In november 1990 werd Meir Kahane vermoord door een groep die zich later zou aansluiten bij Al Qaeda.
Dat Kahane een doelwit werd, had wel een reden. Kahane wilde het Israëlische parlement ontbinden en in plaats daarvan een joodse theocratie oprichten, gebaseerd op een strikte toepassing van de joodse Halacha.
Kahane was gewelddadig. Hij pleitte voor het doden van de vijanden van Israël.
In 1967 richtte Kahane in de VS de Jewish Defense League (JDL) op. Deze groep oefende druk uit op Rusland om joodse inwoners naar Israël te laten emigreren. De JDL was niet vies van geweldpleging. Men liet bommen ontploffen in huizen, blies boten op en stak auto’s en huizen in brand. Politieke tegenstanders werden uitgeschakeld. Alex Odeh, die pleitte voor een twee-staten oplossing, kwam om door een bom. Deze aanslagen hadden een enorme invloed op Palestijnse activisten.
Toen de grond te heet werd onder zijn voeten vertrok Kahane naar Israël en stichtte hij Kach. In 1984 kreeg Kach een plaats in de Knesset. Kahane deed voorstellen voor extra belasting voor niet-joden. Hij wilde niet-joden het staatsburgerschap ontnemen. In 1988 werd Kach uitgesloten van deelname aan de verkiezingen vanwege de onversneden racistische uitgangspunten. In 1994 werd Kach verklaard tot terroristische organisatie.
In de loop der tijd heeft de beweging meer dan 60 mensen gedood.
De belangrijkste invloed van Kach is het ondermijnen van hoopvolle periodes van vredesonderhandelingen. In 1994 schoot Kachlid Baruch Goldstein 29 biddende Palestijnen in Hebron dood. Het gevolg was dat Hamas begon met zelfmoordaanslagen als vergelding.
In 1995 schoot Yigal Amir, een aanhanger van Kach, Ytzhak Rabin dood. De electorale gevolgen van deze gebeurtenis waren enorm. De nieuw-verkozen Netanyahu benoemde direct een aantal ex-Kahanisten op ministersposten.
Zo zijn er ook die met deze extremistische achtergrond advocaat zijn geworden.
Yitzchak Ginsburg van de Chabad-beweging schreef in 2010 een kwaadaardig en invloedrijk pamflet, waarin hij pleitte voor het wegnemen van organen bij niet-joden en het vermoorden van kinderen die als een potentieel gevaar worden opgevat.
Dertig jaar geleden zouden rabbijnen nooit hun sympathie voor Kahane durven uitspreken.
Onder Netanyahu krijgen aanhangers van Kahane zelfs prijzen.
De gedachte dat niet-joden van het Israëlische grondgebied moeten verdwijnen, heeft diep wortel geschoten in de Israëlische samenleving.
