IEDER MENS IS GELIJK

Zoeken

Palestina Solidariteit Nieuwsbrief Nr 41

Facebook
Twitter
Email
Print

REDACTIONEEL – Netanyahu en Trump: twee handen op één buik

Nu de nieuwe Amerikaanse president Donald Trump op 20 januari in functie is getreden, krijgt de Israëlische regering de vrije teugels om de kolonies in de Palestijnse bezette gebieden uit te breiden.

In zijn verkiezingscampagne had Trump al laten weten dat hij de Amerikaanse ambassade van de Israëlische hoofdstad Tel Aviv naar Jeruzalem wil verhuizen, wat neerkomt op de erkenning van de Israëlische annexatie van Oost-Jeruzalem. Hij heeft de Israëlische premier Benjamin Netanyahu telefonisch uitgenodigd voor een bezoek in februari. Ook heeft hij David Friedman als ambassadeur van de Verenigde Staten in Israël aangesteld. Friedman is geen voorstander van een tweestatenoplossing en ook de kolonisten op de bezette Westelijke Jordaanoever hebben zijn volle steun. Hij is trouwens voorzitter van een stichting die financiële steun verleent aan de joodse kolonie Beit El in de buurt van Ramallah. Bovendien mag Jared Kushner, de schoonzoon van Trump, aan de slag gaan als adviseur voor het Midden-Oosten. Hij en zijn familie steunen de joodse kolonie Itzhar waarvan sommige bewoners betrokken waren bij vernielingen in naburige Palestijnse dorpen.

Zoveel is duidelijk: Israël wil geen vrede

De Israëlische kolonistenregering is duidelijk niet geïnteresseerd in de vrede. Netanyahu stuurde zijn kat naar de internationale Vredesconferentie van 15 januari in Parijs. Israël besliste begin dit jaar om meer dan 3000 woningen voor kolonisten in de bezette gebieden te bouwen. Eerst was het de gemeenteraad van Jeruzalem die groen licht gaf voor de bouw van 566 woningen in Oost-Jeruzalem, namelijk in Psgat Zeev, Ramot en Ramat Shlomo. Bovendien heeft de Israëlische minister van Defensie Avigdor Lieberman laten weten dat zijn regering 2500 woningen wil bouwen op de westelijke Jordaanoever, in het bijzonder in de bestaande kolonies van Maalle Adumin, Ariel, Gush Etzion en Beit El. Israel Katz, de Israëlische minister van Vervoer, heeft een wetsontwerp ingediend om alle kolonies rond Jeruzalem, zoals Maale Adumin met zijn 40 000 inwoners, te annexeren in de metropool van “Groot-Jeruzalem”. 

Journalist Paul Goossens (De Standaard, 22.1.2017, p. 43) vat de situatie als volgt samen: “Voor één regering kon het Trumptijdperk niet vlug genoeg beginnen: die van Israël. (…) De hardliners van het Israëlische kabinet gaan er nu vanuit dat de tweestatenoplossing binnenkort ook publiek begraven wordt en ze de grote Joodse staat kunnen neerpoten. Een nieuwe, brutale oplossing van ‘het recht van de sterkste’ is in de maak. En zoals in de vorige eeuw zal Europa opnieuw de ogen sluiten voor de slachtoffers.

In een interview in deze nieuwsbrief zegt de cultuurfilosoof Lieven De Cauter dat Europa Israël steunt via het Associatieverdrag en zelfs de Israëlische bezetting betaalt door middel van ontwikkelingsprojecten op de Westelijke Jordaanoever. Maar hij voegt eraan toe dat het verzet van de burgers in Europa sterker wordt. De BDS-beweging (boycot, desinvestering, sancties) groeit, ondanks het feit dat Israël de BDS-campagnes tot publieke vijand heeft verklaard.

Redactieteam                                                                             Brussel, 29 januari 2017

Palestina Solidariteit zette zich verleden jaar in voor de rechten van de Palestijnen. Zo organiseerden we in het Europees parlement een fototentoonstelling “If I were in Palestine” over de 7000 Palestijnen die in Israëlische gevangenen opgesloten zitten. We voerden ook in Gent een actie “Stop G4S” om aan de stad te vragen geen contracten meer af te sluiten met deze bewakingsfirma die ook in de bezette Palestijnse gebieden de Israëlische apartheidsmuur, checkpoints en gevangenissen beveiligt. We verzetten ons ook tegen het onderzoeksproject “Law Train” waarbij de Leuvense universiteit en de FOD Justitie met een Israëlische universiteit samenwerkt om de ondervragingstechnieken voor gearresteerden te “verfijnen”.

Ook in 2017 zullen we naar aanleiding van 100 jaar Balfour-verklaring, 70 jaar VN-verdeelplan, 50 jaar bezetting en 10 jaar blokkade van de Gazastrook de strijd voor het Palestijnse volk voortzetten.

Het Palestijnse volk heeft meer dan ooit onze steun nodig. Dit kan door vrijwilliger te worden, door deel te nemen aan acties, door brieven te schrijven naar de media en de politici, door infoavonden te organiseren, door een stand op wereldfeesten te bemannen of door giften te storten voor onze werking en projecten in Palestina. Je ontvangt een fiscaal attest vanaf 40 euro. Indien je verhuist of verhuisd bent, gelieve dan het nieuwe adres door te mailen naar info@palestinasolidariteit.be.

Je kan ook lid worden van Palestina Solidariteit of uw lidmaatschap vernieuwen en daardoor 10 procent korting bekomen op de boeken die we verkopen. Als lid krijg je ook een verminderde toegangsprijs op bepaalde activiteiten die georganiseerd worden door Palestina Solidariteit.

Het LIDGELD bedraagt 25 euro (10 euro voor studenten, werklozen en jongeren onder de 30 jaar) te storten op bankrekening BE64 523-08 014 88-52 van Palestina Solidariteit. Je krijgt dan je lidkaart en een mooie sticker toegestuurd.

We danken je op voorhand.

Een paar quotes van onze vroegere reiziger

Heel lekker! Al veel gelezen, maar zien is helemaal anders! Zo’n vriendelijke mensen! Onvoorstelbaar! Je moet het zelf gezien hebben!

Geniet van de Oosterse cultuur, gastvrijheid en natuur. Ervaar zelf hoe het is om in een land vol conflicten je dagelijkse bezigheden te doen.

Bezoek Hebron waar het hele centrum is afgesloten ter protectie van een groep Israëlische kolonisten in het centrum van de stad. Maar ook Bethlehem, Ramallah, Jeruzalem, Tel Aviv, een kolonie, Palestijnse boeren, diverse organisaties, Israëlische vredesorganisaties, ex-soldaten die zich uitspreken, orthodoxe zionistische kolonisten, de apartheidsmuur, vluchtelingenkampen, …

Palestina Solidariteit organiseert een inleefreis in juli

De reis wordt voorafgegaan door 3 voorbereidende vergaderingen en achteraf is er een evaluatiebijeenkomst.
Onze inleefreis duurt 10 dagen en kost 1100 EUR. Inbegrepen: volpension, transport, inkom en gids ter plaatse. Niet inbegrepen: vlucht, extra drank en persoonlijke uitgaven. De reis gaat door als er tenminste 11 inschrijvingen zijn.

Inschrijven en meer info bij: info@palestinasolidariteit.be

Kijk ook op: https://www.palestinasolidariteit.be/solacties/inleefreizen of https://web.archive.org/web/20160318061908/https://palestinasolidariteit.be/content/op-inleefreis-naar-palestinaisra%C3%ABl

Fototentoonstelling ‘If i were in Palestine’ – ‘achter de tralies’

Palestijnen worden onder Israëlische bezetting vaak opgesloten, louter omwille van hun werk als advocaat, journalist, politicus, artiest, vakbondsleider, jeugdleider, activist, … en dit zonder recht op proces… Vandaag zitten méér dan 7000 Palestijnen hierdoor opgesloten in Israëlische gevangenissen.

Palestina Solidariteit vroeg bekende mensen in België met een identieke functie, en later ook bekende mensen van buiten ons land, om te poseren achter tralies uit solidariteit met hun opgesloten beroepsgenoten in Palestina.

De foto’s werden samengebracht in een tentoonstelling met cijfers en toelichting.

Eind februari 2017 komt de tentoonstelling ‘If I were in Palestine’ naar de gemeente Boom en zal daar getoond worden van 18 tot en met 25 februari.

Waar: Lombaertszaal, gemeentehuis Boom, Antwerpsestraat 44.

Openingsuren: Maandag tot donderdag van 9 u tot 12 u en van 13.30 u tot 17 u, dinsdag tot 19 u, vrijdag van 9 u tot 12.30 u, zondag 19 en 26 februari van 14 tot 17 uur.

Zaterdag 25 februari om 19.30u bij voorstelling ‘Bomenaars op inleefreis naar Palestina’.

Opening + receptie: Zaterdag 18 februari om 11 uur. Korte inleiding over de achtergrond van de fototentoonstelling met gratis receptie, gevolgd door de mogelijkheid tot het bekijken de foto’s. Bovendien kan je de actie steunen door jezelf te laten fotograferen achter tralies!

Organisatie: Noordzuidraad Boom in samenwerking met Palestina Solidariteit vzw.

TOEGANG: GRATIS!

In de loop van 2016 gingen vier Bomenaars op inleefreis naar Palestina. Eind februari komen zij vertellen over hun ervaringen tijdens de reis. Is een reis naar Palestina echt de moeite en waarom is solidariteit met het Palestijnse volk voor hen zo belangrijk geworden?

Dirk Demulder van Palestina Solidariteit zal een korte toelichting geven over de huidige situatie in Gaza.

Anouar El Makrini van de Marokkaanse gemeenschap te Boom legt uit waarom hij zich als jonge Bomenaar inzet voor Palestina en waarom Palestina voor de Marokkaanse gemeenschap zo’n belangrijk onderwerp is.

Voor de liefhebbers worden hapjes en drankjes uit Palestina voorzien, waaronder heerlijke muntthee en het bekende Palestijnse gebak Knafeh.

De foto’s van de tentoonstelling ‘Achter de tralies’ – ‘If I were in Palestine’, die het onrecht van gevangenschap in Palestina op de korrel nemen, zijn ook nog tijdens de infoavond te bekijken.

Wanneer: zaterdagavond 25 februari 2017 om 19.30u.

Waar: gemeentehuis Boom, Lombaertszaal, Antwerpsestraat 44, 2850 Boom

Organisatie: Noordzuidraad Boom i.s.m. Palestina Solidariteit vzw.

INKOM: GRATIS!

Faisal Abu Sakha is de ondertussen bekende 22-trainer van de Palestijnse Circusschool, die ook hier in Vlaanderen heel wat sympathie geniet wegens het werk dat hij met jonge Palestijnen doet op de bezette Palestijnse Westelijke Jordaanoever.

Eind 2015 werd Faisal Abu Sakha onverwacht door Israël gearresteerd, onderweg bij een controle op de Westelijke Jordaanoever. Ondanks de golf van steun en sympathie die bijna onmiddellijk op gang kwam, werd Abu Sakha kort na zijn arrestatie voor de eerste maal tot zes maanden gevangenis veroordeeld, via het Israëlische systeem van administratieve detentie. Hierdoor is het mogelijk personen op te sluiten voor periodes tot zes maanden, zonder enig recht op proces. In de loop van vorig jaar werd zijn administratieve detentie reeds opnieuw met zes maanden verlengd.

Enkele weken terug bereikte ons het bericht dat de administratieve detentie van Faisal Abu Sakha door Israël nogmaals met een termijn van zes maanden verlengd werd, dit ondanks het absurde feit dat, aldus zijn advocaat, sinds eind 2015 niet één document aan het toch al lachwekkend dunne dossier werd toegevoegd.

Federaal Parlement stemt resolutie i.v.m. differentiatie-beleid Israël – Palestina

Op 23 november 2016 stemde het federale parlement een resolutie die pleit voor een verdere verdieping van het zogenaamde Europese ‘differentiatiebeleid’. In de praktijk bepleit dit de systematische uitsluiting van de illegale Israëlische nederzettingen uit de bilaterale Europese relaties met Israël. De resolutie is een bescheiden stap in de goede richting, maar het karakter van de resolutie blijft nogal vrijblijvend.

Als we kijken naar de situatie op het terrein, dan moet gezegd worden dat, ondanks alle mooie Europese vredesbeloften om het Palestijnse volk te helpen bij het bekomen van die zo lang verhoopte eigen staat, het aantal Israëlische kolonisten de voorbije tientallen jaren geëxplodeerd is tot méér dan 600 000. Positief is wel dat de resolutie zegt het differentiatiebeleid te willen verdiepen. Daarvoor zou er bij elk samenwerkingsinitiatief moeten gekeken worden of er rechtstreeks of onrechtstreeks ook samengewerkt wordt met de bezette gebieden. Dit kan bijvoorbeeld van tel zijn in de samenwerking tussen Europa en Israëlische financiële instellingen, met nationale diensten zoal politie, justitie, zaken die te maken hebben met huisvesting, …

Na 50 jaar van bezetting wordt het stilaan ook het moment van de waarheid. Elke dag dat de kolonisatie van bezet gebied doorgaat, wordt de kans op een vreedzame oplossing van het conflict wéér een beetje kleiner. Willen we de laatste kansen op een vreedzame oplossing redden, dan mogen we hopen dat, naast onze parlementsleden, ook de verschillende Europese regeringen, en het Europese niveau zélf, in 2017 eindelijk hun verantwoordelijkheid nemen.

De nieuwe parlementaire resolutie is dus een goede zaak op voorwaarde dat ook verdere stappen worden gezet die uiteindelijk op het terrein dingen kunnen veranderen. Zaken die in verband hiermee reeds geruime tijd bepleit worden, zowel door Palestina Solidariteit vzw als door andere organisaties die vanuit het Midden-Oostenplatform actief zijn met dit thema, zijn:

  1.  Een importverbod op producten uit de illegale Israëlische nederzettingen in bezet gebied.
  2. Het verhogen van de politieke druk op Israël om te komen tot een onmiddellijke stop van de bouw van illegale nederzettingen in bezet Palestijns gebied, en het vernietigen van (vaak met Europees belastinggeld betaalde) Palestijnse structuren in zone C van de Palestijnse Westelijke Jordaanoever.
  3. De opschorting van het EU-associatieakkoord zolang Israël systematisch blijft doorgaan met het schenden van het internationaal recht.

VN-veiligheidsraad stemt historische resolutie 2334 i.v.m. Israëlische nederzettingenpolitiek.

De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties stemde op 23 december 2016 een historische resolutie over het illegale nederzettingenbeleid. De resolutie, eerst voorgelegd door Egypte op 22 december en vervolgens, onder zware druk van Israël en president-elect Donald Trump, bijna onmiddellijk werd teruggetrokken, werd één dag later door vier andere landen alsnog ter stemming voorgelegd. De resolutie werd uiteindelijk aangenomen met veertien stemmen vóór en een historische onthouding van de Verenigde Staten.

De nieuwe VN-resolutie, vanaf nu bekend als VN-Veiligheidsraadresolutie 2334, stelt zeer duidelijk dat de Israëlische nederzettingen in bezet Palestijns gebied “geen wettelijkheid hebben” en “een flagrante schending zijn van het internationaal recht”. De resolutie roept verder op tot een onmiddellijke “bevriezing” van de nederzettingen-expansie, en roept alle VN-lidstaten op om een “onderscheid te maken in hun samenwerking tussen het territorium van de staat Israël en de gebieden bezet sinds 1967”. Ook roept de resolutie ook op tot “verantwoording” voor geweld tegen burgers, wat mogelijk het Internationaal Strafhof kan aanmoedigen om een formeel onderzoek te starten naar de situatie in bezet Palestijns gebied.

