© Foto: De-coloniser, protesten in Tel Aviv.
Auteur: Mohammad Shehada, schrijver en burgerrechten activist uit de Gazastrook.
Uit een recente opiniepeiling van ‘Channel 13’ in Israël bleek dat bijna een derde van de Israëli’s overweegt om te emigreren uit angst hun burgerrechten te verliezen door de gerechtelijke herziening van de regering van premier Benjamin Netanyahu.
Reisbureaus en migratieadvocaten hebben een piek gemeld in verzoeken van Israëli’s die willen verhuizen uit de Joodse staat, Israëlische doctoren hebben verslaggevers verteld dat ze bereid zijn om gratis in het buitenland te werken om Israël te verlaten, en prominente hightechleiders zijn aan het verhuizen of overwegen het.
Vele Israëli zijn al meer dan 30 weken op rij de straat op gegaan in Tel Aviv, terwijl duizenden reservisten van het Israëlische leger weigeren zich te melden.
Voor ons Palestijnen is het iets schrijnends om te zien hoe Israëli’s tijdens wekelijkse demonstraties de straat op gaan en praten over emigratie als gevolg van democratische achteruitgang.
Wij Palestijnen leven al meer dan 56 jaar zonder enige burgerrechten onder Israëls militaire heerschappij. Maar er wordt van ons verwacht dat we ermee leven, stil blijven en ons hoofd gebogen houden.
Natuurlijk sympathiseer ik met de grieven die de Israëli’s uiten, en ik steun de oppositie tegen de regering. Toch vraag ik me af: wat als die Israëli’s een dag als Palestijnen zouden leven? Zouden ze tolereren dat ze leven onder een buitenlandse oorlogszuchtige bezetting die hen vrijwel geen rechten geeft?
Hun recent activisme suggereert dat ze dat niet zouden doen – dat Israëli’s hun democratische rechten dierbaar zijn.
Dus waarom zien ze er geen probleem in om ons in een veel slechtere situatie te verstrikken en te verwachten dat we gelukkig leven en gedijen?
In tegenstelling tot Israëli’s kunnen wij niet de straat op. De Israëlische autoriteiten die ons leven beheersen, hoeven geen verantwoording aan ons af te leggen.
Op de Westelijke Jordaanoever zitten Palestijnen opgesloten in afzonderlijke, niet aaneengesloten kantons die minder dan 40 procent vertegenwoordigen van het land dat bedoeld is voor een Palestijnse staat, wat al minder dan 22 procent van het historische Palestina uitmaakt. 97 procent van de verzoeken om buiten deze grenzen te wonen wordt afgewezen.
In Gaza controleert Israël ons water en onze elektriciteit, waar we ons verplaatsen en zelfs ademen, samen met Egypte coördineert Israël onze grenzen.
Tussen onze afzonderlijke kooien bevinden zich talloze militaire checkpoints, wachttorens, zwaarbewapende soldaten, gigantische muren, bewakingscamera’s en door AI aangedreven robotgeweren.
We moeten een verzoekschrift indienen voor vergunningen bij het leger om in of uit te voeren, in of uit te reizen, te bidden in de al-Aqsa-moskee en medische hulp te zoeken in de gescheiden delen van de Palestijnse gebieden.
En dat terwijl Israëlische kolonisten privéland stelen – maar al te vaak met steun van de overheid, wat deze flagrante diefstal legaliseert.
Hele Palestijnse gemeenschappen zijn ontvolkt door de grillen van het leger of kolonisten.
Op elk willekeurig moment kunnen het Israëlische leger of gewapende Israëlische kolonisten Palestijnse dorpen overvallen en teisteren met vrijwel geen gevolgen, zelfs als er mensen om het leven komen. De zoektocht naar gerechtigheid en vergelding leidt bijna altijd tot niets.
Ondertussen zit een kwart van de Palestijnse gevangenen in Israël voor onbepaalde tijd vast zonder proces of aanklacht, ook minderjarigen. De rest wordt berecht in militaire tribunalen waar het veroordelingspercentage hoger is dan 99,7 procent.
Palestijnen kunnen zelfs worden gearresteerd voor een Facebook-bericht – zowel door Israël als door de Palestijnse Autoriteit, wiens samenzwering met Israël betekent dat we daar ook niks van moeten verwachten. Hele families zijn collectief gestraft en hun huizen zijn gesloopt vanwege de daden van een van hun familieleden.
Zou een Israëliër accepteren dat hij een dag onder deze omstandigheden moet leven?
Zoals de voormalige premier van Israël, Ehud Barak, ooit zei: “Als ik een Palestijn van de juiste leeftijd was, zou ik op een gegeven moment lid worden van een terroristische groepering.”
Nu Israëli’s een glimp opvangen van hoe het voelt om te leven in angst voor regeringstirannie en autoritarisme onder de meest extremistische coalitie in de geschiedenis van het land, is dit een geschikt moment om meer sympathie en begrip te vragen voor onze ervaring als Palestijnen. Want Israëli’s kunnen nooit echt in vrede, welvaart en veiligheid leven als Palestijnen geen gelijke mate van basisrechten, waardigheid en vrijheid genieten.
Er is immers een direct verband tussen de opkomst van extreemrechts in Israël met zijn gerechtelijke revisie en de bezetting van de Palestijnen. Extremistische en heersende Israëlische partijen zoals Jewish Power of Religious Zionism kwamen aan de macht vanwege de onveiligheid en haat die het Israëlisch-Palestijnse conflict creëert. De Israëlische minister van Veiligheid, Itamar Ben-Gvir, voerde campagne om de veiligheid te herstellen door ontrouwe Palestijnen te deporteren, de doodstraf tegen Palestijnen te herstellen, Israëlische soldaten en politieagenten die schieten om te doden volledig ongestraft te laten en Israëlische burgers te bewapenen.
Bovendien is de gerechtelijke revisie onlosmakelijk verbonden met het versnellen van de annexatie door Israël van de bezette gebieden en het verpletteren van de Palestijnen.
Toen de Israëlische minister van Justitie onlangs vijf voorbeelden opsomde om de afschaffing van de “redelijkheidsregel” te rechtvaardigen die het Hooggerechtshof toestond om regeringsbesluiten te blokkeren, gingen alle voorbeelden over Palestijnen en de bezetting. En tijdens een pro-regeringsdemonstratie pleitte Likud Knesset-lid Tali Gottlieb voor de gerechtelijke revisie door het Hooggerechtshof ervan te beschuldigen dat het de vernieling van huizen van Palestijnen in de weg staat en de IDF ervan weerhoudt Palestijnen als menselijk schild te gebruiken en de rechten van Palestijnen in te trekken.
De Israëlische prodemocratische demonstranten zouden niet tevreden moeten zijn met het beschermen van de status quo en het herstellen van het ‘pre-Netanyahu normaal’. Om echt te voorkomen dat Israël afglijdt naar autoritarisme, zouden ze moeten werken aan het beëindigen van de bezetting en de militaire dictatuur van de Palestijnen. Laten we de haat, bitterheid en vijandigheid begraven die ons zes decennia lang hebben verteerd.
Israëli’s waarderen duidelijk hun democratische rechten. Ik zou alleen willen vragen dat ze ook de onze waarderen.
