Dossier
Van 20 tot 22 maart ging de Amerikaanse Barack Obama voor het eerst op bezoek in Israël en de Westelijke Jordaanoever. Merkwaardig toch dat deze Amerikaanse president pas na 5 jaar een bezoek brengt aan haar voornaamste bondgenoot.
Deels is dit natuurlijk logisch daar Benjamin Netanyahu, al enkele jaren de sterke man van de Israëlische politiek, in de VS vooral de Republikeinse partij steunt. De vijanden van Obama dus. Het maakt de relatie tussen de VS en Israël er meer complex door.
Vermoedelijk ook wil Obama in het publiek wat afstand nemen van de zionistische heilstaat. Zeker nu hij de relaties met de Arabische bevolking verder wil verbeteren. Slechter konden ze nu eenmaal niet meer zijn.
Energievoorraden
Maar de relatie tussen Israël en de VS is en blijft de belangrijkste in de wereld. Dit gezien de enorme energievoorraden in die regio. De VS is er wel steeds minder afhankelijk van maar wil ook zoveel mogelijk de energiebevoorrading van derde landen waaronder China en Japan onder controle hebben. Het Midden-Oosten is dus cruciaal.
En hier helpen Israël en de VS elkaar, hun belangen lopen grotendeels gelijk. Israël wil het Midden-Oosten militair domineren en kan dat alleen met hulp van de VS. En voor de VS is de hulp van Israël bij haar imperialistisch streven even essentieel.
Het land is als een grote Amerikaanse militaire basis van waaruit het desnoods de grootst mogelijke terreur op de regio kan loslaten. Zie maar naar wat er met Libanon[1] in het verleden gebeurde of met Syrië nu.
Saoedi Arabië
Zeer belangrijk, nog meer als voorheen, is echter de intense samenwerking met de schatrijke olieboeren uit het Arabisch schiereiland. Sinds de Amerikaanse president Jimmy Carter is de relatie tussen vooral Saoedi Arabië en de VS zeer cruciaal geworden.
Toen Washington en Riaad (ook soms Ryad geschreven) vanaf 1979 samenspanden tegen Afghanistan en het fenomeen van het jihadisme creëerden werd die relatie steeds nauwer. Gebruik makend van het groeiend ongenoegen bij de bevolking en de opstand in Tunesië zijn beiden begonnen aan het destabiliseren en vernielen van de economische en zo ook militaire kracht van de lokale regeringen.
Tunesië, Egypte en Libië zijn op vele vlakken een ruïne waarvan het centraal bestuur nog maar een schim is van voorheen. Tunesië heeft nog steeds geen grondwet en een echte regering, Libië is een grote chaos en Egypte virtueel failliet. Dat laatste ooit fiere land moet nu gaan bedelen bij de gaskoningen van Qatar. Het kreeg tot heden in totaal al 8 miljard dollar vanuit Doha.
Ook in Irak is er na de invasie van het Amerikaanse leger van een centrale regering geen sprake meer. Koerdistan bijvoorbeeld geraakt meer en meer onder controle van Turkije en luistert niet naar wat men in Bagdad zegt. En in bepaalde steden heerst er een opstandige sfeer met een toenemend aantal bomaanslagen.
Sectaire spanningen
En dan is er Libanon en vooral Syrië waar salafistische groepen het land met al hun religieuze ijver omvormen tot een grote puinhoop. Ook hier dreigt elke vorm van centrale regering voor heel lang onmogelijk te worden. Waarbij Qatar en Saoedi Arabië een centrale rol spelen bij het wereldwijde rekruteren van die bendes.
Zonder hen maakte de VS geen schijn van kans. Alleen een militaire interventie van het Amerikaanse leger had voor Washington en Israël soelaas gebracht. Maar dat kan noch financieel noch politiek. De woede over het oorlogsbeleid van de opeenvolgende Amerikaanse presidenten zou bij de Amerikaanse bevolking alleen maar het kookpunt kunnen bereiken.
Essentieel hierbij is het opdrijven van de sectaire tegenstellingen in de moslimwereld. Sinds de invasie van Irak is de voorheen amper bestaande spanning tussen soennieten en sjiieten, sterk toegenomen. Hier ook passen Israël en de VS de welbeproefde tactiek van verdeel en heers toe.
Het was vermoedelijk ook de voornaamste bedoeling van de VS en Israël toen men Irak binnenviel. Men wou onder meer door het vernielen van de Baath partij en het Iraakse leger elk centraal gezag onmogelijk maken om zo de bevolking gemakkelijker tegen elkaar te kunnen opzetten.
