B’Tselem publiceerde in april het rapport Parched (uitgedroogd) over het watertekort bij de Palestijnse gemeenschap in de Westbank. Het is goed dat het rapport niet alleen cijfers brengt en de geschiedenis van de Israëlische dominantie in kaart brengt, maar ook komt met verhalen en getuigenissen van gewone burgers die wegkwijnen door de verstikkende beperkingen die hun worden opgelegd.
Ghadah in de buurt van Ramallah vertelt:
Het watertekort wordt ieder jaar erger. Als de zomer eraan komt, moeten we ons voorbereiden op storingen. Hoewel we dan water in flessen en emmers bewaren en ook hergebruiken, is het toch niet genoeg. We leven zoals lang geleden dat alles met de hand moest gebeuren. We wassen de vaat met een kan, onze kleren met de hand, en douchen door ons met een kom te overgieten. Je hebt het gevoel dat niets echt schoon wordt.
Omdat we niet genoeg water hebben, halen we het bij leveranciers. Dat kost ons € 60 per keer. Het is een grote last. Maar dat water durven we niet te drinken. Iedere week kopen we grote hoeveelheden flessenwater.
Nirmin uit Hebron:
Ik kook schapenkoppen. Dat is ons belangrijkste inkomen. Maar soms, als er geen water is, moet ik orders afslaan. Zo verlies ik inkomen.
Soms moet ik mijn buren vragen om water. En soms merk ik dat ze het eigenlijk niet willen afstaan. Het is beschamend en vernederend.
Als we te weinig water hebben, ruik je het toilet in huis, omdat we doorspoelen met water uit een kan. Soms voel ik mij depressief en mentaal uitgeput als er weer geen water is. Dan pak ik de kinderen en logeer ik bij mijn zus. Toen mijn zoon Maher ging trouwen, wilde de familie van zijn aanstaande bij ons logeren. Maar het water was afgesloten. Ik kon nergens water krijgen. Overstuur belde ik mijn vader. Hij vond een oplossing zodat ik het huis kon schoonmaken.
Als we water van de stad krijgen werk ik soms een nacht door om het huis schoon te maken, maaltijden klaar te maken en de wasmachine doorlopend te laten draaien. Mentaal voel ik me dan gesloopt.
De situatie is het slechts in gebieden waar schapen gehoed worden. Gedwongen uitzetting geeft slechte publiciteit, maar als de leefomstandigheden steeds meer gefnuikt worden, gaat men vanzelf weg.
Maryam van de Jordaan Vallei:
Voor de bezetting waren er veel waterbronnen. Maar toen de bezetting begon, droogden de bronnen op en werden waterreservoirs vernietigd. Velen verlieten het gebied. Laatst hebben wij een tractor gekocht om water te transporteren. Maar we moeten oppassen voor de militairen die achter ons aanzitten. Meer dan eens dwongen de soldaten ons om het water uit de gevulde tank te laten lopen. De zomers zijn het ergste. Het lijkt wel oorlog. Het kost uren om een tank van 3 kubieke meter te vullen. Als je alles uitrekent, betalen we meer dan de helft van ons inkomen aan water.
Moedwillige vernielingen door soldaten of kolonisten doen velen de das om.
Vanaf 2012 documenteerde B’Tselem 234 gevallen waarin waterbronnen onklaar werden gemaakt, 12 vernielingen van infrastructuur, 145 reservoirs die werden vernietigd, en 77 inbeslagnames van watertanks.
De leefomstandigheden van Palestijnen in de Westbank staan in schril contrast met de situatie in Israël en de illegale nederzettingen. Israël heeft een geavanceerd systeem van waterbeheer opgezet, waarin recyclage, ontzilting en efficiency ervoor gezorgd hebben dat er geen limieten zijn. In de illegale nederzettingen zijn er zwembaden, groene tuinen. Men verbruikt 3 keer zoveel als gemiddeld in de Palestijnse gebieden en er zijn geen zorgen. Er is zelfs een overschot aan water.
De conclusies van het rapport staan al in de introductie aan het begin.
Palestijnen in de Westbank lijden geen gebrek als gevolg van het noodlot of een natuurramp. Nee, het watertekort in de Westbank is het resultaat van een doelbewust discriminerend beleid. De controle over water versterkt de greep van Israël over de Palestijnse gemeenschap. Israël beslist hoeveel water wordt geleverd aan wie. Israël bepaalt de hoogte van het watergebruik van Palestijnen. Israël beslist waar bronnen kunnen aangeboord. Israël controleert het transport van water en waar het kan worden verbruikt. Deze absolute controle geeft Israël de mogelijkheid om de ontwikkeling van een onafhankelijke Palestijnse watervoorziening tegen te houden en de Palestijnse inwoners volledig te onderwerpen.
Israël haalt de Waterovereenkomst van 1995 aan om zichzelf te rechtvaardigen. In het rapport wordt het leugenachtige van deze argumentatie op meerdere punten aangetoond.