De resolutie mag historisch genoemd worden en kan ook beschouwd worden als een aanmoediging voor Europa, en ook voor ons land, om een bevriezing te eisen van de Israëlische nederzettingenpolitiek, en om een consequent differentiatiebeleid te voeren tussen Israël en zijn illegale nederzettingen.

De Palestijnen dreigen te eindigen zoals de native Americans

Oud-VN-rapporteur Richard Falk ziet weinig hoop voor het Midden-Oosten in 2017

Komt er een kentering in de Palestijnse kwestie, nu de VN-Veiligheidsraad een door de VS gedoogde resolutie goedkeurde die de koloniale nederzettingen op de door Israël bezette Westelijke Jordaanoever veroordeelt? Richard Falk, ex-VN-rapporteur voor de Palestijnse gebieden, blijft sceptisch. Laïla Ben Allal had een uitzonderlijk gesprek met hem.

06-01-17 – Laïlla Ben Allal – De Morgen 08.01.2017

Even leek het voor de Palestijnen zelf alsof de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, John Kerry, de zaak eindelijk ook een keer van hún kant bekeek. Dat was toen hij eind vorig jaar plots erg kritisch uithaalde naar de Israëlische bezettingspolitiek. Zal er ook echt wat gaan veranderen nu de dagelijkse praktijk van structurele ongelijkheid, schending van de basisrechten zoals het recht op bewegingsvrijheid, onderwijs en ontwikkeling – apartheid in feite dus – wat erkenning vindt?

Richard Falk, professor emeritus internationaal recht verbonden aan Princeton, heeft er een hard hoofd in. Hij was van 2008 tot 2014 onafhankelijk rapporteur voor de VN in de Palestijnse gebieden. Zijn nieuwste boek Palestine’s Horizon: Toward a Just Peace wordt in de loop van de komende maanden gepubliceerd.

Falk is Amerikaan met Joodse roots. Zijn interesse in de Palestijnse kwestie ontstond in … Vietnam. “Mijn bezoeken aan Noord-Vietnam hielpen me de oorlog beter begrijpen vanuit het perspectief van een lowtech samenleving, die uiterst kwetsbaar is voor de hightech oorlogvoering. Het verdiepte mijn engagement van principieel tegenstander van een onbezonnen oorlog, naar een totale afwijzing van een onrechtvaardige en immorele oorlog. Deze fundamentele verschuiving in mijn politiek bewustzijn zorgde ervoor dat ik ook het Israëlisch-Palestijns conflict anders ging benaderen.”

U bent ervaringsdeskundig als oud-gezant voor de VN-Mensenrechtenraad. Hebben de VN niet zelf een historische verantwoordelijkheid in het conflict?

Richard Falk: “Het klopt dat de VN een belangrijke rol speelden in het onderschrijven van de Balfour-verklaring in 1917 (een brief van de Britse regering waarin de oprichting van een Joodse staat in Palestina aan de zionistische beweging wordt voorgespiegeld, red.) en in de opdeling van Palestina.

“Ook later heeft Israël de ene na de andere resolutie straffeloos geschonden. Israël zou zich terugtrekken uit de gebieden die het sinds 1967 bezet en de Palestijnen zouden Israël erkennen. Wat ook gebeurde bij het Oslo-vredesproces in 1993. Israël zette echter de nederzettingenbouw voort, wat onder meer resulteerde in de verdrievoudiging van het aantal kolonisten op de Westelijke Jordaanoever en de bezetting van Oost-Jeruzalem.

‘De capaciteit van de VN om sancties op te leggen aan Israël wordt lamgelegd door de VS, die namens Israël optreden’

“Tientallen resoluties later en twintig jaar onderhandelen leverden de Palestijnen niets op. Dat vloeit vooral uit het voortdurende onvermogen van de VN om sancties op te leggen aan Israël. De VN hebben die capaciteit, maar worden lamgelegd door de VS, die namens Israël optreden.”

Had u de indruk dat uw werk als rapporteur impact heeft gehad?

“Net als vele anderen die zich kritisch uitspreken over deze kwestie, ben ik belasterd en beschuldigd van antisemitisme – ik ben zelf een Jood, nota bene. Van meet af werd mijn benoeming als VN-rapporteur gedwarsboomd. Ik kreeg te maken met hevig verzet van Israël en bondgenoten. Toen ik aankwam in Tel Aviv om aan mijn missie te werken, werd ik in de gevangenis van de luchthaven Ben-Gurion opgesloten. Sinds de publicatie van mijn rapport ben ik persona non grata in Israël en de bezette gebieden.

“Het was pijnlijk dat het Wiesenthal Instituut in Los Angeles mij bestempelde als de op twee na meest gevaarlijke antisemiet in de wereld. Ik blijf daar een wrang gevoel aan overhouden. Maar hoewel dat kwetsend was, gaf het ook aan dat ik iets juist gedaan moet hebben. Anders zet Israël de VN niet onder druk om je te ontslaan van je functie. Maar ik was onafhankelijk, dus kon (secretaris-generaal) Ban Ki-moon niet veel doen. Dus ja, ik had een impact, critici hebben dat altijd.”

Wat zegt het internationaal recht over de nederzettingen?

“De Israëlische nederzettingen op Palestijns grondgebied, of wat er nog van overblijft, vormen een ernstige schending van Artikel 49 van de Vierde Conventie van Genève. Dat zegt dat het verboden is voor een bezettende macht om een deel van haar eigen burgers te verplaatsen naar het gebied dat ze bezet. Het kolonisatiebeleid van Israël ondermijnt daarnaast ook het zelfbeschikkingsrecht van de Palestijnen.”

Waarom kiest de VS-regering er net nu voor om zich te onthouden bij de stemming van de VN-resolutie over de nederzettingen, na acht jaar te laten betijen?

“De vorige VS-regeringen – zowel onder Reagan, Bush als Clinton – veroordeelden de bouw van nederzettingen ook stellig. Het enige verschil met de huidige regering is dat president Obama Israël het grootste pakket steunmaatregelen ooit cadeau heeft gedaan – een contract voor levering van maar liefst 38 miljard dollar aan militaire steun.

Obama heeft acht jaar niets gedaan voor de Palestijnse kwestie. Logisch. Had hij wel stappen ondernomen, dan had hij nooit kunnen doen wat hij tijdens zijn twee ambtstermijnen heeft gedaan: handelsakkoorden afsluiten en oorlog voeren.”

Is een twee-statenoplossing nog mogelijk?

“De twee-statenoplossing is een illusie. Dat weten zowel de VS als Israël. De onderhandelingen zitten muurvast. Niet omdat Palestijnen niet aan tafel willen zitten, maar omdat je simpelweg niet voortdurend, decennialang, stelselmatig je buurman zijn huis zomaar kunt binnenvallen, zijn grond stelen, zijn eigendom vernietigen en achteraf komen aankloppen om te onderhandelen over het gestolen goed. Dat doe je toch niet?”

‘Stelselmatig je buurman zijn grond stelen, en achteraf komen aankloppen om te onderhandelen over het gestolen goed. Dat doe je toch niet?’

Zou de Israëlische regering ooit instemmen met twee staten?

“De Israëlische premier Netanyahu deed twee jaar geleden de electorale belofte dat hij alles in het werk zou stellen om de oprichting van een Palestijnse staat te voorkomen. Hij verwijst nu naar de tweestatenoplossing als ‘een visie’. Op sommige momenten voegt hij het woord ‘uiteindelijk’ toe: ‘uiteindelijk zal er een tweestatenoplossing komen’. In codetaal van een politieke leider is dat het synoniem van ‘nooit’.

“Netanyahu onderstreept zijn geslotendeurenmentaliteit door toe te voegen dat een eventuele Palestijnse staat er enkel en alleen zou komen als Palestina volledig en permanent gedemilitariseerd wordt en de Palestijnen Israël als ‘een Joodse staat’ erkennen, ondanks de aanwezigheid van ten minste 1,5 miljoen Palestijnen binnen de grenzen.”

Waar eindigt dit?

“De voortdurende toename van radicale kolonisten in combinatie met een open pleidooi voor een oplossing, voorafgegaan door de formele annexatie van de rest van de Westelijke Jordaanoever, maakt alles duidelijk. Palestina lijkt op een demografische tijdbom. We gaan van peace naar fears, waarbij de Palestijnen onder Israëlische soevereiniteit komen in een Joodse staat, kortom een Zuid-Afrika-achtige bantoestan (thuisland, gebied met beperkt zelfbestuur ten tijde van het apartheidsregime, red.). Ik geloof dat Israël nog een stap verder zal gaan en de Palestijnen weleens kunnen belanden in reservaten zoals de native Americans.”

Wat mogen we verwachten van het Israël-beleid onder Trump? Op Twitter neemt de toekomstige president ver afstand van de recente Amerikaanse kritiek.

“Het feit dat Trump de ultrazionistische David Friedman benoemd heeft als Amerikaanse ambassadeur in Israël – die overigens van plan is de Amerikaanse ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem te verhuizen, en die de uitbreiding van de illegale kolonies ondersteunt – zegt al veel. Trump geniet in eigen land een enorm grote aanhang van de ultrazionistische lobby en grote mediabedrijven.

Er is ook wel een tegenlobby, maar ik vrees dat die geen groot gewicht in de schaal kan gooien om het VS-beleid te doen kantelen. Verder komt hij inconsistent, onberekenbaar en hysterisch over.”

Wat kan de EU doen om een tweestatenoplossing alsnog af te dwingen?

“De tweestatenoplossing is dood, maar dat neemt niet weg dat de EU en de internationale gemeenschap nog erg veel kunnen doen. Door de invoer van nederzettingsproducten wordt bijgedragen tot de economische welvaart van de kolonies, en dus tot de instandhouding en uitbreiding van die illegale nederzettingen. België en de andere EU-lidstaten horen alle economische en commerciële banden met Israëlische nederzettingen op bezet Palestijns gebied door te knippen en de invoer van nederzettingsproducten te verbieden.

Bovendien voedt de EU en dus ook België de oorlogen in Gaza door wapens te leveren waarmee de Israëlische overheid ongestoord de schendingen van het internationaal humanitair recht ondersteunt. Deze eis is een verplichting onder internationaal recht.”

Een boycot dus?

“Ik blijf het herhalen: Israël sanctioneren, investeringen in Israël stopzetten en het land boycotten is het enige antwoord wanneer de politiek faalt. Wereldwijd steunen verschillende organisaties, onderwijsinstellingen, bedrijven, artiesten en politieke partijen deze oproep actief, geïnspireerd door de boycotacties tegen Apartheid Zuid-Afrika. Deze sanctie heeft als doel de Israëlische regering ertoe te dwingen het internationaal recht te respecteren. Wie dat niet doet, steunt het kolonialisme, apartheid en de etnische zuivering van Palestina.

Als de internationale gemeenschap druk uitoefent, zullen de Israëlische politieke elites genoodzaakt zijn om compromissen te sluiten op basis van gelijkheid van de twee volkeren. Dit is in feite wat er gebeurd is in Zuid-Afrika. Het onmogelijke leek onmogelijk, totdat het mogelijk gemaakt werd.

“Israëlische denktanks beschouwen dit protest als een groter gevaar dan een Palestijnse gewapende strijd. Vandaar ook hun harde weerwerk. Elke kritiek op Israël wordt gelijkgesteld met antisemitisme.”

Noem één fout waarvan het u spijt dat u die gemaakt hebt?

“Ik heb het Syrisch conflict verkeerd beoordeeld en president Assad met Kadhafi vergeleken. Dat was te voorbarig.”

Syrië, IS… Het hele Midden-Oosten lijkt in vuur te staan. Ziet u nog een uitweg?

My crystal ball is pretty cloudy. Ik durf geen voorspellingen meer te maken. In Syrië vechten verschillende verzetsbewegingen. Bovendien heb je de militaire inmenging van de buurlanden die de uitkomst willen beïnvloeden, de coalitie die zogenaamd tegen IS vecht en burgerslachtoffers maakt, en de VS en Rusland die het conflict willen controleren en vormgeven. Het conflict is multidimensionaal en verandert naarmate de inmenging van geopolitieke spelers. Niemand kan voorspellen wat de uitkomst zal zijn.”

En voor de Palestijnen?

“Trump lijkt de militaire aanwezigheid van Amerika in de regio te willen verminderen. Dat geeft misschien wel wat hoop. Dat geeft ruimte aan de regionale mogendheden om zelf te beslissen, relaties onderling te herstellen en verbeteren.

Maar zolang de oorlog aanhoudt in Syrië, de onstabiele situatie van de vluchtelingen voortduurt, IS actief blijft in het gebied en in het Westen aanslagen blijft plegen, gaat het moeilijk blijven om de aandacht te krijgen voor de Palestijnse kwestie.

De opmars van verzetsgroepen in Palestina en de rest van het Midden-Oosten is een reactie op het buitenlandbeleid en militarisme van vooral de VS, maar ook van de EU.

“De opmars van radicale en gewelddadige verzetsgroepen in Palestina en de rest van het Midden-Oosten is niet meer dan een reactie op het buitenlandbeleid en militarisme van vooral de VS, maar ook van de EU. Europa heeft meer dan ooit een belangrijke rol te spelen de komende jaren, zelfs een belangrijkere rol dan de VS.

Essentieel wordt het antwoord op de exponentiële groei van extreemrechts populisme dat in Europa gevaarlijke vormen aanneemt tegen minderheden en oorlogsvluchtelingen. De manier waarop we dit aanpakken, is niet enkel belangrijk voor de toekomst van Europa, maar ook voor de toekomst van de democratie, de toekomst van de mensenrechten, de toekomst van sociale rechtvaardigheid.

Al deze zaken maken de toekomst onzeker, maar uitdagend. Het is van vitaal belang dat we onze goede wil tonen door waakzaam, betrokken en actief te blijven voor een betere toekomst, een betere wereld.”

In een opinieartikel van 21 januari in Knack stelt Ilana Sumka van ‘Een Andere Joodse Stem’ dat “er nog veel werk is om de fouten uit het verleden recht te zetten”.

De schrijfster uit haar ongerustheid over de aanslepende onzekerheid over de toekomst van Israël-Palestina naar aanleiding van enkele markante verjaardagen in 2017: honderd jaar geleden kwam er de Verklaring van Balfour; zeventig jaar geleden werd er in de Verenigde Naties een resolutie aangenomen ter ondersteuning van de verdeling van Palestina; en vijftig jaar geleden veroverde Israël de Palestijnse gebieden van de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook.

De Balfour Declaration van 1917 riep op tot de oprichting van een Joods nationaal thuisland in Palestina. Er waren echter twee voorwaarden: het proces van de oprichting van een Joods thuisland in Palestina mocht de burgerlijke en religieuze rechten van de bestaande niet-Joodse gemeenschappen – de Palestijnen – in Palestina niet schaden. Bovendien mocht de oprichting van een Joods thuisland de rechten en de politieke status van de Joden in andere landen niet schaden. Beide voorwaarden werden, volgens de schrijfster, sinds de Verklaring van Balfour honderd jaar geleden ernstig geschonden.

