Er is opnieuw een massale uitbarsting van geweld in Israël en de bezette gebieden.
Eerst de opstand in Sheikh Jarrah. Daarna het brute optreden van Israël in Haram Al-Sharif: traangas en stungranaten die worden geworpen naar biddende moslims in de Al-Aqsamoskee. Daarna de reactie vanuit de Gazastrook: raketten die in grote getale op Israëlisch grondgebied komen.
In Lod, Akko en Tel Aviv gaan joden en Palestijnen elkaar te lijf – soms met dodelijk gevolg.
Daarna de analyses: Wie begon? Waarom lijkt er een kruitvat in het land te ontploffen? Hoe lang broeit het al onder de oppervlakte?
Hoe goed bedoeld ook: soms zijn de analyses maar weinig to the point. Men spreekt over het ‘Israëlisch-Palestijns conflict’. Alsof joden en Palestijnen moeten leren beter met elkaar om te gaan. Alsof er een gelijkwaardigheid is in de krachtsverhoudingen.
Het is onmogelijk om hier de voorgeschiedenis van meer dan 100 jaar weer te geven. De rode draad is dat Israël steeds meer grond van Palestijnen afpakt, dat Israël VN-resoluties naast zich neerlegt, dat er in 48/49 een etnische zuivering heeft plaats gevonden en dat die eigenlijk niet is opgehouden. Openlijk wordt in de Israëlische politiek gesproken over ‘het demografische probleem’ (dat wil zeggen: er zijn te veel Palestijnen). De extremistische partijen spreken zelfs hardop over gedwongen transfer. De oorspronkelijke bevolking van Palestina behoort dus nu tot de categorie van ongewenste burger.
Het dwarsbomen van ontwikkeling, het administratief uitsluiten en de etnische zuivering van 48/49 zijn niet zonder resultaat gebleven. Inmiddels leven er meer Palestijnen buiten hun historische grondgebied dan erin: naar schatting 7 miljoen.
Er zijn veel gruweldaden in het land dat pelgrims soms het heilige land noemen.
Sheikh Jarrah: een man van rond de dertig hakt de laatste stenen weg van de stal die hij gebouwd heeft voor zijn ezel. Hij kreeg een sloopbevel met twee opties: zelf slopen of tegen betaling het leger je bouwwerk laten slopen. Hij zegt: ‘Velen hier leven in angst. Ze weten niet of ze nog lang in hun huis kunnen leven’.
Je huis – na verloop van tijd is het een deel van jezelf. Alles in je huis heeft bepaalde herinneringen en aan alles in je huis heb je een persoonlijke touch gegeven. Je betaalt belasting. En dan is er een overheid die zegt: wij gaan uw huis vernietigen.
Al Araqeeb is een dorp in de Negev dat ouder is dan de staat Israël. Het heeft naast gebouwen een begraafplaats. In 2010 werd het dorp voor de eerste keer vernietigd. Alles tegen de vlakte. In april 2021 is Al Araqeeb totaal 186 maal vernietigd. De enige reden die je kunt bedenken over het waarom is: omdat ze Palestijn zijn.
Israël: 20% van de inwoners van Israël binnen de grenzen van 1949 is Palestijn. De mensenrechtenorganisatie Adalah telt 64 wetten die discriminerend zijn ten opzichte van Palestijnen. De belangrijkste belemmering voor Palestijnen ligt op het vlak van huisvesting. Palestijnse steden in Israël staan niet op de kaart. Soms hebben ze geen stromend water en elektriciteit. Verder is er veel meer geld voor joodse scholen dan voor scholen waar Palestijnse kinderen naar toe gaan. Enzovoorts, enzovoorts.
De Westbank: Bil’in is een dorp van weerbare burgers. De film 5 broken camaras werd er opgenomen. In de film zien we hoe een populaire dorpsgenoot tijdens een demonstratie wordt doodgeschoten. Bil’in is in een dagelijks gevecht om te overleven ten opzichte van de oprukkende nederzettingen. Als straf voor hun verzet sproeien Israëlische soldaten rioolwater over de velden en laten ze ‘s nachts geluidsbommen afgaan. De dochter van Eyad heeft daardoor chronische slaapproblemen.
Elders in de Westbank worden Palestijnse jongeren tijdens nachtelijke raids opgepakt. Ze komen in de gevangenis, soms zonder vorm van proces. Israël telt meer dan 4000 politieke gevangenen. Dat is al jaren zo.
Kolonistengeweld in de Westbank is excessief. Palestijnse boeren die op hun eigen land in elkaar worden geslagen en in het ziekenhuis belanden. En straffeloosheid voor de daders.
De Gazastrook: iedereen weet dat de Gazastrook sinds 2007 volledig afgesloten is van de buitenwereld. Alle goederen die binnenkomen moeten eerst door Israël goedgekeurd worden. Verschillende oorlogen hebben de economie van de Gazastrook ernstig beschadigd. De werkeloosheid is rond de 50%. Maar Israël doet nog wat extra inspanningen om de economie schade te berokkenen. Vliegtuigjes besproeien de gewassen die Palestijnse boeren met moeite verbouwen aan de oostkant, zodat de oogst wordt vernietigd. En vissers worden beschoten, ook als ze binnen de door Israël onwettig bepaalde grenzen varen. En soms worden hun boten in beslag genomen.
De staat Israël definieert zich als een joodse staat. De Natie Staat Wet uit 2018 noemt Israël ‘het nationale thuis voor het joodse volk’. De illegale nederzettingen in de Westbank zijn ‘van nationale waarde’.
Misschien klinkt dit allemaal wat theoretisch.
In het recente rapport van Human Rights Watch (65) wordt Teddy Kollek aangehaald die bijna dertig jaar burgemeester was van Jeruzalem: ‘Voor Oost Jeruzalem deed ik niets. Trottoirs? Nee. Culturele instellingen? Nee. Ja, wij legden een nieuwe riolering aan en verbeterden de watervoorziening. Denkt u dat we dat deden om hun welvaart te vergroten? Vergeet het! Er waren daar enige gevallen van cholera en joden waren bang dat ze besmet zouden raken…’
En wat is de opstelling van Europa in deze kwestie?
Voor de hand liggend is de oproep om het geweld te beëindigen. Niets op aan te merken.
Het meest storend aan Europa in de Palestina-zaak zijn nietszeggende verklaringen: ‘We zijn bezorgd’ en: ‘Dit vormt een bedreiging voor de twee-staten-oplossing’. Europa heeft tot nog toe niet de noodzakelijke consequentie getrokken, dat de handelsrelaties met Israël herzien moeten worden vanwege de talrijke mensenrechtenschendingen.
En zo kan de zelfgenoegzame en autoritaire Netanyahu doorgaan met zijn politiek van uitsluiting. Je benoemt een vijand (Iran) en je demoniseert het Palestijnse volksdeel, maar vroeg of laat zal Israël niet door kunnen gaan met deze maneuvers.
Israël is een door en door racistische staat.
Palestina ligt onder in een verstikkende wurggreep. Inderdaad: ‘I cannot breath’.
Eens zal het doek vallen over die politici die zich nu onkwetsbaar wanen.
We kunnen denken aan het commentaar van Nelson Mandela bij een oude statiefoto van de Zuid-Afrikaanse regering, allemaal blanke mannen in mooie kostuums: ‘They were like a grave’j
