Standpunt Palestina Solidariteit i.v.m. oorlog Gazastrook

© Foto: Palestina Solidariteit, Brussel – manifestatie 11 november 

Op zaterdag 7 oktober werd de wereld verrast door een aanval van Hamas op Israël. Na de eerste verwarring beval de Israëlische regering een tegenaanval op de Gazastrook. Na 21 dagen zien we méér dan 1000 doden aan Israëlische kant, en méér dan 8000 doden aan Palestijnse kant, (van wie minstens 3500 kinderen). Humanitair is de noodsituatie in de Gazastrook catastrofaal, met een tekort aan water, voedsel, medicijnen, elektriciteit en brandstof. Met de start van een grondinvasie dreigt de oorlog nu ook over te slaan naar de buurlanden. Met zo’n escalatie wint niemand: niet de Palestijnen, niet de buurlanden, niet Europa en… ook Israël zélf niet. Verontrustend hierbij is echter dat dat de leiding van de Europese Unie amper enige druk uitoefent op Israël om een grondinvasie te voorkomen, terwijl ook Europa zélf zich niet de luxe kan permitteren om er nóg een oorlog bij te krijgen.

Wie ooit wat las over de geschiedenis van de Israëlisch-Palestijnse kwestie en het ontstaan van Hamas, weet dat het idee van de Israëlische leiders, om ‘het probleem Hamas’ te kunnen liquideren door een nieuwe Gaza-oorlog, fictie is. Hamas ontstond pas eind jaren ’80 en kon groeien, deels door de uitzichtloosheid van de decennialange Israëlische bezetting en de blokkade van de Gazastrook, deels door de politiek van de Israëlische regering zélf, die einde jaren ’80 besloot Hamas financiële steun te geven, vanuit een ‘verdeel en heers’ politiek om de Palestijnse bevrijdingsorganisatie (PLO) van Yasser Arafat te verzwakken, (dixit Brigadier Generaal Yitzhak Segev die dit jaren terug bekende voor de New York Times). Wat ook niet hielp was dat noch de EU, noch de VS, al die jaren bereid waren om Israël te dwingen een einde te maken aan die bezetting, en de blokkade van de Gazastrook. Daardoor ontbrak elk gebrek aan perspectief op een vreedzame weg voor het Palestijnse volk om zijn vrijheid en rechten terug te krijgen.

Door de Gazastrook massaal te bombarderen kan Israël misschien de Gazastrook tot as en puin herleiden maar het zal daarmee alleen méér wanhoop en verbittering creëren, wat in de praktijk sowieso een blijvende voedingsbodem vormt voor Hamas óf een nieuwe radicale groepering.

Het is reeds lang bekend: Je lost een conflict niet op door dezelfde -in dit geval onderdrukkende- politiek te blijven voeren die het probleem gecreëerd heeft.

Grondoffensief creëert groot risico op escalatie oorlog naar de buurlanden

Door het voortdurend stijgende aantal slachtoffers nemen ook aan de grens tussen Israël, Libanon en Syrië de spanningen gevaarlijk toe. En met elk beeld van een Palestijns kind dat sterft onder Israëlische bommen, met elk beeld van kapotgebombardeerde woonwijken in de Gazastrook, wordt de verontwaardiging van de bevolking in de buurlanden groter. Met een grondoperatie die weken of maanden duurt, (volgens een Amerikaanse militaire analist kan deze 10 000 mensenlevens kosten en 80 á 90% van Gaza-stad in puin leggen), is het bijna onvermijdelijk dat de buurlanden betrokken geraken. Hier wint niemand mee: niet de Palestijnen, niet de buurlanden of de rest van het Midden-Oosten, maar ook Israël zélf niet. (Al zullen de Israëlische leiders in hun huidige roes van hoogmoed en wraakzucht niet in staat zijn om dat in te zien.)

Ook wie denkt hiermee de invloed van het Iraanse regime te kunnen verminderen denkt best even na: Wie kijkt naar de landen waar Iran invloed kreeg (Zuid-Libanon, Gaza, Irak, Syrië, Jemen), merkt dat dit landen waren die slachtoffer waren van één of andere militaire agressie of bezetting.

Met andere woorden: elke nieuwe oorlog in het Midden-Oosten vergroot de invloed van het Iraanse regime, niet omgekeerd! Dat zal ook met een nieuwe Gaza-oorlog niet anders zijn.

En ook voor Europa is zo’n escalatie natuurlijk een slechte zaak: Met de grootste vluchtelingencrisis sinds WOII, die nu al aansleept sinds 2015, en een oorlog in Oekraïne, kan Europa nog méér oorlog en instabiliteit aan zijn buitengrenzen echt wel missen als kiespijn. En met Oekraïne weten we één ding: Een oorlog proberen voorkomen is één zaak, maar een oorlog stoppen is wat anders.

Waar blijft Europa?

Verontrustend is het daarom dat de leiders van de Europese Unie met hun eisen amper verder komen dan een vaag pleidooi voor ‘humanitaire corridors’, (wat op de Israëlische regering amper enige indruk maakt), en amper druk uitoefenen om een grondoffensief te voorkomen.

Ook de neiging om steeds naar de VS te kijken voor een oplossing, (met het valse argument dat Europa geen invloed zou kunnen uitoefenen), is niet meer verdedigbaar. Met een pijnlijk verleden van jodenvervolging heeft Europa ook een historische verantwoordelijkheid in dit conflict. Het wordt tijd dat de Europese Unie eindelijk die verantwoordelijkheid gaat opnemen.