Als jonge Joodse tiener geloofde Ilana Sumka de eenvoudige boodschap: “Het Verenigd Koninkrijk gaf Palestina aan de Joden.” Pas later begon ze zich vragen te stellen bij de veronderstellingen waarop de Verklaring van Balfour gebaseerd was. Met welk recht bood Groot-Brittannië een stuk land in het Midden-Oosten aan een volk – Joods of niet-Joods – aan? Hoe zat het met de mensen die reeds op dit stuk land leefden; welke rechten hadden ze?

Zeventig jaar geleden, in 1947, stemde de Verenigde Naties voor het verdelen van Palestina in twee staten: een officieel Joods thuisland en een Palestijnse staat. De schrijfster stelt dat Israël in 1948 daadwerkelijk werd opgericht, maar een Palestijnse staat nog steeds niet. Nogmaals geen erkenning in de Joodse gemeenschap waarin zij opgroeide voor het feit dat dit een verlies van land en soevereiniteit betekende voor de mensen die toen reeds in Palestina woonden. “In plaats van de erkenning te geven voor het geleden verlies en de vernedering die het verdelingsplan voor de Palestijnen met zich meebracht, zijn er te veel Joodse gemeenschappen – toen en nu – die de Palestijnen ervan beschuldigen dat ze niet dankbaar zouden zijn met de helft van wat eens volledig van hen was.”

In de oorlog van 1967 veroverde Israël de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever. Dit resulteerde volgens Ilana Sumka in vijf decennia van Israëlisch militaire bezetting: nederzettingen, meer vluchtelingen, confiscatie van grond, verwoestingen van huizen, ongelijke waterverdeling en de wijdverbreide opsluiting van de Palestijnen onder wie kinderen. Vijftig jaar later sloopt de Israëlische regering nog steeds huizen op de Westelijke Jordaanoever

Als lid van Een Andere Joodse stem juicht Ilana Sumka de resolutie van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties van december 2016 toe, die bevestigde dat de nederzettingen illegaal zijn en dat deze een overtreding op grond van het internationaal recht zijn.

De betekenis van de drie jubilea gaf aanleiding tot de deelname van Een Andere Joodse Stem aan een Europees-brede campagne onder de naam “Enough is Enough “. Samen met Joodse groepen uit heel Europa zal hiermee ingezet worden voor de mensenrechten van de Palestijnen en de beëindiging van de bezetting Tijdens de zomer van 2017 zullen honderden Joden uit de ganse wereld naar de Westelijke Jordaanoever afreizen om met het Center for Jewish Nonviolence in solidariteit met Palestijnse en Israëlische activisten op te roepen tot de beëindiging van 50 jaar bezetting.

Als slot stelt de schrijfster dat, terwijl de Israëlische regering met zijn rechtse en repressieve politiek zich tracht op te werpen als vertegenwoordiger van alle Joden over de wereld, er een groeiende groep van Joden is die zich uitspreekt vóór mensenrechten en tegen discriminatie.

27 journalisten in de gevangenis

Sinds oktober 2015 heeft de Israëlische bezettende macht de vervolging van Palestijnse journalisten verscherpt. Deze journalisten verzamelen en verspreiden informatie over schendingen van mensenrechten tegen het Palestijnse volk. De bedoeling van deze schendingen is Palestijnen te onderdrukken en het zwijgen op te leggen. Sinds het begin van 2016 heeft de Israëlische bezettingsmacht verschillende Palestijnse journalisten gearresteerd. Het aantal gevangen journalisten is toegenomen tot 27. Geviseerd worden cameramensen, fotografen en leden van de pers. 7 Journalisten zijn gevangen gehouden onder administratieve detentie. Tot deze groep hoort ook Omar Nazzal, die op weg was naar de bijeenkomst van de Europese Federatie van Journalisten op 23 april 2016. Administratieve detentie mag maar 3 maanden, is echter al twee keer verlengd. Nazzal is nog steeds gevangen. De student Malek Al Qadi werd op 23 mei onder administratieve detentie geplaatst, maar kwam vrij na een hongerstaking van 72 dagen.

Nog steeds zijn journalisten een doelwit als hun dossiers melding maken van Israëlische geweldpleging, annexatie van land, vernietiging van huizen en beperking van bewegingsvrijheid voor de Palestijnse bevolking. De organisatie Addameer veroordeelt de arrestatie van journalisten en de sluiting van de Radio-kanalen, Al Sanabel Radio, Manbar Al Hurria, Al Khalil, Dream Radio, Nas Radio en de sluiting van Palestine Today TV.

Addameer ziet journalisten als verdedigers van mensenrechten. Door de vervolging van journalisten worden mensenrechten geschonden en de persvrijheid aangetast evenals de vrijheid van meningsuiting.

bron:http://www.addameer.org/sites/default/files/publications/quarter_3_newsletter_1.pdf

Tien successen BDS-boycot tegen bezetting Palestina in 2016

VN-resolutie 2334 zal de bezetting en kolonisering van Palestina door Israël niet direct stoppen. De impact op de publieke opinie in het buitenland is echter aanzienlijk, vooral de BDS-boycotcampagne krijgt hiermee de wind in de zeilen. In 2016 heeft de campagne echter reeds belangrijke overwinningen behaald. Dit zijn de tien voornaamste.
Lode Vanoost – 31 december 2016 http://www.dewereldmorgen.be/long-read/2016/12/31/tien-successen-bds-boycot-tegen-bezetting-palestina-in-2016
De BDS-campagne (Boycot-Divest-Sanction) tegen de kolonisering van Palestina en de apartheid in Israël begint meer en meer successen te boeken. Een aantal daarvan zijn nog symbolisch, maar duiden enerzijds op een groeiend bewustzijn bij de publieke opinie en anderzijds geven zij het publiek andere informatie over wat in de bezette gebieden gebeurt. Toch zijn er ook al een aantal zeer concrete economische gevolgen.
De recent in de VN-Veiligheidsraad goedgekeurde VN-Resolutie 2334 – dankzij de onthouding van de VS – heeft geen enkele directe impact op de bezetting en kolonisering van Palestina. De Israëlische regering is zich echter zeer bewust van de impact die ze zal hebben op de wereldwijde publieke opinie. De BDS-campagne zal door deze resolutie immers gelegitimeerd in zijn strijd voor een einde aan de bezetting, de ultieme voorwaarde voor het bereiken van een duurzame vrede.
De Israëlische regering poogt met gering succes de campagne te criminaliseren, onder meer door te pogen ze onder de noemer antisemitisme te laten veroordelen. Meerdere regeringen hebben reeds verklaard dat daar geen sprake kan van zijn.
Dit zijn tien successen die de campagne in 2016 verwezenlijkte.
10. Wereldwijd activisme tegen Hewlett Packard
Van 25 november tot 3 december 2016 voerde de BDS-campagne een gecoördineerde Global Week of Action. In bijna honderd steden op zes continenten betoogden activisten om aan te klagen dat computergigant Hewlett Packard technologie ontwikkelt voor militaire checkpoints in de bezette gebieden, voor een gesegregeerd systeem van identiteitskaarten, voor de koloniale nederzettingen, voor de gevangenissen in Israël en voor de zeeblokkade van Gaza.
Caroline Hunter werkte in de jaren 1970 voor het fotografiebedrijf Polaroid, tot zij ontdekte wat haar werkgever deed in Zuid-Afrika: “Polaroid was een doelwit van de boycot tegen de apartheid in Zuid-Afrika omdat het fotomateriaal ontwikkelde voor het pasjessysteem. Vandaag moeten mensen met een geweten aanzetten tot een boycot van Hewlett Packard.”
Hewlett Packard levert de technologie voor het Biometric ID Card System dat Israël gebruikt om de bewegingsvrijheid van Palestijnen te verhinderen en levert servers voor Israëlische gevangenissen, waar Palestijnse kinderen en politieke gevangenen worden vastgehouden zonder aanklacht en waar foltering wijdverbreid is.

9. Iers cementbedrijf CRH trekt investeringen terug
Cementbedrijf CRH is een van de grootste bedrijven van Ierland. In januari 2016 trok het na een lange BDS-campagne zijn aandelen terug uit bouwbedrijf Mashav, eigenaar van Nesher, het grootste cementbedrijf van Israël. Nesher leverde cement voor de bouw van de muur, voor meerdere koloniale nederzettingen en voor het tramsysteem tussen een aantal nederzettingen en bezet Oost-Jeruzalem.

Cement van het Iers bedrijf CRH werd gebruikt voor de muur en de betonblokken op deze foto (Issam Rimawii/APA Images)

8. Spaanse gemeentes verklaren zich ‘apartheidvrij’
In juli 2014 verklaarden 50 steden en gemeentes in Spanje dat ze geen Israëlische producten meer aankopen, zolang producten uit de koloniale nederzettingen onder het label ‘made in Israël’ worden verkocht.
Deze campagne begon in juli 2014, tijdens de aanval van het Israëlisch leger op de bevolking van Gaza (Operation Protective Edge). Met zijn 120 000 inwoners is Cádiz in Andalucia de grootste Spaanse stad die zich achter deze campagne schaart.

7. Noorse steden verklaren zich ‘apartheidvrij’
Na de Noorse stad Trondheim keurde ook Tromsø een resolutie om alle goederen te boycotten die in Palestijns bezet gebied worden geproduceerd. De stad is sinds 2001 verbroederd met Gaza-stad. De stad inspireerde zich op de resolutie die de IJslandse hoofdstad Reykjavik in 2015 had gestemd. De resolutie verwijst ook naar de door Marokko bezette Westelijke Sahara.

6. Kerken mobiliseren voor Palestijnse rechten
Meerdere kerkgemeenschappen beslisten in 2016 om hun investeringen af te stoten in bedrijven die investeren in of verdienen aan de bezetting van Palestina. Een kerk in Californië besliste om geen producten meer aan te kopen bij Hewlett-Packard. Lutheraanse kerken in de VS lanceerden een oproep om de Amerikaanse financiële steun aan Israël stop ten zetten.

5. Regeringen weigeren BDS te criminaliseren
Israël ijvert al jaren bij sympathiserende politici in het buitenland voor wetten die de BDS-campagne als antisemitisch veroordelen en verbieden. Zweden, Nederland en Ierland hebben in 2016 verklaard dat BDS-activisme een vorm van vrijheid van meningsuiting is. Ook de Europese Commissie en het Amerikaanse ministerie van buitenlandse zaken hebben erkend dat BDS-activisme een democratisch recht is.

4. Activisten verhinderen anti-BDS-wetten
In het Congres van de staat Massachusetts werd een wetsvoorstel dat BDS-activisme strafbaar wilde maken tegengehouden door een campagne van Palestijnse solidariteitsgroepen. Het wetsvoorstel was als amendement toegevoegd aan een economische wet. Die zou personen en bedrijven die zich engageren voor de BDS-campagne op een zwarte lijst zetten. Die lijst zou dan worden gebruikt om hen uit te sluiten van contracten met de overheid.
In Groot-Brittannië konden activisten een gelijkaardig wetsvoorstel naar het Hooggerechtshof brengen, waar het werd afgekeurd. In Frankrijk wordt hard opgetreden tegen de BDS-beweging, samenkomsten en betogingen worden verboden. Desondanks is de campagne actiever dan ooit tevoren. Ook hier wisten activisten het overheidsverbod op een samenkomst te annuleren bij de rechtbank.
Op 23 juni 2016 keurde de stad Bondy een resolutie goed die het recht erkent van burgers om te weigeren goederen te kopen van Israëlische nederzettingen in Palestina en om te stellen dat de stad geen goederen of diensten zal kopen uit de bezette gebieden. Op 20 oktober 2016 keurde de gemeenteraad van de Parijse voorstad Ivry-sur-Seine een oproep goed om de criminalisering van BDS-activisme af te keuren.

Activisten danken de stad Ivry-sur-Seine voor het goedkeuren van een resolutie tegen de bezetting (BDS France)

3. Veiligheidsbedrijf G4S trekt zich terug uit Israël
De multinational G4S is een van de grootste veiligheidsbedrijven in de wereld. Het bedrijf heeft in 2016 bijna al zijn zakelijke activiteiten in Israël beëindigd. Meerdere VN-agentschappen in Jordanië en Libanon hebben hun beveiligingscontracten met G4S opgezegd.
De stad Berkeley in Californië besliste eveneens al zijn investeringen in privé-gevangenissen op te zeggen, waaronder de gevangenissen van G4S, omwille van de schendingen van de mensenrechten door G4S en andere bedrijven in hun gevangenissen en tegen Palestijnse burgers in de bezette gebieden.
G4S heeft meerdere miljoenen verlies geleden door het stopzetten van contracten met bedrijven, vakbonden en universiteiten in de VS. De protestantse United Methodisch Church en de Bill and Melinda Gates Foundation hebben al hun investeringen in G4S teruggetrokken.

2. Telecomgigant Orange verlaat Israël
In januari 2016 kondigde Frans telecombedrijf Orange aan zijn contracten stop te zetten met het Israëlisch bedrijf Partner Communications, na zes jaar ononderbroken BDS-activisme tegen het bedrijf in Frankrijk, Marokko, Tunesië en Egypte. Orange heeft miljoenen klanten in deze landen.

Orange leverde gratis internet aan de soldaten die in juli 2014 werden ingezet bij Operation Protective Edge tegen de bevolking van Gaza (frumline)

1. Studenten weerstaan moddercampagnes
Studenten in de VS, Canada en Groot-Brittannië hielden stand tegen grootschalige moddercampagnes van zionistische bewegingen, die via dubieuze websites valse geruchten verspreidden over hun activisme.
Rahim Kurwa, student aan de UCLA, de universiteit van de stad Los Angeles, ziet het positieve effect van deze acties op lange termijn: “Studenten gaan later in verschillende functies actieve burgers worden in de maatschappij. De mentaliteit over Israël en Palestina verandert zeer snel op de campussen. Mensen beginnen zich te realiseren dat het geen zin heeft jezelf progressief te noemen als je er niet om geeft om basisprincipes van gelijkheid en mensenrechten toe te passen op de kwestie Palestina.”
De studentenvakbond van de Universiteit van Manchester keurde een motie goed die de terugtrekking eist van de investeringen van de universiteit uit Israëlische bedrijven en uit bedrijven die in Israël actief zijn. Chaim Weizmann, de eerste president van Israël, was ooit wetenschappelijk medewerker aan deze universiteit.
Tegenstanders van de motie verspreidden geruchten dat de campus van de universiteit onveilig was geworden voor Joodse studenten door het BDS-activisme. De campagnevoerders weerlegden dat met de steun van meerdere Joodse studenten, die zich achter hun campagne schaarden.
Dit artikel neemt de tien punten over van het artikel What were the top 10 BDS victories of 2016? van Nora Barrows-Friedman, verschenen op Electronic Intifada op 30 december 2016 en werd aangevuld met informatie uit andere artikels van Electronic Intifada en andere bronnen:
•    BDS activists to launch HP consumer boycott on Black Friday
•    Major Irish firm CRH divests from Israel’s cement industry
•    Israel lobby lawsuits aim to slow boycott in Spain
•    G4S ditches Israel businesses
•    How Orange telecom supported Israel’s massacre in Gaza
•    1,000 scholars condemn pro-Israel blacklist site
•    US Student Victories in the Boycott, Divestment and Sanctions Movement

Westelijke Jordaanoever: beetje afbreken, veel bijbouwen

Israël kondigt nieuwe kolonies aan, met vrijgeleide van Trump

Voor de derde keer in luttele weken heeft de Israëlische regering bouwplannen aangekondigd voor nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en in het Arabische deel van Jeruzalem. Het jongste plan is tevens het grootste: drieduizend nieuwe huizen. En Trump? Die kijkt de andere kant op.