Ook bij het opdrijven van die religieuze spanningen speelt Saoedi Arabië een grote rol. Het zijn zij, samen met vooral Qatar, die al die salafistische haatpredikanten financieren en via satelliettelevisie en het internet op de moslims loslaten. Vermoedelijk zitten zij ook achter al die tegen sjiieten gerichte bomaanslagen in Pakistan.
Israëlische controle over de VS
Het zijn toch salafistische groepen die dit plegen en de financiering hiervan komt normaal steevast van het Arabisch schiereiland. Het valt trouwens op dat onze media over de achtergronden en de financiering van die Pakistaanse aanslagen zwijgen als de dood. Een veeg teken.
Het is tegen deze achtergrond dat het bezoek van Barack Obama aan Israël, de Westelijke Jordaanoever en Jordanië, een Amerikaanse neokolonie, afspeelde. Het bepalen van de verdere strategie ten opzichte van de regio met ook Iran vormde ongetwijfeld het vermoedelijk bijna enige gespreksonderwerp tussen Netanyahu en Obama.
Want ondanks de politieke vijandschap tussen beiden blijven ze belangrijke bondgenoten. De invloed van Israël op de VS blijft immers immens groot. Het is in vele opzichten de belangrijkste drukkingsgroep op het Amerikaanse buitenlandbeleid[2].
Zonder Israëlische goedkeuring zal de VS in het Midden-Oosten niets doen. Daarom dat de steun van de VS aan die jihadisten praktisch zeker de volle goedkeuring heeft van Israël. Er is hierover trouwens nooit enige vorm van afkeuring geweest door de zionistische staat.
Israël en de Syrische salafisten
Integendeel, recent is gebleken hoezeer die Syrische salafistische rebellen en Israël samenwerken. Toen Israël eind januari van dit jaar Syrië nog maar eens bombardeerde wrongen die rebellen zich in alle mogelijke bochten om de Israëlische versie van de feiten – die bijna zeker gelogen was – geloofwaardig te maken.
Ook heeft het Israëlische leger op het door haar bezette deel van de Golan een veldhospitaal ingericht om gewonde rebellen te verzorgen zodat ze daarna kunnen verder vechten. En wie niet ter plekke kan verzorgd worden krijgt een behandeling in verder gelegen en beter uitgeruste Israëlische hospitalen. Een gratis behandeling?
En dan was er nog het in beeld gebrachte bezoek van de eerste door het westen aangestelde Syrische rebellenleider, de Fransman van Syrische afkomst Burhan Ghalioun aan de toenmalig Israëlische minister van Defensie Ehud Barak.
Met de Syrische regering wou deze niet praten maar wel met Ehud Barak, een van de meest oorlogszuchtige Israëlische politici ooit en de man van de operatie ‘Gegoten lood’[3] die aan zeker 300 kinderen uit Gaza het leven kostte.
Turkije
Centraal thema bij de gesprekken van Obama in Israël was ook het herstellen van de relatie tussen Turkije en Israël. Om zich te profileren had de Turkse premier Recep Tayyip Erdogan een hulpkonvooi naar Gaza gestuurd. Wat dan zorgde voor een zoveelste bloedige Israëlische operatie.
Het bezorgde de islamistische Erdogan extra aanzien onder islamisten. En dat was vermoedelijk ook de bedoeling. Het publiek voornaamste gevolg van deze reis van Obama is het publiek normaliseren van de relaties tussen Israël en Turkije.
Netanyahu verontschuldigde zich voor de gedode Turken en beloofde compensatie. Waarna de Turkse premier die publiek aanvaarde. Er is nog wat geruzie over details die John Kerry, nieuwbakken Amerikaans minister van Buitenlandse Zaken, nu poogt verder glad te strijken. De relatie tussen beiden is voor de VS te belangrijk.
De drie landen noemden dit essentieel voor verdere ‘stabilisatie’ van het Midden-Oosten en de toestand in Syrië. Turkije is immers een voorname partner bij het vernielen en veroveren van Syrië en dus is het cruciaal dat de communicatiekanalen tussen Israël en Turkije optimaal zijn. Het moet misverstanden vermijden.
Amerikaanse controle
Dat de relatie met de Palestijnse bevolking barslecht blijft is natuurlijk een probleem voor de VS. Het is echter een probleem waarvan niemand in Washington echt wakker ligt. De zogenaamde Palestijnse autoriteit is zwak, bijna onbestaande zelf, en eet volledig uit de handen van Israël en de VS. Abbas is gewoon een onderaannemer van Netanyahu.
