© Foto: Palestina Solidariteit vzw
De Nakba is niet zomaar een ‘gebeurtenis’ van 75 jaar geleden!
De Nakba moet je zien in drie verschillende tijdspannes:
– de oorlog van 1948-1949 met ongeveer een klein miljoen vluchtelingen
– de oorlog van 1967 met nog eens 300 000 vluchtelingen
– de brutale militaire bezetting sinds 1967, waarbij Israël meer dan 1200 militaire wetten heeft uitgevaardigd om het leven voor de Palestijnen zó moeilijk te maken dat ze vanzelf zouden vertrekken.
De Nakba gaat dus nog elke dag verder: in de door Israël bezette gebieden wordt nog elke dag grond gestolen van de Palestijnen, worden huizen opgeblazen, wordt de bewegingsvrijheid belemmerd door checkpoints, apartheidswegen, onwillekeurige arrestaties van Palestijnen door het binnenvallend leger, folteringen, gevangenzetting zonder aanklacht of proces, aanvallen van kolonisten op Palestijnen onder de bescherming van het leger, gevangenzetting van kinderen, enz…
De Algemene Vergadering van de VN (Verenigde Naties) herbevestigt elk jaar opnieuw het recht op terugkeer. Maar, zoals u wellicht weet, weigert Israël elke VN-resolutie uit te voeren, ook die van de VN-Veiligheidsraad.
Het gevolg is dat de Palestijnse vluchtelingen niet mogen terugkeren van Israël naar hun woongebieden. Zij verblijven nog steeds in vluchtelingenkampen in de Gazastrook, de Westbank of in de buurlanden (Libanon, Jordanië en Syrië).
De UNWRA (United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees) werd opgericht op 8 december 1949. UNRWA biedt hulp aan deze Palestijnen in de vorm van onderwijs, gezondheidszorg, sociale voorzieningen zoals microfinanciering, infrastructuur en noodhulp.
Ook België geeft steun aan de UNWRA.
Als lid van de VN heeft België de plicht om Israël onder druk te zetten om de VN-resoluties uit te voeren. Maar in plaats daarvan onderhoudt België allerlei relaties met Israël, de Israëlische staat die zelfs racistische wetten goedkeurt. ‘Onze waarden, democratische principes en de mensenrechten’ zijn dus niet belangrijk in de relatie met Israël.
Als de vluchtelingen zouden kunnen terugkeren en gelijke rechten krijgen in het land, dan zou er geen geld meer gegeven dienen te worden aan de UNWRA en er zou gewerkt kunnen worden aan een rechtvaardige en duurzame vrede voor Palestijnen en Israëli’s.
In België vertegenwoordigden Palestijnse vluchtelingen in 2022 de grootste groep na Syrië en Afghanistan. Waarom moet Israël zich niet verantwoorden voor de vluchtelingenstroom die ze veroorzaakt?
De Gazastrook is een open gevangenis, de blokkade dateert al sedert 2007, maar het afsluiten van de Gazastrook was een proces dat al decennia aan de gang was… (© Graphic: https://www.visualizingpalestine.org/)
Tijdens de Nakba van 1948 vluchtten 200.000 Palestijnse vluchtelingen naar Gaza, waardoor de bevolking van de ene op de andere dag verdrievoudigde. De Gazastrook, een fractie van het Gaza-district van vóór 1948, werd gescheiden van de rest van het historische Palestina, waardoor een dichtbevolkt, economisch afhankelijk gebied ontstond.
Deze gebeurtenissen maakten de weg vrij voor Gaza om te worden onderworpen aan een wreed Israëlisch beleid van militaire belegering en een totale blokkade.
© Graphic: www.gisha.org
Is de situatie niet erger dan in een gevangenis? In een gevangenis hebben de gevangenen bepaalde rechten, krijgen ze eten.
In de Gazastrook moeten de mensen zelf op zoek gaan, hoe te overleven. De zelfmoorden zijn dan ook erg hoog, door de wanhoop, de angst, de terreur van het Israëlische leger.
Meer dan 2 miljoen mensen leven in deze gevangenis. Meer dan de helft van de bevolking, dus meer dan 1 miljoen zijn kinderen onder de 18 jaar.
Als Israël bombardeert in de Gazastrook kunnen de mensen niet zomaar vluchten! Er zijn zelfs geen schuilkelders. Ze moeten bang afwachten of ze het zullen overleven of niet. Dat leidt tot zware trauma’s bij de kinderen, die al vele luchtaanvallen hebben meegemaakt: 2008/2009, 2012, 2014, 2021 en ook dit jaar waren er opnieuw bombardementen.
Wall of hope
Graffiti Wall of hope, geschilderd door een jongereninleefreisgroep uit Brussel van Palestina Solidariteit in 2022 samen met jongeren uit het New Askar vluchtelingenkamp (Nablous, West – Bank). De vluchtelingenkampen zijn het levende bewijs van de Nakba, de verdrijving van de Palestijnse bevolking uit hun land, dorp, huis.
