Door Susan Abulhawa, The Electronic Intifada, 3 mei 2024
Dit dichtbevolkte stukje aarde is een beerput geworden van ongezuiverd rioolwater, eindeloze velden met puin en verpulverd asbest, giftige deeltjes van explosieven en andere militaire chemicaliën, water- en luchtvervuiling en onontkoombare hopen vuilnis.
Het is een en al gif, door jong en oud in- en uitgeademd. Wonden zijn niet te vrijwaren van infecties en kunnen niet genezen.
Niets kan genezen.
De bomen zijn verdwenen. Platgewalst door Israël, samen met het grootste deel van de landbouwgrond.
Dieren creperen van dorst en honger en komen tot ontbinding waar ze zijn neergevallen; Ook overblijfselen van mensen vergaan waar deze zijn neergeknald door Israëlische scherpschutters.
Gaza is niet te beschrijven met woorden die wij doorgaans gebruiken. Zelfs het begrip concentratiekamp schiet tekort.
Het is een macaber laboratorium, dat de grenzen van ongebreidelde terreur op een weerloze, gevangengehouden bevolking uittest. Het onophoudelijke gezoem van zanan-drones slechts onderbroken door moedwillige bombardementen; kapotte, verscheurde en dode lichamen, onder het puin vandaan gehaald.
Spoel dit terug en herhaal, dag na dag. Verhoogde cortisolspiegels die niet meer naar een normale stand dalen, niet kunnen dalen, verwoesten geest en lichaam.
Voedsel is schaars en ongezond. Het water vervuild.
Uitgeroeide ziekten tieren welig. Kleine voeten zijn bloot, vuil en bedekt met wonden.
Haar en lichamen maandenlang niet gewassen. Schurft, luizen.
Woede. Diepe wanhoop en somberheid.
Hopeloosheid. Angst Terreur.
Zo ziet genocide eruit voor hen die nog leven.
De nylon tenten waarin Israël de mensen dwong, zijn nu helaas hun ovens.
Hitteberoerten vormen de meest recente doodsoorzaak. Diverse kinderen zijn hierdoor al gestorven.
De negentienjarige Lara Grace Khalil al-Sayegh en haar moeder kregen eindelijk toestemming om via Egypte te vertrekken na de verplichte 5000 dollar per persoon betaald te hebben en wekenlang op hun beurt te hebben gewacht. Ze hadden geen andere keuze dan te voet in de verzengende hitte te vertrekken in de hoop daar een gastvrijere plek te vinden.
Lara stortte onderweg in en stierf aan een hitteberoerte.
Haar moeder ligt nog in coma.
Kinderen stellen vragen aan hun ouders waarop geen antwoord is: ‘Wanneer kunnen we naar huis?’
Ik praat met kinderen zodra ik de kans krijg en stel ze dan vaak dezelfde vraag: ‘Wat wil je het allerliefste van de wereld?’
Zonder uitzondering komt er als antwoord: ‘Dat de bombardementen stoppen, zodat we naar huis kunnen.’
‘Wat mis je het meest?’
‘Mijn vader’ vertelt een jongen mij.
Bij het uitspreken van het woord ‘baba’ kan hij zijn tranen niet bedwingen. Hij begraaft zijn gezicht in mijn armen. Ik heb direct spijt van mijn vraag.
Gaza is een plek van stomme, zinloze, zoekende en pijnlijke vragen – zonder ook maar enig antwoord.
Ingekort overgenomen van Soemoed
