Twee weken geleden voerde Israël een van zijn grootste vernielingsoperaties uit van de laatste tien jaar. Khirbet Humsah, een Palestijnse gemeenschap in het noorden van de Jordaanvallei, werd binnen een paar uur met de grond gelijk gemaakt. 74 mensen werden dakloos, waarvan 41 kinderen. Tientallen gebouwen, huizen en voorzieningen, werden vernietigd.
Humsah staat niet op zichzelf. Jarenlang heeft Israël tientallen Palestijnse gemeenschappen in de bezette Westbank getroffen. Het is een misdadige politiek van gedwongen transfer. Israël verandert het leven van deze gemeenschappen in een doorlopende nachtmerrie met het oogmerk dat ze opgeven en vertrekken. Een nachtmerrie van jarenlange moeite zonder stromend water, zonder aansluiting op elektriciteit, van sloop van huizen, van ruimte te maken in je huis zodat Israëlische troepen kunnen trainen op jouw land, van voortgezet geweld door kolonisten met steun van het Israëlische leger.
En soms is het georganiseerde geweld van de staat beperkt tot enkele donkere uren, zoals bij Humsah. Maar of het een zaak is van jaren of enkele uren – het blijft een oorlogsmisdaad.
De reactie van Europa is dat er sprake is van een ‘betreurenswaardige ontwikkeling’ en: ‘zulke gebeurtenissen vormen een belemmering voor de tweestatenoplossing’.
Laat mij duidelijk zijn: Israël weet dat ze zich niets hoeft aan te trekken van dergelijke vrijblijvende uitingen van bezorgdheid. Israëlische bulldozers die op weg zijn om het volgende huis van een weerloze Palestijn te slopen, rijden op wegen die geplaveid zijn met dergelijke lege retoriek. Als we in plaats van misdaden met name te noemen verzachtende termen gebruiken, wordt Israël versterkt in zijn politiek van onderdrukking, onteigening en geweld tegen Palestijnen. Internationale gelatenheid achter de façade van nietszeggende praat over een ‘tweestatenoplossing’ vormt de ruggengraat van de ermee verbonden ‘ondemocratische één-staat-realiteit’ waar wij in leven.
Iedereen – in hoofdsteden in Europa en in dit parlement – weet dat meer verklaringen de volgende vernieling niet tegenhouden. Als de regels geen echte inhoud hebben, hoeft Israël niet tussen de regels te lezen om te weten dat er een groen licht is om door te gaan met de onderdrukking van Palestijnen. Zonder echte consequenties blijft het licht op groen.
Humsah was niet de eerste. Zolang straffeloosheid de norm is, zal het niet de laatste zijn. Overal in de Jordaanvallei is voor de Palestijnse gemeenschappen de situatie even hachelijk. Terwijl tegelijkertijd Israël het aantal nederzettingen uitbreidt. Palestijnse families worden uit hun huizen gezet zodat joodse kolonisten erin kunnen trekken. In de heuvels ten zuiden van Hebron vrezen Palestijnse gemeenschappen na 20 jaar strijd om op hun land te blijven de uitspraak van het Israëlische Hooggerechtshof. Dit gerecht is zo rechtvaardig, dat het nooit Israëlische Kafka-regiem heeft tegengesproken: een regiem van het verbieden van Palestijnse ontwikkeling en het verstrekken van bouwvergunningen om Israëlische nederzettingen uit te breiden. Door deze praktijken te legitimeren vervult het Israëlische Hooggerechtshof een sleutelrol in het mogelijk maken van een pertinent illegaal beleid, waardoor Palestijnen gedwongen worden te vertrekken.
Dit alles gebeurt al tientallen jaren en zal doorgaan, ook al heeft Israël kortgeleden afgezien – voorlopig althans – van het plan om delen van de Westbank formeel te annexeren. De jure of de facto – de formele status van Palestijns land heeft Israël nooit tegengehouden om zijn belangen te vergroten ten koste van Palestijnse rechten. Werkelijk, als Israël werkelijk bezorgd was over internationaal recht en het respecteren van mensenrechten, zou het nooit gewerkt hebben aan de bouw van 250 nederzettingen, waarin nu ongeveer 600 000 Israëliërs leven. Heeft Europa echt een formele annexatie nodig om de feiten onder ogen te zien? Hoeveel jaren van voortgezette bezetting, hoeveel niets verhullende verklaringen van Israëlische leiders, hoeveel infrastructurele projecten, hoeveel kolonisten zijn er nodig om Europa wakker te krijgen en de realiteit onder ogen te zien van Israëls permanente controle over alles en iedereen tussen de rivier de Jordaan en de Middellandse zee? Een eeuwlange bezetting? Een miljoen kolonisten? Waar wacht Europa op?
In zijn buitenlandse politiek kan Europa gevolgen trekken uit mensenrechtenschendingen. Europa kan druk uitoefenen. De beslissing om dat niet te doen, is een politieke keuze. Dit ondermijnt Europa’s inzet voor mensenrechten en verzwakt de naleving van het internationaal recht. Het normaliseert onderdrukking en ontmenselijkt Palestijnen. Want niemand wordt aansprakelijk gesteld voor de permanente onderwerping. Niet als een gemeenschap van de kaart wordt geveegd, niet als met scherp wordt geschoten op honderden demonstranten bij het hek rond de Gazastrook, niet toen tientallen families uit hun huis werden gesmeten tijdens de massale aanval op de Gazastrook in 2014. Nu niet, nooit niet.
Europa heeft internationaal verantwoordelijkheid. Het is de meest duidelijke internationale speler die in de kern democratie en onafhankelijke rechtspraak vertegenwoordigt. Jarenlang en op klaarlichte dag is er in de directe omgeving van Europa sprake van ernstige systematische mensenrechtenschendingen. Houd op met nietszeggende verklaringen. Neem serieus wat er gebeurt. Sta op voor de universele waarden die na afloop van de tweede wereldoorlog in wetten zijn verankerd. Bescherm de rechten van Palestijnen.
Nu is het de tijd.
Vertaling Pal Sol. Er is ook een video-opname van deze toespraak.
Hagai El-Ad’s address at the European Parliament Committee on Human Rights, 16 Nov. 2020 | B’Tselem
