Israëlisch rechts en centrumlinks hebben geleerd dat de beste manier om de oppositie lam te leggen een aanval op de geblokkeerde Gazastrook is.
© foto: bombardement Gazastrook 9 mei 2023, Palestinian Centre for Human Rights
Het was slechts een kwestie van tijd voordat Joodse Israëli’s – sociaal uiteengevallen, politiek verdeeld, economisch zinkend en diplomatiek verstrengeld – zich opnieuw zouden verzamelen rond de gemeenschappelijke noemer waaronder ze elkaar terug kunnen vinden: hun slachtpartijen in de Gazastrook.
Opnieuw heeft Israël zich ten doel gesteld “hooggeplaatste jihadisten te elimineren”.
Opnieuw heeft het leger vrouwen en kinderen gedood met lukrake luchtaanvallen.
En opnieuw, applaudisseert de Israëlische politieke oppositie vanaf de tribunes.
De regelmaat waarin dit alles wordt uitgevoerd, bewijst duidelijk dat de Israëlische politieke leiders niet op zoek zijn naar veiligheid.
Per slot van rekening moeten zelfs de domste moordzuchtige politici van zowel rechts als links inmiddels begrijpen dat deze aanvallen niet in staat zijn het Palestijnse verzet uit te schakelen, zolang de onderdrukking van de Palestijnen op zich voortduurt.
Deze politici zijn bloeddorstig naar wraak op de koppigheid van de Palestijnen om te bestaan, te leven en hun vrijheid op te eisen.
Rechts in Israël heeft de huidige bloedbaden in Gaza met gruwelijke vreugde toegejuicht.
“Een mooi begin”, zei Itamar Ben Gvir, de minister van Nationale Veiligheid, alsof het de clou van een flauwe grap was.
De drager van het brandstofvat van de minister, parlementariër Almog Cohen, maakte van de gelegenheid gebruik om zich voor te doen als een verantwoordelijk staatsman en kondigde aan dat hij zijn kantoor in de zuidelijke stad Sderot zou sluiten, in overeenstemming met de instructies van het Israëlische leger.
“Dat was een geweldige reactie”, zei Cohen tijdens een interview over het bloedbad dat al aan 17 mensen het leven heeft gekost in de Gazastrook.
“Ik denk niet dat dit het moment is om over politiek te praten. We moeten allemaal het leger steunen en de premier en de minister van Defensie feliciteren.”
Een probleem van hasbara (Openbare diplomatie in Israël)
Zoals gebruikelijk in Israël werd ook het motto ‘Dit is niet het moment om over politiek te praten’ meteen door de oppositie opgepikt.
De steunbetuiging van Yair Lapid (oppositieleider) op Twitter leest bijna als een parodie, alsof de man niet eens de moeite heeft genomen om de verklaring zelf op te stellen, maar de taak aan ChatGPT heeft toevertrouwd:
“Ik steun de veiligheidstroepen voor de operatie tegen [Islamitische Jihad] in Gaza. De terroristische organisaties in Gaza hebben vanmorgen vernomen dat de inlichtingendiensten en de veiligheidstroepen hun bewegingen volgen en dat ze gestraft zullen worden. Een krachtig Israëlisch antwoord op een plaats en tijd die ons geschikt lijkt, is de manier om het terrorisme vanuit Gaza aan te pakken. We zullen elke operationele activiteit voor de bescherming van de inwoners van het zuiden in Israël ondersteunen.”
Elke zin in deze verklaring is een meesterwerk van bedrog en luiheid.
Hebben de “terroristische organisaties” pas vanmorgen ontdekt dat het Israëlische leger al hun bewegingen volgt – iets dat zelfs een Palestijns kind in Hebron weet?
Denkt Lapid echt dat ze pas vanmorgen, door deze aanval, zich plotseling bewust werden van de geavanceerde gezichtsherkenningstechnologie die Israël gebruikt om zijn Palestijnse onderdanen te bespioneren?
En wat is precies een “plaats en tijd die wij geschikt achten”?
Hoe zullen ze het Palestijnse verzet deze keer beter het hoofd bieden dan de talloze eerdere rondes?