02-02-17 – Theo Koelé

Met veel machtsvertoon begon de Israëlische politie woensdag met de ontruiming van Amona, een mininederzetting van zo’n vijftig woningen waarover de gemoederen in Israël hoog opgelopen zijn. Niet omdat de regering het wilde, integendeel, maar omdat het Hooggerechtshof had bepaald dat de huizen gebouwd zijn op Palestijnse privégrond. De ontruiming, die niet zonder geweld verliep, is slechts een kleine tegenslag voor de kolonistenbeweging. Die heeft de wind in de zeilen.

“Dit is nog maar het begin van een nieuwe bouwgolf”, juichte kolonistenleider Oded Revivi toen premier Benjamin Netanyahu kort na het aantreden van Donald Trump de bouw van honderden woningen in bezet gebied aankondigde. “We bouwen en we gaan ermee door”, liet Netanyahu, à la Trump, via Twitter weten.

Na acht jaar Barack Obama in het Witte Huis telt Netanyahu zijn zegeningen. Obama placht bouwplannen voor nederzettingen te veroordelen, Trump maakt er geen woord aan vuil.

Weg ‘onpartijdige’ VS

‘We bouwen en we gaan ermee door’, liet Netanyahu, à la Trump, via Twitter weten.

Al tijdens de verkiezingscampagne liet Trump weten geen moeite te hebben met Joodse nederzettingen. Kort na zijn verkiezingszege benoemde hij een uitgesproken voorstander tot ambassadeur in Israël. David Friedman doneerde zelfs geld voor Beit El, waar fanatieke kolonisten op religieuze gronden elke Palestijnse claim op ‘hun’ land verwerpen. Een andere donateur is Trumps Joodse schoonzoon Jared Kushner, door de president benoemd tot zijn speciale gezant in het Midden-Oosten. Waarmee een einde lijkt te komen aan de jarenlange rol van de VS als min of meer onpartijdige bemiddelaar.

Trump deelt het standpunt van Netanyahu dat Israël en de Palestijnen rechtstreeks moeten onderhandelen. De vorige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, John Kerry, zag aan het einde van zijn ambtstermijn nog een sprankje hoop dat Israël en de Palestijnen tot een vergelijk kunnen komen. Als voorwaarde noemde hij onder meer dat Israël de hegemonie over Jeruzalem opgeeft.

Trumps benoeming van ambassadeur Friedman doet anders vermoeden. De diplomaat wil liever vandaag dan morgen aan de slag in Jeruzalem, door hem, net als door de Israëli’s, de “eeuwige, ongedeelde hoofdstad van Israël” genoemd. De Palestijnen kunnen, wat hem betreft, oostelijk Jeruzalem als hoofdstad van hun gedroomde staat vergeten.

In de verkiezingscampagne pleitte Trump voor de verplaatsing van de Amerikaanse ambassade vanuit Tel Aviv naar Jeruzalem. Hij was niet de eerste presidentskandidaat die dat deed, maar is naar eigen zeggen wel de enige die zich aan zijn belofte zal houden. De Palestijnen moeten het ergste vrezen, gezien het rappe tempo waarin Trump verkiezingstaal in daden omzet.

Getergd

De vestiging van de Amerikaanse ambassade in Jeruzalem is niet minder dan “een oorlogsverklaring aan de moslims”, zei Jibril Rajoub, prominent lid van de Fatah-partij van de Palestijnse president Mahmoud Abbas. Hamas, de fundamentalistische Palestijnse partij die de macht heeft in de Gazastrook, waarschuwde Trump geen “olie op het vuur” te gooien.

De Arabisch-Amerikaans journalist en auteur Ramzy Baroud zei tegen de tv-zender Al Jazeera dat het belang van de ambassadekwestie niet onderschat kan worden. Niet alleen de Palestijnen, ook landen als Jordanië en Saudi-Arabië hebben hun bezorgdheid geuit. Baroud: “Palestijnen en Arabieren begrijpen dat de verhuizing van de ambassade veel meer is dan een symbolische daad. Het is een blanco cheque voor de Israëli’s om de hele stad over te nemen, inclusief de voor moslims heilige plekken.”

De Palestijnen zijn toch al getergd door de kritiekloze houding van Trump tegenover de bouw van nederzettingen. Nog maar enkele weken geleden veroordeelde de VN-Veiligheidsraad in scherpe bewoordingen de nederzettingenpolitiek. De VS, in de nadagen van Obama, spraken voor het eerst in decennia geen veto uit over de VN-resolutie. Trump nam prompt afstand van die beslissing.

De Palestijnen voelen dat ze, na vijftig jaar bezetting, aan de verkeerde kant van de geschiedenis komen te staan. Hanan Ashrawi, een veteraan van de vredesbesprekingen met de Israëli’s, vreest dat nu alle remmen los gaan onder premier Netanyahu – met dank aan diens zelfverklaarde ‘vriend’ Trump. “Het is duidelijk”, zei Ashrawi, “dat Israël de komst van een nieuwe Amerikaanse regering aangrijpt om door te gaan met de schending van internationaal recht en het voorkomen van een Palestijnse staat in welke vorm dan ook.”

Waar zijn al die baby’s naartoe?

Begin 2013 erkende het Israëlische Ministerie van Volksgezondheid dat jarenlang het voorbehoedsmiddel Depo Provera werd voorgeschreven aan Ethiopische vrouwen, echter zonder hun toestemming. Sindsdien wordt het niet meer systematisch voorgeschreven. Maar nu is er een ander schandaal uitgebroken. Tussen 1948 en 1954 zouden 3500 à 5000 baby’s in Israël verdwenen zijn. Wat is er aan de hand? In 1948 emigreerden heel wat joodse gezinnen uit Jemen, Irak, Egypte en de Maghreblanden naar Israël. Deze “olim” (nieuwe migranten) kwamen terecht in tenten en werden slecht behandeld door joodse ambtenaren van Europese afkomst die hun misprijzen voor deze oosterse joden niet onder stoelen en banken staken.

Het zijn in deze kampen dat de meeste verdwijningen van kinderen werden vastgesteld. Als een vrouw vroeg wat er met haar baby gebeurd was, kreeg ze als antwoord dat het kind in zijn slaap gestikt was (wiegendood) of aan een onbekende agressieve ziekte was overleden.

Tussen 1966 en 1996 werden drie onderzoekscommissies opgericht die alle concludeerden dat de kinderen niet werden ontvoerd en dat de administratie niets te verwijten valt. Op 21 juni 2016 werd de zaak besproken in de parlementaire commissie Wetgeving en Justitie. Op 30 juli 2016 mocht de minister Tsahi Hanegbi een deel van de staatsarchieven raadplegen. Deze archieven bevatten individuele dossiers, administratieve richtlijnen en verslagen van de Israëlische geheime dienst Mossad. In totaal 1,5 miljoen stukken die krachtens de wet op de privacy niet vóór 2071 voor het publiek toegankelijk zijn.

De Mossad heeft in de jaren zestig deze verdwijningen onderzocht en geheime agenten naar de Verenigde Staten gestuurd. Volgens sommige geruchten zouden rijke westerse families die kinderen wilden adopteren, de baby’s voor 5000 dollar per “stuk” gekocht hebben.

Informatiebronnen:

–       Serge Dumont, En Israël, l’énigme des bébés disparus enfin examinée, in Le Soir, 29.8.2016, p. 10.

–       Jonathan Cook, Israel urged to apologise for disappeared babies, Al-Jazeera, 2.1.2017 (http://www.jonathan-cook.net/2017-01-02/israel-urged-to-apologise-for-disappeared-babies/)

Laat ons weten wat beter kan

Brief van Jan Weyenberg aan de adjunct-hoofdredacteur van NRC over een artikel over Dyab Abou Jahjah – 12 januari 2017

Jan Weyenberg is Nederlands oud-ambassadeur, lid buitenlandcommissie PvdA, chroniqueur De Moslimkrant

Geachte mevrouw Breedeveld,

“Laat ons weten wat er beter kan”. Dat was het verzoek van “NRC Media” naar aanleiding van mijn nieuwe abonnement op de NRC vanaf 4 januari 2017. Ondanks de korte periode waarin ik ervaring heb opgedaan, voldoe ik graag aan het verzoek.

dank

Ik moet zeggen dat de algehele journalistieke kwaliteit van de NRC mij na enige jaren weer aangenaam trof. Met meer dan gebruikelijke aandacht las ik de verschillende bijdragen van Derk Walters en Carolien Roelants. Hierbij mijn complimenten voor de kwaliteit van hun bijdragen.

recordhouder

Wellicht herinnert u zich dat ik zeer waarschijnlijk de trotse recordhouder ben. Uw hoofdredacteur had precies 7 minuten nodig om mijn analyse van 5 kantjes af te wijzen. Korter kan, denk ik, niet. Het onderwerp was ‘Netanyahu staat aan het hoofd van een wereldwijd opererend misdaadsyndicaat’.

Mocht uw hoofdredacteur kampioen snellezen zijn, dan zou hij mijn argumentatie tot zich hebben kunnen nemen. Waar hij op geen enkele manier mijn argumentatie weerlegde, komt het mij voor dat zijn abrupte afwijzing slechts geïnspireerd was door de titel van mijn bijdrage en zijn angst voor de gevolgen.

Netanyahu’s misdaadkartel vernielt in niet door de VN-Veiligheidsraad geautoriseerde, dus illegale oorlogen, regelmatig de infrastructuur van Libanon, voert frequent standrechtelijke executies uit in andere landen, is – aldus het Russell Tribunaal – steeds verder op weg naar de genocide op de Gazaanse bevolking van de staat Palestina en is in alle openheid bezig met het vernietigen van de Palestijnse samenleving en die van de bedoeïenen.

Netanyahu instrueert en stuurt de Israel Lobby in de VS, op universiteitscampussen, de media en op nog veel meer plaatsen. Deze lobby misbruikt de Amerikaanse democratie door de wil van het Israëlische regime in het Congres, zeer binnenkort in het Witte Huis, door te drijven. Gebruik wordt gemaakt van zeer kostbare ‘smear campagnes’ tegen wie niet absoluut ‘voor Israël’ is. Zij worden ook gestraft met het onthouden van doorslaggevende financiële bijdragen aan verkiezingsprogramma’s. Kortom, de VS-democratie is door-en-door corrupt geworden.

‘take down’

En nu trad bij Al Jazeera de heer Shai Masot, senior political officer at the Israeli embassy in London, op. Zijn taak op de ambassade  is om in opdracht van Netanyahu ‘to take down anti-settlement politicians’. ‘To take down’ kan betekenen: iemands reputatie beschadigen, maar ook: vermoorden.

Emily Thornberry, de schaduwminister van Buitenlandse Zaken van de Labour Party, noemde Masots uitspraken ‘extremely disturbing’ en eist een onderzoek naar de mogelijke omvang van ‘politieke inmenging’ in het Verenigd Koninkrijk.

Een dergelijk verzoek zou in Nederland ook niet misstaan, zie hieronder.

Netanyahu’s trawanten, de [politiek] zionisten in Nederland

De aanhangers van deze stroming zijn Netanyahu’s voetsoldaten, de Nederlandse cel van het internationale misdaadkartel. Er zijn in ons land ongeveer 25 000 Joden, de kiesgerechtigden onder hen maken minder dan een halve kiesdeler uit.

Een deel daarvan zijn fatsoenlijke mensen, georganiseerd in Een Ander Joods Geluid [EAJG]. Onder de leiding van Jaap Hamburger dragen zij belangrijke overwegingen in het Israël/Palestina debat bij.

Daarnaast is een klein groepje politieke zionisten actief. Ik noem deze de CIDI-achtigen. Zij vatten hun taak op als de verdedigers van ‘Israël’. Met halve waarheden en hele leugens schetsen zij een rooskleurig beeld van Israël en bestrijden opponenten. [Een treffend voorbeeld is de kop bij de mening van Hanna Luden, de CIDI-voorzitter, in de NRC van 7/8 januari jl.: ‘Ook over de nederzettingen kan onderhandeld worden’. Jaap Hamburger verwoordt deze gedachte feitelijk juist en inhoudelijk precies: Het Israëlische regime houdt wat het heeft gestolen. Over de rest wordt onderhandeld.] Kennelijk zijn alle strijdmiddelen geoorloofd: structureel liegen, het chanteren van de publieke opinie met de grotendeels onterechte relatie met het jammerlijke lot van Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog en het negeren van alle misdaden gepleegd door het Israëlische, zionistische regime. Zij zijn ook niet te beroerd om karaktermoord te bedrijven, ‘to take down’ opponenten.

Merkwaardigerwijs worden hun meningen en acties in de media voornamelijk niet weersproken en vooral voor zoete koek geslikt. Is daar een verklaring voor?

Ik aanvaard als de Nederlandse verklaring de uitspraak van een vriend over de omstandigheden in de VS. De kern is: angst. Uit alle macht moet voorkomen worden dat journalisten en hun bedrijf beschuldigd worden van Jodenhaat en antisemitisme. Kritiekloze onderworpenheid aan politiekzionistische dictaten is het gevolg.

In de woorden van de voormalige advocaat van Palestina, de in Parijs woonachtige Amerikaan, John V. Whitbeck: Israeli control of politicians in the United States, the United Kingdom and elsewhere has always been achieved primarily through fear – what I called in an article published in 2001 “knee-knocking, sweaty-palmed, incontinent fear that the Israel-First Lobby will destroy their careers if they manifest anything less than total and abject subservience.”

En dan gaat het mis, goed mis.

Op 10 januari bracht de mediaredactie het bericht: ‘Abou Jahjah weg bij De Standaard na verdediging aanslag Jeruzalem’. Mijns inziens beging de NRC drie fouten:

  • ten eerste, een mediaredactie is geen goede keuze waar het gaat om de essentie, het internationaal recht en het conflict Israël-Palestina;
  • ten tweede, de NRC laat na de actie van Dyab te duiden. De NRC behoort zijn lezers voor te houden: hij heeft volkomen gelijk, onder het internationaal recht hebben wie onder een bezetting leven het recht om zich, ook gewapenderhand, te verzetten tegen de bezetter. De aanval betrof militairen en – terecht – geen burgers;
  • ten derde, Abou JahJah claimt dat zijn ontslag te wijten is aan de eigenaar van de krant. ‘Die is bezweken onder politieke druk.’ De NRC mediaredactie had op z’n minst moeten vermelden wie de eigenaar van De Standaard is en misschien een indicatie kunnen geven van het waarheidsgehalte van deze stelling van Dyab.

Op 11 januari stookte voetsoldaat Frits Abrahams in zijn wekelijkse NRC-kroniek het vuurtje, aangestoken voor en na het optreden van Dyab bij Zomergasten, weer eens goed op. De actoren zijn steeds weer een handvol CIDI-achtige relschoppers. De eerste Abrahams leugen is wel: “Een laffe Palestijnse aanslag in Jeruzalem op militairen promoveerde hij op Facebook tot een heldhaftige verzetsdaad.” Dat bedoel ik: halve waarheden en hele leugens; in dit geval twee hele leugens in één zin.

Kroniekschrijvers mogen alles beweren, dus Abrahams mag de kolommen van de NRC vervuilen met openlijke insinuaties: “Als hij van antisemitisme wordt verdacht, had hij dat zelf over zich afgeroepen.” […] “Abou Jahjah maakte er een slim charmeoffensief van waar interviewer Thomas Erdbrink te weinig grip op kon krijgen.” […] “Vergeten wordt dat salonfähige radicalen als Abou Jahjah in hun hart nog veel radicaler zijn dan ze laten blijken. Ze camoufleren enigszins hun opinies om toegang te krijgen tot het publieke debat, maar soms kunnen zij het niet laten en mag de lelijke aap uit de mouw ontsnappen.”