Een oplossing? Maar hoe?

De decennialange politiek van bezetting, kolonisatie en etnische zuivering in de bezette Palestijnse gebieden, en de onwil van zowel de VS als Europa om Israël te dwingen een einde te maken aan deze politiek van onderdrukking, creëerde een uitzichtloze situatie voor het Palestijnse volk, én een voedingsbodem waarin radicale groeperingen zoals Hamas konden groeien. Zolang de VS en de Europese Unie niet méér doen om een oplossing via vreedzame weg te ondersteunen, zullen radicale groeperingen, is het niet Hamas dan andere, blijven opstaan die stellen dat de ‘gewapende strijd de enige oplossing is voor het Palestijnse volk om zijn rechten terug te krijgen’. Even lang zal het voor autoritaire regimes als het Iraanse heel eenvoudig zijn om het lijden van het Palestijnse volk te blijven uitbuiten of gebruiken voor het eigen profijt of de eigen politieke agenda.

Als Europa het geweld van Hamas afkeurt en een geweldloze oplossing wil, moet het de Palestijnen dus een vreedzame weg bieden om zijn rechten en vrijheid terug te krijgen.

Europa zal zich, ook tegenover Israël, veel kordater moeten opstellen. Dialoog kán een positieve zet zijn maar alleen een beleefd alstublieft zal de hardliners in de Israëlische regering NIET overtuigen hun beleid bij te sturen.

Concreet?

De EU heeft 440 miljoen inwoners en is een economische grootmacht. De voorbije crisissen en oorlog in Oekraïne hebben aangetoond dat een eensgezind Europa mogelijk is én wel degelijk een verschil kan maken. De EU heeft tal van samenwerkingsakkoorden met Israël, en kan die gebruiken als een hefboom om druk uit te oefenen.

Europa moet Israël voor de keuze stellen: Óf de Israëlische regering aanvaardt om het Palestijnse volk in zijn volledige rechten te herstellen, met als wederzijds voordeel een afname van de voedingsbodem voor geweld, een toename van de wederzijdse veiligheid, plus een positieve verstandhouding met de EU. Óf: de Israëlische regering kiest om door te blijven gaan met de heilloze politiek van bezetting en miskenning van de rechten van het Palestijnse volk, waarbij Israël zijn eigen nieuwe vijanden blijft creëren. In het tweede geval moet de EU-sancties durven instellen. Met een kritiekloze steun helpen we niet het Palestijnse volk, maar helpen we Israël ook niet de veiligheid te bekomen die het zegt na te streven.

Als alternatief voor radicale groeperingen moet de EU méér steun geven aan de gematigden: Palestijnen die op geweldloze wijze ijveren voor hun rechten, Palestijnse én joodse mensenrechtengroepen. Kortom: die Israëli’s en Palestijnen die beseffen dat ze samen hetzelfde land bewonen en moeten samenwerken.

Als de EU het Palestijnse volk helpt om via geweldloze weg zijn vrijheid en rechten terug te krijgen, zal de EU ook zijn geloofwaardigheid herstellen op vlak van mensenrechten. Die geloofwaardigheid is nu zwaar aangetast door een politiek van twee maten en twee gewichten (wat het voorbije jaar een groot probleem bleek toen de EU probeerde steun te winnen voor Oekraïne).

Verder voorkomt een oplossing een dramatische militaire escalatie, creëert deze méér stabiliteit aan de buitengrenzen van de EU, en méér stabiliteit en veiligheid binnen de grenzen van de EU.

Wie trouwens nog denkt aan die tweestatenoplossing: wie de situatie op het terrein volgt, weet dat die al jaren dood is. De realiteit is ook dat, zowel in de bezette gebieden als in Israël, joden, moslims en christenen door mekaar wonen. Méér en méér Palestijnen én Israëli’s zijn gewonnen voor het idee van een éénstaatoplossing, met gelijke rechten voor alle inwoners, (zoals dat toch in elke normale democratie het geval is). Misschien wordt het stilaan tijd om toch eens ernstig over deze oplossing na te denken?  https://onestatecampaign.org/en/

Gezien de ernst van de situatie roepen wij media, politici, en iedereen die dit leest op, aan te dringen dat de EU en de Belgische regering:

• aandringen op een onmiddellijk staakt-het-vuren;
• eisen dat de toegang van alle noodzakelijke hulp onmiddellijk wordt hersteld in de hele Gazastrook;
• werken van een oplossing voor de vrijlating van zowel de Israëlische gijzelaars, als de Palestijnen die in Israël opgesloten zitten zonder proces, (waaronder vele kinderen), onder het systeem van ‘administratieve detentie’;
• werk maken van een duurzame oplossing van het conflict: een stopzetting van de bezetting van de Palestijnse gebieden, het opnieuw verbinden van de Gazastrook met de andere Palestijnse gebieden, een oplossing voor het Palestijnse vluchtelingenprobleem en de Palestijnse minderheid in Israël;
• een onderzoek steunen bij het Internationaal Strafhof naar oorlogsmisdaden, zowel begaan door Israël als Hamas;
• protesteren tegen de beschadiging van het kantoor van de Belgische ontwikkelingsorganisatie Enabel, en vele VN-gebouwen door Israëlische bombardementen, en hiervoor een schadevergoeding eisen.