Hoe beschermt deze operatie de Israëlische inwoners van het zuiden, die opnieuw gedwongen worden te vluchten naar schuilkelders?
Lapid was niet eens de ergste van de oppositieleden die de laatste golf van geweld toejuicht, die titel gaat waarschijnlijk naar Labour MK Efrat Rayten.
“Het Israëlische leger voert een succesvolle operatie uit om hooggeplaatste jihadisten uit te schakelen”, schreef ze op Twitter.
“Godzijdank zijn onze soldaten veilig teruggekeerd. Ik wens de inwoners van Israël en in het bijzonder de inwoners van de omgeving [in de buurt van Gaza] vredige dagen toe.”
Het is ook afschuwelijk en misselijkmakend om te zien dat het doden van vrouwen en kinderen wordt besproken als een ‘hasbara-probleem’.
© Screenshot Twitter Israëlisch opiniemaker, één van de vele ‘Hasbara’ reacties op de dood van kinderen in de Gazastrook.
Gelukkig voor Israël heeft het nu, net als andere dictaturen ter wereld, een minister van Propaganda –de minister van Informatie, Galit Distel Atbaryan – om die ‘hasbara-problemen’ aan te pakken.
De vruchten plukken
De volledige desintegratie van de Israëlische oppositie in het licht van een militaire operatie is niet alleen een morele gruwel, maar politieke dwaasheid van de eerste orde.
Het zionistische centrum-links heeft de rechtervleugel keer op keer geleerd dat de beste manier om het kamp van de tegenstander volledig lam te leggen, is door een oorlog te beginnen, want dan is er “geen coalitie en geen oppositie”.
Inderdaad, minder dan 24 uur sinds de poorten van de hel weer openden boven de Gazastrook, begint Netanyahu al de vruchten te plukken.
Na de samenwerking met de coalitie te hebben beëindigd, heeft Otzma Yehudit aangekondigd, de partij van Ben Gvir, dat ze de regering in de Knesset zullen steunen.
Ook organisatoren van demonstraties tegen de regering hebben aangekondigd dat ze een demonstratie voor dinsdag voor de Veiligheidsconferentie van Jeruzalem zouden kunnen annuleren in het licht van de operatie.
De tragedie van het joodse centrumlinkse kamp in Israël is dus niet alleen dat het niet weet hoe het moet leiden, maar ook dat het niet weet hoe het oppositie moet voeren.
In dit opzicht kan links waardevolle lessen leren van rechts…
Een jaar geleden, onder de Bennett-Lapid-coalitie, toen de “noodregelingen voor de nederzettingen” – de wetten die de apartheid op de Westelijke Jordaanoever institutioneel toepassen – op het punt stonden af te lopen, gaf de rechtse coalitie onder leiding van Netanyahu geen kick om tegen de hernieuwing van die wet te stemmen.
Rechtse kiezers beschuldigden hun leiders er niet van de kolonisten te verwaarlozen, vitale nationale belangen te schaden of zelfs maar de apartheidswetten te verwerpen.
Maar politici wisten heel goed dat bij het spelen van dit spelletje de coalitie als eerste zou reageren.
Ze hadden natuurlijk gelijk: de ‘regering van verandering’ offerde zichzelf op voor het behoud van de apartheid in de bezette gebieden.
Vandaag de dag is er geen echte politieke oppositie in Israël, behalve de Arabische politieke partijen. En zolang Palestijns bloedvergieten de verenigende lijm blijft van de Joods-Israëlische politiek, kan hier nooit serieuze oppositie ontstaan.
Zolang dat niet verandert, zullen de joodse oppositiepartijen vernederd worden door hun eigen morele promiscuïteit en politieke ballingschap.
Dit artikel is voor het eerst gepubliceerd in het Hebreeuws op Local Call. Lees het hier.
Auteur: Orly Noy is redacteur, politiek activist en vertaler van poëzie en proza in het Farsi. Ze is de voorzitter van de raad van bestuur van de Israëlische NGO B’Tselem en activist bij de politieke partij Balad (Arabische politieke partij in Israël).
Gepubliceerd in het Engels op 972mag.com, lees het hier.
Vertaald naar het Nederlands door vrijwilligers van Palestina Solidariteit.