Ononderbouwde verdachtmakingen, selectief grazen uit de aanwezige feiten en het fabriceren van nieuwe ‘feiten’, het niet weerleggen van Dyab’s argumentatie, onkunde over het geldende dwingende internationaal recht. Ordinaire karaktermoord, dus. Het doel? To take down Dyab Abou Jah Jah.

contract

Ik heb een contract met de NRC voor drie jaar afgesloten. In die periode hoop ik te beleven dat de NRC zich – indachtig de eigen gestelde doelen – van de verantwoordelijkheid zal kwijten het Israëlische regime te duiden als fascistisch, corrupt en racistisch. Het druipt er van alle kanten af. Het is onbegrijpelijk dat die kwalificaties niet worden getrokken. Gaat dan voor de NRC ook op: “knee-knocking, sweaty-palmed, incontinent fear that the Israel-First Lobby will destroy their careers if they manifest anything less than total and abject subservience.” ?

Voorts dient de NRC, een krant onder de Nederlandse Grondwet, art. 90 t/m 94 respecterend, de uitspraak van het hoogste gerechtshof ter wereld, de Advisory Opinion van 9 juli 2004, te onderschrijven: Israël moet zich vreedzaam, zonder voorwaarden, zonder landruil, terugtrekken achter de Bestandslijn van voor 1967. Dat is de wereldwijde opdracht van het Hof. De illegale nederzettingen zijn minder het probleem dan de illegale bezetting van de staat Palestina.

Netanyahu, niet de leider van een wereldomspannend misdaadkartel? Geachte heer Vandermeersch, zijn criminele maatjes hebben al vaste voet gekregen in een kwaliteitskrant, de NRC. Beste hoofdredacteur, gebruik je verstand in plaats van je angst en je emoties.

Geachte mevrouw Breedeveld, wat kan er beter?

Ik zou zeer tevreden zijn als ik de NRC redactie(s) nooit meer behoef lastig te vallen met kritische opmerkingen ontleend aan de feiten en gelegd langs de maatstaf van het internationaal recht. Dan zou ook de NRC het hoogste doel dienen: bijdragen aan het bereiken van vrede, ook in ons eigen belang.

Met vriendelijke groeten,

Jan Wijenberg

ABU JAHJAH EN HET VERZET IN PALESTINA, TEGEN DE ISRAËLISCHE BEZETTING

Enkele weken terug reed een Palestijnse man uit Oost-Jeruzalem met een lichte vrachtwagen in op een groep Israëlische soldaten in bezet Oost-Jeruzalem. Hij gebruikte daarmee zijn vrachtwagen als wapen tegen de daar aanwezige Israëlische bezettingsmacht. De aard van de aanval leidde onmiddellijk tot felle discussies. Israëlisch premier Netanyahu omschreef de aanval onmiddellijk als ‘terreurdaad’. Andere personen, zoals bij ons Abu Jahjah, gebruikten het woord ‘terreurdaad’ niet, verwijzend naar het feit dat het ging om een aanval overduidelijk gericht op Israëlische soldaten notabene in bezet Palestijns gebied. De opinie van Abu Jahah leidde bij bepaalde personen tot felle verontwaardiging. Het resultaat is ondertussen bekend: de krant De Standaard bedankte Abu Jahjah voor bewezen diensten en deze mocht met pen en papier in de hand op zoek naar een nieuwe job.

Bijzonder storend aan de hele discussie was voor mij het totaal ontbreken van enige nuance. Zoals de overgrote meerderheid van de deelnemers aan de discussie is het ook voor mij zonneklaar dat een oplossing voor de Israëlisch-Palestijnse kwestie, bereikt op vreedzame wijze, veruit te verkiezen valt boven een oplossing bereikt met geweld. Maar zelfs als wij het gebruik van geweld afkeuren: mag er a.u.b. nog een onderscheid gemaakt tussen een laffe terreuraanslag op ongewapende burgers en een aanslag die inderdaad gericht was tegen militairen in bezet gebied?

En er valt nóg wel wat aan te merken op de gevoerde discussie: vele jaren terug zwaaide Arafat in de Algemene Vergadering van de VN met zijn olijftak én geweer, met de boodschap “sla de olijftak niet uit mijn hand.” (Vrij vertaald: “Ontneem ons de kans niet om op vreedzame wijze onze rechten bekomen want dan blijft er ons geen alternatief over dan het gebruik van geweld.”) Vele stapels VN-resoluties zijn ondertussen over het Israëlisch-Palestijnse conflict gestemd, en vele duizenden vredes- en mensenrechtenactivisten liepen zich sindsdien de sloffen uit het vuur om te bekomen dat deze werden uitgevoerd, zodat die oplossing effectief via vreedzame weg bereikt kon worden. Ook vanuit de meer bescheiden niveaus van de politiek waren en zijn er nog idealistische politici die vanuit hun positie hetzelfde probeerden en proberen. Op het terrein zelf heeft het weinig opgeleverd: daar ging en gaat de bezetting en kolonisatie van Palestijns gebied nog steeds door en gaat de situatie ook vandaag nog elke dag verder achteruit. Want laat ons eerlijk zeggen: hoeveel wereld- en regeringsleiders willen hun carrière geven voor zoiets ordinair als de rechten van het Palestijnse volk? Bitter weinig, ja toch? Het pijnlijke resultaat zien we sedert jaren: vele Palestijnen hebben de hoop opgegeven dat zij op vreedzame wijze de bezetting kunnen beëindigen en grijpen moegetergd opnieuw naar de weg van het geweer of elk wapen dat zij bruikbaar achten, net zoals de dader van de aanslag in Jeruzalem enkele weken terug.

Conclusie: als wij de Palestijnen zo nodig de les willen spellen in de wijze waarop zij mogen vechten voor hun vrijheid, laat ons dan op zijn minst eindelijk stoppen met onze hypocrisie: laat elk individu, elke journalist en elke politicus die het gebruik van Palestijns geweld tegen de Israëlische bezetting afkeurt, dan ook doen wat hij kan en moet om te maken dat het Palestijnse volk zijn vrijheid kan bekomen via vreedzame weg, zodat de Palestijnen eindelijk terug een échte keuze krijgen!   (DD)

INTERVIEW: Lieven De Cauter

In Israël gaat de etnische zuivering verder

Lieven De Cauter is een Brusselse cultuurfilosoof die doceert aan de faculteit Architectuur van de Katholieke Universiteit Leuven in de campussen van Brussel en Gent (LUCA). Hij is medeoprichter van BACBI (Belgian Campaign for an Academic and Cultural Boycott of Israel). Op 20 januari jl. stelden we hem een aantal vragen over BACBI en over de huidige situatie in Palestina.

Hoe ben je betrokken geraakt bij de verdediging van het Palestijnse volk?

Er was het BRussells Tribunal, dat mij al van voor de invasie van Irak een focus gaf op het Midden-Oosten. Via een colloquium werd ik een paar jaar later bevriend met de Italiaanse architect Alessandro Petti die samen met Sandi Hilal en Eyal Weizman in 2007 ‘Decolonizing Architecture’ in Bethlehem had opgericht.

In 2008 was ik curator van hun eerste grote tentoonstelling “Decolonizing archtitecture. Scenarios for the transformation of Israeli settlements” in Bozar: hoe kunnen Israëlische kolonies en militaire basissen gebruikt, gerecycleerd en bewoond worden door Palestijnen, los van de militaire en politieke macht die ze vandaag bezet. In die periode werd ik in Palestina uitgenodigd. Samen met collega’s is er een onderzoekslijn rond vluchtelingenkampen (vooral in Jordanië) in samenwerking met UNRWA. Belgische studenten gaan ter plaatse ontwerpen voorstellen voor de verbetering van de kampen. Later begeleidde ik masterthesissen van studenten over de “urbicide” of het vernietigen van het stedelijk weefsel in de bezette Palestijnse gebieden. Ook zijn er elk jaar Palestijnen die in Leuven komen voor een postgraduaat internationale master in human settements en een doctoraat maken. Dus op velerlei manieren sta ik in contact met de situatie ter plekke.

In welke context zag BACBI (Belgian Campaign for an Academic and Cultural Boycott of Israel) het licht?

Ter gelegenheid van een feestje met Palestijnse studenten bij mij thuis, achtte ik het hoog tijd om eindelijk gehoor te geven aan de oproep tot boycot en nodigde ik ook een activiste uit, en zo is het begonnen. Op basis van de BDS-oproep (boycot, desinvesteringen en sancties) van 171 Palestijnse organisaties (9 juli 2005) hebben we dan met een aantal andere academici zoals Patrick Deboosere en Herman De Ley (Ugent) en mensen uit de culturele sector zoals Lieve Franssen, BACBI opgericht. Het betreft de weigering om structureel samen te werken met Israëlische academische en culturele instellingen zolang Israël het internationale recht blijft overtreden. De beginselverklaringen (een voor de academische en een voor de culturele wereld[1]) werden intussen door meer dan zevenhonderd mensen of organisaties ondertekend.

Welke acties of campagnes heeft BACBI gevoerd?

De eerste campagne vond plaats in mei 2015 toen het Gentse kunstencentrum Campo wilde deelnemen aan het Israel Festival in Jeruzalem met een stuk van theatermaker Miet Warlop. Na een open brief van BACBI stelden ze voor om alle winst van hun deelname te schenken aan het Fonds Baletteux Ghent van les Ballets C de la B dat de opleiding van jonge Palestijnse dansers in Europa financiert. Toen Alain Platel (Ballets C de la B) hiervan niet wou weten, beslisten Warlop en Campo uiteindelijk om zich uit het Israel Festival terug te trekken[2].

De tweede campagne resulteerde in mei 2016 in een open brief van een vijftigtal professoren aan de rector van de Gentse universiteit. De groep is verontwaardigd over de samenwerking van UGent met het Technion – Israel Institute of Technology[3] en met Israel Aerospace Industies[4] (IAI). Het Technion – Israel Institute of Technology is meer dan elke andere universitaire instelling vervlochten met Israëls militair-industriële complex. Het staat vooraan inzake innovatieve militaire technologie. Israel Aerospace Industries (IAI), een groot wapenbedrijf in handen van de Israëlische overheid, heeft een hecht partnership met Technion. Het bedrijf produceert wapens op maat voor het leger. Daartoe behoort de productie van militaire drones, zoals de “Heron TP”. De “Hermes” drones zijn dan weer een product van Technions samenwerking met Elbit Systems Ltd., een bedrijf dat militaire bewakings- en veiligheidsuitrusting produceert.

Een derde campagne van BACBI verzet zich tegen de samenwerkingsproject Law Train[5] van de Federale Overheidsdienst Justitie en de KU Leuven met de Israëlische politie en de Israëlische universiteit Bar Ilan. Het onderzoeksproject betreft ondervragingstechnieken van gearresteerden, heeft een totaalwaarde van ruim 5 miljoen euro en wordt gefinancierd via het Horizon 2020-fonds van de Europese Unie. Behalve België zijn ook Spanje en Portugal hierbij betrokken. Dit laatste land heeft zich intussen teruggetrokken. Een dertigtal academici van de Leuvense universiteit schreven in september 2016 een open brief aan hun rector Rik Torfs[6]. BACBI is ook medeondertekenaar van een petitie[7] gericht aan de FOD Justitie en de KU Leuven.

Hoe schat u de huidige situatie in?

De Nieuwe Amerikaanse president Donald Trump is onvoorspelbaar. Zeker is dat hij Israël door en door zal steunen. Hij heeft beloofd om de Amerikaanse ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem te verhuizen. David Friedman, de nieuwe Amerikaanse ambassadeur in Israël, verdedigt de Israëlische kolonies in de bezette gebieden. Trump heeft zijn schoonzoon Jared Krushner, een uitgesproken zionist, als adviseur voor het Midden-Oosten aangesteld.

Europa steunt Israël via het Associatieverdrag en betaalt de Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden door middel van ontwikkelingsprojecten die bovendien soms door Israël vernietigd worden. Van België valt niet veel te verwachten.

Maar het verzet van de burgerbevolking wordt sterker: de BDS-beweging groeit en de burgers ergeren zich over de Israëlische aanvallen tegen de Gazastrook. Er komt dus een grotere druk op de Westerse regeringen om hardere standpunten in te nemen.

Israël heeft de BDS-campagnes tot publieke vijand verklaard. De pro-Israëlische lobby heeft bekomen dat in Frankrijk de BDS-militanten gecriminaliseerd worden: het dragen van een T-shirt met BDS-slogans volstaat om voor de rechtbank gedagvaard te worden. Mensen die kritiek uiten op Israël worden als staatsgevaarlijk beschouwd en het land uitgezet, zoals Brigitte Herremans van Broederlijk Delen nog in september op de luchthaven van Tel Aviv mocht ervaren. Ikzelf ben al twee keer het slachtoffer geweest van trollen die mij via facebook bestoken met verwijten van antisemitisme…

Ook de kritische Israëlische ngo’s zoals Breaking the Silence en B’Tselem hebben het hard te verduren. Ze worden gediscrediteerd door haatcampagnes en tegengewerkt door allerlei overheidsmaatregelen qua controle van hun financiële middelen. Ook in Europa woedt er een campagne tegen oproepen tot Boycot, die systematisch als antisemitisme worden bestempeld, wat totaal van de pot gerukt is.

Wat denkt u van de berichtgeving over Palestina?
Wat men het conflict tussen Israël en Palestina noemt, is in feite een etnische zuivering die in 1948 begonnen is. De bezetting duurt nu al bijna vijftig jaar. Israël blijft zich maar uitbreiden, zijn eigen bevolking naar de bezette gebieden verplaatsen, huizen vernietigen van Palestijnen die bijvoorbeeld met stenen gooien, enz. Maar in de media worden de dingen niet bij hun naam genoemd. Men is voorzichtig en wil een “evenwichtige” berichtgeving die de kool en de geit spaart. De Israëlische historicus Ilan Pappé zegt dat Israël een Europees koloniaal[8] project is en dat de etnische zuivering van 1948 met zijn 750 000 Palestijnse vluchtelingen wellicht de enige misdaad van die schaal is die nog altijd niet officieel als zodanig erkend wordt. De bezette Westbank lijkt meer en meer op de Amerikaanse reservaten voor indianen en met de Israëlische blokkade van de Gazastrook kan men spreken over een gevangenis in open lucht, van een regelrecht getto. De kolonies breiden zich uit rond het geannexeerde Oost-Jeruzalem. Zone E (60 procent van de Westbank) is Israëlisch militair gebied. Wat overblijft is een versnipperd gebied met een paar grote enclaves: Nablus, Bethlehem en Ramallah. Israël zet de etnische zuivering gewoon voort. De Palestijnen worden weggepest. De Israëlische regering wil van geen tweestatenoplossing weten. Volgens sommige waarnemers zitten we in een impasse en zal de situatie ontploffen. Op papier is de toestand duidelijk, maar in de berichtgeving doet men alsof het gaat het over twee gelijkwaardige partijen die beiden schuld dragen in een min of meer symmetrische situatie, zoals de term conflict suggereert.

