Article van de Israelische journalist Amira Hass in Haaretz, 7 oktober 2015 (vertaling)
Palestijnen vechten voor hun leven; Israël vecht voor de bezetting.
Wij joden merken enkel dat er een oorlog aan aan de gang is wanneer er joden worden vermoord, niettegenstaande het feit dat er voortdurend Palestijnen worden gedood.
Ja, dit is een oorlog, en premier Benjamin Netanyahu, met zijn mandaat van het volk heeft de intensivering van deze oorlog bevolen. Hij wil niet naar de Palestijnse president Mahmoud Abbas’ boodschappen van verzoening luisteren in rustiger tijden, waarom zou hij er nu naar luisteren?
Netanyahu intensiveert de oorlog vooral in Oost-Jeruzalem, met orgieën van collectieve straf. Hij gaat verder in het loskoppelen van Jeruzalem van het grootste deel van de Palestijnse bevolking.
Hij accentueert daarmee de afwezigheid van de Palestijnse leiders in Oost-Jeruzalem en de zwakte van de regering in Ramallah – die probeert de onderstroom in de rest van de Westelijke Jordaanoever te stoppen.
De oorlog was afgelopen donderdag niet gestart, hij begint niet met de joodse slachtoffers en eindigt niet wanneer er geen joden meer worden vermoord. De Palestijnen vechten voor hun leven, in de volle betekenis van het woord. Wij Israëlische joden vechten voor ons voorrecht als een natie van heersers, in de volle lelijkheid van het woord.
Wij joden merken enkel dat er een oorlog aan aan de gang is wanneer er joden worden vermoord, niettegenstaande het feit dat er voortdurend Palestijnen worden gedood, en dat we er voortdurend alles aan doen wat we kunnen om hun het leven ondraaglijk maken. Voornamelijk is er een eenzijdige oorlog gevoerd door ons, om hen “ja” te laten zeggen tegen de heersers, en “heel erg bedankt om ons in leven te laten in onze reservaten”. Wanneer iets in die eenzijdigheid van de oorlog is verstoord, en joden worden vermoord, dan geven wij pas aandacht.
Jonge Palestijnen komen niet naar buiten om Joden te vermoorden omdat ze joden zijn, maar omdat we hun bezetters, hun beulen, hun gevangenbewaarders, de dieven van hun land en water, diegene die hen verbannen, hun huizen slopen en hun horizon afblokken. Jonge Palestijnen, wraakzuchtige en wanhopig, zijn bereid zijn om hun leven te verliezen en veroorzaken hun families veel pijn, omdat de vijand waarmee zij worden geconfronteerd elke dag bewijst dat zijn boosaardigheid geen grenzen kent.
Ons wereldbeeld wordt gevormd door het consequente verraad van de Israëlische media om hun plicht te doen om gebeurtenissen te melden, of het ontbreken van de technische en de emotionele mogelijkheid om alle details te bevatten van de wereldoorlog die we voeren om onze superioriteit te behouden in het land tussen de rivier en de zee (Palestina).
Zelfs deze krant (Haaretz) beschikt niet over de economische middelen om 10 journalisten in te zetten en 20 pagina’s met verslagen te vullen over de aanslagen in tijden van escalatie en alle aanvallen van de bezetting in tijden van rust. Van de schietincidenten tot het bouwen van een weg die een (Palestijns) dorp vernietigt en het legaliseren van nederzettingen en een miljoen meer aanvallen. Elke dag. De willekeurige voorbeelden die we melden zijn maar een druppel in de oceaan, en ze hebben geen invloed op het begrip van de situatie voor een grote meerderheid van de Israëli’s.
Het doel van deze eenzijdige oorlog is om de Palestijnen te dwingen al hun nationale eisen op hun thuisland op te geven. Netanyahu wil escalatie omdat uit de ervaring tot nu toe is gebleken dat we in de periodes van rust na een veldslag we niet terugkeren naar de startlijn, maar naar een nieuw dieptepunt in het Palestijnse politieke systeem, waarbij we nieuwe privileges kunnen geven aan de Joden in Groot-Israël.
Privileges zijn de belangrijkste factor die het begrip van onze werkelijkheid vervormt, ze verblinden ons. Daarom slagen we er niet te begrijpen dat zelfs met het zwakke, “huidige afwezig” leiderschap, het Palestijnse volk – verspreid in Indianen reservaten – niet zal opgeven en kracht zal blijven vinden om onze kwaadaardige heerschappij te weerstaan.
