©Foto: Jewish Voice for Peace, CC BY 2.0 <https://creativecommons.org/licenses/by/2.0>
Een ‘column ’gepubliceerd in Le Soir hekelt de oproepen tot een boycot van Israël, die grotendeels zouden ingegeven zijn door antisemitisme. “In plaats van hun toevlucht te nemen tot buitensporige beschuldigingen, zouden de auteurs moeten kijken naar de echte oorzaak van Israëls groeiende impopulariteit, namelijk dat het de Palestijnen een koloniaal regime van apartheid oplegt”, repliceren organisaties die actief zijn in de verdediging van de rechten van de Palestijnen.
Reactie op column door: L’Association belgo-palestinienne (ABP), l’Union des progressistes juifs de Belgique (UPJB), Een Andere Joodse Stem (EAJS) en Palestina Solidariteit.
Er zijn timings die boekdelen spreken.
In de dagen waarin het Israëlische bezettingsleger de stad Jenin en de hele Westelijke Jordaanoever in vuur en vlam zetten, achtten sommigen het gepast om nog maar eens het eeuwige proces te maken van solidariteit met de Palestijnen.
De ondertekenaars van een op 4 juli gepubliceerde column betreuren inderdaad de oproepen tot een boycot van Israël, tot aan de gemeenteraad van Luik en Verviers toe.
Deze ‘onevenredige aandacht’ kan volgens hen alleen maar verdacht zijn, ten aanzien van de “enige staat van de joden“, die in deze hoedanigheid het doelwit zou zijn en niet vanwege zijn beleid.
Hoe zou het ook anders kunnen, aangezien die staat “de mensenrechten respecteert”?
Ter ondersteuning van dit argument, is er de werkdefinitie van antisemitisme van de IHRA (deze definitie zou toelaten, “de contouren te definiëren” van anti-Joods racisme). Je zou denken dat deze definitie is ingegeven door het Israëlische Ministerie van Strategische zaken- opgericht in 2008 om Israëls imago in het buitenland wit te wassen.
Dit hulpmiddel, dat is gebaseerd op 11 voorbeelden waarvan er 7 betrekking hebben op kritiek op Israël, is erg omstreden vanwege het gebruik ervan om verdedigers van de rechten van de Palestijnen het zwijgen op te leggen, onder meer door één van de auteurs ervan, Kenneth Stern.
De Palestijnen onzichtbaar gemaakt.
Sinds zes maanden geleden een openlijk racistische annexatie regering aan de macht kwam in Israël, zijn alle indicatoren donkerrood uitgeslagen.
De kolonisatie bereikt recordniveaus. Strafexpedities worden door kolonisten in Palestijnse dorpen uitgevoerd, met de zegen van de autoriteiten.
Sinds het begin van het jaar zijn bijna 200 Palestijnen gedood, van wie de helft burgers, meer doden dan in 2022, het dodelijkste jaar sinds de 2e intifada in 2000…
Tot slot werd de fanatieke minister Bezalel Smotrich onlangs de officieuze gouverneur van de Westelijke Jordaanoever. In 2017 riep Smotrich op om de Palestijnen uit te roeien, inclusief vrouwen en kinderen als ze uitzetting of onderwerping weigeren.
Je hebt in die omstandigheden veel lef nodig, om te beweren dat Israël een land is dat “de mensenrechten respecteert” en het recht aan te vechten om Israël te boycotten, een staat die, in tegenstelling tot andere, nooit met de minste sanctie werd bedreigd.
De desinteresse van de auteurs van deze column voor deze realiteit strekt zich verder uit dan tot de Palestijnen zelf, die in deze tekst nergens genoemd worden als mensen die meetellen.
Deze blinde vlek is geen vergissing. Het is symptomatisch voor de blik van Israël op de inheemse Palestijnse bevolking als een overblijfsel uit het verleden: die bestemd is om plaats te maken voor de realisatie van het zionistische nationale project. Hier raken we de kern van het misverstand: voor de wereldwijde solidariteitsbeweging waarbij wij ons aansluiten, is waar wij tegen zijn, nooit het principe geweest van een Joods nationaal tehuis, maar het feit dat het in de praktijk is opgericht ten koste van de nationale rechten van de autochtone bevolking en ten koste van hun onteigening.
