© Foto’s: Palestina Solidariteit, manifestatie Brussel 11/11
Opiniestiuk: Jonathan Cook – 27 november 2023
De protest slogan ‘From the river to the sea’ verwerpt niet de Israëli’s of de Joden, maar het apartheidskarakter van Israël. Dit is de reden waarom pro-Israëlische westerse politici en media het willen criminaliseren.
Het belangrijkste buitenlandse verhaal voor de BBC op 13 november had een ‘no-brainer’ moeten zijn. Terwijl Israëlische soldaten het al-Shifa ziekenhuis in het noorden van Gaza omsingelden en voorbereidingen troffen om het te bestormen, werden tientallen premature baby’s in de faciliteit uit hun couveuses gehaald. Het ziekenhuis had geen stroom meer om de machines te laten draaien.
Op verontrustende beelden was te zien hoe de baby’s ineengedoken in een geïmproviseerd met folie bekleed hok lagen, bibberend van de kou. Verschillende waren al overleden.
De symboliek was moeilijk te missen. De burgers van Gaza zaten ook opeengepakt nadat Israël hun huizen tot puin had gebombardeerd en hen had bevolen naar het zuiden te trekken. Ze waren blootgesteld en kwetsbaar voor de toorn van Israël. Er stierven steeds meer mensen.
Het verhaal van de baby’s was zowel hartverscheurend als verontwaardigend. De Verenigde Naties had Israël herhaaldelijk gewaarschuwd dat dit een van de gevolgen zou zijn van de collectieve bestraffing van de bevolking in Gaza, waarbij hen brandstof werd ontzegd die nodig was om elektriciteit op te wekken. Israël negeerde simpelweg alle waarschuwingen.
Maar de redacteuren van News at Six van de BBC besloten om de buitenlandse verslaggeving niet te laten beginnen met de baby’s die werden gedood door het achterhouden van brandstof door Israël, maar met een verhaal aan de andere kant van de grens. Het moet een van de meest perverse nieuwsbeoordelingen ooit zijn geweest.
De BBC begon met de broer van een Brits-Israëlische man die was gedood tijdens de aanval van Hamas op 7 oktober. De aanval zelf was toen al meer dan een maand geleden. Zelfs de BBC leek te begrijpen dat dit geen rechtvaardiging kon zijn voor de degradatie van de stervende baby’s uit de top van het buitenlandse nieuws.
Er was een betere invalshoek nodig. En die kwam er: de BBC meldde dat de broer zich steeds meer afvroeg of het wel veilig voor hem was om in het Verenigd Koninkrijk te blijven. Volgens de reportage werd dit gevoel door veel andere Joden gedeeld.
Vreemd genoeg was de implicatie dat het voor Britse Joden een veiliger alternatief zou kunnen zijn om naar Israël te verhuizen, ondanks weken van westerse berichtgeving waarin de angst van Israëliërs over hun kwetsbaarheid na de aanval van Hamas werd benadrukt. Dacht deze Britse man werkelijk dat hij veiliger zou zijn in dezelfde staat waarin zijn broer zojuist bij een massale gruweldaad was omgekomen? De verslaggever van de BBC stelde de vraag niet.
Hiërarchie van bezorgdheid
Welk bewijsmateriaal haalde de broeder aan om zijn angsten te rechtvaardigen? Hij vertelde de BBC dat hij de marsen in het Verenigd Koninkrijk voor Gaza verontrustend en intimiderend vond. De slogans en gezangen zoals “From the river to the sea, Palestine will be free” waren volgens hem het bewijs van een diepgeworteld en groeiend antisemitisme in de Britse samenleving.
Het probleem is niet enkel dat veel Britse Joden veronderstellen dat het Verenigd Koninkrijk een antisemitisch probleem heeft, gebaseerd op een zeer twijfelachtige interpretatie van de betekenis van de slogan. Het is dat gevestigde media-organisaties dit misverstand echoën en het behandelen als meer nieuwswaardig dan Israël dat Palestijnse baby’s vermoordt met de zegen van de Britse regering.
Het is slechts één illustratie van een patroon van verslaggeving door westerse mediakanalen die hun nieuwsprioriteiten vertekenen op een manier die een racistische hiërarchie van zorg onthult. Joodse angsten zijn belangrijker dan daadwerkelijke Palestijnse sterfgevallen, zelfs de dood van baby’s.
De hypocrisie is vooral moeilijk te verteren gezien een centrale Israëlische rechtvaardiging voor zijn daaropvolgende genocidale ravage door Gaza. Israël promootte de bewering dat Hamas op 7 oktober 40 Israëlische baby’s had onthoofd – een verhaal dat als feit werd gerapporteerd, ook al werd er nooit bewijs voor geleverd.
