Mijn 23 jaar in Gaza waren vergelijkbaar met die van alle andere jonge Palestijnen daar. Ik heb altijd veel ambities gehad, maar ik ben me ook altijd ervan bewust geweest, dat het leven niet eenvoudig is. Er waren de uitdagingen die ik tegenkwam bij het verkrijgen van werk in een land dat was veranderd in een kerkhof, als gevolg van de belegering en de daaruit voortvloeiende hoge werkloosheid. Daarom concludeerde ik, dat het leven niet gemakkelijk en niet eerlijk is. Maar ik greep naar mijn dromen zoals een drenkeling de laatste strohalm vastgrijpt. Dat is inderdaad zo! Palestijnen hebben dromen en genieten van het leven, in tegenstelling tot wat de tegenpartij beweert. Ik ben een inwoner van Gaza die ondanks drie oorlogen haar passie heeft behouden. Op 17 december 2020 werd ik gekozen om lid te worden van de Palestine Solidariteit familie in België. Ik had niet verwacht, dat de bezetting nog meer impact op mijn leven zou hebben toen het tijd werd om te beginnen met het voorbereiden van mijn reisdocumenten. Dat kostte me twee maanden, omdat de Israëlische bezetting Palestijnse steden verdeelt; er waren de authentificatie procedures op de Westelijke Jordaanoever en in Jeruzalem, evenals de daaropvolgende verzending van de documenten naar de Gazastrook. Dat zorgde allemaal voor vertraging.
Toen de dag aanbrak, besloot ik er het beste van te maken. Maar na twee dagen langs meer dan tien controleposten te hebben gereden op weg van Gaza naar Caïro, begon ik me af te vragen, waarom ik dit deed. Waarom heeft Gaza geen luchthaven? Waarom moet ik 36 uur achter elkaar reizen? Er zijn veel onbeantwoorde vragen. Toen ik voor het eerst in België aankwam, viel het me op, hoe vrij mensen zich door het hele land konden bewegen. Op dit punt is het me duidelijk geworden, dat reizen voor sommigen misschien een prettige ervaring is, maar voor ons niet. Kortom: reizen is voor de inwoners van de Gazastrook een probleem, geen plezier.
Foto: Grenspost tussen Gaza en Egypte en de nodige toelatingen
Origineel artikel in het Engels:
Why does my nationality ‘as Gazan’ compel me to abandon my dreams?
My 23 years in Gaza were similar to those of every other young Palestinian there. I’ve always had a lot of ambitions, but I’ve also always been aware that life isn’t simple, however after the challenges I encountered in obtaining work in a country that had turned into a graveyard for any aspiration as a result of the siege and the subsequent high unemployment, I concluded that life is neither easy nor fair, but I gripped at my dreams as a drowning person clutches at the last straws. That’s right! Palestinians have dreams and enjoy life, contrary to what the opposing side claims. I am a Gazan who has maintained her passion despite three wars, but when I was chosen to join the Palestine Solidarity family on December 17th, 2020, I didn’t expect the occupation to have yet another impact on my life when it came time to begin preparing my travel documents, which took me two months because the Israeli occupation divides Palestinian cities, authentication procedures in the West Bank and Jerusalem, as well as their subsequent distribution to the Gaza Strip, are all delayed.
When the day came, I resolved to make the most of it, but after two days of driving through more than ten checkpoints on my way from Gaza to Cairo, I began to wonder why I was doing this. Why is Gaza devoid of an airport? Why do I have to travel for 36 hours straight? There are many unanswered questions. When I first arrived in Belgium, I was struck by how freely people moved throughout the nation. At this point, I emphasized that while traveling may be a pleasurable experience for some, it is not so for us; in short, traveling is a problem, not a pleasure for Gazans.
