Hoeveel mensenrechtengroepen moeten die staat nog veroordelen om dat duidelijk te maken?
Pikt de BDS-beweging Israël eruit? Neen, maar de Britse regering pikt die staat eruit voor straffeloosheid.
De conservatieve Britse regering plant een ingrijpende aanval op de politieke vrijheden [nvdr: Het mijden van Israëlische goederen zou een crimineel vergrijp worden voor overheidsinstanties en studentenverenigingen] om degenen te beschermen die profiteren van mensenrechtenschendingen. Meer bepaald zoeken ze Israël te beschermen tegen de groeiende druk van de BDS-campagne (boycot, desinvestering en sancties). De regering stelt de BDS-beweging wetens en willens verkeerd voor als antisemitisch, niettegenstaande het feit dat vele joden in Groot-Brittannië en wereldwijd de boycot steunen in solidariteit met de Palestijnen. De campagne is heel duidelijk en is strikt gericht tegen Israëls illegale beleidsdaden. Net als de boycot van Zuid-Afrika gedurende de Apartheid, gaat ze over de toepassing van niet-gewelddadige, van het volk uitgaande druk om verandering teweeg te brengen en de straffeloosheid tegen te gaan. De verantwoording voor een boycot van Israël is gebaseerd op drie elementen – waarvan geen enkel iets te maken heeft met antisemitisme.
Het eerste is de realiteit van Israëls nederzettingenkolonialisme en bezetting. Israëls nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever werden veroordeeld als oorlogsmisdaad door Amnesty International en opeenvolgende Israëlische regeringen van alle politieke kleuren hebben een apartheidsregime ingesteld en uitgebreid dat wordt afgedwongen door militaire rechtbanken, foltering, inhechtenisneming zonder proces en nodeloos geweld. In de Gazastrook ondergaan de Palestijnen verwoestende Israëlische offensieven; in juli-augustus 2014 werden meer dan 500 kinderen gedood in hun huizen, op straat, of terwijl op het strand aan het voetballen waren. Palestijnse burgers van Israël worden ondertussen geconfronteerd met voortdurende en officiële provocatie zowel als racistische wetten. Deze realiteit is gerapporteerd en goed gedocumenteerd door Palestijnen, Israëlische mensenrechtengroepen, internationale instanties zoals Amnesty International en Human Rights Watch, zowel als in VN-resoluties en door VN-agentschappen.
Ten tweede zijn de oproepen voor een boycot gebaseerd op de verzoeken tot solidariteit van de Palestijnen. De BDS-campagne, in 2005 gelanceerd door Palestijnse NGO’s, vakbonden en andere groepen van de civiele maatschappij, heeft drie fundamentele “eisen”: het einde van de bezetting, gelijke rechten en het recht, voor Palestijnse vluchtelingen die door Israël verdreven zijn, op terugkeer.
Ten derde is de BDS-beweging een doeltreffende en machtige tactiek. Zoals alle landen is Israël kwetsbaar voor druk. Zoals Nelson Mandela zei in 1958, is boycot geen “principiële zaak” maar “een tactisch wapen”, waarvan de toepassing gebaseerd is op “de concrete omstandigheden die zich voorden op een gegeven ogenblik”. Er is geen tekort aan bewijsmateriaal dat Israël apartheid beoefent; dat wordt door talrijke mensenrechtenorganisaties gerapporteerd. Daarom moet onze reactie dezelfde tactiek zijn die Zuid-Afrika helpen bevrijden heeft. In recente jaren is de BDS-campagne aanzienlijk gegroeid, waarbij maatschappijen die medeplichtig zijn aan Israëls bezetting werden gedumpt door iedereen, van kerken tot belangrijke pensioenfondsen. De culturele boycot is gesteund geworden door “likes” van Henning Mankell, Roger Waters, Ken Loach, Judith Butler, Elvis Costello en Mira Nair.
Maar de vraag blijft: wordt Israël door de BDS-beweging eruit gepikt? Neen – er zijn heden ten dage tientallen boycotcampagnes van actieve consumenten die wereldwijd gericht zijn op een verscheidenheid van misbruiken door staten of door de privésector, zowel als talrijke sancties en wapenembargo’s, opgelegd door de Europese Unie of het Verenigd Koninkrijk. In werkelijkheid is het Israël, dat door de regering van het Verenigd Koninkrijk eruit gepikt wordt voor straffeloosheid en bescherming – en dit is een voorbeeld te meer. Het zou niet de eerste keer zijn, dat die regering wettelijke maatregelen invoert om Israël te beschermen. In 2011 werden veranderingen in de wet aangebracht die ertoe strekten om de mogelijkheid tot arrestatie weg te werken voor Israëlische oorlogsmisdadigers die het VK bezoeken. Ook in dit geval hebben dergelijke voorstellen veelomvattender implicaties, vermits het verbod ook gericht is op acties tegen maatschappijen die betrokken zijn bij de wapenhandel, fossiele brandstoffen en tabak.
Naar aanleiding van het naderende einde van een publieke consultatieperiode hebben een aantal groepen zich achter een “Bescherm de lokale democratie”-campagne geschaard en een e-actie. Volgens War on Want hebben zo’n 14.000 mensen zich uitgesproken tegen deze “aanval op de lokale democratie”. Zoals de woordvoerder van BDS National Committee, Rafeef Ziadah, aangegeven heeft, is het onwaarschijnlijk dat de nieuwe maatregelen erin zullen slagen, “de groeiende publieke steun voor de Palestijnse strijd voor vrijheid, gerechtigheid en gelijkheid te bemoeilijken”. Deze nieuwe aanval op BDS belicht het contrast tussen de toenemende grassroot-steun voor de rechten van de Palestijnen enerzijds, en anderzijds de regeringssteun voor de bezetting. Die laatste kan voor enige tijd een verschil maken, maar, uiteindelijk, zal die waarschijnlijk kwetsbaar blijken te zijn voor de druk van een anti-apartheidsbeweging.
vertaling door JVH
