafel heeft ‘geadopteerd’ als nationaal gerecht. Meer en meer zien we dat restaurants en bekende chefs falafel als Israëlisch gerecht op hun kaart zetten.
Palestijnen leven al decennia onder Israëlische bezetting en apartheid en van hun historisch land blijft nog weinig over. Dat Israël ook hun cultuur afneemt en zich toeëigent is erg pijnlijk. Palestijnen zijn trots op hun befaamde gerechten en ze voelen zich terecht geprovoceerd als ze eetstalletjes zien op markten in Europa of in de VS, bijvoorbeeld, waar falafel sandwiches worden verkocht als een Israëlisch nationaal gerecht.
Er is geen twijfel, falafel is al vele eeuwen deel van de Midden-Oosterse cultuur waar Palestina deel van uitmaakt. Dat Israël zich falafel cultureel toeëigent is provocerend voor de Palestijnen die hun land verloren door decennialange bezetting en nu ook hun cultuur dreigt ontnomen te worden. Het adopteert geen gerecht het is diefstal.
Falafel is een wereldwijd succes en dat is erg positief, maar het is onderdeel van de Oosterse cultuur zoals die van Palestina en laten we het gerecht dan ook zo eren!
