Huiszoekingen ’s nachts

In december verscheen een nieuw rapport (van Breaking the Silence, Physicians for Human Rights Israel en Yes Din) over een verdere verruwing van de militaire bezetting van de Westbank. Huiszoekingen midden in de nacht, niet om iemand te arresteren, niet omdat er ernstige aanwijzingen zijn voor terrorisme, nee enkel met de bedoeling om vaak volledig onschuldige burgers schrik aan te jagen. De manier waarop de huiszoekingen plaatsvinden hangt vooral af van de bui van bevelhebber. De bewoners worden in een aparte bewaakte kamer gezet. Vervolgens lopen de soldaten het huis door. Vernielingen en diefstal komen voor. Maar er zijn ook huiszoekingen die beheerst verlopen. De boodschap is in alle gevallen hetzelfde: wij zijn hier de baas en wij controleren alles.

Soldaten treden de woning binnen zonder dat ze zich verantwoorden met een huiszoekingsbevel van hogerhand. Het doel van de huiszoeking kan materieel zijn (geld, wapens) of het kan gaan om een arrestatie. In de meeste gevallen wordt als reden voor de huiszoeking gegeven: ‘We moeten uw huis in kaart brengen’ (mapping). Foto’s worden genomen, er worden schetsen gemaakt en gemiddeld 80 minuten later gaan de soldaten (5 tot 30) naar een volgend adres. Ex-soldaten zeggen echter dat er geen aanwijzingen zijn dat er ook maar iets gedaan wordt met de losvaste informatie die verzameld wordt.
Juridisch is er, als er geen concrete verdenkingen zijn, geen enkele rechtvaardiging voor deze willekeurige huiszoekingen. Er zijn bij Breaking the Silence ook geen instructies bekend over wat soldaten wel en wat ze niet mogen doen tijdens deze huiszoekingen.

Voor de bewoners zijn de huiszoekingen een traumatische ervaring. Je huis, dat is jouw plek. Je voelt je er veilig en alles is georganiseerd zoals jij en je familie het wensen. Als dan soldaten met vuile laarzen en zware wapens ongevraagd je huis binnenvallen, zonder enige rechtvaardiging, dat tast je waardigheid aan.
Een ex-sergeant vertelt: ‘Als je binnenkomt zie je dat mensen panikeren. De ouders worden woedend en wanhopig. De kinderen beginnen te huilen. Vaak kun je zien dat ze in hun broek plassen. Je moet ze kalmeren. En als dat niet lukt sluit je ze op’.

Een moeder van 57 jaar vertelt. “Bij ons vinden die huiszoekingen minsten 10 keer per jaar plaats. De laatste keer waren de soldaten op zoek naar ‘Hamas-geld’. Een vrouwelijke soldaat nam mij en mijn dochters apart. We moesten ons helemaal uitkleden”.

Samer uit Hebron vertelt: “Het was de trouwdag van mijn zoon. We hadden ons huis versierd. Die nacht kwamen de soldaten. Ik zei: ‘Het is de huwelijksnacht van mijn zoon’. Dat maakte niet uit. Iedereen moest naar één kamer. Ze begonnen het huis door te lopen. We hoorden hoe er spullen kapot gemaakt werden. Later zagen we hoe de bank, de stoelen en het bruidsbed vernield waren. De bruid begon te wenen. Toen de soldaten weg waren controleerden we of de bruiloftscadeaus er nog waren en het goud. Al het goud en geld was meegenomen: meer dan € 6000! Toen we een klacht wilden indienen werd ons gezegd dat we geen moeilijkheden moesten maken.