Ik ben een voetbalfan.
Ik hou van het spel van balvaardigheid, spierkracht, tactiek, teamwork. Ik hou
van hoe voetbal mensen van alle slag kan samenbrengen en samen grote emoties kan laten
beleven. Het summum van teamspirit, van samen door hoogtes en laagtes gaan: voetbal
kan ons veel leren over doorzettingsvermogen en fair play.
Daarnaast ben ik ook een fan van rechtvaardigheid, binnen én buiten het voetbalspel.
Begaat iemand een fout tijdens het spel, vind ik – en alle voetbalfans met mij – het meer dan
normaal dat de scheidsrechter de gepaste kaart trekt. Datzelfde principe zie ik graag
doorgetrokken naast het voetbalspel, wanneer het aankomt op mensenlevens.
Daarom ben ik ook een fan van daadkracht. Ik verwacht van een voetbalploeg die o.a. inzet
op gelijke kansen en non-discriminatie dat het deze waarden overal in de werking doortrekt.
Gelijke kansen en non-discriminatie zijn principes die in Israël niet gelden voor de Palestijnse bevolking. Palestijnse voetballers worden al decennia geviseerd door Israël en ze worden door allerlei maatregelen bewust beperkt in hun voetbalcarrière. Voetballers worden tegengehouden aan de grens wanneer ze naar buitenlandse competities willen gaan, ze worden beschoten in hun benen, ze worden opgesloten, voetbalstadiums worden gebombardeerd, voetballers worden doodgeschoten.
Dat terwijl er Israëlische voetbalploegen floreren en internationaal ondersteund worden in de illegale kolonies in de bezette Westelijke Jordaanoever. Het Internationaal Verdrag tegen Apartheid in de sport, dat door de Algemene Vergadering van de VN werd aangenomen in december 1985, stelt: “Sportrelaties hebben met een land dat een apartheidsbeleid in de sport toepast, vergoelijkt en versterkt deze apartheid.” En dan heb ik nog niet gesproken over het drama dat zich nu aan het afspelen is in de Gazastrook. Op 8 februari zijn er al meer dan 27.700 Palestijnse slachtoffers gevallen en duizenden vermisten. Wanneer de Palestijnen niet sterven door de bombardementen, lijden ze aan hongersnood, immense waterschaarste, gebrek aan medicijnen en een fatsoenlijk onderkomen, trauma’s,…
Ik richt mijn vraag tot de voetbalspelers van KAA Gent, de voetbalclub KAA Gent, de
Belgische Voetbalbond, UEFA en FIFA. Doe alles in jullie macht om te tonen dat dit geen tijd
van ‘business as usual’ is:
- Voetballers; toon publiekelijk je solidariteit met het Palestijnse volk. Dat kan visueel,
in woorden, in acties. - KAA Gent; stop het normaliseren van genocide en apartheid en onderdrukking totdat Israël zijn racistische beleid beëindigt en zich aan het internationaal recht houdt. Voetballen alsof er niets aan de hand is, kan niet in deze tijden!
- KBVB; pleit bij de UEFA en de FIFA voor de uitsluiting van de IFA (Israëlische
Voetbalbond) zolang Israël de fundamentele mensenrechten en het internationaal
recht schendt. - UEFA; als je er echt trots op bent om de 75ste verjaardag van de Universele Verklaring
voor de Rechten van de Mens te vieren: doe dan meer dan enkel “Freedom, Equality,
and Justice For All” op je billboards te tonen. - UEFA en FIFA; sluit IFA en alle Israëlische voetbalploegen uit, nu! Het beleid van
Israël is in strijd met de ethische code van de FIFA en de UEFA. Apartheid Zuid-Afrika
werd verbannen uit de FIFA van 1963 tot 1992 en uit de Olympische Spelen van 1964
tot 1988. Doe nu hetzelfde met Apartheid-Israël!
Onderneem actie opdat ik fan kan blijven en fair play geen lege bewoording is, maar zich
manifesteert terwijl er zich een genocide aan het voordoen is. Is een potentiële
overwinning in de Europa Conference League jullie meer waard dan 27.700 mensenlevens?