[3]In het Europese onderzoeksproject “Phonsi -Nanophotonics by Nanocrystals, from integration to single photon operation” (Horizon 2020, ref. 642656 http://cordis.europa.eu/project/rcn/193933_en.html) en in het Europese project “EuroLab-4-HPC: Foundations of a European Research Center of Excellence in High Performance Computing Systems” (Horizon 2020, ref. 671610  http://cordis.europa.eu/project/rcn/197540_en.html).

[4]In het Europese onderzoeksproject “EXTREME Dynamic Loading Pushing the Boundaries of Aerospace Composite Material Structures” (project ref. 636549, coördinator: University of Bath http://cordis.europa.eu/project/rcn/193408_en.html).

[8]De basisformule van het Israëlisch koloniaal project: Israël is een land zonder volk voor een volk zonder land.

PALESTINA – ISRAEL IN DE PARLEMENTEN

In onze vorige nieuwsbrieven gaven wij al een overzicht van de politieke initiatieven rond Israël-Palestina van onze politici in de parlementen. Ook nu weer geven wij een samenvatting.

Vragen en initiatieven uit het federale parlement

Vraag i.v.m. het labelen van producten uit de illegale nederzettingen en het invoerverbod van nederzettingenproducten.

Wouter De Vriendt (Groen) stelde minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders een vraag over het labelen van producten uit Israëlische nederzettingen, verwijzend naar de EU-aanbeveling daarrond. Hij stelde bijkomend de vraag waarom de invoer van producten uit de illegale Israëlische nederzettingen niet gewoon verboden wordt. Hij verwees ook naar de problemen met Brussels Airlines i.v.m. een snack uit een illegale nederzetting.

Fatma Pehlivan (SP-A) en Wouter De Vriendt (Groen) stelden beiden een vraag waarbij zij als positief voorbeeld verwezen naar Frankrijk waar men het labelen van nederzettingenproducten verplicht wil maken. Fatma Pehlivan uitte daarbij haar verontwaardiging over het feit dat België nog steeds weigert de EU-aanbeveling over het labelen van nederzettingenproducten toe te passen. Ze vraagt minister Reynders of hij net als Frankrijk het initiatief wil nemen om nederzettingenproducten verplicht te labelen.

Els Van Hoof (CD&V) vroeg in hoeverre de bovengenoemde Europese richtlijn voor het labelen van Israëlische nederzettingenproducten intussen wordt toegepast.

Minister Reynders’ antwoord op bovenstaande vragen getuigde jammer genoeg van dezelfde gespletenheid als die we de voorbije jaren zo vaak van hem hoorden in verband met de Israëlisch-Palestijnse kwestie. Hij antwoordde ook nu weer dat de Belgische regering Oost-Jeruzalem nog steeds als bezet gebied beschouwt en zich blijft verzetten tegen de kolonisering van de Palestijnse gebieden door Israël. De voortdurende kolonisering baart hem, naar eigen zeggen, ernstige zorgen en hij beschouwt die als een grote bedreiging voor de tweestatenoplossing. Om dan doodgewoon te melden dat de Belgische regering niet de intentie heeft om de import van producten uit deze illegale Israëlische nederzettingen te verbieden. Als argument geeft hij aan dat dit een EU-bevoegdheid is en dat er op het EU-niveau géén wil bestaat om hiervoor enige actie te ondernemen. Hoe Israël overtuigd moet worden deze nederzettingenpolitiek te stoppen als, noch de Belgische regering, noch de Europese Unie enige actie wil ondernemen, die vraag schijnt bij minister Reynders niet op te komen. Hopelijk kan één van onze parlementsleden hem in de nabije toekomst met deze vraag confronteren.

Spanningen tussen UNESCO en Israël

Katrin Jadin (MR) stelde aan minister Didier Reynders een vraag over de toegenomen spanningen tussen de UNESCO en Israël. (In 2011 was Palestina volwaardig lid geworden van de UNESCO. In oktober 2016 had de UNESCO in een resolutie Oost-Jeruzalem -correct- omschreven als bezet gebied. Beide zaken riepen in Israël blijkbaar zulke enorme woede op dat Israël eind oktober 2016 besliste de samenwerking met de UNESCO op te schorten.) Uit de vraagstelling was af te leiden dat Katrin Jadin zich vooral stoort aan de UNESCO-resolutie, méér dan aan de bezetting zélf. Minister Reynders wijst Katrin Jadin op het feit dat België momenteel geen deel uitmaakt van de uitvoerende raad van de UNESCO en bijgevolg geen aandeel had aan de resolutie. De minister zegde dat, volgens het internationaal recht, Oost-Jeruzalem wel degelijk gebied is dat sinds 1967 door Israël wordt bezet. Hij verwees nog naar de belangrijke rol van Jeruzalem voor de drie monotheïstische wereldgodsdiensten.

Financiering door België van humanitaire projecten van Orde van Malta

Benoit Hellings (ECOLO) stelde een vraag i.v.m. de financiering door België van een aantal humanitaire projecten van de Orde van Malta. Er was blijkbaar ook sprake van een project voor een kinderziekenhuis in Betlehem in Palestina. Hellings vraagt welke projecten op deze wijze nog steun hebben gekregen de voorbije jaren. Minister Reynders bevestigde dat er via deze weg financiële steun ging naar het ‘Holy Family Hospital’ te Bethlehem (65 649 euro in 2013 en 65 000 euro in 2015). Verder ging er blijkbaar ook nog steun naar een soortgelijk project in Congo.

Vragen en initiatieven uit het Vlaams parlement

Samenwerking Vlaamse universiteiten met Israël

Tine Soens (SP-A) stelde een vraag aan minister Hilde Crevits over de participatie van Vlaamse universiteiten in Europese samenwerkingsverbanden met Israël. Zij uitte hierbij haar bezorgdheid over de nauwe samenwerking van Israëlische universiteiten met het IDF. Zij vroeg welke boodschap de minister zou overmaken aan de Vlaamse hogescholen en universiteiten en welke stappen zij zou zetten om tot een ethisch charter te komen. Minister Crevits antwoordde dat in de loop van 2016 een ‘Dual Use’-werkgroep is opgericht die rond dit probleem concrete ideeën moet uitwerken. Tegen maart 2017 zou de werkgroep een brochure moeten uitbrengen met uitleg over hoe onderzoekers binnen het hoger onderwijs met de problematiek dienen om te gaan. Ook de universiteit van Gent is bezig hierover een visietekst op te stellen. Die zou klaar moeten zijn tegen begin 2017.

Tine Soens (SP-A) stelde ook nog een vraag aan minister Bourgeois over een geweigerde importvergunning voor camera’s met ‘focal plane array’. Afgaande op het antwoord van minister Bourgeois bleek het te gaan om een aanvraag door het Israëlische leger. De aanvraag werd om veiligheidsredenen geweigerd.

Subsidies in het kader van aanpak radicalisering jonge moslims:

Chris Janssens van Vlaams Belang stelde kritische vragen over subsidies die de Vlaamse regering toekende aan de vzw Motief in het kader van omgaan met radicalisering bij moslimjongeren. Enkele personen rond vzw Motief hadden blijkbaar op de sociale media de kritiek geuit dat de aanpak van de overheid te eenzijdig gericht is op repressie en te weinig aandacht heeft voor andere factoren zoals achterstelling en racisme waar moslims slachtoffer van zijn. Ook het feit dat sommige jonge moslims rond vzw Motief op sociale media de misdaden van de staat Israël vergeleken met de misdaden van terreurgroep IS, en de vraag stelden waarom IS wél wordt aangepakt en Israël niet, leek bij Janssens niet in de smaak te vallen. Daarom wou hij van minister Homans horen of zij de volgende jaren nog met vzw Motief wil blijven samenwerken. Minister Homans antwoordde dat het niet opportuun was om zich uit te spreken over uitlatingen van bepaalde personen op sociale media en dat het professionele handelen van de medewerkers tijdens de vorming voor haar eerder essentieel is. Minister Homans vermeldde ook nog dat het project sowieso door de administratie wordt opgevolgd.

ACTUELE NOTITIES

  • Rapport van de hoofden van diplomatieke missies niets mals over Jeruzalem
  • Een Andere Joodse Stem steunt Belgische ondervraging van Tzipi Livni
  • Abou Jahjah: de terreur waarover men niet spreekt
  • Het proces van drie Antwerpse pro-Palestijnse betogers of de intellectuele terreur
  • Israël gaat door met het vernietigen van Palestijnse huizen
  • De nieuwe Bekrachtigingswet
  • Buitengerechtelijke executies
  • Willekeurige arrestaties
  • Marteling en mishandeling
  • Ook dit nog

Rapport van de hoofden van diplomatieke missies niets mals over Jeruzalem

Het intern rapport 2016 van de hoofden van diplomatieke missies van de Europese Unie te Jeruzalem en Ramallah (Le Monde, 25.1.2017, p. 3) bevat heel wat kritiek op de huidige toestand. De situatie van een aantal verwaarloosde en gediscrimineerde wijken in Oost-Jeruzalem, zoals Silwan, Jabal, Mukaber of Wadi al-Joz, is allesbehalve benijdenswaardig. Er is sprake van vervreemding en marginalisering van de Palestijnse bewoners. Minder dan 10 procent van de stadsbegroting gaat naar de 316 000 Palestijnen (37 procent van de stadsbevolking). Alles wordt in het werk gesteld om het percentage Palestijnen in Jeruzalem onder de 40 procent te houden: strenge regeling voor het bekomen van het Israëlische burgerschap, intrekking van het verblijfsrecht, beperkingen qua huisvesting, …In 2016 waren er 172 vernietigingen van huizen, dubbel zoveel als in 2015. Voor bijna 22 000 gezinnen dreigt hun woning gesloopt te worden. In 10 jaar werden in Oost-Jeruzalem 900 gebouwen met de grond gelijkgemaakt. Tussen oktober 2014 en mei 2016 hebben de joodse kolonisten in Silwan 27 woningen in 6 gebouwen ingepalmd. In het noorden van Silwan heeft de joodse organisatie Elad tientallen aanvragen voor uitzetting bij de rechtbank ingediend. Thans wonen bijna 211 000 joodse kolonisten in Oost-Jeruzalem.

Een Andere Joodse Stem steunt Belgische ondervraging van Tzipi Livni

Op 23 januari was er in het Europees Parlement een conferentie tegen de BDS (Boycot, desinvestering en sancties tegen Israël). De voormalige Israëlische minister van Buitenlandse Zaken moest normaal deze conferentie bijwonen. Maar toen ze vernam dat het Belgisch gerecht van plan was om haar te ondervragen over haar betrokkenheid bij de Israëlische militaire aanval op de Gazastrook eind 2008 begin 2009 liet ze weten dat ze om gezondheidsreden niet kon komen. Bij deze oorlog lieten 960 Palestijnse burgers het leven, onder wie 410 kinderen en een honderdtal vrouwen. Een groep slachtoffers had in België bij de federale procureur een klacht wegens oorlogsmisdaden ingediend tegen de toenmalige Israëlische militaire en politieke verantwoordelijken, onder meer Ehud Olmert, Ehud Barak en Tzipi Livni. Op basis van deze klacht had Tzipi Livni in België moeten verhoord worden. De organisatie Een Andere Joodse Stem heeft laten weten dat ze akkoord ging met het voornemen van het Belgische bevelschrift om Tzipi te ondervragen.

Meer info:

http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2017/01/19/zegt-tzipi-livni-bezoek-aan-brussel-af-omwille-van-klacht-voor-oorlogsmisdaden

http://www.association-belgo-palestinienne.be/infos/breves/lancienne-ministre-israelienne-tzipi-livni-interceptee-pour-crimes-de-guerre/

Baudouin Loos, L’Israélienne Livni aurait dû être interpellée lundi à Bruxelles, in Le Soir, 20.1.2017, p. 8 http://www.lesoir.be/1419954/article/actualite/monde/2017-01-19/l-israelienne-tzipi-livni-aurait-du-etre-interpellee-lundi-bruxelles

Abou Jahjah: de terreur waarover men niet spreekt

Op 9 januari werd Abou Jahjah als columnist bij De Standaard ontslagen omwille van zijn tweet waarin hij de vrachtwagenaanslag op Israëlische soldaten in Oost-Jeruzalem als een daad van legitiem verzet bestempelde. In de media werd deze aanslag als terreurdaad veroordeeld. Maar waarom zegt men niets over de Israëlische staatsterreur? Is het bombarderen van VN-scholen of het beschieten van ziekenwagens in de Gazastrook dan geen terreur? Hierna enkele voorbeelden uit een ellenlang lijst van gruweldaden. Op 28 juli 1938 plaatsten joodse milities een bom op het marktplein van Haïfa waarbij 39 burgers omkwamen. Op 22 juli 1946 heeft de joodse terreurgroep Irgoen het King David Hotel in Jeruzalem opgeblazen met 91 doden als gevolg. Op 9 april 1948 werd het Palestijns dorp Deir Yassin door joodse paramilitaire troepen aangevallen met tientallen doden als gevolg. Op 17 september 1948 werd de VN-gezant prins Folke Bernadotte door leden van de joodse zionistische groep Lehi vermoord. In 1994 schoot de radicale jood Baruch Goldstein 29 Palestijnen in een moskee van Hebron dood. Op 2 juli 2014 werd de zestienjarige Palestijn Mohammed Abu Khdeir in Oost-Jeruzalem door Ben David levend verbrand. En dan is er nog de Israëlische soldaat Azaria die op 24 maart 2016 de op de grond liggende eenentwintigjarige Palestijn Abdel Fattah al-Sharif een kogel door het hoofd joeg.

Het proces van drie Antwerpse pro-Palestijnse betogers of de intellectuele terreur

Op 24 januari werden drie deelnemers aan de Antwerpse betoging van 12 juli 2014 tegen de Israëlische bombardementen op Gaza gedagvaard door het Forum der Joodse Verenigingen wegens het roepen van de slogan “Khaybar, Khaybar, ya yahoud”. Deze slogan werd op het einde van de betoging enkele keren gescandeerd door een groep jongeren en verwijst naar het verjagen van de joden uit de stad Khaybar in 629. Volgens de advocaat van het Forum zou deze slogan niet alleen aanzetten tot het plegen van geweld tegen de Joodse gemeenschap van Antwerpen, maar ook tot het vernietigen van alle joden in de wereld. Dit illustreert nogmaals de intimidatie en intellectuele terreur tegen al wie kritiek uit op het beleid van de Israëlische regering. Het vonnis in deze zaak wordt op 21 februari uitgesproken.

Israël gaat door met het vernietigen van Palestijnse huizen

Op 2 januari vernielden administratieve eenheden tien woningen en een stal in Wadi Esneisel en Bir al-Maskub ten noorden van Ma’ale Adumim. 78 mensen werden dakloos, waaronder 52 minderjarigen. De volgende dag vernietigden de eenheden zes woningen en 16 stallen in Khirbet Tana, dichtbij Beit Furik in het district Nabloes. 29 Mensen werden dakloos, waaronder 15 minderjarigen. Dit was het vervolg op de vernietiging in 2016 van 79 structuren in de gemeenschap.

Bron: http://www.btselem.org/ota

De nieuwe Bekrachtigingswet

Volgens de nieuwe Bekrachtigingswet is het mogelijk om land van Palestijnen te onteigenen voor bouwprojecten van nederzettingen. ‘Outposts’ kunnen op die manier gelegaliseerd worden. In het geval van Amona kunnen kolonisten nieuw land krijgen dat eigendom is van Palestijnse vluchtelingen. Volgens het ‘Cyprusmodel’ kan een financiële vergoeding gegeven worden in ruil voor vluchtelingenland dat onder Israëlische controle valt. De advocaat Bishara spreekt over vier inschrijvingen voor in totaal 323 000 wooneenheden. Hierdoor zouden de nederzettingen van Har Homa, Pisgat Ze’ev, Neve Ya’akov en Gilo rond Oost Jeruzalem uitgebreid worden.

