Elia Suleiman, This must be heaven, 2019
In de wereld van de film is Elia Suleiman de meest succesvolle Palestijnse filmmaker. Hij heeft een geheel eigen stijl die is geïnspireerd door de periode dat er nog geen films waren met geluid.
Elia Suleiman ontvlucht Palestina op zoek naar een nieuwe thuis. Hij trekt door verschillende steden en ontdekt dat zijn geboorteland hem als een schaduw volgt. Met zijn verwonderde blik verkent hij de wereld om zich heen. Hoe ver hij ook reist, er is altijd wel iets dat hem aan zijn geboorteland doet denken. This must be heaven is een aaneenschakeling van scènes waarbij Suleiman voortdurend de man is die observeert zonder iets te zeggen.
Suleiman is in Parijs. Hij is onder de indruk van de modieus geklede vrouwen.
Een grappige scène over het gebrek aan zitplaatsen in de Jardin du Luxembourg.
In New York neemt Suleiman het wapenbezit op de korrel: mensen die met machinegeweren boodschappen doen. Er is zelfs iemand die luchtafweergeschut over zijn schouder draagt…
Suleiman op zoek naar financiering van zijn film hoort zwijgend het verdict aan: ‘Een interessant project. Maar het gaat te weinig over Palestina. Het scenario past niet in de lijn van onze projecten’.
Inderdaad gaat deze film weinig over Palestina.
Er zijn zeker amusante scènes in deze film. Suleiman heeft een herkenbare stijl. Maar bij tijden kan de strakke stilering van This must be heaven ook irriteren: Suleiman die voortdurend de houding aanneemt van een zwijgende quasi-verwonderde passieve observator.
