© cartoon: C. Latuff
Door de inval door Rusland van de Oekraïne zijn vaststaande politieke overtuigingen aan het wankelen gebracht. Energie, defensie, migratie, allianties – voor wie nog vasthield aan de oude denkbeelden, wordt duidelijk dat de zogenaamde vanzelfsprekendheden niet meer voldoen.
Er zijn ook een aantal lessen te leren.
Het eerste wat we moeten vaststellen is: hoe naïef hebben we kunnen zijn?
Waarom hebben we niet voorzien tot wat voor gruweldaden de leider van de Russische Federatie bereid is te gaan? Dit terwijl er voldoende waarschuwingssignalen waren: de verwoesting van Grozny, de verwoesting van Aleppo…
Als Palestina Solidariteit vechten we al jarenlang tegen dit fenomeen. Bij iedere Nieuwsbrief zijn er weer nieuwe gevallen van moord, geweldpleging, diefstal, administratieve detentie, enz. Toch lijkt er politiek geen beweging te zitten in de zaak Israël-Palestina. De ernst van de feiten lijkt niet tot bewindvoerders door te dringen
En zo blijven brandhaarden in de wereld eindeloos opvlammen en weer ondergronds gaan zonder dat er iets opgelost is.
Als we dit schrijven beseffen wij dat de kwestie Israël-Palestina zich in de schaduw van het nieuws bevindt. Dat is ook zo’n fenomeen. Hoeveel mensen zullen dit artikel lezen? Minder dan anders in ieder geval. Onze aandacht is nu volledig gericht op Rusland en de Oekraïne!
Hoeveel gruwelen (meer info) zijn op die manier niet aan onze aandacht ontsnapt? Onze verontwaardiging is selectief. Evenzo ons mededogen.
Het zou niet terecht zijn als wij hier zouden klagen over het gebrek aan aandacht voor de zaak Israël-Palestina. In feite is er behoorlijk wat aandacht. Het probleem is echter dat er geen echte druk op de ketel wordt gezet. Als Israël misdaden tegen de menselijkheid begaat, komt de Europese Commissie alleen met een verbale reactie. Men is ‘bezorgd’. En zo weet Israël dat het gewoon door kan gaan met het verder knevelen van de Palestijnse gebieden.
Hier komen we bij de tweede les van de Oekraïne-crisis.
Met de harde maatregelen die tegen Rusland zijn genomen heeft Europa eindelijk zijn zwakke alleen maar verbale opstelling in buitenlandse zaken achter zich gelaten. Het blijkt dat met eensgezindheid en vergaande sancties we een ander land enorm onder druk kunnen zetten en isoleren. Vanaf nu kunnen politici niet meer zeggen dat sancties niet werken. Sancties werken wel. En als we goede argumenten aanbrengen, zal er ook een draagvlak voor zijn.
Onlangs is Desmond Tutu overleden. In 2013 mochten studenten in Nederland hem vragen stellen. Een dame uit Tibet had het over de moeilijke situatie van haar land. Wat is het beste om te doen? Kunnen we nog hoop hebben?
Op een gegeven ogenblik zei Tutu: wat bij ons de doorslag heeft gegeven, dat waren sancties. Het deed zeer dat Zuid-Afrika uitgesloten werd van sportwedstrijden. Zuid-Afrika raakte totaal geïsoleerd tot het niet meer verder kon.
Er is maar één manier om een einde te maken aan de straffeloosheid van de politieke verantwoordelijken voor de Israëlische bezetting, de geweldpleging en de diefstal van land. Er zijn meer dan genoeg VN-resoluties. Alleen doelgerichte sancties kunnen een verandering forceren.
Europa, wanneer komen de eerste sancties tegen Israël?