De visserij was vroeger een belangrijke bedrijfstak in de Gazastrook. Maar gaandeweg is het aantal vissers teruggelopen. Twintig jaar geleden waren er ongeveer 10 000 vissers, nu zijn het er minder dan 4000.
De reden laat zich raden. Israël wil de Gazastrook eigenlijk afsluiten van de zee. Een bepaling die al lang bestaat is dat Israël eigenhandig de ruimte inperkt waar Palestijnen mogen vissen. Dit gaat in tegen internationale maritieme verdragen. De Oslo-akkoorden bepalen een ruimte van 20 nautische mijlen. De laatste 10 jaar was de visserszone beperkt tot 3 tot 6 nautische mijlen. Ook hier is het Israëlische argument altijd: het is voor onze veiligheid. Sinds 2010 waren er 1300 confrontaties met de Israëlische marine met 100 gewonden, 5 doden en 250 confiscaties tot gevolg. In 2020 zijn er te minste 105 incidenten gemeld.
Toen ik trouwde in 1984 was mijn man visser net als anderen in onze familie. In het begin konden we goed leven van de visserij. Vissers mochten ver de zee op en er was veel vis. Mijn man verdiende tussen de 500 en 750 € per week. Het ging achteruit toen de Gazastrook in 2007 in de blokkade kwam. Het is levensgevaarlijk geworden om te vissen vanwege de Israëlische beschietingen. Nu leef ik in angst. Ik ben als de dood dat mijn man of mijn zonen beschoten zullen worden of gearresteerd. Mijn man en mijn zonen zijn nu vier keer gearresteerd. Ze werden direct vrijgelaten, maar hun uitrusting werd wel in beslag genomen. Altijd als ik hoor dat er geschoten is op zee raak ik in paniek over mijn jongens. In 2012 stopte mijn man met vissen vanwege problemen met zijn rug. Sindsdien zijn wij financieel afhankelijk van onze twee zonen. Ze zijn allebei getrouwd en leven in hetzelfde huis. Door de financiële problemen heb ik mijn juwelen moeten verkopen en moeten lenen van familieleden. We zitten nu in de schulden en kunnen die niet aflossen. In 2017 werd Khader, mijn zoon, gearresteerd. Zij namen zijn boot in beslag en gaven hem gestript terug. Khader werd vrijgelaten en begon weer te werken. Op 20 februari 2019 ging hij vissen. We hoorden dat het leger bepaalde boten achterna had gezeten en één boot meegenomen had naar Asdod. Mijn andere zoon vertelde dat Khader gearresteerd was. Ik had een bang vermoeden dat er meer was. Uiteindelijk kwam ik erachter dat hij geraakt was met een rubber kogel en daardoor het zicht aan beide ogen had verloren. Toen ik hem voor het eerst zag in het ziekenhuis barstte ik uit in tranen. Sinds die gebeurtenis is mijn leven een tragedie. Ik heb verdriet om Khader, die een gevangene is in zijn eigen huis. Hij heeft geen werk en kan niet zorgen voor zijn familie. Mentaal gaat het slecht met hem. Zijn financiële situatie is catastrofaal. Mijn andere zoon verdient veel te weinig om ons te onderhouden. Door de slechte economie in de Gazastrook hebben we geen uitweg.
https://www.btselem.org/gaza_strip/20200909_fishrmen_families_gaza_strip
foto artikel: met dank aan PalestinianEve Network
