70 jaar Israël : 70 jaar onrecht, straffeloosheid en medeplichtigheid
Op 14 mei riep Ben Goerion eenzijdig de onafhankelijkheid van de staat Israël uit toen de zionistische milities slechts 13% van het grondgebied onder controle hadden. Dat is bij het staakt het vuren in 1949 dan 78% geworden. In die periode zijn meer dan 500 Palestijnse dorpen of stadswijken verwoest en sloegen 750 000 Palestijnen of meer dan 80% van de Palestijnse bevolking op de vlucht. De Palestijnen spreken in dit verband over de Nakba (catastrofe in het Arabisch). De Israëlische schrijver Nir Baran en de Israëlische ngo Zochrot (herinnering in het Hebreeuws) zijn van mening dat de Israëli’s het verhaal van de Nakba moeten aanhoren en erkennen, wil men tot enige verzoening komen. Maar in plaats van de Nakba te erkennen, heeft het Israëlische parlement in 2011 een wet gestemd waarbij het elke instelling sanctioneert die de nagedachtenis van de Nakba viert.
In juni 1967 werd het 22% resterend grondgebied van het historische Palestina door het Israëlische leger bezet en werden meer dan 300 000 Palestijnen op de vlucht gedreven.
De Palestijnse bevolking heeft zich hier nooit bij neergelegd en getuigt van weerbaarheid (Soemoed in het Arabisch). Zo kwam het Palestijnse volk in 1987 een eerste maal in opstand (intifada in het Arabisch). Dit leidde uiteindelijk tot het Oslo-akkoord van 13 september 1993. Bijna vijfentwintig jaar later staan we nog even ver van een rechtvaardige vrede. Er zijn nu meer dan 400 000 kolonisten op de bezette Westbank en 200 000 in het geannexeerde Oost- Jeruzalem. Bovendien werd er een apartheidsmuur gebouwd en wordt de Gazastrook sinds 2007 aan een blokkade onderworpen. Ook het recht op terugkeer voor de Palestijnse vluchtelingen (VN-resolutie 194 van 11 december 1948) blijft nog steeds dode letter.
In de Gazastrook zijn er 1,3 miljoen vluchtelingen op een totale bevolking van 2 miljoen inwoners. Sinds 30 maart nemen duizenden bewoners van de Gazastrook deel aan de “Grote mars voor de terugkeer” in de nabijheid van de Israëlische grens. Ze eisen de opheffing van de blokkade en de terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen. Eind april waren er al 45 ongewapende betogers door Israëlische scherpschutters doodgeschoten en werden er meer dan 5500 gewond.
Het is duidelijk dat de opeenvolgende Israëlische regeringen geen veranderingen willen en hierbij helaas door een grote meerderheid van de Israëlische bevolking gesteund worden. Amerika beschikt over het middel van financiële sancties om de Israëlische regering te doen plooien, maar heeft de dreiging van de sancties nooit toegepast. Integendeel, de huidige Amerikaanse president Donald Trump heeft op 6 december 2017 Jeruzalem als enige en onverdeelde hoofdstad van Israël erkend. Ook van de Europese Unie moet niet veel verwacht worden. Er zijn zelfs Europese landen die het Amerikaanse voorbeeld willen volgen en overwegen om hun ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem te verhuizen.
Meer dan 12 jaar geleden lanceerden een honderdtal organisaties van het Palestijnse middenveld een oproep tot boycot, desinvestering en sancties (BDS) zolang Israël het internationaal recht niet respecteert. Deze campagne behaalt successen en verdient meer dan ooit onze steun.
Het redactieteam Brussel, 30 april 2018