© foto: Palestina Solidariteit, Wall of hope, Nablus
Er zijn vele posters van martelaren in de oude stad van Nablus, beter gezegd: de verzetsstrijders die vermoord werden door het Israëlische leger. Buitengerechtelijke executies zijn nog steeds meer de standaard dan de uitzondering. Het Israëlische leger schakelt jonge verzetsstrijders uit zonder eerlijk proces.
En met de nieuwe regering lijkt het allemaal nog veel erger te worden. De apartheidsstaat Israël werd decennialang de enige democratie in het Midden-Oosten genoemd. Nu wordt het fascisme met de dag duidelijker.
Uit een getuigenis van een vrijwilliger van enkele jaren geleden:
“Nabloes lijkt bijna een normale stad, met de nadruk op ‘lijkt’. De mensen hier trachten hun leven zo normaal mogelijk te leven. Maar het is moeilijk om de realiteit te ontlopen. Het dagelijkse geweld is minder dan het was maar de situatie is verre van normaal. Elke dag ontdek ik nieuwe dingen die zijn verwoest door soldaten, korter of langer geleden. En ik heb nog niemand ontmoet of hij had wel een martelaar of gevangene in de familie. Zaken die voor ons vanzelfsprekend zijn als water, gas en elektriciteit zijn voor de Palestijnen luxeartikelen. Niet omdat het er niet is, maar omdat ze niet de controle hebben over hun eigen natuurlijke voorraden. Van het water en de elektriciteit gaan 80 procent naar Israël. Als ik in het weekend andere steden wil bezoeken, kunnen lokale vrijwilligers niet mee. Ook al zijn ze in het bezit van de juiste papieren, ze kunnen nog steeds bij elk checkpoint worden tegengehouden. Twee weken geleden ging ik naar Jeruzalem, een afstand van 65 km, maar het kostte me 5 uur door de checkpoints en de afsluitingen van bepaalde wegen voor Palestijnen.
De eerste keer dat ik een checkpoint zag, was dat een surrealistisch gebeuren. Ze zijn allemaal anders. Sommige zijn werkelijk hightech zoals die waar je Jeruzalem binnengaat. Anderen zoals die rond Nabloes zijn heel simpel maar niet minder verschrikkelijk. Mannen en vrouwen moeten in aparte rijen. De vrouwen kunnen sneller door, maar als ze met hun man reizen moeten ze toch weer wachten. Het is niet leuk om te zien hoe de Palestijnen bij de checkpoints worden behandeld.
Velen van de lokale vrijwilligers zijn of waren studenten aan de An-Najah Universiteit die meer dan 14 000 studenten telt. Maar een aantal van hen komt niet uit Nabloes. Dus moeten die elke dag heen en weer. Dat zou geen probleem zijn als er geen checkpoints waren. Op weg naar examens moeten zij soms uren wachten voor ze Nabloes kunnen binnenkomen en dus komt het nogal eens voor dat men een examen mist. Maar ook het weer naar huis gaan na de lessen kan uren kosten als de checkpoints zonder voorafgaande waarschuwing zijn gesloten.”
© foto’s: Palestina Solidariteit, Affiches martelaren in Nablus.
Nabloes en Jenin
Het Israëlische leger valt om de haverklap de vluchtelingenkampen in of rond deze steden binnen om de bevolking te intimideren, maar ook om vermeende verzetsstrijders te arresteren of te vermoorden. Ze maken daarbij gebruik van undercover soldaten.
Het verzet in het Jenin vluchtelingenkamp was beter voorbereid in juni en blies 7 legervoertuigen op.
Begin juli viel het Israëlische met een grootschalige militaire macht het vluchtelingenkamp van Jenin binnen, met 12 doden en meer dan 140 gewonden. Het was de grootste militaire campagne sinds de 2e intifada in 2000 in Jenin.
De reactie van de bezettende macht, Israël, is meedogenloos en kan ongestraft het vluchtelingenkamp bombarderen. Nochtans mag elk volk zich verzetten tegen een bezetting, zelfs met gewapende strijd. Dat verdedigt het Westen ook in Oekraïne, maar in Palestina kiest het de kant van de bezetter, tegen alle internationale verdragen in.
Het verzet tegen de Israëlische bezetting wordt voorgesteld als terroristische actie tegen de Israëlische staat. Maar eigenlijk moet het Israëlische leger zich onvoorwaardelijk terugtrekken uit de door Israël in 1967 bezette gebieden.
Het is dan ook erg interessant om de berichtgeving van onze media onder de loep te nemen, te kijken naar het woordgebruik, verslaggevers, beeldmateriaal en het al of niet aanhalen van het internationaal recht.
‘Doelen’ worden aangevallen, over de achtergrond, o.a. meer dan 55 jaar bezetting wordt meestal gezwegen, enz…
© foto’s: Palestina Solidariteit