Zo is er de zogenaamde Palestijnse staat die praktisch geheel afhankelijk is van Amerikaanse en Europese financiële steun en Israëlische goodwill om o.m. de douaneontvangsten door te sturen naar de regering in Ramallah.
Ook staan de Palestijnse veiligheidsdiensten in de praktijk geheel onder controle van de VS en enkele van haar bondgenoten[4] als Canada, Groot-Brittannië en Turkije. De leiding hiervan is sinds 2012 in de praktijk het werk van luitenant generaal Michael Moeller en viceadmiraal Paul Bushong, twee Amerikaanse militairen
Deze worden ook bijgestaan door Britse, Turkse en Canadese militairen en veiligheidsmensen van Dynecorp, een der voornaamste huurlingenlegers van de VS. Mahmoud Abbas is in de praktijk daarom de gevangene van de VS en Israël en moet dan ook naar hun pijpen dansen. Het is het resultaat van de Oslo-akkoorden van 1993.
Palestijnse staat
Maar zoals dat moet sprak Obama ook dit keer weer over de nood voor een Palestijnse staat, naast de Israëlische. En zoals steeds stelde Netanyahu met een al even uitgestreken gezicht dat ook dat zijn diepste wens is. Indien….
In wezen slecht theater. De VS zouden wel dolgraag een oplossing hebben zodat ze dit obstakel uit de weg kunnen ruimen. Het zou hen in de regio populair kunnen maken. Maar Israël wil zonder het publiek te zeggen een zuiver joodse staat, minstens gelegen tussen de Jordaan en de kust.
En dus speelt men maar wat toneel. John Kerry gaat nog wat rondjes vliegen, maar daar zal het bij blijven. De Verenigde Staten willen immers geen enkele druk op de zionistische staat uitoefenen om tot die tweestaten oplossing te komen. Iedereen weet dat, maar schijn is hier alles.
Wel moet Abbas om tegenover de Palestijnen geloofwaardig te blijven natuurlijk af en toe blijk geven van onafhankelijkheid en dus wel eens rebelleren. En dan kregen wij vorig jaar het optreden in de VN.
Graf van Yasser Arafat
Het feit dat Barack Obama wel het Israëlische graf van Theodor Herzl, de geestelijke vader van de zionistische gedachte, en dat van Yitzhak Rabin maar niet dat van Yasser Arafat in Ramallah bezocht zette natuurlijk kwaad bloed onder de Palestijnen. Hij blijft de vader van de Palestijnse heropstanding en het vermoeden is groot dat hij met steun van de VS door Israël werd vermoord.
Een ander zeer belangrijk onderwerp van gesprek tussen Obama en Netanyahu was zeker ook de kwestie van Hamas en Gaza. Hamas was een creatie van de politieke islam uit o.m. Saoedi Arabië die zo de seculiere PLO en al Fatah wou bestrijden. Het kreeg daarbij de volle maar geheim gehouden steun van Israël en de VS.
Tot Hamas voldoende sterk was en de eerste en enige Palestijnse parlementsverkiezingen won. De verdeeldheid onder de Palestijnen was totaal en dat was wat de zionisten wilden bereiken. Men liet Hamas na die verkiezingen dan ook vallen als een baksteen.
Hamas
Het gevolg was dat Hamas plots steun kreeg van Syrië, Hezbollah en Iran, de vijanden van Israël. Daarin is nu verandering aan het komen. Met geld en zachte en harde dwang van alweer o.m. Qatar poogt men nu Hamas los te weken van die alliantie.
Zo rekruteerde men in Syrië wonende leden van Hamas om het grote Palestijnse vluchtelingenkamp al Yarmouk bij Damascus te veroveren. Dit faalde maar de gevechten blijven er duren met als gevolg een deels kapot geschoten vluchtelingenkamp. Het moet je als vluchteling maar overkomen.
Typerend voor deze strategie was het bezoek in oktober 2012 van de Qatarese emir Sjeik Hamad bin Khalifa Al Thani aan Gaza waar die eens met zijn geldbuidel schudde en wat (loze?) beloften deed over investeringen.
Kwestie is dat de blokkade van Gaza blijft voortduren en men zelfs een aantal tunnels met Egypte waarlangs men o.m. voedsel binnenbrengt onder water zette. De verkiezing van Mohammed Morsi tot Egyptisch president en het aan de macht komen van de moslimbroederschap, de zusterorganisatie van Hamas, heeft hier voor Gaza niets opgebracht.