Bron: http://www.addameer.org/news/joint-briefing-human-rights-organizations-diplomats-jerusalem

Willekeurige arrestaties

Hoewel de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens het verbiedt, worden nog steeds Palestijnen willekeurig gearresteerd. In 2016 waren er massale arrestatiecampagnes. Sinds oktober 2015 zijn er minstens 7955 Palestijnen gearresteerd, waarvan 1963 kinderen en 229 vrouwen, 41 journalisten en 5 leden van de Palestijnse Wetgevende Raad. Op het ogenblik zijn er naar schatting 7000 Palestijnse politieke gevangenen, waarvan 720 in administratieve detentie, dat wil zeggen zonder aanklacht of proces.

Bron: Addameer: http://tinyurl.com/hnzj8jf

Marteling en mishandeling

In 2016 is het gebruik van geweld tegen Palestijnen gedurende arrestatie en gevangenschap toegenomen. Velen werden gearresteerd nadat ze neergeschoten waren. Ze werden ondervraagd terwijl ze nog bloedden. Terwijl ze in het ziekenhuis werden behandeld, werden ze geketend aan hun bed. Na de ziekenhuisopname werden ze direct hard ondervraagd. Het gebeurt vaker dat gevangenen tijdens hun ondervraging door elkaar worden geschud. Andere methoden zijn: onthouden van slaap, ontzeggen van voedsel en water, bedreigen van familieleden, dreigen met verkrachting. Het onthouden van medische verzorging is nog steeds een richtlijn.

Bron Addameer: http://tinyurl.com/hnzj8jf

Geen wonder dat er verzet rijst tegen de samenwerking van de KU Leuven met de Israëlische Bar-Ilan universiteit in het kader van het Europese onderzoekproject Law Train over ondervragingstechnieken.

Ook dit nog

  • In 2016 zijn 120 Palestijnen buitengerechtelijk geëxecuteerd. Sinds oktober 2015 is er documentatie over 266 Palestijnen die werden gedood. 76 hiervan waren kinderen. 25 waren vrouw. 25 lichamen zijn niet teruggegeven aan de familie.

Bron Addameer: http://tinyurl.com/hnzj8jf

  • Israël zal de lichamen van gedode militanten van de Palestijnse beweging Hamas niet langer terugbezorgen aan de nabestaanden. In plaats daarvan gaat de Israëlische overheid de militanten zelf begraven (De Standaard, 3.1.2017, p. 12.
  • Op 17 januari (La Libre Belgique, 19.1.2017, p. 23) werd in Moskou een akkoord ondertekend tussen de voornaamste Palestijnse politieke formaties. Zo zullen onder andere Hamas en Fatah werken aan de vorming van een regering van nationale unie, aan de vorming van een nationale raad met inbegrip van Palestijnse vertegenwoordigers uit het buitenland, en aan het organiseren van verkiezingen.

LEES EENS: NIGHT IN GAZA JULY-AUGUST 2014.

(Excerpt of Mads Gilbert’s Book “Night in Gaza”)

Mads Gilbert is een Noorse chirurg die in juli en augustus 2014 werkte terwijl er intense bombardementen waren op de Gazastrook. Bombardementen door de zionistische staat Israël op 2 000 000 weerloze Palestijnse burgers.Zijn heldhaftige, moedige inzet en kritische houding t.o.v. het Israëlisch-Palestijns conflict leidde ertoe dat hij, net zoals Brigitte Hermans van Broederlijk Delen, minstens voor 10 jaar Israël en dus ook de Gazastrook, de Westelijke bezette Jordaanoever en Jeruzalem niet meer binnen mag. Ook hij blijkt als gezondheidswerker een gevaar te vormen voor de zionistische staat. Maar eigenlijk is het de bedoeling van de zionistische staat Israël elke hoop van de Palestijnen én élke vorm van hulp systematisch onmogelijk te maken. Dit zit onvervreemdbaar verweven in hun zionistische filosofie van een Groot-Israël (Eretz Israël), wat zich uitstrekt van de Eufraat tot de Nijl.

Maar zoals we hier nog altijd talloze verhalen, documentaires en conversaties mogen horen over WO I en WO II, al méér dan 100 en 75 jaar geleden, is het geen overbodige luxe om een beetje minder ver in de tijd terug te gaan, twee jaar, om u een “Kerstverhaal” aan te bieden, waarbij WO I en WO II verbleken. Het is eigenlijk nog maar pás gebeurd: het afslachten van de Palestijnse burgerbevolking in de Gazastrook tijdens de zomer van 2014. Terwijl wij waarschijnlijk aan het bruinen waren aan de kust of in een exotisch buitenverblijf waren, waar we ons even wilden afzonderen van de “miserie” in de wereld. Dán, en dat wisten de zionisten maar al te goed, zouden ze in die periode van het jaar niet te veel tegenstand en weinig burgerlijke en politieke verontwaardiging ondervinden. Toen sloegen de zionisten, het vierde sterkste leger van de wereld, toe op de weerloze bevolking in de Gazastrook. Het was helaas niet de eerste keer. In 2009 en in november 2012 hadden ze dit ook al gedaan. Alweer onder het mom van valse beschuldigingen en met dank aan de populaire Europese en Amerikaanse perskanalen.

Mads Gilbert vertelt het verhaal van een overlevende die deze waanzin zelf heeft meegemaakt. En van de familie, of wat er nog van overbleef, die nu in België omwille van humanitaire redenen een onderkomen heeft gevonden.

We mogen niet vergeten dat de zionisten ook scholen en hospitalen bombardeerden, waarbij 23 Palestijnse gezondheidswerkers (dokters, chirurgen, verpleegsters, laboranten, enz.) werden gedood en 83 verwond.

We spreken enkel over Palestijnen.

Op 24 juli 2014 werd een kinderhospitaal gebombardeerd. Door Amerikaanse bommen en ander wapentuig, want de USA levert Israël gratis de wapens, zogezegd om de democratie in het Midden-Oosten te verdedigen.

Ik vertel slechts één verhaal van de vele die zich élk uur, élke dag, élke week, élke maand, elk jaar in de Palestijnse Gebieden voordoen door de pesterijen van het bezettingsleger van Israël.

Oproep aan Obama in 2014: “Mr. Obama, do you have a heart? I invite you to spent one night – just one night – with us in Shifa (hospital in Gaza City). Incognito als werkman misschien. Ik ben er 100% van overtuigd dat het de geschiedenis zou veranderen.” Obama kwam niet. De zionisten moordden verder….

Het verhaal van Samar, een meisje van 11 jaar in 2014. Samar en haar familie konden in 2009 uit de Gazastrook ontkomen. Vergeet niet dat de Gazastrook als een volledig afgesloten concentratiekamp kan worden beschouwd waar 2 000 000 mensen wonen, waarvan er 72% vluchteling zijn. Omdat Samar in België een revalidatietherapie mocht volgen, kon haar familie meekomen. In Gaza zou ze gestorven zijn. Alle faciliteiten in Gaza zijn verwoest en afwezig door de oorlogen, de verwoestingen van het Israëlische leger en de blokkade van de Gazastrook. Hierdoor kan praktisch niets binnenkomen. Import wordt geweigerd omwille van de ‘veiligheid’. Dus ook medicatie, voedsel, plantgoed, kleren, cement, ijzer, onderdelen, enz…

Samar verblijft in België, samen met haar vader (37), moeder (35) en haar broers en zusters.

Dokter Gilbert kent de familie sinds 2009, toen hij ook in Gaza medische hulp verleende. Hij heeft in september 2014 de mogelijkheid ze terug te ontmoeten in Brussel, na zijn hulp als dokter-chirurg in Gaza. Hij heeft alle feiten van 2009 nog eens nagetrokken vooraleer hij met de familie wil praten over wat er in de oorlog van 2009 gebeurde.

De Israëlische aanval op Samar en haar familie werd in 2009 voluit gedocumenteerd weergegeven in tv-nieuwsrapporten van de BBC en Al Jazeera, Amnesty International, Human Right Watch en in het “Goldstonerapport”. Samars nonkel en haar vader vertellen wat er die dag in januari 2009 gebeurde.

“Ongeveer 30 mensen hadden beschutting gezocht op de gelijkvloerse verdieping van het huis van de familie van Samar in het district Abed Rablo tegen de oprukkende Israëlische grondtroepen.

“Eerst schoten de tanks de tweede verdieping in schroot, dan de eerste verdieping en ten slotte begonnen ze aan het gelijkvloers.

Het huis begon te schudden en we waren ten einde raad. De vrouwen en de kinderen waren aan het huilen uit vrees dat het huis op hun hoofd zou instorten. Ik riep in het Hebreeuws tot de Israëli’s. De officier antwoordde: “Come out!”

De vrouwen en kinderen kwamen eerst, samen met Samars grootmoeder die een witte vlag droeg.

Daar stond de tank op zowat 10 meter van ons huis of wat er nog van overbleef.

De officier, met megafoon, gebood ons nu uit het huis te komen. Mijn moeder, mijn vrouw en mijn drie dochters: Samar (toen 4 jaar), Amal (2) en Sohad (7). Daar stonden we dan, buiten en voor ons de tank op ongeveer zeven meter.

We zagen twee soldaten op de tank zitten. Een van hen at een chocolaatje, de andere chips.

We waren aan het wachten op orders toen een derde soldaat uit de tank kroop met een M16 geweer. Hij begon onmiddellijk op de kinderen te schieten. Alle drie werden ze geraakt.

Mijn zevenjarig dochtertje werd direct gedood, Amal stierf later aan haar verwondingen en Samar werd in de rug geraakt. Ze werd veel later naar het Al-Shifa ziekenhuis gevoerd. Niet door de zionisten!

Ik droeg Amal met haar uit de buik hangende ingewanden, dan haalde ik Samar op.

De Israëlische soldaat had Sohad gedood met tien kogels in de borst. Mijn 60-jaar oude moeder had twee kogels en bloedde hevig. We probeerden een ziekenwagen te roepen maar geen enkele kwam opdagen (onderbezet én te gevaarlijk daar). Na een tijdje besloten we het huis in kleinere groepjes te verlaten. We waren met een 30-tal personen. Toen we vertrokken, schoten ze over onze hoofden. Terwijl ik mijn dode kinderen wegdroeg, kwamen de soldaten uit hun tank en begonnen ze met ons te lachen. Op het Zimoplein was er een man met paard en kar die ons hulp aanbood. Maar ze schoten hem en zijn paard dood! De man werd naar Egypte geëvacueerd, maar overleed later aan zijn verwondingen.

De ziekenwagen kwam enkele dagen later om de lijken op te halen, maar werd ook aan flarden geschoten….

Ze stonden maar enkele meters bij ons vandaan. Hoe konden ze niet zien dat ze op kinderen schoten? Ze konden dat wel zien!

Enkel Samar kwam enkele uren later aan in het al-Shifa ziekenhuis waar ze medische zorgen kreeg. De moeder van de kinderen was niet geraakt. De grootmoeder, die met de witte vlag had gezwaaid, was geraakt in de arm en de maag.

De mannen getuigden voor de BBC-camera’s dat ze alleszins geen Hamasstrijders zijn en ze zelfs geen wapens in huis hadden.”

Samars twee jongste broers en zusters kijken ons nieuwsgierig aan terwijl we onze schoenen uitdoen. Een gewoonte van hun land Palestina. De gasten worden hier in Brussel even hartelijk ontvangen als in Gaza waar men met weinig, véél geeft! Palestijnen waren en zijn een zéér gastvrij volk.

Samar zit in een rolstoel en bezet hiermee de enige open ruimte in de kleine kamer. Samar met de mooie glimlach is gegroeid sinds ik haar in 2009 heb geholpen. Maar ze heeft haar inwendige starre blik, zoals ik haar kende toen ze vier jaar was, nog altijd behouden. Haar ravenzwart haar is in één lange dikke vlecht gevlochten met een brede rode band op het einde van de vlecht, zo min of meer waar vijf jaar geleden een bloedige open wonde was. Ik houd een beetje afstand en steek mijn hand voorzichtig uit. Ze knijpt even in mijn hand, een warme, droge handdruk, zonder te beven.

De kamer is vol met mensen. Ik druk ze allen de hand. De twee volwassenen die erbij zijn blijken haar Belgische advocaat en haar Marokkaanse sociaalassistent te zijn die haar begeleiden sinds haar aankomst in België in 2009.

Samar is een goede studente die naar een Franstalige school gaat. Ze heeft een poes gekregen van haar leraar omdat ze de eerste van de klas is. En ze houdt ervan.

Nu gaan ze aan tafel. De gasten worden steeds als koningen bediend, het mag hen aan niets ontbreken! Voedsel is het symbool van “geven om de andere” en gastvrijheid. De conversatie in de kamer draait vandaag om juridische feiten, namelijk de mogelijkheid om Israël voor de rechtbank te brengen wegens het doden/vermoorden van de twee kinderen en de levenslange handicap van Samar. Het zal een proces van lange duur worden door alle obstakels die zullen opgeworpen worden door de zionisten.

Wanneer we foto’s bekijken van in het hospitaal in 2009, kan Samar zich nog heel veel herinneren. Van de jongen met het verband rond de maag. Een ander kind met een verband rond het voorhoofd en het meisje aan de overkant in een gipsverband dat altijd maar huilde.

Nu is het tijd om de taxfree geschenken uit Oslo Airport te geven. We komen overeen dat ze de snoepjes deelt met haar broers. Samars favorieten zijn de grijze konijntjes met roze mond en een buik vol met snoepjes. Ze lijken op de tijger van de laatste keer, lacht ze. Ze aait de zachte vacht en kijkt me nu strak in de ogen. Dezelfde uitdrukking als vroeger. Dezelfde warmte en intimiteit. Dezelfde donkere afgrond…

Tot hier het verhaal van Samar. Eén van de zovele die de hel van Gaza, de uitzichtloosheid van de Palestijnen en het cynisme van de zionistische joden tegenover de Palestijnen wat dichterbij brengt en tracht te verduidelijken. Wat van vele persbronnen helaas niet kan gezegd worden.

Een hel die al méér dan 70 jaar voortduurt (sinds 1948 en ervoor).

Nelson Mandela verwoordde het al na zijn vrijlating in 1990: “Our freedom is incomplete without the freedom of the Palestinians.”

Zolang de westerse politiek het zionistische terreurregime van de staat Israël de vrije hand geeft, zal er geen vrede zijn in het Midden-Oosten. Maar dat is ook hun bedoeling niet. Ze willen de macht en enkel een puur joodse hegemonie van de Eufraat tot de Nijl.

Om deze reden alleen al dienen we de staat Israël te boycotten want zionisme = racisme.

Israël is een apartheidsstaat die van het wereldforum van democratische staten zou moeten worden geweerd i.p.v. de hand boven het hoofd gehouden.

Daarom BDS: BOYCOT – DESINVEST – SANCTION

Vertaling en commentaar J.C.

SCHRIJF EENS EEN BRIEF

Het is heel belangrijk om te reageren op de berichtgeving, op standpunten of op gebeurtenissen om uw mening bekend te maken. Volg het voorbeeld van onderstaande personen. 