Voor de overgrote meerderheid van de zionistische beweging was de etnische zuivering van Palestina inderdaad een noodzaak, zoals met name blijkt uit de werken van de “nieuwe Israëlische historici“.
Wat ook de juistheid van de motieven mag zijn geweest van degenen die probeerden een antwoord te geven op de eeuwenoude vervolgingen van de Joodse bevolking, Israël zal nooit volledig legitiem zijn totdat het reageert op het onrecht dat de oprichting ervan veroorzaakte en dat het tot op de dag van vandaag bestendigt.
Banalisering van misdaden tegen de menselijkheid en oorlogsmisdaden.
Nog een veelgebruikt retorisch manoeuvre: de beschuldiging van selectieve verontwaardiging jegens Israël. Die gebaseerd is op de IHRA-werkdefinitie van antisemitisme, die antisemitisme beschouwt als “het laten zien van een dubbele standaard door van Israël gedrag te eisen dat van geen enkel ander wordt verwacht of vereist”.
Staten moeten natuurlijk op dezelfde manier worden behandeld bij gelijkwaardige schending van de mensenrechten en de leden van onze respectievelijke verenigingen hebben ook op vele andere fronten van internationale solidariteit gemobiliseerd.
Maar in de strijd voor de universaliteit van rechten en rechtvaardigheid zal de waakzaamheid jegens de meest zorgvuldig onderzochte regeringen zeker niet afnemen onder het voorwendsel dat het “elders erger zou zijn”.
In het geval in kwestie kan nauwelijks worden beweerd dat Israël in dit opzicht benadeeld zou worden. Het is genoeg, om zich daarvan te overtuigen, om de kloof te zien tussen de reacties van onze regeringen op de bezetting van Oekraïne door Rusland en die op het sinds 1967 door Israël bezette Palestijnse territorium. Als kritiek zich toespitst op Israël, is het juist omdat die staat ontsnapt aan de gevolgen van zijn daden.
In werkelijkheid verhult de slachtofferrol het ware doel :
De ernst van de misdaden van Israël bagatelliseren, in het bijzonder de oorlogsmisdaad van kolonisatie en vooral de misdaad tegen de menselijkheid die bestaat uit de apartheid (1) die wordt toegepast op het Palestijnse volk.
Drie van de belangrijkste mensenrechtenorganisaties ter wereld op dit gebied– de Internationale Federatie voor Mensenrechten, Human RightsWatch en Amnesty International – hebben achtereenvolgens deze beschuldiging geformuleerd, in navolging van Palestijnse en Israëlische NGO’s!
Je kan vraagtekens zetten bij de beweegredenen van bepaalde regeringen om systematisch Israël met de vinger te wijzen, ligt dat heel anders voor die structuren, waarvan de universele toewijding ze weinig verdacht maakt van selectieve verontwaardiging…
De gevaren van het instrumentaliseren van de strijd tegen antisemitisme.
De strijd tegen apartheid is een internationale verplichting. De groeiende erkenning van de realiteit van die praktijk door Israël zal daarom zijn onvoorwaardelijke verdedigers logischerwijs zenuwachtig maken. Dit verklaart het belang dat zij hebben om koste wat het kost de definitie van de IHRA te promoten.
Verre van het mogelijk te maken om het kaf van het koren te scheiden, versterkt die de criminalisering van solidariteit met Palestina en de aanvallen op de vrijheid van meningsuiting overal waar zij van toepassing is.
Dat blijkt uit een recent rapport van de NGO European Legal Support Centre met betrekking tot de Europese Unie en het Verenigd Koninkrijk. Die definitie moet daarom worden afgewezen ten gunste van andere, meer geschikte instrumenten om het doel, de bestrijding van anti-Joods racisme, te bereiken, zoals de Verklaring van Jeruzalem over antisemitisme.
(1) In internationaal recht gedefinieerd als een regime dat tot doel heeft, de overheersing van een raciale groep (in de sociale en niet in de biologische zin van het woord) op een andere op systematische wijze op te leggen door middel van wetten, discriminerende praktijken en beleid.
Vertaald uit het Frans, artikel verschenen op maandag 10/07/2023 in Le Soir, https://www.lesoir.be/524582/article/2023-07-10/sans-justice-pour-les-palestiniens-israel-ne-sera-jamais-entierement-legitime
