© Foto Intal (Ilan Papé lezing 2018, Leuven)
Redactie: In The Palestine Chronicle schreef Ilan Pappé naar aanleiding van de Russische inval in de Oekraïne een kritisch artikel. Hij stelt dat in Europa een witte vluchteling blijkbaar meer welkom is dan bijvoorbeeld iemand uit Syrië. Een ander voorbeeld van ongelijke maatstaven: In 2003 vonden velen dat de VS Irak mocht binnenvallen. Waarom mag Poetin iets dergelijks niet? Verder heeft Pappé het over de groei van extreem rechts in de Oekraïne. Daarna volgt onderstaande passage.
Flatgebouwen beschieten is alleen een oorlogsmisdaad in Europa
De gevestigde orde in Oekraïne heeft niet alleen connecties met neonazi’s, ze is ook op een verontrustende en gênante manier pro-Israël. Een van de eerste dingen die president Volodymyr Zelensky gedaan heeft, was Oekraïne terugtrekken uit het UN Committee on the Exercise of the Inalienable Rights of the Palestinian People (VN-Comité inzake de uitoefening van de onvervreemdbare rechten van het Palestijnse volk), het enige internationale tribunaal dat ervoor zorgt dat de Nakba van 1948/49 niet wordt ontkend of vergeten.
Dit was een beslissing van de Oekraïense president zelf. Hij had geen sympathie voor de nood van de Palestijnse vluchtelingen en beschouwde hen niet als slachtoffers van een misdaad. In interviews die hij gaf na Israëls recente barbaarse bombardement op de Gazastrook (in mei 2021) verklaarde hij dat de enige tragedie in de Gazastrook de tragedie was die de Israëli’s hadden geleden. Als dat zo is, dan zijn het in dit geval alleen Russen die lijden in Oekraïne.
Maar Zelensky is niet de enige. Als het over Palestina gaat, bereikt de hypocrisie een nieuw niveau. Een voltreffer op één leegstaand flatgebouw in Oekraïne domineerde het nieuws en leidde tot diepgaande analyses over menselijke wreedheid, Poetin en onmenselijkheid.
Deze bombardementen moeten natuurlijk worden veroordeeld, maar het lijkt erop dat degenen onder de wereldleiders die er nu het eerst bij waren om te veroordelen, er het zwijgen toe deden toen Israël het vluchtelingenkamp van Jenin platgooide in 2020, de wijk Al-Dahaya in Beiroet in 2006 en de Gazastrook gedurende de afgelopen vijftien jaar in de ene meedogenloze golf na de andere.
Over sancties werd zelfs niet gesproken, laat staan dat ze aan Israël werden opgelegd voor zijn oorlogsmisdaden van 1948 tot nu. In de meeste Westerse landen die vandaag Rusland sancties opleggen, is zelfs maar de mogelijkheid van sancties tegen Israël opperen onwettig en wordt dat als ‘antisemitisch’ bestempeld.
Hoe rechtvaardig en passend de oprechte menselijke solidariteit van het Westen met Oekraïne ook is, we mogen de racistische context en het eurocentrisme van Oekraïne niet over het hoofd zien. De enorme solidariteit van het Westen geldt voor al wie bereid is tot zijn blok en invloedssfeer toe te treden. Deze officiële empathie is echter nergens te bespeuren wanneer soortgelijk of erger geweld wordt gebruikt tegen niet-Europeanen in het algemeen en tegen Palestijnen in het bijzonder.
Als bewuste personen kunnen wij schipperen tussen onze reacties op rampen en onze verantwoordelijkheid om te wijzen op de hypocrisie die vaak de weg heeft gebaand voor dergelijke catastrofes.
Het internationaal rechtvaardigen van invasies in soevereine landen en het toestemmen met de voortdurende kolonisatie en onderdrukking van anderen, zoals Palestina en de Palestijnen, zullen in de toekomst tot meer tragedies als die van Oekraïne leiden, overal op onze planeet.
Artikel uit Dewereldmorgen.be: https://www.dewereldmorgen.be/artikel/2022/03/16/medemenselijkheid-een-flexibel-begrip-vier-lessen-van-ilan-pappe/