De media hebben de gebeurtenissen van 7 oktober wekenlang opnieuw bekeken, wanhopig op zoek naar nieuwe invalshoeken om een gevoel van “balans” te behouden in het lijden van beide partijen. Maar, zoals de degradatie van het al-Shifa-babyverhaal onderstreept, gaat de berichtgeving over Israëls trauma vaak ten koste van de berichtgeving over de veel ergere en huidige kwelling waarmee de Palestijnen worden geconfronteerd.
Bijvoorbeeld, op het BBC nieuws van 20 november werd er drie keer zoveel tijd besteed aan een verhaal over de kwellingen van de families van de Israëlische gijzelaars als aan de benarde situatie van de Palestijnen in Gaza – op de dag dat Israël het Indonesische ziekenhuis aanviel en nog meer bommen liet vallen op Palestijnse burgers.
Ook vreemd is dat wanneer mediakanalen aandacht besteden aan het lijden van de gegijzelden, ze nauwelijks zwijgen over het feit dat het meest angstaanjagende deel van de beproeving is dat ze worden onderworpen aan dezelfde Israëlische bombardementen als die waarmee de Palestijnen worden geconfronteerd.
De intense aandacht voor de benarde situatie van de gijzelaars van Hamas staat in schril contrast met het totale gebrek aan belangstelling, zowel historisch als actueel, voor Israëls eigen gijzelaars: de Palestijnse vrouwen en kinderen, vaak midden in de nacht meegenomen door gemaskerde soldaten, die opgesloten zitten in Israëlische gevangenissen waar ze zelden of nooit familie kunnen zien.
Hoewel ze in de media gewoon “gevangenen” worden genoemd, zijn ze zonder proces opgesloten of vervolgd voor militaire rechtbanken met een veroordelingspercentage van bijna 100%. Wat ook niet vermeld wordt is dat westerse oorlogscorrespondenten, die zo bereid zijn om hun leven te riskeren voor een verhaal in Irak, Afghanistan en Syrië, zich buiten Gaza houden of zich aansluiten bij het Israëlische leger – en niet alleen omdat Israël hen opdraagt buiten Gaza te blijven. Als ze willen, zouden ze een manier vinden om binnen te geraken. Hun nieuwszenders weigeren hen toe te laten omdat ze weten dat de Israëlische bombardementen zo meedogenloos, zo ongericht en zo onvoorspelbaar zijn, dat het gevaar te groot is dat hun verslaggevers gewond raken of gedood worden.
Dat feit zou deel moeten uitmaken van het nieuwsverhaal. Maar daarvoor zou het narratieve kader dat ten grondslag ligt aan de westerse verslaggeving op zijn kop moeten worden gezet.
Deze redactionele beslissingen hebben alleen zin omdat er in het Westen een gefabriceerd politiek klimaat heerst. Israël, Israëli’s en zelfs Israëlische soldaten die het apartheidsregime handhaven, worden als onschuldigen behandeld, terwijl gewone Palestijnen, zelfs baby’s, worden afgeschilderd als medeplichtig aan de stompzinnige barbaarsheid waarvan Hamas wordt beschuldigd.
De uitgangspunten van de westerse berichtgeving vegen de decennia van wrede Israëlische bezetting en illegale Joodse nederzettingen in het Palestijns gebied, evenals de onmenselijke 16 jaar durende belegering van Gaza, van tafel. In de berichtgeving in de media zijn de rollen van bezetter en bezette, roofdier en prooi, misbruiker en slachtoffer omgedraaid.
Haatgezang?
Dit is ook de enige manier om betekenis te geven aan de voortdurende ophef over de slogan dat als nieuwswaardiger werd beschouwd dan Israëls roekeloze misbruik en het in gevaar brengen van premature baby’s.
Kort voordat ze werd ontslagen als minister van Binnenlandse Zaken, riep Suella Braverman de regering op om slogans als “From the river to the sea, Palestine will be free” strafbaar te stellen als haat zaaiende uitspraken. Eerder had ze opgeroepen tot het verbieden van de Palestijnse vlag bij demonstraties.
Zij heeft verre van een schurkenstandpunt. Deze maand werd bekend dat de regering serieus overweegt om slogans die protesteren tegen de bombardementen op Gaza te verbieden, omdat ze worden beschouwd als steun voor terrorisme.
