Amer Dabur
We verlieten Beit Hanoun vanwege de bombardementen. In a-Saftawi konden we niet blijven, ook vanwege de vele bombardementen. Daarna kwamen we aan in de buurt al Juneinah van Rafah. Op maandag 23 oktober om 13u. was ik voor boodschappen weg.
We hoorden een enorme knal. Het was het appartementsgebouw waar wij vertoefden.
Ik verloor mijn broer Mazen en zijn vijf kinderen. En mijn broer Ousama en zijn vrouw met drie kinderen.
Onze situatie is ondraaglijk. Ik slaap nu buiten. Het regent en het is koud. Er is geen voedsel en geen water hier. Voor alles moeten we in de rij staan. Ik heb nog steeds de kleren aan van 15 dagen geleden. Ik heb geen andere kleren.
Bashir Rizeq
Nu zijn wij in het Al Shifa Ziekenhuis. Een paar dagen geleden gooide een Israëlische soldaat een granaat in de tuin. Mensen stierven of werden gewond. Toen raakten ze de zonnepanelen van het ziekenhuis en de afdeling chirurgie. Er werd veel geschoten in de buurt van het ziekenhuis. Mensen die hier schuilden, werden geraakt. Daarna vertrok een aantal mensen. De dode lichamen bleven in de tuin. Het is te gevaarlijk om ze mee te nemen en te begraven.
Mahmoud Nafez al ‘Aidy
Ik leefde met mijn vrouw en twee kinderen in een buurt ten oosten van Rafah. Omdat het Israëlische leger onze buurt met granaten bestookte, moesten wij vertrekken. In het appartement van mijn neef was het redelijk rustig. Op 23 oktober ging ik naar de winkel. Er was een grote klap die mij vijftig meter verder op de grond deed belanden. Een aantal mensen vonden mij. Ze zagen de wond aan mijn hoofd en deden een verband om. Ik ging terug naar ons appartement en ik zag dat het gebouw compleet was vernietigd. Ik was in shock en raakte buiten bewustzijn. Ik werd wakker in het Al Najar ziekenhuis. De dokters wilden mij daar houden, maar ik wilde per se terug naar mijn familie. Toen ik aangekomen was, zag ik mijn buren en ook een vriend. Zij hielpen mij om mijn familieleden te zoeken.
We haalden 11 gewonden uit het puin en ook veel lijken. Pas de volgende dag waren we in staat om de lichamen van mijn vrouw, mijn kinderen, mijn ouders en mijn broers te bergen. Sommige ledematen ontbraken. Het was een verschrikkelijke nacht. Onbeschrijfelijk.
Het breekt mijn hart om mijn jongens zo te zien. Ik ben er heel slecht aan toe. Ik weet niet hoe ik moet omgaan met wat ik heb meegemaakt. Ik heb nooit gedacht dat ik in zo’n situatie zou komen. Ik ben nu alleen in de wereld. Alles wat mij dierbaar was, is mij afgenomen.
Kamal Abu al-Fahem
’s Morgens ging ik brood kopen in Rafah. Bij alle bakkerijen waren er lange rijen. Ik zocht de kortste rij uit en moest toch nog 5 uur wachten om 30 tot 40 kleine pizza-broodjes te kopen. Die vijf uur hoorde ik overal om mij heen bominslagen. Toen ik thuiskwam was ik uitgeput. Iedere dag sta je uren in de rij. Wij zijn met 14 in een appartement. Er is geen stromend water en geen elektriciteit.
Muhammad al Najar
Na drie dagen kregen we voedsel en water. Iedere dag staan we in lange rijen om twee pitabroodjes te krijgen, een beetje vlees uit blik en wat water. Lang in een rij staan is uitputtend. Het lukte mij nauwelijks om lakens te krijgen.
Olfat al-Kurd
Op 7 oktober zijn wij in één keer gevlucht uit ons huis vanwege hevige bombardementen. Op 10 oktober moesten we vluchten uit mijn zusters huis. We gingen naar het Al Shifa ziekenhuis. Men zei dat het er veilig was. Maar het was vreselijk. Er waren daar duizenden families. We hoorden schreeuwen, huilen en bombardementen. Ambulances kwamen af en aan met dode en gewonde mensen.
We zagen mensen die ledematen hadden verloren, kinderen die op zoek waren naar hun moeder en voortdurend moesten wenen en mensen die honger hadden en ziek waren.
Toen wij eindelijk een kleine plaats hadden gevonden bij een toilet, had ik geen kracht meer om mijn kinderen op te vrolijken. Zij trilden over hun gehele lichaam. Om ons heen waren vrouwen die hun kinderen hadden verloren. Ze weeklaagden en weenden bitter. Sommigen hadden hun hele familie verloren.
Onderweg naar weer een ander adres zagen we vreselijke taferelen. Duizenden mensen op de vlucht: vrouwen, kinderen, oude mensen, jonge mensen. De reuk van de dood en bloed was overal. Ik citeerde Koranverzen met mijn kinderen. We wisten dat we ieder moment konden sterven.
In deze oorlog ben ik 16 familieleden verloren. Ik ben in shock. Ik kan niet huilen. Emotioneel ben ik losgekoppeld.
Muhammad Sabah
Ik ging terug naar mijn buurt om te kijken hoe het met mijn huis was. 
Het appartement was moeilijk te bereiken. Toen ik binnenkwam zag ik veel schade. Ik bleef stilstaan en had verdriet over het huis dat we hadden. Maar ik kon er niet lang blijven, omdat er gevaar was voor een andere inslag. Mijn buren waren er ook. We waren allemaal in shock en hadden verdriet over onze verwoeste appartementen. Buiten konden we de rook van de bommen ruiken.