Morsi, die lang in de VS woonde, is met steun van de VS en Qatar aan de macht gebracht en aangezien zijn land virtueel failliet is, hangt hij feitelijk met ketens vast aan de gasboeren uit Qatar en hun Amerikaanse en Israëlische vrienden.
De leiding van Hamas is dan ook verdeeld tussen die welke kiezen voor Qatar en zo Israël en diegenen die blijven vasthouden aan de samenwerking met de coalitie onder leiding van Iran. Zo bedankte Khaled Mashal, de van Damascus naar Doha verhuisde leider van Hamas, na de laatste Israëlische agressie Iran publiekelijk voor de vele steun.
Iran
Het vermoedelijk grootste discussiepunt tussen Barack Obama en Netanyahu is zeker de kwestie van Iran. Dit land poogde men met de presidentsverkiezingen in 2009 onder controle te krijgen door een alliantie te sluiten met Ayatollah Akbar Hashemi Rafsanjani, de rijkste man in het land en toen de tweede machtigste in Iran.
Deze poogde tevergeefs zijn mannetje Mir-Hossein Mousavi tot president te laten verkiezen maar het faalde, vooral wegens de impopulariteit van Rafsanjani, een gewezen president. Waarna de VS dan haar strategie wijzigde en de kaart van zowel de terreur als die van het embargo van stal haalde.
Iran is onder de ayatollahs uitgegroeid tot een economische macht van belang die ook een sterk leger bezit. Met daarbij nog een geavanceerde wapenindustrie. Een dus te duchten tegenstander waartegen Israël militair niet op kan.
Terreur tegen Iran
Vooral onder minister van Defensie Ehud Barak dacht men in Israël militair te moeten optreden. Het was een strijd waarvan bijna iedereen in Israël en de VS wist dat het die nooit kon winnen. Toch niet zonder zware Amerikaanse gewapende steun. En in Washington wil men het voorlopig zonder een directe militaire interventie doen.
Vandaar dat men is overgeschakeld op de meest strenge economische sancties ooit. Men hoopt de Iraanse economie zo kapot te maken dat een opstand tegen de Ayatollahs kansen krijgt. Maar dat lijkt wishful thinking. Het land heeft het sociaal en economisch moeilijker dan voorheen, maar van zware problemen lijkt er in verre nog geen sprake.
Bovendien hebben de VS en Israël hier nog de oorlog tegen Syrië en de bomaanslagen in Irak in het vuur liggen. Dit moet het Iran verder moeilijk maken om te overleven zonder voor de VS en Israël te knielen. Zo nemen de terreuraanslagen tegen sjiieten in Irak terug gestaag toe. En Irak is een bondgenoot geworden van Iran.
Dat land vreest terecht de verdere escalatie van het conflict in Syrië dat voor haar de voorbode is van een nieuwe burgeroorlog in Irak. Het steunt daarom logischerwijze voluit de regering in Damascus van Bashar al Assad.
BRICS-landen
Het grote probleem hier voor de VS en Israël is de positie van de zogenaamde BRICS-landen, zijnde Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika. Deze landen zijn het voorbije decennium economisch en financieel steeds machtiger geworden. Hun politieke invloed op wereldvlak is dan ook sterk toegenomen.
De tijd dat de VS en Europa en zo Israël de wereld konden beheersen zoals na de instorting van de Sovjet-Unie is voorbij. Het is een probleem dat Israël en haar bondgenoten niet kunnen negeren.
Hier ligt de reden waarom de oorlog tegen Syrië zo moeilijk verloopt. Het is daarom dat Iran kan overleven, het mogelijk is dat Hezbollah nog steeds in de Libanese regering zit en Hamas maar blijft twijfelen tussen Doha en Teheran.
Maar de VS en Israël lijken wel heel vastbesloten om met die oorlogsstrategie verder te gaan. De intense samenwerking met Doha en Riaad en het succes in het rekruteren van vele duizenden jihadisten wereldwijd maakt hen zegedronk. De gevolgen laten zich overal voelen. Zelfs tot in de huiskamers van Belgische gezinnen.
Maar dat zal wel geen belemmering geweest zijn voor de vriendschappelijkheid van de gesprekken tussen Netanyahu en Obama. Ze zullen er misschien wel een glas op gedronken hebben. Want van echte onenigheid tussen beiden was er die twee dagen niets te bemerken.
Willy Van Damme