Lord Carlile, die toezicht hield op het opstellen van de Terrorism Act van 2006, gooide zijn gewicht in de schaal en stelde dat demonstranten die “From the river to the sea” scanderen vervolgd zouden moeten worden. Onder Labourleider Keir Starmer is er, zoals te verwachten was, steun van beide partijen voor het onderdrukken van alle tekenen van solidariteit met de Palestijnen. Parlementslid Andy McDonald werd geschorst uit de parlementaire partij omdat hij opriep tot gelijkheid voor Israëli’s en Palestijnen, vermoedelijk omdat hij de zin “Between the river to the sea” toevoegde. Blijkbaar staat elke vermelding van die zin, in welke context dan ook, gelijk aan steun voor de uitroeiing van Israëli’s of Joden.
Zelfs de vermeende “vrije meningsuiting absolutist” Elon Musk, eigenaar van X (voorheen Twitter), trapte in deze onzin. Hij noemde zinnen als “From the river to the sea” een “eufemisme” en voegde eraan toe dat ze “noodzakelijkerwijs genocide impliceren”. Hij dreigde gebruikers die de slogan herhaalden te schorsen. Deze redenering is volslagen absurd – en ook zeer inconsequent.
Dehumanisering
De waarheid is dat de uitdrukking al vele decennia wordt gebruikt door iedereen in de regio, aan beide zijden, die een enkele staat in de regio voor ogen hebben.
Dit brengt ons bij een andere van deze overvloedige mediaparadoxen. De media hebben zich er sterk tegen verzet om de acties van Israël genocidaal te noemen. Het officiële handvest van de regerende Likudpartij in Israël verwijst echter al tientallen jaren naar het gebied “Tussen de zee en de Jordaan”. In tegenstelling tot de demonstranten in Gaza, impliceert het handvest van de Likudpartij wel degelijk genocidale bedoelingen, vooral gezien de huidige razernij van Israël. Het verklaart: “Tussen de zee en de Jordaan zal er alleen Israëlische soevereiniteit zijn.”
Dit ligt aan de basis van het ontmenselijkende taalgebruik van premier Benjamin Netanyahu en zijn ministers. Ze hebben de Palestijnen “menselijke beesten” genoemd en “Amalek”, de vijand van de Israëlieten die vernietigd moesten worden, inclusief vrouwen en kinderen.
Wanneer demonstranten daarentegen “From the river to the sea” scanderen, verwerpen ze niet Israëli’s of Joden, maar de apartheid van Israël. Ze erkennen dat de Israëlische regeringen al één enkele staat hebben gecreëerd over het land dat historisch Palestina was, een staat waarin verschillende etnische groepen gescheiden zijn en verschillende rechten hebben.
De eis dat vrijheid naar “Palestina” moet komen, in plaats van naar Israël, impliceert niet dat Israëli’s benadeeld zullen worden. Het biedt een visie van gelijkheid voor beide volkeren in hetzelfde land, in plaats van een staat Israël die geboren is als een Europees koloniaal project, ontworpen om Palestijnen uit hun thuisland te verdrijven.
De slogan erkent dat er geen vrede mogelijk is met Israël vanwege de structurele belichaming van etnisch suprematisme. In plaats daarvan roept het op tot een proces van dekolonisatie – een ontmanteling van illegale nederzettingen en het intrekken van gesegregeerde rechten – zoals gebeurde met het einde van de blanke overheersing in Zuid-Afrika. Het erkent dat dekolonisatie onverenigbaar is met de ideologische premissen waarop Israël is gebaseerd. De Gaza-protesten zijn geen haatmarsen. Het zijn marsen om een einde te maken aan decennia van Israëlische kolonisatie die hebben geleid tot de ontmenselijking van Palestijnen en de genocide in Gaza.
Lastercampagne
Het zou beter zijn om te denken dat de pogingen om solidariteit met Palestijnen strafbaar te stellen (terwijl ze te maken hebben met etnische zuivering en genocide) voortkomen uit verwarring.
Het bewijs suggereert echter iets anders. In zijn tweet identificeerde Musk niet alleen de slogan, maar elke poging tot “dekolonisatie” – in de eenvoudigste betekenis, het afbreken van illegale Joodse nederzettingen gebouwd op bezet Palestijns land – als een eufemisme voor genocide.
In deze grimmige nulsomafweging, die blijkbaar wordt gedeeld door media zoals de BBC, maar ook door de Britse regering en de Labour Party, worden waardigheid en vrijheid voor Palestijnen gezien als onverenigbaar met het voortbestaan van Israëliërs.
Ook dit is onderdeel van een patroon. Zelfs vóór 7 oktober voerden de politieke klasse en de media in het Verenigd Koninkrijk al een campagne tegen solidariteit met de Palestijnen, door die gelijk te stellen aan antisemitisme.
