De Israëlische aanval op de Gazastrook van 10-21 mei jongstleden vormt de meest ernstige escalatie sinds 2014. Er vielen 256 doden aan Palestijnse kant. In Israël vielen 13 slachtoffers. In de Gazastrook verloren 400 000 inwoners hun toegang tot leidingwater. 58 scholen werden beschadigd. 1128 huizen en commerciële eenheden werden ernstig beschadigd.
Dit zijn cijfers.
De gevolgen van dit soort massale aanvallen zijn echter dramatisch.
In 2016 deed Unicef onderzoek naar de gevolgen van de Israëlische aanvallen op de Gazastrook in 2014. Alle onderzochte kinderen hadden na afloop van het conflict gedragsstoornissen: bedplassen, abnormaal huilen, schreeuwen en agressief gedrag. Twee jaar na dato waren de gevolgen van de oorlog nog niet uitgewist.
De Israëlische aanval was een vergeldingsactie voor de raketten die Hamas op Israël. En deze waren weer een vergelding voor de afsluiting van de Damascuspoort op 13 april, het plan om rond 2 mei vier Palestijnse families uit hun huizen in Sheikh Jarrah te zetten en de inval tijdens de Ramadan van de Israëlische grenspolitie in de Aqsa Moskee op 7 mei.
De aanval van Hamas op Israëlische burgerdoelen is problematisch omdat het oorlogsrecht dit verbiedt. De argumentatie van vele Palestijnen is dat Israël nooit zal toegeven als er geen druk is . Ook al betaalt de Gazastrook een hoge prijs.
Er zijn echter ook Palestijnen die vinden dat gewapend verzet geen resultaten oplevert, omdat Israël altijd sterker is. Met de aanvallen roept Hamas een golf van vernietiging op in het eigen grondgebied.
Problematisch is het dat in het westen politici direct verklaren dat Israël het recht heeft om zich te verdedigen tegen het geweld van Hamas. Door dit als eerste te noemen gaat men voorbij aan de tientallen jaren durende militaire bezetting van de Westbank en de wurgende afsluiting van de Gazastrook sinds 2007.
Een ander punt is dat de steeds minder populaire Palestijnse Autoriteit in de Westbank en Hamas in de Gazastrook een volksopstand aangrijpen om zichzelf opnieuw relevant te maken.
Meer informatie hier in het rapport van OCHA (United Nations Office for the coördination of human affairs)