Reactie op artikel over vrachtwagenaanslag in Oost-Jeruzalem, verstuurd op 10.1 naar Ine Roox van De Standaard

Ik lees met veel interesse uw berichtgeving over bezet Palestina in De Standaard. In het artikel “Aanslag was niet legitiem” van vandaag 10 januari 2017 stelt u dat Hamas een terroristische organisatie is omdat Hamas voorkomt op de lijst van de terroristische organisaties die de EU en de VS opgesteld hebben. Mag ik u er op wijzen dat Hamas niet voorkomt op de VN lijst van terroristische organisaties. Als ik die lijsten bekijk dan denk ik dat de VN lijst de meest objectieve lijst is.

cfr: file:///C:/Users/DTP/Downloads/99-668-1-PB.pdf

cfr: https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_designated_terrorist_groups

U schrijft ook dat Fadi Qunbar “allicht” niet van plan was om een onderscheid te maken tussen burgers en militairen. Hoe kan u dat weten? Bent u helderziende? Dat is een vermoeden dat u helemaal niet kan staven.

Het feit dat er in de zionistische staat dienstplicht is voor joodse inwoners maakt van de bezettingssoldaten toch niet minder bezettingssoldaten? De Duitse soldaten die hier tijdens de twee wereldoorlogen gelegerd waren, waren ook voor het grootste deel dienstplichtigen.

Het feit dat Palestijnen wiens voorouders zich niet uit/door de zionistische staat hebben laten verdrijven (u noemt ze “Israëlische” Arabieren) geen dienstplicht moeten doen in die staat (in feite geweerd worden) is een indicatie dat die staat dicht aanleunt bij een Apartheidspolitiek.

Met de meeste hoogachting

JB 

Reactie op berichtgeving over de aanslag in Oost-Jeruzalem, verstuurd op 8.1 naar De Morgen

Zondag 8 januari 2017 was er een aanslag in Jeruzalem, veroorzaakt door een Palestijnse chauffeur die met een vrachtwagen op een groep Israëlische soldaten is ingereden. De aanslag wordt toegeschreven aan IS, de ‘Islamitische Staat’.

Uiteraard wenst ieder rechtgeaard en vredelievend mens dat er geen aanslagen zouden voor komen en dat er vrede op aarde zou zijn voor alle mensen van goede wil.

Maar wie aanslagen wil voorkomen, moet zich toch de vraag stellen ‘waarom’ die aanslagen worden gepleegd. Het is niet voldoende die aanslagen af te keuren. De ‘waarom-vraag’ stellen is zoeken naar ‘de redenen en de oorzaken’ van die aanslagen. Dat betekent niet die aanslagen goedkeuren.

Natuurlijk en terecht wil Israël aanslagen voorkomen (wie niet?), maar dan moet Israël ‘de redenen en de oorzaken’ van die aanslagen aanpakken. Zo niet, dan zullen er nog aanslagen volgen. Palestijnse leiders hebben steeds gezegd dat Israël moet kiezen tussen verdere bezetting en illegale kolonisering van Palestina OF vrede.

Uiteraard ben ik het grondig oneens met ‘IS’ en wens ik absoluut geen Islamitische Staat, maar stel ik me toch de vraag: waarom wel een Joodse Staat? We wensen toch ook geen Katholieke Staat.

Als christen verlang ik overal vrede op aarde en dus ook in Jeruzalem, de ‘stad van vrede’, maar opdat dit verlangen werkelijkheid zou worden, moeten de redenen van aanslagen en de oorzaken van het conflict eerst opgelost worden.

MC

Reactie op “KU Leuven pleit voor samenwerking met Britse uniefs”, verstuurd naar De Morgen op 5.1.2017

De rector van de katholieke Leuvense universiteit pleit voor samenwerking met Britse universiteiten (De Morgen, 5.1, p. 14).

Misschien kan hij tevens de samenwerking met de Israëlische Bir Ilan universiteit over ondervragingstechnieken stopzetten, nu gebleken is dat een Israëlische soldaat (Elor Azaria) zelfs de moeite niet meer doet om een gearresteerde Palestijn te ondervragen, maar koelbloedig een kogel door zijn hoofd schiet (De Morgen, 5.1, p. 13).

WDB

Reactie op “Oproepen tot geweld tegen Israëlische rechters die soldaat veroordeelden”, verstuurd op 6.1.2017 naar De Standaard

Dat het in Israël qua democratie en mensenrechten van kwaad naar erger gaat, is een understatement. Nu een soldaat veroordeeld wordt – de eerste in twaalf jaar! – voor een standrechtelijke executie, vindt 67% van de ondervraagde Israëli’s dat die kerel gratie moet krijgen, en dat roept ook de premier en veel van zijn ministers. Hoe diep kan een maatschappij nog verder zinken?

Sinds oktober 2015 werden niet minder dan 150 (honderdvijftig) Palestijnen aan checkpoints door Israëlische soldaten doodgeschoten, zie het rapport van Human Rights Watch: https://www.hrw.org/news/2017/01/02/israel/palestine-some-officials-backing-shoot-kill . De kerel die vandaag veroordeeld werd, had gewoon pech: iemand had het voorval gefilmd, anders was zijn misdaad beslist toegedekt. Of misschien vond de minister van defensie dat er eindelijk eens een showproces moest gevoerd worden, hij werd prompt door Netanyahu ontslagen. Op internet vinden we nog foto’s en filmpjes van soldaten die ongewapende Palestijnen, ook vrouwen en kinderen, koelbloedig doodschieten. Ook in de rapporten van “Breaking the silence  van ex-soldaten lezen we dat een Palestijns mensenleven voor Israëlische soldaten niets waard is, humanitair recht ? Nooit van gehoord!

Gevolg: geen, of toch: de boodschappers -en nu ook de rechters- dreigen gelyncht te worden.

“De strijdkrachten hebben niet genoeg voeling met de publieke opinie” lezen we dan in De Standaard. Is het niet eerder de immorele Israëlische regering die de publieke opinie aanspoort tot het laagste van het laagste. Een regering die in de VN de oorlog verklaart aan landen die constateren dat Israël het internationaal recht overtreedt. Een regering die nu dus ook vindt dat een standrechtelijke executie ongestraft moet blijven.

In het boven genoemde rapport van HRW lezen we hoe regeringsleden en andere gezagsdragers, alsook geestelijke leiders, het buitensporig geweld zo niet aanmoedigen dan wel vergoelijken. Hoe diep kan een maatschappij nog verder zinken?

Wat kan de wereld hiertegen ondernemen? Elk lid van de VN, en a fortiori een klein land als België, zou geen duimbreed mogen toegeven op de internationale rechtsregels. De VN-resoluties van de Veiligheidsraad zijn wet. Punt. En moeten toegepast worden, zo niet volgen er sancties.

De Mensenrechten en het Humanitair recht gelden voor alle mensen op aarde. Dit moet toegepast worden, zo niet volgen er sancties.

Lik op stuk beleid, daar was onze regering toch voor?

PVDP

Reactie op “Israël geeft VS lik op stuk” gepubliceerd in De Morgen van 28 december

Ik vind de titel ‘Israël geeft VS lik op stuk’ (DM 26/12) ongelukkig gekozen. Alsof het om een spel of een competitie gaat. Helaas gaat het hier over internationaal recht, over de Verenigde Naties die de voorbije zeventig jaar garant stonden voor vrede.

Dat Israël zegt dat het deze VN-resolutie van de Veiligheidsraad zal negeren, is geen fait divers. Als België en Europa dit laten passeren, waarom zouden dan Noord-Korea, Pakistan, Iran, Rusland of Turkije zich nog inhouden? De VN werden opgericht precies om vrede en veiligheid in de wereld te waarborgen. Zonder VN geldt de wet van de jungle: de sterkste en brutaalste legt zijn wil op. We hebben gezien hoe dat in 1940 uitdraaide op een wereldoorlog.

Israël lapt een resolutie van de Veiligheidsraad aan zijn laars. Dit is geen lange tong naar de VS, dit is een opgestoken middenvinger naar de wereldgemeenschap. Dit mag niet zonder gevolgen blijven.

PVDP

Onder de titel ‘Lik op stuk’ verscheen een lezersbrief in De Morgen van 28 dec. ‘16. In de laatste zin ervan schreef Pol Van den Plas: ‘Dit mag niet zonder gevolgen blijven’. Inderdaad! Dat Israël uitdrukkelijk zegt de VN-resolutie van de Veiligheidsraad naast zich te zullen neerleggen (zoals trouwens ook alle vorige desbetreffende resoluties) mag toch niet zonder gevolgen blijven. Ook Israël moet zich aan het internationaal recht houden. En als het dat niet doet, dan moeten er sancties komen. Dat is: lik op stuk.

MC

Reactie op “Explosieve groei aantal Syrische vluchtelingen”, verstuurd op 26.12 naar Bruzz

In een artikel (Bruzz, 22.12.2016, p. 3) over de explosieve groei van het aantal Syriërs in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest schrijft de auteur dat België weinig Syrische vluchtelingen ontving in vergelijking met de miljoenen vluchtelingen in de buurlanden van Syrië. In Libanon verblijven inderdaad meer dan één miljoen vluchtelingen, maar buurland Israël is niet zo happig om Syrische moslimvluchtelingen op te nemen, omdat het joods karakter van het land in het gedrang zou komen, in navolging van Hongarije dat alleen christelijke vluchtelingen wil binnenlaten. Ook Palestijnse vluchtelingen uit Syrië zijn in Israël niet welkom ondanks de VN-resolutie 194 van 11 december 1948 over het recht op terugkeer.

WDB

KALENDER

Hieronder een greep uit de uitgebreide kalender. Meer gedetailleerde informatie en een ruimer aanbod vindt u terug op onze website.

Conferentie “Israël-Palestina: feiten en achtergronden” (in het Engels). Organisatie: Vrije Christen Democraten. Theoloog Jart Voortman bespreek de achtergronden van het conflict Israël – Palestina en analyseert het gedachtegoed van het christenzionisme. De officiële uitnodiging vind je hier. Inschrijven: info@tegenstroom.eu.

Wanneer? Vrijdag 10 februari om 19.30 uur.

Waar? Ontmoetingscentrum Onze Ark, Sint-Michielslaan 35, 8200 Sint-Michiels Brugge

Vredescafé: De Koerdische kwestie. Organisatie: Vrede vzw in samenwerking met 11.11.11.

Wanneer? Woensdag 15 februari van 19.00 tot 21.30 uur.

Waar? De Expeditie, Dol Noord 4F, 9000 Gent

Panelgesprek: Solidariteit met asielzoekers en sociale organisaties. Organisatie 11.11.11

Wanneer? Woensdag 15 februari van 19.30 tot 21.00 uur.

Waar? Muntpunt, zaal Mallemunt, Munt 6, 1000 Brussel

Fototentoonstelling ‘If I were in Palestine’ – achter de tralies. Organisatie: Noordzuidraad Boom in samenwerking met Palestina Solidariteit vzw.

Wanneer? Opening en receptie: zaterdag 18 februari om 11.00 uur. Maandag tot donderdag van 9.00 tot 12.00u. en van 13.30 tot 17.00u., dinsdag tot 19.00u., vrijdag van 9.0 tot 12.30u., zondag 19 en 26 februari van 14.00 tot 17.00u.

Zaterdag 25 februari om 19.30u. naar aanleiding van de infoavond ‘Bomenaars op inleefreis naar Palestina’.

Waar? Gemeentehuis Boom, Lombaertszaal, Antwerpsestraat 44, 2850 Boom

De dag van de 4de Pijler. Ontmoetingsdag voor 4de Pijlerinitiatieven. Organisatie: 11.11.11.

Wanneer? Zaterdag 18 februari van 9.30 tot 17.00 uur.

Waar? Vlaams Parlement, Hertogstraat 4, 1000 Brussel

Studiedag voor leerkrachten secundair onderwijs: Wat als uw leerling vluchteling is? Organisatie: Caritas internationaal in samenwerking met 11.11.11

Wanneer? Maandag 20 februari van 9.00 tot 16.00 uur.

Waar? Gent

Proces tegen drie pro-Palestijnse betogers. Uitspraak over klacht van het Forum der Joodse Verenigingen.

Wanneer? Dinsdag 21 februari vanaf 9.00 uur.

Waar? Antwerpen Justitiepaleis (correctionele rechtbank 4D)

Debat: “Hoe kijken jonge politici naar de wereld?”. Moderator: Ihsane Chioua Lekhil (De Zevende Dag – VRT). Organisatie: 11 11 11. Inschrijven aangeraden: www.11.be/jongewolven (vóór 17 februari).

Wanneer? Dinsdag 21 februari om 20.00 uur.

Waar? Plein Publiek, Van Craesbeeckstraat 33, 2000 Antwerpen

Studiedag voor leerkrachten secundair onderwijs: Hoe kunnen we het samenleven met vluchtelingen bevorderen? Organisatie: Caritas internationaal in samenwerking met 11.11.11.

Wanneer? Donderdag 23 februari van 9.00 tot 16.00 uur.

Waar? Gent

Infoavond ‘Bomenaars op inleefreis naar Palestina’. Organisatie Noordzuidraad Boom in samenwerking met Palestina Solidariteit vzw.

Wanneer? Zaterdag 25 februari om 19.30 uur.

Waar? Gemeentehuis Boom, Lombaertszaal, Antwerpsestraat 44, 2850 Boom

Belmundo. Gents wereldfestival van Internationale Solidariteit.

Wanneer? Van 1 tot 31 maart.

Waar? Gent

Café Palestine (in het Engels), organisatie: Palestina Solidariteit, ABP, Intal en individuele vrijwilligers.

Wanneer? Donderdag 2 maart om 19.00 uur.

Waar? Café Goudblommeke in Papier, 55 Cellebroerstraat 1000 Brussel

Studiedag voor leerkrachten secundair onderwijs: Asielzoekers, vluchtelingen, … en jij. Maak het verschil. Organisatie: Caritas internationaal in samenwerking met 11.11.11.

Wanneer? Dinsdag 14 maart van 13.00 tot 16.00 uur.

Waar? Gent

Zuidcafé: Israël-Palestina ‘Het Olympische spelen van het lijden’. Organisatie 11.11.11.

Wanneer? Dinsdag 14 maart van 20.30 tot 23.00 uur.

Waar? Borgerhout

Wilt u deze nieuwsbrief niet langer ontvangen? Stuur dan een email met de vermelding “Uitschrijven nieuwsbrief” naar ons e-mailadres secretariaat AD palestinasolidariteit.be

Volg ons ook op Facebook.

Palestina Solidariteit kan alleen maar functioneren dankzij uw gulle gift. Schenk uw bijdrage op IBAN: BE64 5230 8014 8852; BIC: TRIOBE91. Giften zijn fiscaal aftrekbaar vanaf 40 euro.

Foto van prof. Lieven Decauter van Saskia Vanderstichele

Ontdek meer

Geef je op voor onze nieuwsupdates
en mis niets meer !

Doe een gift

U kan een gift doen door geld te storten op

IBAN: BE64 5230 8014 8852

BIC: TRIOBEBB

Op naam van: Palestina Solidariteit vzw, Adres: Ectorsstraat 19, 3400 Landen

Met vermelding van : binnenlandse werking en/of project Palestina + naam project

Bedrag





Voor een gift van €40 geniet je een fiscaal voordeel van maar liefst €18. Het kost je dus uiteindelijk slechts €22! 

Stuur dan wel een email met de gegevens van de donor (naam, adres en rijksregisternummer) naar info@palestinasolidariteit.be