De geweldloze beweging om Israël te boycotten – om een einde te maken aan het Joodse suprematisme dat belichaamd wordt door het handvest van Likud en om de gebeurtenissen die we vandaag de dag in Gaza zien te voorkomen zonder gebruik te maken van raketten en geweren – wordt bestempeld als antisemitisme.
Wijzen op het feit dat Israël een apartheidsstaat is die over de Palestijnen heerst, zoals alle vooraanstaande mensenrechtengroeperingen nu erkennen, wordt ook bestempeld als antisemitisme. Die campagne bereikte haar dieptepunt met het kwaadwillig besmeuren als antisemieten van de voormalige Labourleider Jeremy Corbyn en honderdduizenden Palestijnse solidariteitsactivisten in het Verenigd Koninkrijk.
Het is duidelijker dan ooit dat deze recente geschiedenis ons diep zou moeten verontrusten.
Er is een parallel met de gebeurtenissen in Gaza zelf. Jarenlang probeerden Palestijnen daar op geweldloze wijze te protesteren tegen hun omsingeling. Ze verzamelden zich bij het hek dat de belegering van hun leefgebied symboliseerde, maar werden beantwoord met scherpschuttervuur van het Israëlische leger. Hun protesten werden terrorisme genoemd.
Ze stuurden brandende ballonnen over datzelfde hek die naburige velden in brand staken op het land waar Palestijnen tientallen jaren geleden van werden gezuiverd om te creëren wat we nu Israël noemen. Ook dit pleidooi voor zichtbaarheid, deze hinderlijke actie om aandacht te trekken, werd als terrorisme bestempeld.
En al die tijd keken de inwoners van Gaza toe hoe de Palestijnse Autoriteit op de Westelijke Jordaanoever jammerlijk faalde in haar pogingen tot internationale diplomatie. Pogingen om Israël voor het Internationaal Strafhof te dagen wegens oorlogsmisdaden, onder andere door het bouwen van illegale nederzettingen, werden veroordeeld. Ze zouden een existentiële bedreiging voor Israël vormen.
Verdeeldheid zaaien
Het was het blokkeren van alle geweldloze middelen voor Palestijnen om zich te bevrijden van een steeds diepere, steeds gewelddadigere bezetting die leidde tot de uitbraak uit Gaza op 7 oktober. Die gevangenisuitbraak mag dan bloedig zijn geweest, er mogen veel xgruweldaden hebben plaatsgevonden, maar hij was volledig voorspelbaar.
Hoofdverantwoordelijk hiervoor zijn Israël en de westerse politieke en mediaklasse, die Palestijnen, mensenrechtengroepen en solidariteitsactivisten negeerden en besmeurden, zoals ze nu een onschuldige slogan besmeuren.
Er is hier een doel. Een heel lelijk doel. De campagne om elke vorm van solidariteit met Palestijnen te delegitimeren – door het te classificeren als haat – is bedoeld om polarisatie en escalatie aan te wakkeren. Op zijn scherpst vraagt het van ons dat we de kant kiezen van degenen die baby’s vermoorden.
Israël, geholpen door westerse instellingen, heeft opzettelijk voorstanders van gerechtigheid voor de Palestijnen aan de ene kant en een groot deel van het Joodse publiek aan de andere kant, in vastgeroeste, oppositionele kampen gedreven. Elk voelt zich slachtoffer. De ene kant voelt zich gefrustreerd, belasterd en boos. De andere voelt zich angstig en onvergeeflijk.
Dit is geen toeval. Het weerspiegelt de wens van westerse instellingen om juist die interne verdeeldheid, haat en instabiliteit te creëren die ze beweren te willen voorkomen. Het doel is om ervoor te zorgen dat Israël een onaantastbare bondgenoot blijft, die in staat is om westerse macht en invloed te projecteren in het olie- en gasrijke Midden-Oosten.
Het probleem is niet een slogan. Het probleem zijn niet de marsen tegen een terreurcampagne van bommen en het vermoorden van baby’s. Het probleem is onze vatbaarheid voor het terrorisme. Het probleem is onze ontvankelijkheid voor de eindeloze leugens en misleidingen verteld door westerse instellingen om hun bekrompen belangen te bevorderen boven onze gedeelde menselijkheid.
De standpunten in dit artikel behoren toe aan de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het redactionele beleid van Middle East Eye.
Bron: https://www.middleeasteye.net/opinion/israel-palestine-war-gaza-slogan-bigger-news-murder-babies
